Νήφων Καυσοκαλυβίτης
| Νήφων Καυσοκαλυβίτης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1316 |
| Θάνατος | 1411 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Θρησκεία | Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | χριστιανός μοναχός |
Ο Νήφων Καυσοκαλυβίτης (1316–1411) είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος. Υπήρξε μοναχός και η μνήμη του εορτάζεται από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία στις 14 Ιουνίου.[1]
Ο Νήφων γεννήθηκε στο χωριό Λούκοβο που βρισκόταν τότε ανάμεσα στα σημερινά χωριά Δημόκορη και Λάβδανη, στο όρος Κασιδιάρης του νομού Ιωαννίνων. Οι κάτοικοι του Λούκοβου, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό τους και να εγκατασταθούν στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα το Λούκοβο Αγίων Σαράντα, γύρω στο 1790, όπως αναφέρει ο Κ.Δ.Παπανικολάου στο βιβλίο του "Η ΛΑΚΚΑ ΠΩΓΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΨΗΛΟΚΑΣΤΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ". Από μικρή ηλικία μετέβαινε στο μοναστήρι του Γηρομερίου (κοντά στις Φιλιάτες), όπου και έγινε ησυχαστής. Λίγο καιρό αργότερα, εισήλθε στο γειτονικό μοναστήρι του Μεσοποτάμου, όπου και έγινε μοναχός.[2]
Ο Νήφων μετέβη στο μοναστικό κράτος του Αγίου Όρους κάποια χρονική περίοδο μετά το 1335,[3] όπου και αφιερώθηκε στον ασκητισμό, υπό την πνευματική καθοδήγηση των μοναστικών Πατέρων, Νείλου Εριχιώτη, Θεογνώστου και Μάξιμου Καυσοκαλυβίτη.[1][4] Το 1345, ο Νίφων ανέλαβε πρώτος του Αγίου Όρους. Εκείνη την περίοδο, το Όρος Άθως πέρασε υπό τον έλεγχο του Σέρβου Τσάρου Στέφανου Ντούσαν, ο οποίος τον κατηγόρησε ως αιρετικό και Βογόμιλο, ωστόσο κατάφερε να αμυνθεί με επιτυχία των κατηγοριών αυτών, χάρη στην συμβολή και του Γρηγορίου Παλαμά.[5] Την περίοδο 1347-8, ο Νίφων δικάστηκε και αποπέμφθηκε των καθηκόντων του ως πρώτος από τους υπόλοιπους μοναχούς ως αιρετικός.[6] Τον διαδέχθηκε ο Σέρβος μοναχός Αντώνιος. Η απομάκρυνσή του θεωρείται είτε μέρος των συγκρούσεων μεταξύ των διαφορετικών θρησκευτικών παρατάξεων που προηγήθηκαν της επιβολής των Σέρβων στην Αθωνίτικη μοναστική κοινότητα είτε μέρος των προσπαθειών του Στέφανου Ντούσαν προκειμένου να αποκτήσει τον έλεγχο του Αγίου Όρους, μέσω του ορισμού Σέρβου αξιωματούχου ως επικεφαλής του.[5][6] Η παρέμβαση αυτή είχε ως αποτέλεσμα σημαντικές αντεγκλήσεις μεταξύ των Ελλήνων αξιωματούχων και των Σέρβων της Μονής Χιλανδαρίου στο Άγιο Όρος.[7]
Κατά την περίοδο μεταξύ 1355-63 κατηγορήθηκε εκ νέου ως αιρετικός, όταν ο υπηρέτης του, Βαρδάριος, αποκάλυψε λίγο καιρό πριν τον θάνατό του πως είχε προσχωρήσει στο θρησκευτικό κίνημα των Ευχιτών, ωστόσο την υπεράσπισή του ανέλαβε ο Πατριάρχης Κάλλιστος. Παραμένει αδιευκρίνιστο, με βάση τις πηγές της εποχής εκείνης, κατά πόσο ο Νίφων ήταν Ευχίτης ή Ησυχαστής εκείνη την περίοδο.[8] Ο Νίφων έζησε το υπόλοιπο της ζωής του ως ησυχαστής, έως τον θάνατό του το 1411.[1]
Ο Νίφων ήταν, επίσης, ο συγγραφέας της πρώτης βιογραφίας του Μάξιμου Καυσοκαλυβίτη, του πνευματικού του δασκάλου.[9]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Great Synaxaristes: (Ελληνικά) Ὁ Ὅσιος Νήφων ὁ Καυσοκαλυβίτης. 14 Ιουνίου. ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ.
- ↑ Nicol, Donald M. (2010). The despotate of Epiros, 1267-1479 : a contribution to the history of Greece in the Middle Ages. Cambridge: Cambridge University Press. σελ. 65. ISBN 978-0-521-13089-9.
- ↑ Angeliki E. Laiou-Thomadakis, επιμ. (1979). Charanis studies : essays in honor of Peter Charanis. New Brunswick, N.J.: Rutgers University Press. σελ. 98. ISBN 978-0-8135-0875-7.
- ↑ (Ελληνικά) Μωυσή Μοναχού Αγιορείτου. Η ησυχαστική παράδοση στο Άγιον Όρος από τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά έως σήμερα. 23-4-2008.
- ↑ 5,0 5,1 Janet Hamilton· Bernard Hamilton, επιμ. (1998). Christian dualist heresies in the Byzantine world, c.650-c.1450. Old Slavonic (βοήθεια στη μετάφραση) & Juri (κείμενα) (1η έκδοση). Manchester: Manchester University Press. σελ. 53. ISBN 978-0-7190-4765-7.
- ↑ 6,0 6,1 Korac, Dusan (1 Ιανουαρίου 1993). Mount Athos under the rule of Stephen Dusan. Serbian Studies. North American Society for Serbian Studies. σελ. 81.
- ↑ Pavlikianov, Cyril. «The Athonite Period in the Life of Saint Romylos of Vidin». Byzantina Symmeikta. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2011.
- ↑ Obolensky, Dimitri (19 Αυγούστου 2004). The Bogomils: A Study in Balkan Neo-Manichaeism. Cambridge University Press. σελ. 256. ISBN 978-0-521-60763-6. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2011.
- ↑ Kallistos of Diokleia (2004-08-19). «St Maximos of Kapsokalyvia and Fourteenth-Century Athonite Hesychasm». Kathegetria. Essays Presented to Joan Hussey for her 80th Birthday (Camberley): 410. ISBN 978-1-871328-00-4. http://books.google.gr/books?ei=lNH8TufbO83pOb_imLcB&hl=el&id=dGIbAAAAYAAJ&dq=%22lived+with+Maximos+for%22&q=%22St+Niphon+the+Hieromonk%2C+author+of+the+first+vita%2C+lived+with+Maximos+for+several+years%3B+the+closeness+of+their+relationship+is+indicated+by+the+fact+that+Maximos%2C+not+long+before+the+end+of+his+life%22#search_anchor.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- F. Halkin, «La vie de Saint Niphon», An. Boll. 58 (1940)
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με έναν Άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |