Μετάβαση στο περιεχόμενο

Στίβεν Κινγκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Richard Bachman)
 Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 16/12/2014.
Στίβεν Κινγκ
ΌνομαΣτίβεν Κινγκ
Γέννηση21 Σεπτεμβρίου 1947 (1947-09-21) (77 ετών)
Πόρτλαντ, Μέιν, ΗΠΑ
Επάγγελμα/
ιδιότητες		τηλεοπτικός παραγωγός, συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας, ηθοποιός[1], αρθρογράφος[2][3][4], σεναριογράφος, δημοσιογράφος, σκηνοθέτης, καθηγητής, μυθιστοριογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτης κινηματογράφου
ΥπηκοότηταΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σχολές φοίτησηςLisbon High School, Πανεπιστήμιο του Μέιν, Hampden Academy και Lisbon Falls High School
Σύζυγος(οι)Tabitha King (7  Ιανουαρίου 1971)
ΤέκναJoe Hill, Owen King και Naomi King[5]
stephenking.com
Commons page Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Στίβεν Έντγουιν Κινγκ (αγγλικά: Stephen Edwin King, Πόρτλαντ, Μέιν, 21 Σεπτεμβρίου 1947) είναι Αμερικανός συγγραφέας και ένας από τους διασημότερους συγγραφείς βιβλίων θρίλερ και τρόμου.

Αναγνωρίζεται ως σημαντικός συγγραφέας τρόμου και φαντασίας αλλά και ένας από τους μείζονες συγγραφείς του 20ού αιώνα.

Το 2003 απέσπασε το Μετάλλιο Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.[6] Το 2004 απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Φαντασίας στην κατηγορία Επίτευγμα Ζωής και το 2007 το βραβείο Grand Master Award από την οργάνωση Mystery Writers of America.[7] Επίσης, έχει κερδίσει βραβεία Bram Stoker, O. Henry, Nebula και άλλα.

Το 2015 τιμήθηκε με το Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών από το ανεξάρτητο πρακτορείο ως Εθνική Χορηγία για τις Τέχνες Ηνωμένων Πολιτειών για τη συνεισφορά του τη λογοτεχνία.[8] Έχει χαρακτηριστεί ως ο "Βασιλιάς του τρόμου".[9]

Τα βιβλία του έχουν πουλήσει συνολικά περισσότερα από 350 εκατομμύρια αντίτυπα[10] και πολλά από αυτά έχουν γίνει κινηματογραφικές ταινίες, μίνι σειρές, τηλεοπτικές σειρές και κόμικς.

Πρώιμα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Στίβεν Κινγκ γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1947 στο Πόρτλαντ της Πολιτείας Μέιν των ΗΠΑ. Είναι γιος του ναυτικού Ντόναλντ Έντουιν Κινγκ και της συζύγου του Νέλι Ρουθ Πίλσμπουρι. Όταν ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένειά του το 1949, όταν ο Στίβεν ήταν 2 χρονών, η μητέρα του ήταν αναγκασμένη να μεγαλώσει μόνη της τον ίδιο και τον μεγαλύτερο αδελφό του Ντέιβιντ. Μετά βίας μπορούσε να θρέψει την οικογένειά της με ευκαιριακές εργασίες και μετακόμιζε συχνά.

Ο Στίβεν Κινγκ έγραψε τα πρώτα του διηγήματα ήδη στην ηλικία των επτά ετών. Στον κινηματογράφο παρακολουθούσε συχνά ταινίες επιστημονικής φαντασίας και φανταστικές ταινίες, απ' όπου προέρχεται και η προτίμησή του για τις ιστορίες τρόμου. Σε ηλικία δεκατριών ετών βρήκε μια κούτα γεμάτη με ανολοκλήρωτα χειρόγραφα του πατέρα του, κυρίως ιστορίες επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Στο αυτοβιογραφικό του έργο Οn Writing (μτφρ: Περί της συγγραφής) γράφει ότι αυτό ήταν γι' αυτόν μια καθοριστική εμπειρία. Σε ηλικία δεκαεννιά ετών εξέδωσε το πρώτο του διήγημα I was a Teenager Grave Robber στο περιοδικό Comics Review.

Από το 1966 έως το 1970 ο Κινγκ σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Μέιν, όπου και γνώρισε την αργότερα σύζυγό του Τάμπιθα το γένος Σπρους, με την οποία εξακολουθεί να ζει στο Μέιν. Στις 2 Ιανουαρίου 1971 παντρεύτηκαν και την ίδια ακόμα χρονιά γεννήθηκε η κόρη τους, Ναόμι.

Από το 1971 αμέσως μετά την αποφοίτησή του ξεκίνησε να διδάσκει στο Χάμπτον του Μέιν ως καθηγητής αγγλικών. Το εισόδημά του, όμως, ήταν χαμηλό για να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένειά του, λόγος για τον οποίο εργαζόταν τα βράδια ως σιδερωτής σε καθαριστήριο. Έτσι, του έμενε μόνο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, τον οποίο χρησιμοποιούσε για να γράφει διηγήματα. Αν και τα κατάφερνε πού και πού να πουλήσει κάποιες από αυτές, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει το εισόδημά του με τη συγγραφή. Ήδη πριν από την επιτυχία του, ο Κινγκ έγραφε αρκετά μυθιστορήματα, τα οποία ωστόσο δεν είχαν γίνει αποδεκτά από τους εκδότες. Αργότερα τα δημοσίευσε επεξεργασμένα χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάχμαν.

Καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχική επιτυχία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κινγκ ξεκίνησε να γράφει το μυθιστόρημά του Κάρι σε ένα ενοικιασμένο τροχόσπιτο. Όπως αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του On writing, κατά το διάβασμά του θεώρησε το χειρόγραφο του Κάρι άσχημο και το πέταξε στα σκουπίδια. Εκεί το βρήκε η γυναίκα του, το ανέσυρε και τον προέτρεψε να το ολοκληρώσει. Ο Κινγκ το έκανε και το 1973 ο εκδοτικός οίκος Doubleday δέχτηκε την ιστορία. Λίγο αργότερα, η New American Library απέκτησε τα δικαιώματα βιβλίου τσέπης για το ποσό-ρεκόρ των 400.000 δολαρίων. Μετά από αυτή την επιτυχία, αποφάσισε να εγκαταλείψει το επάγγελμα του καθηγητή και να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη συγγραφή.

Ψευδώνυμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπό το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάχμαν, ο Κινγκ δημοσίεψε τα μυθιστορήματα: Οργή (1977), Η μακριά πορεία (1979), Έργα οδοποιίας (1981), Ο δρομέας (1982) και Αδύνατος (1984). Επρόκειτο για ένα τεστ που έκανε ο ίδιος, με σκοπό να δει αν θα μπορέσει να επαναλάβει την προηγούμενη επιτυχία του ή αν η δημοσιότητά του ήταν εφήμερη. Μία εναλλακτική εξήγηση είναι ότι τα στάνταρντς των εκδόσεων εκείνη την εποχή επέτρεπαν την κυκλοφορία μόνο ενός βιβλίου ανά χρονιά.[11] Εμπνεύστηκε το όνομα από το hard rock συγκρότημα Bachman-Turner Overdrive, του οποίου ήταν φαν.[12]

Στην Ουάσινγκτον, ο βιβλιοπώλης Στιβ Μπράουν, μετά την ανάγνωση του πέμπτου μυθιστορήματος του Μπάχμαν, Αδύνατος, εξέτασε προσεκτικότερα τα προηγούμενα τέσσερα βιβλία του, καθώς έβρισκε πολλές ομοιότητες στο στυλ γραφής του Μπάχμαν και του Κινγκ.[13] Έτσι, πήγε στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου για να δει τα έντυπα πνευματικών δικαιωμάτων και τελικά βρήκε το όνομα του Κινγκ.[13] Έπειτα, δημοσιεύτηκε ο θάνατος του Μπάχμαν από "ψευδωνυμικό καρκίνο", καθώς ο πραγματικός συγγραφέας είχε ανακαλυφθεί.[14] Το 1985, τα τέσσερα μυθιστορήματα επανακυκλοφόρησαν σε συγκεντρωτικό τόμο υπό τον τίτλο Stephen King: The Bachman Books: Four Early Novels. Το βιβλίο του Κινγκ που κυκλοφόρησε το 1989 με τίτλο The Other Half είναι αφιερωμένο "στον αποθανόντα Ρίτσαρντ Μπάχμαν".[15] Το 1996, όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Desperation, η συνοδευτική νουβέλα Οι Ρυθμιστές είχε την υπογραφή "Ρίτσαρντ Μπάχμαν".[16]

Τον Απρίλιο του 1972, ο Κινγκ χρησιμοποίησε για μία φορά το ψευδώνυμο Τζον Σουίθεν για την δημοσίευση του διηγήματος Το πέμπτο τέταρτο στο αμερικανικό ανδρικό περιοδικό Cavalier. Το 1993 η ιστορία αναδημοσιεύθηκε με το πραγματικό όνομα του Κινγκ στη συλλογή διηγημάτων Εφιάλτες και ονειρότοποι, το οποίο έγινε σειρά κινηματογραφικών ταινιών με τίτλο Ζωντανοί εφιάλτες. Η συλλογή ήταν αφιέρωση στον Αμερικανό ποιητή, συγγραφέα και "μεγάλο παραμυθά", όπως γράφει στην αφιέρωσή του ο Κινγκ, Τόμας Γουίλιαμς (1926-1990).

Δεκαετίες 1970-80

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Κινγκ ξεκίνησε αυτό που έγινε σειρά διασυνδεδεμένων ιστοριών που περιστρέφονται γύρω από έναν μοναχικό πιστολά, τον Ρόλαντ, ο οποίος κυνηγά τον "Άντρα με τα μαύρα" σε ένα σύμπαν εναλλακτικής πραγματικότητας που υφίσταται ανάμεσα στη Μέση Γη του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν και την αμερικανική Άγρια Δύση όπως απεικονίζεται από τον Κλιντ Ίστγουντ και τον Σέρτζιο Λεόνε στις σπαγγέτι γουέστερν ταινίες τους. Η πρώτη από αυτές τις ιστορίες, με τίτλο The Dark Tower: The Gunslinger, δημοσιευόταν από το 1977 μέχρι το 1981 σε πέντε τμήματα στο περιοδικό The Magazine of Fantasy & Science Fiction.

Το 1977 εκδόθηκε το έργο του με τίτλο Η λάμψη. Το βιβλίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία και έγινε ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1980 στην ομώνυμη ταινία του Στάνλεϊ Κούμπρικ, η οποία γνώρισε επίσης μεγάλη επιτυχία. Ωστόσο, ο Κινγκ δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος με αυτή την εκδοχή και έγραψε το σενάριο για μία μίνι τηλεοπτική σειρά τριών επεισοδίων που προβλήθηκε το 1997.

Το 1978 κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο Νυχτερινή βάρδια (1978).

Το 1984 και μαζί με τον Πίτερ Στράουμπ, ο Κινγκ το δημοσιευμένο βιβλίο Το φυλαχτό. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ εξασφάλισε για την DreamWorks τα κινηματογραφικά δικαιώματα του βιβλίου, στο οποίο ο πρωταγωνιστής έπρεπε να ξεκινήσει ένα ταξίδι διαμέσου όλης της Αμερικής και ενός παράλληλου κόσμου.

Το 1985 εκδόθηκε η συλλογή του Κινγκ με τίτλο Skeleton Crew.

Το 1986 έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία Maximum Overdrive, ελαφρώς εμπνευσμένη και βασισμένη στο διήγημα του Κινγκ με τίτλο Trucks.[17] Γι' αυτήν την σκηνοθετική του απόδοση ήταν υποψήφιος για το Χρυσό Βατόμουρο ως χειρότερος σκηνοθέτης, αλλά τελικά δεν κέρδισε το βραβείο. Μετά από την αποτυχία της ταινίας, ο Κινγκ θεώρησε την ταινία εμπειρία και αποφάσισε μην ξανασκηνοθετήσει ποτέ.[18] Το ίδιο έτος έγραψε το σενάριο για το μουσικό βίντεο Ghosts του Μάικλ Τζάκσον.[19]

Το 1992 δημιουργήθηκε το συγκρότημα Rock Bottom Remainders, το οποίο αποτελείται από συγγραφείς. Μεταξύ άλλων είναι μέλη και οι Ρίντλεϊ Πίρσον, Ματ Γκρέινινγκ, Έιμι Ταν, Ντέιβ Μπέρι και Σκοτ Τάροου. Από την ίδρυσή του, το συγκρότημα έχει κάνει πολλές συναυλίες, συνήθως για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Όμως, ο Στίβεν Κινγκ, ο οποίος παίζει κιθάρα και τραγουδά ευκαιριακά, δεν συμμετέχει σε όλες τις εμφανίσεις του.

Το 1993 κυκλοφόρησε η συλλογή του Κινγκ με τίτλο Εφιάλτες και Ονειρότοποι.

Δεκαετία 2000-παρόν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2000 προκάλεσε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, όταν δημοσίευσε τη νουβέλα του Riding the Bullet στο διαδίκτυο υπό μορφή ηλεκτρονικού βιβλίου για κατέβασμα. Αν και το κατέβασαν περισσότεροι από 700 χιλιάδες αναγνώστες και εμφανίστηκε σε εξώφυλλο του περιοδικού Time, διαμαρτυρήθηκε στον πρόλογο της συλλογής διηγημάτων Everything's Eventual ότι πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν μόνο για τον "τρόπο δημοσίευσης" αυτής της ιστορίας, όχι όμως για την ίδια την ιστορία. Παρά την κριτική, που εξέφρασε ο Κινγκ, το Riding the Bullet προξένησε την δικτυακή δημοσίευση την ίδια χρονιά και ενός δεύτερου βιβλίου με τίτλο The Plant.[20]

Το 2001 δημοσιεύθηκε η συνέχεια του Φυλαχτό, με τον τίτλο Το μαύρο σπίτι.

Το 2006, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου στο Λονδίνο, ο Κινγκ ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει άλλο ένα μυθιστόρημα του Μπάχμαν, με τίτλο Blaze.[21] Αυτό εκδόθηκε στις 12 Ιουνίου του 2007.[22]

Το 2013 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα σκοτεινής φαντασίας του με τίτλο Δόκτωρ ύπνος, ως sequel της Λάμψης. Το ίδιο έτος, το βιβλίο απέσπασε το βραβείο Μπραμ Στόκερ για το Καλύτερο Μυθιστόρημα,[23] ενώ επίσης μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2019 στην ομώνυμη ταινία του Μάικ Φλάναγκαν.[24]

Κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας για την προώθηση του End of Watch, ο Κινγκ αποκάλυψε ότι συνεργάζεται με τον γιο του, Όουεν Κινγκ, σε ένα μυθιστόρημα τοποθετημένο σε φυλακές γυναικών στη δυτική Βιρτζίνια με τίτλο Sleeping Beauties.[25]

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το σπίτι του Κινγκ στο Μπάνγκορ του Μέιν

Προβλήματα με το αλκοόλ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Στίβεν Κινγκ ξεκίνησε από πολύ νωρίς να πίνει και κατάληξε, αρχικά χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά-καλά, στον αλκοολισμό, ενώ ξεκίνησε αργότερα να παίρνει και άλλα ναρκωτικά, όπως αναβολικά και κοκαΐνη. Από το 1985 ο Κινγκ δεν ήταν μόνο εξαρτημένος από το αλκοόλ, αλλά και από την κοκαΐνη. Με τη βοήθεια της γυναίκας του, των φίλων του και μιας θεραπείας μπόρεσε να ξεπεράσει τις εξαρτήσεις του στις αρχές του 1990. Αυτό που τον παρακίνησε να αποφασίσει την απεξάρτησή του ήταν ένα επιθετικό τέχνασμα που επινόησε η γυναίκα του: όταν είδε ότι δεν μπορούσε να τον βοηθήσει ή να βοηθηθεί μόνος του, μάζεψε μια μέρα όλους τους φίλους και συγγενείς του και τον εξέθεσε μπροστά τους αποκαλύπτοντας την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά.

Βαρύ αυτοκινητιστικό ατύχημα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 19 Ιουνίου του 1999 ο Κινγκ χτυπήθηκε κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου από ένα μικρό λεωφορείο και τραυματίστηκε σοβαρά. Ο οδηγός, Μπράιαν Σμιθ, ήταν μεθυσμένος και τον απασχολούσε ο σκύλος του, όπως ανέφερε ο ίδιος. Αργότερα ζήτησε δημοσίως συγγνώμη για το ατύχημα που αυτός προκάλεσε. Ο Κινγκ νοσηλεύτηκε επί τρεις βδομάδες στο νοσοκομείο. Μετά από το λάθος μιας τοπικής εφημερίδας πολλοί τον πίστευαν νεκρό. Κατά την ανάρρωσή του από τις συνέπειες του ατυχήματος έγραψε το μυθιστόρημα Ονειροπαγίδα (Dreamcatcher). Αργότερα ο Κινγκ αγόρασε το ατυχές αυτοκίνητο, το οποίο την ημέρα ένα χρόνο μετά το ατύχημα το κατέστρεψε και το απέσυρε ιδιόχειρα, για να το αποσύρει ως αντικείμενο αγοραπωλησίας από την κυκλοφορία. Ο Σμιθ πέθανε σε ηλικία 43 ετών το Σεπτέμβριο του 2000, συμπτωματικά την ημέρα γενεθλίων του Κινγκ, πράγμα που οδήγησε σε φήμες μυστικιστικού τύπου στην κοινότητα των οπαδών του. Αναφορές σ' αυτό το περιστατικό βρίσκονται στο πρώτο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Kingdom Hospital, δικής του παραγωγής, καθώς και στα Λύκοι της Κάλλα (Wolves of the Calla) και Το τραγούδι της Σουζάννα (Song of Susannah), οι τόμοι τέσσερα και πέντε της σειράς Ο σκοτεινός πύργος (The dark Tower). Το ίδιο το ατύχημα είναι θέμα του έβδομου τόμου της σειράς αυτής το Ο σκοτεινός πύργος. Ο Μπράιαν Σμιθ αναφέρεται στο μυθιστόρημα αυτό με το όνομά του.

Ύφος και θεματολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι ιστορίες του Κινγκ ασχολούνται συχνά με καθημερινούς ανθρώπους, που βιώνουν φρικιαστικά και συνήθως υπερφυσικά βιώματα. Ο Κινγκ είναι γνώστης του φανταστικού τρόμου, με το Danse Macabre παρουσίασε ένα θεματικό βιβλίο, το οποίο σκιαγραφεί την ανάπτυξη της λογοτεχνίας και της φιλμογραφίας τρόμου. Σ' ένα άλλο θεματικό βιβλίο ονόματι On writing (Περί της συγγραφής) ο Κινγκ δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να δει τα προτεινόμενα απ' αυτόν στιλιστικά μέσα και προσεγγίσεις κατά τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Πέρα απ' αυτό περιέχει το βιβλίο αυτοαναφορές για τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκαν κάποια από τα έργα του.

Ωστόσο, έχει γράψει και τα οποία δεν περιείχαν καθόλου ή μόνο ελάχιστα υπερφυσικά στοιχεία, όπως οι νουβέλες Το πτώμα (The Body) και το Shawshank Redemption.

Ένα από τα βασικότερα θέματα στα μυθιστορήματα τρόμου του Κινγκ είναι το γεγονός, ότι ο τρόμος καραδοκεί πίσω από κατά μεγάλο βαθμό τετριμμένα και καθημερινά πράγματα. Αυτοκίνητα, κλόουν, αστυνομικοί, σκυλιά Άγιου Βερνάρδου, ιδιοκτήτες καταστημάτων ή ένα φανταστικό ψευδώνυμο είναι τα οχήματα, που φέρνουν την φρίκη σ' έναν συνήθως προαστιακό και κοιμώμενο κόσμο.

Αρκετοί πρωταγωνιστές στα έργα του Κινγκ είναι συγγραφείς ή έχουν συγγραφικές τάσεις. Παρά την φόρτιση των ρόλων τους είναι συχνά διχασμένες προσωπικότητες, που κατά κανόνα δεν είναι θετικά φορτισμένες.

Στο Μίζερι (Misery) του 1987, όπως και στη νουβέλα Το μυστικό παράθυρο, ο μυστικός κήπος από τη συλλογή διηγημάτων Λανγκολίερς (Langoliers) του 1990, και τελευταία στο Η ιστορία της Λίζι (Lisey's story) του 2006, ο Κινγκ επεξεργάζεται το φόβο του για τους παθιασμένους οπαδούς.

Βραβεία, διακρίσεις και κριτικές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1980: World Fantasy Award της World Fantasy Convention στην κατηγορία Καλύτερη Νουβέλα Φαντασίας για το The Reach από τη συλλογή Skeleton Crew
  • 1981: Best Book for Young Adults της American Library Association για το Firestarter του 1980
  • 1981: Alumni Career Award του Πανεπιστημίου του Μέιν στο Ορόνο
  • 1982 Καλύτερος Συγγραφέας Φανταστικού της Χρονιάς από το περιοδικό US-Magazine
  • 1982: Hugo Award στην κατηγορία Καλύτερο Βιβλίο Μη Φανταστικού για το Dance Macabre του 1981
  • 1982: Locus Award του περιοδικού Locus Magazine στην κατηγορία Best Non Fiction/Related/Reference Book για το Dance Macabre του 1981
  • 1986 Golden Pen Award από την Young Adult Advisory Committee της δημοτικής βιβλιοθήκης του Spokane (Spokane Public Library)
  • 1986: Locus Award στην κατηγορία Συλλογές για το Skeleton Crew
  • 1987: Βραβείο Μπραμ Στόκερ της Horror Writers Association στην κατηγορία Καλύτερη Νουβέλα για το βιβλίο του Μίζερι του 1987
  • 1990: Bram Stoker Award στην κατηγορία Καλύτερη Συλλογή για το Four Past Midnight του 1987
  • 1994: O. Henry Award στην κατηγορία Καλύτερο αμερικάνικο διήγημα για το διήγημά του The Man in the Black Suit από τις συλλογές Six Stories και Everything's Eventual
  • 1994: World Fantasy Award της World Fantasy Convention στην κατηγορία Καλύτερη νουβέλα φαντασίας για τοThe Man in the Black Suit
  • 1995: Βραβείο Μπραμ Στόκερ στην κατηγορία Καλύτερο διήγημα για το Lunch at the Gotham Cafe από τη μετέπειτα συλλογή του Everything's Eventual
  • 1996: Βραβείο Μπραμ Στόκερ στην κατηγορία Καλύτερο μυθιστόρημα τρόμου για το Πράσινο Μίλι του 1996
  • 1996: 9th. Annual Collectors Award για το Πράσινο Μίλι του 1996
  • 1997: Locus Award στην κατηγορία Καλύτερο Μυθιστόρημα Τρόμου για το Desperation του 1997
  • 1999: Βραβείο Μπραμ Στόκερ στην κατηγορία Καλύτερο Μυθιστόρημα Τρόμου για το Σάκος με Κόκαλα του 1998
  • 1999: Locus Award στην κατηγορία Καλύτερο Μυθιστόρημα Τρόμου για το Σάκος με Κόκαλα του 1998
  • 2001: Locus Award στην κατηγορία Best Non Fiction/Related/Reference Book για το On Writing
  • 2006: Βραβείο Μπραμ Στόκερ για το Lisey's Story
  • 2007: Βραβείο Grand Master της Mystery Writers of America για το σύνολο του έργου του
  • 2008: Βραβείο Μπραμ Στόκερ για το Duma Key
  • 2015: Βραβείο Έντγκαρ για το Mr. Mercedes του 2014

Τον Οκτώβριο του 1980 ο Κινγκ παραλαμβάνει για πρώτη φορά το βραβείο World Fantasy Award (θα ακολουθήσουν και άλλα), ένα χρόνο αργότερα του αποδίδεται από το Πανεπιστήμιο του Μέιν στο Ορόνο ένας τιμητικός ακαδημαϊκός τίτλος. Εκείνη τη στιγμή ήταν σε ηλικία 34 ετών ο νεότερος φορέας αυτού του τίτλου. Ακόμα παραλαμβάνει τα βραβεία British Fantasy, Nebula, Bram Stoker, O. Henry, Locus και το Deutscher Phantastik-Preis (γερμανικό βραβείο φαντασίας) καθώς επίσης πολλές άλλες διακρίσεις.

Το 2003 προς αγανάκτηση πολλών κριτικών τιμήθηκε με το National Book Award to American Letters. Το αμερικάνικο Ίδρυμα National Book τίμησε έτσι τα έργα του ως εξέχουσες συνεισφορές στον γραπτό λόγο, πολλοί κριτικοί, όμως, αντιδρούσαν με ανοιχτή επίκριση: Θεώρησαν ότι η λογοτεχνία της [βιομηχανικής] γραμμής παραγωγής του Κινγκ δεν έχει να επιδείξει καμία λογοτεχνική αξία, αισθητικό επίτευγμα ή εφευρετική ευφυΐα και ως εκ τούτου δεν αρμόζει να τιμηθεί με ένα τόσο σημαντικό βραβείο.

Έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1974 Carrie (Κάρι)
  • 1982 Fall from Innocence (Το Τέλος Της Αθωότητας)
  • 1975 Salem's Lot (Σάλεμς Λοτ)
  • 1977 Rage (Οργή) (ως Ρίτσαρντ Μπάχμαν)
  • 1977 The Shining (Η λάμψη)
  • 1978 Night Shift (Νυχτερινή βάρδια)
  • 1978 The Stand (Το κοράκι)
  • 1979 The Dead Zone (Νεκρή ζώνη)
  • 1979 The Long Walk (Η μακριά πορεία) (ως Ρίτσαρντ Μπάχμαν)
  • 1980 Firestarter (Πύρινη οργή)
  • 1980 The Mist (Η ομίχλη)
  • 1981 Danse Macabre
  • 1981 Cujo (Κούτζο, το παλιόσκυλο)
  • 1981 Road Work (Έργα οδοποιίας) (ως Ρίτσαρντ Μπάχμαν)
  • 1982 The Dark Tower I:The Gunslinger (Ο μαύρος πύργος Ι: Ο τελευταίος πιστολέρο)
  • 1982 Different Seasons
  • 1983 Christine (Κριστίν)
  • 1983 Pet Sematary (Νεκτροταφίο ζώων)
  • 1983 Cycle of the Werewolf (εικονογραφημένο από τον Μπέρνι Ράιτσον)
  • 1984 The Talisman (Το φυλαχτό) (σε συνεργασία με τον Πίτερ Στράουμπ)
  • 1984 Thinner (Ο αδύνατος) (ως Ρίτσαρντ Μπάχμαν)
  • 1985 Skeleton Crew
  • 1985 The Bachman Books
  • 1985 The Running Man (Ο δρομέας) (ως Ρίτσαρντ Μπάχμαν)
  • 1986 It (Το αυτό)
  • 1987 The Eyes of the Dragon
  • 1987 Misery (Μίζερι)
  • 1987 The Dark Tower II: The Drawing of the Three (Ο μαύρος πύργος ΙΙ: Το κάλεσμα των τριών)
  • 1988 The Tommyknockers (Οι νυχτερίτες) (2 τόμοι)
  • 1988 Dark Visions (γνωστό και ως The Skin Trade, Night Visions 5, και Dark Love) (σε συνεργασία με τους George R. R. Martin και Dan Simmons)
  • 1989 The Dark Half (Το σκοτεινό εγώ)
  • 1989 Dolan's Cadillac (περιορισμένη έκδοση)
  • 1989 My Pretty Pony (περιορισμένη έκδοση)
  • 1990 The Stand: The Complete & Uncut Edition
  • 1990 Four Past Midnight
  • 1990 Η αστυνομία της βιβλιοθήκης
  • 1991 Needful Things (Χρήσιμα αντικείμενα)
  • 1991 The Dark Tower III: The Waste Lands (Ο μαύρος πύργος ΙΙΙ: Οι ρημαγμένοι τόποι)
  • 1992 Gerald's Game (Το παιχνίδι του Τζέραλντ)
  • 1993 Dolores Claiborne (Ντολόρες Κλέρμπορν)
  • 1993 Nightmares & Dreamscapes (Εφιάλτες και ονειρότοποι)
  • 1994 Insomnia (Αϋπνία)
  • 1995 Rose Madder (Ρόουζ Μάντερ)
  • 1995 Umney's Last Case
  • 1996 The Green Mile (Το πράσινο μίλι)
  • 1996 Desperation (Ντεσπερέισον)
  • 1996 The Regulators (Οι ρυθμιστές) (ως Ρίτσαρντ Μπάχμαν)
  • 1997 Six Stories
  • 1997 The Dark Tower IV: Wizard and Glass (Ο μαύρος πύργος ΙV: Ο μάγος και η γυάλινη σφαίρα)
  • 1998 Bag of Bones (Σάκος με κόκαλα)
  • 1999 Storm of the Century (Η καταιγίδα του αιώνα)
  • 1999 The Girl Who Loved Tom Gordon
  • 1999 The New Lieutenant's Rap (περιορισμένη έκδοση)
  • 1999 Hearts in Atlantis (Καρδιές στην Ατλαντίδα)
  • 2000 On Writing
  • 2000 Secret Windows (Κρυφό παράθυρο, μυστικός κήπος)
  • 2000 Dreamcatcher (Η ονειροπαγίδα)
  • 2001 Black House (Το μαύρο σπίτι) (η συνέχεια του The Talisman από το 1984, σε συνεργασία με τον Πίτερ Στράουμπ)
  • 2002 From a Buick 8 (Από μια Μπιούικ 8)
  • 2002 Everything's Eventual: 14 Dark Tales (Όλα είναι δυνατά)
  • 2003 The Dark Tower I: The Gunslinger (αναθεωρημένη έκδοση)
  • 2003 The Dark Tower V: Wolves of the Calla (Ο μαύρος πύργος V: Οι λύκοι της Κάλα)
  • 2004 The Dark Tower VI: Song of Susannah (Ο μαύρος πύργος VI: Το τραγούδι της Σουζάννα)
  • 2004 The Dark Tower VII: The Dark Tower (Ο μαύρος πύργος VII: Ο μαύρος πύργος)
  • 2004 The Girl Who Loved Tom Gordon
  • 2005 The Colorado Kid
  • 2005 Trangressions (σε συνεργασία με άλλους συγγραφείς)
  • 2005 Salem's Lot: Εικονογραφημένη έκδοση
  • 2006 Cell (Το κινητό)
  • 2006 Lisey's Story (Η ιστορία της Λίσι)
  • 2007 Blaze- USA (Μπλέιζ)
  • 2008 Duma Key (Ντούμα Κη)
  • 2009 Under The Dome (Ο θόλος)
  • 2011 11-22-63 (22-11-63)
  • 2012 The Wind Through The Keyhole (Ο άνεμος μέσα απ' την κλειδαρότρυπα)
  • 2013 Joyland
  • 2013 Doctor Sleep (Δόκτωρ Ύπνος)
  • 2014 Mr. Mercedes (Ο κύριος Μερσέντες)
  • 2014 Revival (Αναβίωση)
  • 2015 Finders Keepers (Ό,τι βρεις, δικό σου)
  • 2016 End of Watch (Τελική βάρδια)
  • 2017 The Bazzar of Bad Dreams (Το παζάρι των κακών ονείρων)
  • 2017 Gwendy's Button Box (Η Γκουέντι και το κουτί) (συνεργασία με τον Ρίτσαρντ Τσίζμαρ)
  • 2018 The Outsider (Ο ξένος)
  • 2018 Sleeping Beauties (Ωραιες κοιμωμένες)
  • 2018 Elevation (Ανύψωση)
  • 2019 The Institute (Το ινστιτούτο)
  • 2020 If It Bleeds (Μόνο αν μυρίζει αίμα')
  • 2021 Αργότερα (Later)
  • 2022 Billy Summers
  • 2023 " Παραμύθι "
  • 2023 Holly

Μεταφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το έργο του Κινγκ έχει μεταφερθεί πολλές φορές σε μέσα όπως ο κινηματογράφος και η τηλεόραση.

Κινηματογραφικές ταινίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τηλεταινίες και τηλεοπτικές μίνι-σειρές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Σάλεμς Λοτ, 1979 μίνι-σειρά σε σκηνοθεσία Τομπ Χούπερ, με τους Ντέιβιντ Σόουλ, Τζέιμς Μέισον, Λανς Κέρουιν
  • Creepshow, 1982 τηλεταινία σε σκηνοθεσία Τζορτζ Ρομέρο, με τους Χαλ Χόλμπρουκ, Έιντριεν Μπαρμπό. Βασισμένο στα διηγήματα The Crate και Weeds.
  • It (Το αυτό), 1990 μίνι-σειρά σε σκηνοθεσία Τόμι Λι Γουάλας, με τους Τζον Ρίτερ, Χάρι Άντερσον, Τζόναθαν Μπράντις, Τιμ Κάρι, Ντένις Κρίστοφερ, Ρίτσαρντ Τόμας, Ανέτ Οτούλ
  • Tales From The Darkside
    • The Word Processor of the Gods, 1984 επεισόδιο της γνωστής σειράς το οποίο βασίστηκε στην ομώνυμη ιστορία, σε σκηνοθεσία Μάικλ Γκόρνικ
    • Sorry, Right Number, 1987 επεισόδιο της γνωστής σειράς το οποίο βασίστηκε στο ομώνυμο διήγημα, σε σκηνοθεσία Τζον Χάρισον
  • Μερικές φορές επιστρέφουν πίσω, 1991 τηλεταινία σε σκηνοθεσία Τομ Μακλάφλιν
  • Golden Years, 1991 μίνι σειρά σε σκηνοθεσία Μικ Γκάρις, με τους Κιθ Ζαραμπάικα, Φελίσικι Χάφμαν, Εντ Λάουτερ
  • Σκοτεινή απειλή, 1993 τηλεταινία σε σκηνοθεσία Τζον Πάουερ
  • The Stand (Το κοράκι), 1994 μίνι-σειρά σε σκηνοθεσία Μικ Γκάρις με τους Γκάρι Σινίσε, Μόλι Ρίνγκουολντ, Τζέιμι Σέρινταν, Κόρι Νέμεν, Ρομπ Λόου, Ρούντι Ντι
  • Πτήση προς το άγνωστο, 1995 μίνι-σειρά σε σκηνοθεσία Τομ Χόλαντμε τους Πατρίσια Γουέτιγκ, Ντιν Στόκγουελ, Ντέιβιντ Μορς, Λίνστεϊ Τσάπμαν
  • Τυφλή στροφή, σίγουρος θάνατος, 1997 τηλεταινία σε σκηνοθεσία Κρις Τόμσον
  • The Shining (Η λάμψη), 1997 μίνι-σειρά σε σκηνοθεσία Μικ Γκάρις με τους Ρεμπέκα Ντε Μορνέ, Στίβεν Γουέμπερ, Κόρτλαντ Μιντ, Μέλβιν Βαν Πιμπλς
  • Πολικός σταθμός: Έρεβος, 1998 βίντεο κυκλοφορία σε σκηνοθεσία Ντάνιερλ Ζέλικ Μπερκ
  • Storm of the Century (Η καταιγίδα του αιώνα), 1999 μίνι-σειρά σε σκηνοθεσία Κρεγκ Ρ. Μπάξλεϊ με τους Τίμοθι Ντέιλι, Ντέμπρα Φαρεντίνο, Κολμ Φιόρι, Κέισι Σιμάσκο
  • Το πρόσωπο του Εωσφόρου, 1999 βίντεο κυκλοφορία
  • The Mangler 2, 2001 βίντεο κυκλοφορία
  • Children of the Corn: Revelation, 2001 βίντεο κυκλοφορία
  • Η έπαυλη, 2002 μίνι-σειρά
  • Η εκδίκηση της φωτιάς, 2002 τηλεταινία
  • Κάρι, 2002 τηλεταινία
  • Ο βρικόλακας του Σάλεμς Λοτ, 2004 τηλεταινία
  • Στους διαδρόμους του τρόμου, 2004 τηλεοπτική σειρά
  • Μυστική πόλη, 2006 τηλεταινία σε σκηνοθεσία Mick Garris
  • Ζωντανοί εφιάλτες, 2006 μίνι-σειρά
  • Ο κύριος Μερσέντες, 2017 τηλεοπτική σειρά 10 επεισοδίων 1ος κύκλος
  • Ο κύριος Μερσέντες, 2018 2ος κύκλος

Cameo

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Στίβεν Κινγκ κάνει μικρά περάσματα (cameo) στις ταινίες που βασίζονται σε υλικό του.

  • Στην ταινία Truck Driver του 1982 είχε το ρόλο του Τζόρντι Βερντίλ.
  • Στην ταινία Creepshow του 1982 είχε το ρόλο ενός νταλικέρη.
  • Στο δικό του έργο, το Maximum Overdrive, εμφανίστηκε ως ο τύπος που βρίζει πάνω από ένα αυτόματο μηχάνημα.
  • Έπαιξε πάλι τον νταλικέρη στη συνέχεια του Creepshow.
  • Εμφανίστηκε ως παπάς στο Νεκροταφείο ζώων.
  • Ως οδηγός λεωφορείου στο Golden Years.
  • Ως καθαριστής νεκροταφείου στους Νυχτοβάτες.
  • Ως συνοριοφύλακας στο Κοράκι.
  • Στο Langoliers είχε το ρόλο του προέδρου Τομ Χόλμπι.
  • Υποδύθηκε τον φαρμακοποιό στο Αδυναμία του 1996.
  • Υποδύθηκε τον οργανοπαίκτη στη μίνι-σειρά Η λάμψη του 1997.
  • Στην καταιγίδα του αιώνα εμφανιζόταν στην τηλεόραση σε διαφημιστικό σποτ.
  • Υποδύθηκε τον τύπο που παραδίδει πίτσες στο Η έπαυλη.
  • Στην σειρά Στους διαδρόμους του τρόμου είχε το ρόλο του Τζόνι Μπ. Γκουντ.
  • Στην σειρά Sons of Anarchy στο επεισόδιο 3 του 3ου κύκλου είχε το ρόλο του καθαριστή Μπάχμαν.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ www.nytimes.com/2008/04/10/books/10mailer.html.
  2. ↑ www.backstage.com/bso/news-and-features-news/stephen-king-shares-thoughts-on-stand-casting-1005023202.story.
  3. ↑ www.ew.com/ew/article/0,,20331130,00.html.
  4. ↑ www.ew.com/ew/article/0,,20349507,00.html.
  5. ↑ books.google.de/books?id=aPBbAgAAQBAJ. σελ. 81.
  6. ↑ «National Book Foundation's Medal for Distinguished Contribution to American Letters, Presenter of National Book Awards». web.archive.org. 10 Μαρτίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2011. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)
  7. ↑ «Forum Stephen King - Récompenses littéraires de Stephen King». web.archive.org. 22 Φεβρουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)
  8. ↑ «President Obama to Award 2014 National Medals of Arts | NEA». web.archive.org. 15 Σεπτεμβρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)
  9. ↑ «Why Stephen King's novels still resonate». web.archive.org. 9 Σεπτεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)
  10. ↑ «Programmes | Newsnight Home | Wednesday, 22 November, 2006». web.archive.org. 18 Σεπτεμβρίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Σεπτεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)
  11. ↑ «StephenKing.com: The Official FAQ». web.archive.org. 15 Νοεμβρίου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)
  12. ↑ «Bachman-Turner Overdrive founder searched for Stephen King | Vancouver, Canada | Straight.com». web.archive.org. 18 Ιανουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)
  13. ↑ 13,0 13,1 «Lilja's Library - The World of Stephen King [1996 - 2009]». web.archive.org. 4 Δεκεμβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)
  14. ↑ «Blaze - Book Summary». web.archive.org. 14 Φεβρουαρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)
  15. ↑ «The Life, Death and Afterlife of Richard Bachman». www.booksie.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. 
  16. ↑ «Regulators». www.goodreads.com. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. 
  17. ↑ «Maximum Overdrive (1986) - Stephen King | Synopsis, Characteristics, Moods, Themes and Related». AllMovie (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. 
  18. ↑ «Gainesville Sun - Αναζήτηση σε αρχεία Ειδήσεων Google». news.google.com. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. 
  19. ↑ «The Cold Case: Director Mick Garris on Michael Jackson's Forgotten Ghosts». Movieline (στα Αγγλικά). 14 Ιουλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. 
  20. ↑ Verton, Dan (January 8, 2001). «Barnes & Noble Takes Popular Literature Digital». Computerworld: σελ. 14. 
  21. ↑ Garner, Dwight (2007-07-01). «TBR - Inside the List - Books - Review» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2007/07/01/books/review/01tbr.html. Ανακτήθηκε στις 2019-11-11. 
  22. ↑ «Blaze by Richard Bachman». PopMatters (στα Αγγλικά). 17 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. 
  23. ↑ admin (11 Μαΐου 2014). «The Winners of the 2013 Bram Stoker Awards®». Horror Writers Association Blog (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. 
  24. ↑ Desborough, Jenny (30 Οκτωβρίου 2019). «Doctor Sleep release date, cast, plot, trailer: What you MUST know about Stephen King film». Express.co.uk (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. 
  25. ↑ «Sleeping Beauties; A New Book By Stephen & Owen King Due In 2017». web.archive.org. 19 Νοεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Στίβεν_Κινγκ&oldid=10597268"