Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ελέν Σιξού

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Hélène Cixous)
Ελέν Σιξού
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Hélène Cixous (Γαλλικά)
Γέννηση5  Ιουνίου 1937[1][2][3]
Οράν[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Γερμανικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[5][6][7]
Γερμανικά
Αγγλικά
ΣπουδέςΦιλοσοφική Σχολή των Παρισίων (έως 1968)[8]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταποιήτρια
δοκιμιογράφος
θεατρική συγγραφέας[9]
scholar of English
ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών[9]
συγγραφέας[9]
φιλόσοφος της γλώσσας
κριτικός λογοτεχνίας[9]
καθηγήτρια πανεπιστημίου[10]
φιλόσοφος[11]
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο Κορνέλ
European Graduate School
Πανεπιστήμιο Παρί 8
Αξιοσημείωτο έργοLa Venue à l'écriture
Επηρεάστηκε απόΣίγκμουντ Φρόιντ
Ζακ Λακάν
Ζακ Ντεριντά
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤαξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Τιμής (13  Νοεμβρίου 2009)[12]
Prix du Syndicat de la critique
βραβείο της γαλλικής γλώσσας (2014)
βραβείο Μεντισίς (1969)
Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής (11  Ιουλίου 2014)[13]
Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων (13  Σεπτεμβρίου 2016)[14]
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Σαιντ Άντριους
Francine and Antoine Bernheim Award for Arts, Literature and Science (2017)[15]
Αξιωματούχος του Εθνικού Τάγματος της Αξίας (10  Νοεμβρίου 1997)[16]
Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (31  Δεκεμβρίου 1993)[17]
d:Q1714472 (2018)
honorary doctor of Georgetown University
d:Q110908232
Honorary doctorate from Queen's University
Επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτας
honorary doctor of University College London
Μεγάλος Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Τιμής (29  Νοεμβρίου 2023)[18]
Grand prix du théâtre
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

H Ελέν Σιξού γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου 1937 στο Οράν στην Αλγερία[19], είναι Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινίστρια. Το 1968 δημοσίευσε τη διδακτορική της διατριβή στις εκδόσεις Grasset με τίτλο L'Exil de James Joyce ou L'art du remplacement (Η Εξορία του Τζέιμς Τζόυς ή Η τέχνη του εκτοπισμού), που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, και το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Dedans (Μέσα) (1969), για το οποίο της απονεμήθηκε το βραβείο Médicis .

Η Ελέν Σιξού είναι συγγραφέας πολλών θεατρικών έργων που γράφτηκαν για το Θέατρο του Ήλιου και η συνεργασία της με την Αριάν Μνουσκίν ξεκίνησε από το 1984. Συνιδρύτρια του Πειραματικού Πανεπιστημιακού Κέντρου της Βενσέν, το 1974 δημιούργησε εκεί το πρώτο κέντρο γυναικείων σπουδών σε ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο. Το δοκίμιό της Le Rire de la Méduse (Το γέλιο της Μέδουσας) (1975) αποτέλεσε ορόσημο για τον σύγχρονο φεμινισμό.[20]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ελέν Σιξού γεννήθηκε στο Οράν από πατέρα γιατρό (Georges Cixous, ο οποίος γεννήθηκε επίσης στην Αλγερία, 1908-1948) και Γερμανίδα μητέρα (Ève Klein, πρόσφυγας, 1910-2013, μαία).[19] Η οικογένειά της ήταν εβραϊκής καταγωγής, Ασκενάζι από την πλευρά της μητέρας της, σεφαραδίτικη από την πλευρά του πατέρα της. Η οικογένεια εγκατέλειψε την Αλγερία το 1954.

Παντρεύτηκε το 1955 με τον Γκυ Μπερζέρ και απέκτησε τρία παιδιά, τον Ζορζ (1959-1961), την Ανν-Εμμανουέλ (1960), τον Στεφάν (1961).

Η Ελέν Σιξού πέρασε τις εξετάσεις (Agrégation_en_France), που της επέτρεπαν να διδάσκει αγγλικά στη δευτεροβάθμια ή την τριτοβάθμια εκπαίδευση το 1959. Με επιβλέποντα τον Ζαν-Ζακ Μαγιού, εκπόνησε τη διατριβή της για τον Τζέιμς Τζόυς και απέκτησε διδακτορικό στη φιλολογία το 1968 .

Το 1969 συμμετείχε στην ίδρυση του περιοδικού Poétique, με τους Τσβέταν Τοντόροφ και Ζεράρ Ζενέτ .

Είναι συνιδρύτρια, μαζί με τον Ρεϊμόν Λα Βερνιά, της δημιουργίας του πανεπιστημιακού κέντρου της Βενσέν, μετά τον Μάιο του 68.[22] Απέκτησε θέση καθηγήτριας και ίδρυσε το Κέντρο Μελετών Γυναικών και Σπουδών Φύλου,[23] κάτι πρωτοποριακό τότε στην Ευρώπη.

Από το 1983, διηύθυνε σεμινάριο στο Διεθνές Κολλέγιο Φιλοσοφίας.

Λογοτεχνική καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1967, η Ελέν Σιξού έχει δημοσιεύσει ένα σημαντικό έργο, αποτελούμενο από περίπου εξήντα έργα, τα οποία εκδόθηκαν κυρίως από τους εκδοτικούς οίκους Grasset, Gallimard, Des femmes και Galilée . Είναι επίσης θεατρική συγγραφέας και τα έργα της ανέβηκαν σε σκηνοθεσία της Σιμόν Μπενμουσά στο Théâtre d'Orsay, του Ντανιέλ Μεσγκίς στο Théâtre de la Ville και της Αριάν Μνουσκίν στο Théâtre du Soleil.

Δημοσίευσε κείμενα για τον Ζακ Ντεριντά και τον Τζέιμς Τζόυς, αλλά και για τα έργα των Καρίσε Λισπέκτορ, Μορίς Μπλανσό, Φραντς Κάφκα, Χάινριχ φον Κλάιστ, Μονταίν, Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, Thomas Bernhard, Μαρίνα Τσβετάγεβα, Ζαν Ζενέ και Σάμιουελ Μπέκετ.

Έχει γράψει εκτενώς για το έργο καλλιτεχνών, όπως ο Σιμόν Αντάι, ο Πιερ Αλεσινσκί, καθώς και δύο βιβλία για τον Αντέλ Αμπντεσεμέντ .

Το 2016 βραβεύτηκε με το βραβείο Μαργκερίτ Γιουρσενάρ.[24]

Φιλία με τον Ντεριντά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1963 η Σιξού γνώρισε τον Ζακ Ντεριντά, με τον οποίο συνδεόταν με μακροχρόνια φιλία και μοιράστηκε πολλές δραστηριότητες, πολιτικές και πνευματικές, όπως η ίδρυση του Πανεπιστημίου Paris 8, του Εθνικού Κέντρου Γραμμάτων (σήμερα Εθνικό Κέντρο Βιβλίου ) — 1981-1983 —, το Διεθνές Κοινοβούλιο Συγγραφέων, η Επιτροπή κατά του Απαρτχάιντ, συνέδρια και σεμινάρια στο Διεθνές Κολλέγιο Φιλοσοφίας. Έκαναν από κοινού ορισμένες δημοσιεύσεις ή εκδόσεις, όπως π.χ. το Voiles, με εικονογράφηση του Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ, (1998), Portrait de Jacques Derrida en jeune saint juif (Πορτρέτο του Ζακ Ντεριντά ως νεαρού Ιουδαίου αγίου) (2001), H.C. pour la vie, c'est à dire… (Η Ε.Σ. για τη ζωή, δηλαδή...)(2002). Ο Ντεριντά θεωρεί την Ελέν Σιξού ως τη μεγαλύτερη εν ζωή συγγραφέα στη γαλλική γλώσσα.

Η Εθνική Βιβλιοθήκη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2000 δημιουργήθηκε μια συλλογή στο όνομά της από την Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, αφότου η Ελέν Σιξού δώρισε το σύνολο των χειρογράφων της έως και σήμερα. Παρουσιάζονται στην έκθεση «Brouillons d'Écrivains» που πραγματοποιήθηκε στη Βιβλιοθήκη το 2001.

Το 2003 η Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας διοργάνωσε το συνέδριο «Genèses Généalogies Genres : Autour de l’œuvre d'Hélène Cixous» (Γενέσεις Γενεαλογίες Κειμενικά είδη: Περί του έργου της Ελέν Σιξού). Μεταξύ των ομιλητών ήταν οι Μιρέιγ Καλ-Γκρουμπέρ, Μαρί-Οντίλ Ζερμέν, Ζακ Ντεριντά, Ανί Λεκλέρκ, Αριάν Μνουσκίν, Ζινέτ Μισό και η ίδια η Ελέν Σιξού.

Κινηματογράφος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1989 η Σιξού και η Μνουσκίν συνεργάστηκαν στην ταινία La Nuit miraculeuse (Η θαυμαστή νύχτα), η οποία τους ανατέθηκε από την Εθνοσυνέλευση για τα 200 χρόνια από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (προβλήθηκε από το κανάλι FR 3 στις 7 Δεκεμβρίου 1989).

Μεταξύ 2012 και 2018, η Ελέν Σιξού συμμετείχε στη δημιουργία της ταινίας ντοκιμαντέρ του Ολιβιέ Μορέλ, Ever, Rêve, Hélène Cixous[25] (118 λεπτά, 2018), η οποία είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη σε αυτήν.

Έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μυθιστορήματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Le Prénom de Dieu (Grasset, 1967)
  • Dedans (Grasset, 1969) - Prix Médicis
  • Le Troisième Corps (Grasset, 1970)
  • Les Commencements (Grasset, 1970)
  • Neutre (Grasset, 1972)
  • Tombe (Seuil, 1973, 2008)
  • Portrait du Soleil (Denoël, 1974)
  • Révolutions pour plus d'un Faust (Seuil, 1975)
  • Souffles (Des femmes, 1975)
  • Partie (Des femmes, 1976)
  • La (Gallimard, 1976)
  • Angst (Des Femmes, 1977)
  • Anankè (Des femmes, 1979)
  • Illa (Des femmes, 1980)
  • Limonade tout était si infini (Des femmes, 1982)
  • Le Livre de Prométhéa (Gallimard, 1983)
  • Déluge (Des femmes, 1992)
  • Beethoven à jamais ou l'Existence de Dieu (Des femmes, 1993)
  • La Fiancée juive de la tentation (Des femmes, 1995)
  • OR, les lettres de mon père (Des femmes, 1997)
  • Osnabrück (Des femmes, 1999)
  • Le Jour où je n'étais pas là (Galilée, 2000)
  • Les Rêveries de la femme sauvage (Galilée, 2000)
  • Manhattan (Galilée, 2002)
  • Rêve je te dis (Galilée, 2003)
  • Tours promises (Galilée, 2004)
  • Rencontre terrestre, en collaboration avec Frédéric-Yves Jeannet (Galilée, 2005)
  • L'Amour même : dans la boîte aux lettres (Galilée, 2005)
  • Hyperrêve (Galilée, 2006)
  • Si près (Galilée, 2007)
  • Cigüe : vieilles femmes en fleurs (Galilée, 2008)
  • Philippines : prédelles (Galilée, 2009)
  • Ève s'évade : la ruine et la vie (Galilée, 2009)[26]
  • Double oubli de l'Orang-Outang (Galilée, 2010)[27]
  • Homère est morte (Galilée, 2014)[28]
  • Gare d'Osnabrück à Jérusalem (Galilée, 2016)[29]
  • 1938, nuits, Éditions Galilée, Paris, 2019, collection Lignes fictives, 146 pages (ISBN 978-2-7186-0981-2)[30][31][32]
  • Ruines bien rangées (Gallimard, 2020)

Δοκίμια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θεατρικά έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • La Pupille (Cahiers Renaud-Barrault, 1971)
  • Portrait de Dora (Des femmes, 1975) Mise en scène, scénographie, décor et costumes de Simone Benmussa. Création au Théâtre d'Orsay, Paris (saison 195/76). - Londres 1979.
  • La Prise de l'école de Madhubaï (Avant-Scène, 1984)
  • L’Histoire terrible mais inachevée de Norodom Sihanouk, roi du Cambodge (Théâtre du Soleil, 1985; nouvelle édition corrigée 1987)
  • L’Indiade, ou l’Inde de leurs rêves, et quelques écrits sur le théâtre (Théâtre du Soleil, 1987)
  • Les Euménides d’Eschyle (traduction, Théâtre du Soleil, 1992)
  • La Ville parjure ou le réveil des Erinyes (Théâtre du Soleil, 1994)
  • Et soudain, des nuits d'éveil (Théâtre du Soleil, 1997)
  • Tambours sur la digue, sous forme de pièce ancienne pour marionnettes jouée par des acteurs (Théâtre du Soleil, 1999)
  • Rouen, la Trentième Nuit de Mai '31 (Galilée, 2001)
  • Les Naufragés du fol espoir (Théâtre du soleil, 2010)
  • La Fiancée aux yeux bandés (réécriture d'Hamlet, CNSAD, 2011)
  • Une chambre en Inde (co-création avec la troupe du Théâtre du Soleil, 2016)

Βραβεία και διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1969 : Βραβείο Médicis για το Dedans
  • 2010 : Βραβείο της Ένωσης Κριτικών 2009: καλύτερη δημιουργία θεατρικού έργου στα γαλλικά για το Les Naufragés du Fol Espoir
  • 2014 : Βραβείο Μαργκερίτ Ντυράς
  • 2014 : Βραβείο της γαλλικής γλώσσας[34]
  • 2016 : Βραβείο Μαργκερίτ Γιουρσενάρ
  • 2017 : Βραβείο Bernheim
  • 2018 : Μεγάλο βραβείο του θεάτρου της Γαλλικής Ακαδημίας
  • 2021 : Βραβείο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας για το σύνολο του έργου της[35]

Επίτιμη διδάκτορας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρασημοφορήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 2009 : Ταξιάρχης του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής [36]. Της απονεμήθηκε στις 30 Μαρτίου 1998.
  • 2014 : Αξιωματικός του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής [37]. Της απονεμήθηκε στις 22 Ιουνίου 1994.
  • 2016 : Ιππότης του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων [38].

