Αδερφοί Ταβιάνι
Ο Πάολο Ταβιάνι (8 Νοεμβρίου 1931) και ο Βιτόριο Ταβιάνι (20 Σεπτεμβρίου 1929 - 15 Απριλίου 2018), γνωστοί ως αδερφοί Ταβιάνι, είναι Ιταλοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι που συνεργάστηκαν σε σημαντικές παραγωγές.
Η σύζυγος του Πάολο Ταβιάνι, Λίνα Νέρλι Ταβιάνι, υπήρξε σχεδιάστρια ρούχων σε πολλές από τις ταινίες τους.
Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1977, οι αδερφοί Ταβιάνι κέρδισαν τον Χρυσό Φοίνικα και το βραβείο FIPRESCI για την ταινία Πατέρας αφέντης. Στο ίδιο φεστιβάλ το 1982 κέρδισαν το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής (Grand Prix du Jury) για την ταινία Η νύχτα του Σαν Λορέντζο (La notte di San Lorenzo). Το 2012 κέρδισαν ξανά το πρώτο βραβείο σε φεστιβάλ: τη Χρυσή Άρκτο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με την ταινία Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννημένοι στο χωριό Σαν Μινιάτο της Τοσκάνης, τα δύο αδέρφια ακολούθησαν αρχικά διαφορετικούς δρόμους. Ο Βιτόριο (1929) σπούδασε Νομική και ο Πάολο (1931) Μουσικολογία και Ιστορία της Τέχνης.[1] Ξεκίνησαν την καριέρα τους ως δημοσιογράφοι. Στη συνέχεια, μπήκαν στον κόσμο του κινηματογράφου το 1960 και ασχολήθηκαν με τη σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ. Σκηνοθέτησαν με τον Joris Ivens το ντοκιμαντέρ L'Italia non è un paese povero (Italy is not a poor country). Συνέχισαν με την σκηνοθεσία δυο ταινιών μαζί με τον Βαλεντίνο Ορσίνι: Un uomo da bruciare (1962) και I fuorilegge del matrimonio (1963).
Η πρώτη τους αυτόνομη ταινία ήταν I sovversivi (The Subversives, 1967), με την οποία προέβλεψαν τα γεγονότα του 1968. Οι αδερφοί Ταβιάνι απέκτησαν διεθνή προσοχή με τον ηθοποιό Τζιάν Μαρία Βολοντέ και την ταινία Sotto il segno dello scorpione (Under the Sign of Scorpio, 1969), στην οποία παρατηρούνται αποσπάσματα του Μπρεχτ, του Παζολίνι και του Γκοντάρ.
Το 1971 συμετείχαν στην εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης της Ιταλίας ενάντια του αστυνομικού επιτρόπου του Μίλανου, Λουίτζι Καλαμπρέζι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό L'espresso.
Το επαναστατικό ύφος παρουσιάζεται σε δυο ταινίες τους: στην Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκκορα (1971), διασκευή του μυθιστορήματος του Τολστόι, The Divine and the Human, ταινία που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους κριτικούς κινηματογράφου και στην Αλονζανφάν (1974), στην οποία ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι έχει τον ρόλο ενός πρώην επαναστάτη ο οποίος υπηρέτησε για μεγάλο διάστημα στην φυλακή και τώρα βλέπει την νιότη του υπό μια πιο ρεαλιστική οπτική, ενώ παρόλα αυτά μπλέκεται σε μια νέα επιχείρηση στην οποία δεν πιστεύει πλέον.
Η επόμενη ταινία τους Πατέρας αφέντης (1977, Χρυσός Φοίνικας), βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γκαβίνο Λέντα, περιγράφει τον αγώνα ενός βοσκού της Σαρδηνίας απέναντι στους σκληρούς κανόνες της πατριαρχικής κοινωνίας. Στην ταινία Το λιβάδι (1979) υπάρχουν μη ρεαλιστικές αναφορές ενώ η ταινία Η νύχτα του Σαν Λορέντζο (La notte di San Lorenzo, 1982) αφηγείται, με έναν αφηγηματικό τρόπο, ένα περιθωριακό γεγονός στην Τοσκάνη κατά τις ημέρες λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια κάποιων χωρικών. Η ταινία βραβεύτηκε με το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες.
Η ταινία Χάος (1984) - ακόμα μια λογοτεχνική διασκευή - είναι μια όμορφη και ποιητική ταινία υπό την μορφή επεισοδίων, βασισμένη από το μυθιστόρημα Short Stories for a year του Λουίτζι Πιραντέλο. Στην ταινία Il sole anche di notte (1990), οι Αδερφοί Ταβιάνι μετέφεραν στην Νάπολη του 18ου αιώνα την ιστορία από το βιβλίο του Τολστόι Father Sergius.
Οι αδερφοί Ταβιάνι έχουν βραβευτεί με Χρυσό Φοίνικα για την ταινία Πατέρας αφέντης[2] και με Χρυσή Άρκτο για την ταινία Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει.[3] Πολύ γνωστή ταινία τους είναι το Χάος.[4]
Το 2015 ανακηρύχθηκαν επίτιμοι διδάκτορες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.[5]
Ο Βιτόριο Ταβιάνι πέθανε στις 15 Απριλίου 2018, σε ηλικία 88 ετών.
Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ως σκηνοθέτες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 1954 Σαν Μινιάτο Ιούλης ’44 (μικρού μήκους)
- 1960 L'Italia non è un paese povero (ντοκιμαντέρ)
- 1962 Ένας άντρας στην πυρά
- 1964 L'Italia con Togliatti (ντοκιμαντέρ μικρού μήκους)
- 1967 Παράνομοι του έρωτα
- 1972 Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκκορα
- 1974 Αλονζανφάν
- 1977 Πατέρας αφέντης
- 1979 Το λιβάδι
- 1982 Η νύχτα του Σαν Λορέντζο
- 1984 Χάος
- 1987 Καλημέρα Βαβυλωνία
- 1990 Il sole anche di notte
- 1993 Fiorile
- 1996 Οι εκλεκτικές συγγένειες
- 1998 Tu ridi
- 2004 Λουίζα, το μυστικό μιας όμορφης γυναίκας
- 2007 La masseria delle allodole
- 2012 Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει
- 2015 Θαυμάσιος Βοκάκιος
- 2017 Una questione privata
Ως σεναριογράφοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- San Miniato, luglio '44 (with Valentino Orsini and Cesare Zavattini, 1954)
- Un uomo da bruciare (with Valentino Orsini, 1962)
- I fuorilegge del matrimonio (with Lucio Battistrada, Giuliani G. De Negri, Renato Niccolai and Valentino Orsini, 1963)
- I sovversivi (1967)
- Sotto il segno dello scorpione (1969)
- San Michele aveva un gallo (based on a story by Leo Tolstoy, 1972)
- Allonsanfàn (1973)
- Padre padrone (based on a book by Gavino Ledda, 1977)
- Il prato (with Gianni Sbarra, 1979)
- La notte di San Lorenzo (with Giuliani G. De Negri and Tonino Guerra, 1982)
- Kaos (based on short stories by Luigi Pirandello, 1984)
- Good Morning, Babylon (with Tonino Guerra, 1987)
- Il sole anche di notte (with Tonino Guerra, based on a novel by Tolstoy, 1990)
- Fiorile (with Sandro Petraglia, 1993)
- Le affinità elettive (based on a novel by Goethe, 1996)
- Tu ridi (based on short stories by Pirandello, 1998)
- Resurrezione (based on a novel by Tolstoy, 2001)
- Luisa Sanfelice (based on a novel by Alexandre Dumas, père, 2004)
- Una questione privata (based on a novel by Beppe Fenoglio, 2017)
Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 1977: Palme d'or στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών για την ταινία Padre Padrone - Father and Master.
- 1977: Grand Prix για την ταινία Padre Padrone - Father and Master, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.
- 1978: Special David di Donatello για την ταινία Padre Padrone - Father and Master.
- 1982: Grand Prix στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών για την ταινία The Night of the Shooting Stars.
- 1983: David di Donatello Καλύτερης Ταινίας - David di Donatello Καλύτερης Σκηνοθεσίας για την ταινία The Night of the Shooting Stars.
- 1984: Italian Golden Globes Golden Globe Καλύτερης Ταινίας για την The Night of the Shooting Stars.
- 1985: Italian Golden Globes Golden Globe Καλύτερης Ταινίας για την Kaos.
- 1985: David di Donatello Καλύτερης Ταινίας για την Kaos.
- 1986: Leone d'Oro (Golden Lion) Life Career του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βιέννης.
- 2002: Golden St. George στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας.
- 2005: Italian Golden Globes Career Prize
- 2007: Efebo d'oro για την ταινία La Masseria delle Allodole.
- 2008: Laurea Honoris Causa in "Cinema, Theatre and Multimedia Production" από το Τμήμα Λογοτεχνίας και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Πίζας.
- 2012: Golden Bear και Prize of the Ecumenical Jury - Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για την ταινία Caesar Must Die.
- 2012: David di Donatello Καλύτερης Ταινίας - David di Donatello Καλύτερης Σκηνοθεσίας για την ταινία Caesar Must Die.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Σύντομο Βιογραφικό των Paolo και Vittorio Taviani» (PDF). Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ «Πατέρας αφέντης». Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2016.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει». Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ «Το διαχρονικό φιλμ των αδερφών Ταβιάνι: «Χάος»». Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ «Το ΑΠΘ τιμά τους πρωτοπόρους μαέστρους του Ιταλικού Κινηματογράφου Paolo και Vittorio Taviani». Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2016.