Όθων Α΄ της Σουηβίας και Βαυαρίας
| Όθων Α΄ της Σουαβίας και Βαυαρίας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 954 |
| Θάνατος | 31 Οκτωβρίου 982 ή 982[1] Λούκκα |
| Αιτία θανάτου | πεσών σε μάχη |
| Τόπος ταφής | Ασάφενμπουργκ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γερμανία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Λιούντολφ της Σουαβίας[2] και Ida von Schwaben |
| Αδέλφια | Ματθίλδη, ηγουμένη του Έσσεν |
| Οικογένεια | Δυναστεία των Οθωνιδών |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | δούκας της Σουαβίας (973–982) δούκας της Βαυαρίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Όθων Α΄, γερμ. Otto I (954 - 31 Οκτωβρίου / 1 Νοεμβρίου 982) από τον Οίκο των Οθωνιδών ήταν δούκας της Σουαβίας (973-982) και δούκας της Βαυαρίας (976-982).
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν ο μόνος γιος του Λιούντολφ, δούκα της Σουαβίας και της Ίντα των Κορραδιδών, κόρης του Χέρμαν Α΄ δούκα της Σουαβίας. Αδελφή του ήταν η Ματθίλδη, ηγουμένη του αββαείου του Έσσεν[3].
Ο πατέρας του απεβίωσε το 957 και τον άφησε 3 ετών. Ο Όθων μεγάλωσε στην Αυλή του πάππου του Όθωνα Α΄ της Γερμανίας, ο οποίος τον μεγάλωσε μαζί με τον γιο του Όθωνα Β΄. Αυτός ήταν ένα έτος μικρότερος του Όθωνα, που τον έβλεπε ως αδελφό μάλλον παρά ως θείο[3].
Ο Λιούντολφ είχε εξεγερθεί εναντίον του πατέρα του Όθωνα Α΄ της Γερμανίας και για τιμωρία τού αφαιρέθηκε το δουκάτο και δόθηκε στον Μπούρχαρτ Γ΄. Αυτός απεβίωσε το 973 άτεκνος και ο Όθων Β΄, που είχε γίνει εντωμεταξύ βασιλιάς της Γερμανίας, έδωσε το δουκάτο στον Όθωνα[3]. Ο Όθων έγινε ο έμπιστος του βασιλιά. Το 976 εξεγέρθηκε ο Ερρίκος Β΄ ο εριστικός, δούκας της Βαυαρίας και ο βασιλιάς τον φυλάκισε και έδωσε το δουκάτο του στον Όθωνα[3]. Έγινε έτσι δούκας Σουαβίας και Βαυαρίας[4][5]. Ενόσω ο Όθων Β΄ έλλειπε σε εκστρατεία, εξεγέρθηκαν ο Ερρίκος Α΄ επίσκοπος του Άουγκσμουργκ, ο Ερρίκος Β΄ που είχε αποφυλακιστεί και ο Ερρίκος Γ΄ της Καρινθίας, το 977. Το επόμενο έτος τους πολιόρκησε διαδοχικά στο Πσσσάου και τους συνέτριψε[3]. Έστειλε στρατό για ενίσχυση στον Όθωνα Β΄[4][5].
Το 980 ακολούθησε τον Όθωνα Β΄ στην εκστρατεία του στη Νότιο Ιταλία, εναντίον των Ρωμαίων (Βυζαντινών) και των Αράβων (Σαρακηνών) στη Σικελία. Οι Γερμανοί ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους στον Κρότωνα (982) και μετά τους επιτέθηκαν οι Άραβες, αλλά ο Όθων γλίτωσε με τραύματα. Κατά την επιστροφή στη Γερμανία, απεβίωσε από αυτά στη Λούκκα[3]. Το συμβάν αναφέρεται στο Αγγλο-Σαξονικό Χρονικό, έκδοση Άμπινγκντον[6][7]. Το σώμα του μεταφέρθηκε στο Ασάφενμπουργκ, στον εκεί ναό των Αγ. Πέτρου & Αλεξάνδρου, που είχε γενναιόδωρα ευεργετήσει[3].
Ο Όθων και η αδελφή του Ματθίλδηείχαν δωρήσει έναν πολύτιμο λιθοκόλλητο σταυρό, στον καθεδρικό του Έσσεν. Φυλάσσεται στο εκεί θησαυροφυλάκιο και στο κάτω μέρος εμφανίζονται οι δύο δωρητές.
Δεν νυμφεύτηκε και δεν είχε απογόνους[8].
Υποσημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ p15062.htm#i150618.
- ↑ 2,0 2,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Zotz 1998, σελίδες 694–95.
- ↑ 4,0 4,1 Duckett 1967, σελ. 99.
- ↑ 5,0 5,1 Stälin 1886, σελ. 725.
- ↑ Swanton 1998, σελ. 124. The "King Edward" is Edward the Elder.
- ↑ Whitbread 1959, σελίδες 577–78: and þa he hamweard for . þa forðferde his broþor sunu . se wæs haten Odda . and he wæs Leodulfes sunu æþelinges . and se Leodulf wæs þæs ealdan Oddan sunu . and Eadweardes cininges dohtor sunu.
- ↑ Stälin 1886, σελ. 726.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Duckett, Eleanor Shipley (1967). Death and Life in the Tenth Century. Ann Arbor: University of Michigan Press.
- Stälin, Paul Friedrich von (1886). "Otto I., Herzog von Schwaben und von Baiern". Allgemeine Deutsche Biographie. 24. Historischen Kommission bei der Bayerischen Akademie der Wissenschaften. pp. 725–26.
- Swanton, Michael James (1998). The Anglo-Saxon Chronicle. New York: Routledge.
- Whitbread, L. (1959). "Æthelweard and the Anglo-Saxon Chronicle". The English Historical Review. 74 (293): 577–89. doi:10.1093/ehr/lxxiv.293.577.
- Zotz, Thomas (1998). "Otto I.". Neue Deutsche Biographie. 19. pp. 694–95.