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w6g202s0. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Helene-Cixous. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 www.isfdb.org/cgi-bin/ea.cgi?17849. Ανακτήθηκε στις 4  Οκτωβρίου 2018.
  4. ↑ Virginia Blain, Isobel Grundy, Patricia Clements: «The Feminist Companion to Literature in English» (Αγγλικά) 1990. σελ. 210.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11896891b. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20011018132. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  7. ↑ CONOR.SI. 14307683.
  8. ↑ Agence bibliographique de l'enseignement supérieur: «Système universitaire de documentation» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Μονπελιέ. 097966487.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/137080. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  10. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20011018132. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  11. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20011018132. Ανακτήθηκε στις 16  Μαΐου 2023.
  12. ↑ PREX0922128D.
  13. ↑ PREX1415111D.
  14. ↑ www.culture.gouv.fr/Nous-connaitre/Organisation/Conseil-de-l-Ordre-des-Arts-et-des-Lettres/Arretes-de-Nominations-dans-l-ordre-des-Arts-et-des-Lettres/Nomination-dans-l-ordre-des-Arts-et-des-Lettres-septembre-2016.
  15. ↑ bernheim.fondationjudaisme.org.
  16. ↑ PREX9702135D.
  17. ↑ PREX9310861D.
  18. ↑ PRER2321410D.
  19. ↑ 19,0 19,1 «Hélène Cixous». Encyclopædia Universalis. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2014. .
  20. ↑ Frédéric Regard· Martine Reid. «Le rire de la Méduse. Études critiques». 
  21. ↑ Marine Landrot· Vincent Remy (19 Δεκεμβρίου 2017). «Hélène Cixous : "En 68 encore, il n'y avait pas de femmes dans le mouvement"». www.telerama.fr. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2021. 
  22. ↑ Voir sur ipt.univ-paris8.fr.
  23. ↑ «Site officiel du Centre d'études féminines-Paris VIII». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2020. 
  24. ↑ Antoine Oury (15 Νοεμβρίου 2016). «Le Prix Marguerite Yourcenar remis à Hélène Cixous». www.actualitte.com (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2016. 
  25. ↑ «Cixous». evercixousmovie.com (στα Αγγλικά). 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2019. 
  26. ↑ «Eve s'évade, Hélène Cixous». www.telerama.fr. 12 Σεπτεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2020. 
  27. ↑ «Double Oubli de l'Orang-Outang». www.editions-galilee.fr. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2020. 
  28. ↑ http://www.editions-galilee.fr/images/3/p_9782718609096.pdf
  29. ↑ http://www.editions-galilee.fr/images/3/p_9782718609379.pdf
  30. ↑ «En cherchant bien… » Blog Archive » « 1938, nuits », ou dans la peau de Siegfried-Fred Katzmann (1912 – 1998) : le très véridique dialogue poursuivi à l'infini d'Hélène Cixous avec ses proches, qu'ils soient défunts, lointains, et même réticents jusqu'au mutisme» (στα Γαλλικά). 
  31. ↑ «En cherchant bien… » Blog Archive » L'empire de l'illusion : pour tenter de comprendre enfin ceux qui n'ont pas bien su voir venir la dévoration du Cyclope nazi» (στα Γαλλικά). 
  32. ↑ «Cixous et l'irremediable». Le Monde. 2019-02-15. http://www.editions-galilee.fr/images/3/p_9782718609812.pdf. Ανακτήθηκε στις 2021-12-09. 
  33. ↑ http://www.editions-galilee.fr/images/3/p_9782718609911.pdf
  34. ↑ Marie-Christine Imbault (14 Οκτωβρίου 2014). «Hélène Cixous reçoit le Prix de la langue française». Livres Hebdo. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2014. 
  35. ↑ «Le prix de la BnF remis à l'essayiste Hélène Cixous». LEFIGARO. lefigaro. 13 Οκτωβρίου 2021. ISSN 0182-5852. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2021. .
  36. ↑ Décret du 13 novembre 2009 portant promotion et nomination
  37. ↑ Décret du 11 juillet 2014 portant promotion et nomination
  38. ↑ Arrêté du 13 septembre 2016 portant nomination dans l'ordre des Arts et des Lettres.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Florence Rochefort, “Cixous (Hélène)”, στο Jacques Julliard and Michel Winock (επιμ.), Dictionary of French intellectuals : άνθρωποι, μέρη, στιγμές, Παρίσι, Le Seuil, Florence Rochefort, ISBN 978-2-02-099205-3 ), σελ. 315
  • Véronique Bergen, Hélène Cixous. La langue plus-que-vive, εκδ. Τιμώμενος Πρωταθλητής, 2017
  • Roman 20-50, " Osnabrück και Si κοντά στην Hélène Cixous " Maxime Decout (επιμ.), no 63 ,décembre 2017
  • Helene Cixous : σταυροί έργου, κάτω από τη σκην. από Mireille Calle-Gruber, συνέδριο 22-30 juin 199830 Ιουνίου 1998 στο Cerisy-la-Salle, Παρίσι, Galilée, 2000 (συμπεριλαμβανομένης μιας παρέμβασης του Jacques Derrida και ενός διαλόγου μεταξύ Cixous και Ariane Mnouchkine ; στον ιστότοπο ccic-cerisy.asso.fr, συμβουλευτείτε τις 21 Φεβρουαρίου 2020)
  • Ginette Michaud, Battements - du secret littéraire. Διαβάστε Jacques Derrida και Hélène Cixous. Τόμος 1 και Σαν σε όνειρο. Διαβάστε Jacques Derrida και Hélène Cixous. Τόμος 2 , coll. " The Bel Today », Éditions Hermann, 2010
  • (Αγγλικά) Hélène Cixous: Critical Impressions, συλλογικό έργο που επιμελήθηκε ο Lee A. Jacobus, Regina Barreca, Routledge, 1999
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ελέν_Σιξού&oldid=10462981"