Σλάνκαμεν
Το Σλάνκαμεν (σερβικά : Сланкамен, ουγγρικά : Szalánkemén) είναι χωριό της Σερβίας στις όχθες του Δούναβη στο σημείο που εκβάλει ο Τίσα[1][2]. Βρίσκεται στην γεωγραφική περιοχή του Σρεμ στους πρόποδες του Φρούσκα Γκόρα σε υψόμετρο 80 μ. , 55 χλμ. βόρεια-δυτικά του Βελιγραδίου[3]. Χωρίζεται σε δύο οικισμούς, το παλιό και το νέο Σλάνκαμεν. Είναι γνωστό για τα ιαματικά του λουτρά[3] τις παραλίες και τα ψάρια.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρχαιολογικές ανασκαφές δείχνουν ότι οι όχθες του Δούναβη της περιοχής κατοικούνταν από την αρχαιότητα[4]. Στην εποχή του σιδήρου ζούσαν εκεί διάφορες φυλές, Κέλτες με Ιλλυριούς και Θράκες[4]. Κατά τη διάρκεια των Παινόνιων πολέμων (35 - 10 π.χ.) η περιοχή κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους που την κατείχαν μέχρι τον έκτο αιώνα μ.Χ.. Τότε χτίστηκε και το θέρετρο του Acumincum. Το 357 - 359 η περιοχή πέρασε στην Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έως την αρχή του πέμπτου αιώνα όπου κάτω από την επίθεση των Ούννων πέρασε στο βασίλειο των Οστρογότθων, έπειτα στους Γέπιδες , Βυζαντινούς, Αβάρους, Βούλγαρους, Βυζαντινούς και στην Ουγγαρία αντίστοιχα[4]. Το Σλάνκαμεν αναφέρεται ως οχυρωμένη τοποθεσία το 1072[4], 1189, 1287.
Οι Τούρκοι το κατέλαβαν οριστικά το 1521[4]. Στον μεγάλο τουρκο-αυστριακό πόλεμο εδώ έγινε η Μάχη του Σλάνκαμεν στις 19 Αυγούστου 1691[4][5] όπου ο Λούντβιχ Βίλχεμ της Βάδης νίκησε τον Μέγα Βεζίρη Μουσταφά Πασά Τσούπρια. Σε ανάμνηση αυτής της μάχης ανεγέρθηκε μνημείο το 1892[6].
Στα μέσα του δεκάτου όγδοου αιώνα το Σλάνκαμεν περιλαμβάνεται διοικητικά στην Στρατιωτική περιοχή, όπου παρέμεινε μέχρι την κατάργησή της το 1881[4]. Το 1783 ιδρύθηκε το Νέο Σλάνκαμεν, με κατοίκους Κροάτες από τις Δαλματία και Λίκα, Γερμανούς και οι Σλοβάκους.
Το 1918 πέρασε στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας, και το 1929 στην Μπανόβινα του Δούναβη[4].
Το φρούριο Σλάνκαμεν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το φρούριο, του οποίου ερείπια είναι ακόμα ορατά σήμερα, αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1072 κάτω από το όνομα "Κάστρο Ζαλάνκεμεν". Σύμφωνα με την παράδοση, ήταν το δέκατο τρίτο αιώνα φέουδο του Ντραγκούτιν Νεμάνιτς, γαμπρός του βασιλιάς της Ουγγαρίας. Από το 1425 ανήκει στον Σέρβο δεσπότη Στεφάν Λαζάρεβιτς και τον Τζούρατζ Μπράνκοβιτς[4].
Το 1451 το κατέλαβε ο Ιωάννης Ουνιάδης κυβερνήτης και αντιβασιλέας του ανήλικου βασιλιά της Ουγγαρίας Λαντισλάβου. Από το 1498 το φρούριο ανήκε στον Ιβανίς Κορβίν έως το 1521 που το κατέλαβαν οι Οθωμανοί.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Danube - Tisza estuary: the zeroeth river kilometre of the Tisza». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2020.
- ↑ Сланкамен на мапи
- ↑ 3,0 3,1 «Бања Стари Сланкамен». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2014.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 «Indjija.net, СТАРИ СЛАНКАМЕН». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2014.
- ↑ History and chronology of Battle of Szalankemen in Austria[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Tourist organization municipality of Indjija». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2014.
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Слободан Ћурчић, Број становника Војводине, Нови Сад, 1996.
 
|
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Сланкамен της Σερβικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |