Γεώργιος της Λαοδίκειας
| Γεώργιος της Λαοδίκειας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 4ος αιώνας Αλεξάνδρεια |
| Θάνατος | 359 Λαττάκεια |
| Θρησκεία | Χριστιανισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | αρχαία ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Φιλόσοφος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | επίσκοπος[1] |
Ο Γεώργιος της Λαοδίκειας ήταν ο επίσκοπος της Λαοδίκειας στη Συρία από το 335 έως την απαλλαγή απο την θέση του το 347. Συμμετείχε στις τριαδικές αντιπαραθέσεις του 4ου αιώνα. Αρχικά ένας ένθερμος θαυμαστής της διδασκαλίας του Άρειου και συσχετισμένος με τον Ευσέβιο της Νικομήδειας, στη συνέχεια έγινε Ομοιουσιανός, αλλά φαίνεται τελικά να ενώθηκε με τους Ανόμοιους, των οποίων ήταν κάποτε ασυμβίβαστος αντίπαλος.[2]
Βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γεώργιος ήταν κάτοικος της Αλεξάνδρειας στη Ρωμαϊκή Αίγυπτο. Στην αρχή της ζωής του αφιερώθηκε με σημαντική διάκριση στη μελέτη της φιλοσοφίας. Ορίστηκε πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Αλέξανδρο Α' της Αλεξάνδρειας.[3] Έχοντας πάει στην Αντιόχεια, προσπάθησε να μεσολαβήσει μεταξύ του Άρειου και της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας. Στους Αρειανούς έδειξε πώς, με μια σοφιστική διαφυγή που βασίζεται στο Α´ Κορινθίους 11:12 (τὰ δὲ πάντα ἐκ Θεοῦ), θα μπορούσαν να δεχτούν την ορθόδοξη οπτική (Θεὸν ἐκ Θεοῦ).[4] Η προσπάθεια συμφιλίωσης απέτυχε εντελώς, και είχε ως αποτέλεσμα τον αφορισμό του από τον Αλέξανδρο, λόγω του ψεύτικου δόγματος και των ανοιχτών και συνηθισμένων παρατυπιών της ζωής του. Ο Αθανάσιος τον χαρακτηρίζει «τον πιο πονηρό απ 'όλους τους Αρειανούς», κάτι που επιβεβαιώνεται ακόμη και απο τους άντρες που βρίσκονταν στο πλευρό του.[5]
Μετά τον αφορισμό του στην Αλεξάνδρεια, ο Γεώργιος ζήτησε την είσοδό του στους κληρικούς της Αντιόχειας, αλλά απορρίφθηκε σταθερά από τον Ευστάθιο.[6] Μετά από αυτό αποσύρθηκε στην Αρέθουσα, όπου ενήργησε ως πρεσβύτερος και, κατά την απέλαση του Ευστάθιου, καλωσορίστηκε πίσω στην Αντιόχεια από την κυρίαρχη Αρειανή φατρία. Διορίστηκε επίσκοπος της Λαοδίκειας μετά το θάνατο του Αρειανού Θεοδότου.[7] Ως επίσκοπος πήρε ηγετικό ρόλο στις διαδοχικές συνόδους που κλήθηκαν από την Αρειανή φατρία εναντίον του Αθανάσιου. Ήταν στις Συνόδους της Τύρου και της Ιερουσαλήμ το 335,[8] και στην Σύνοδο της Αντιόχειας που γιόρτασε την καθιέρωση της Ντόμους Αουρέα (λατινικά: Domus Aurea - Χρυστό Σπίτι ή Μεγάλη Εκκλησία) το 341.[9] Ο φόβος τον κράτησε μακρυά από την Σύνοδο της Σαρδηνίας το 347, όπου οι επίσκοποι τον απέστειλαν ομόφωνα όπως και πολλούς άλλους που είχαν καταδικασθεί στο παρελθόν από τον Αλέξανδρο και για το ότι είχαν ίδιες απόψεις με τον Άρειο.[10][11]
Ο Γεώργιος δεν έλαβε υπόψη αυτόν τον αφορισμό. Περί τα 358, όταν ο Ευδόξιος, ο νεοδιορισμένος επίσκοπος της Αντιόχειας, συμφωνούσε ανοιχτά με τις απόψεις του Αέτιου και των Ανόμοιων, ο Γεώργιος ζήτησε από τον Μακεδόνιο της Κωνσταντινούπολης και άλλους επισκόπους, που επισκέφτηκαν τον Βασίλειο της Άγκυρας για να αφιερώσουν μια πρόσφατα ανεγερμένη εκκλησία στην Άγκυρα, να καλέσουν μία Σύνοδο για να καταδικάσουν την αίρεση των Ανόμοιων και να εκδιώξουν τον Αέτιο. Η επιστολή του διατηρείται από τον Σωζομενό.[12][13] Στην Σελεύκεια Πιερία το 359, όταν το κόμμα χωρίστηκε σε δύο Ομοιουσιανούς, ο Γεώργιος ήταν επικεφαλής της πιο πολυάριθμης φατριάς σε αντίθεση με εκείνες του Ακακίου και του Ευδοξίου, τους οποίους, με τους οπαδούς τους, απέθεσαν.[14] Κατά την απέλαση του Ανιανού από τον Κλήρο της Αντιόχειας, ο Γεώργιος ήταν κυρίως υπεύθυνος για την εκλογή του Μελετίου, πιστεύοντας ότι είχε τις ίδιες απόψεις με τον ίδιο. Ο Μελέτιος έγινε γρήγορα αντιληπτός, γιατί στην πρώτη του είσοδο στην Αντιόχεια άφησε έκπληκτους τους ακροατές του με μια σαφή δήλωση για το Σύμβολο της Νίκαιας (ή Σύμβολο της Πίστεως). Δυσαρεστημένοι που παγιδεύτηκαν έτσι, ο Γεώργιος και οι συνάδελφοί του δεν έχασαν χρόνο να εξασφαλίσουν την απόθεση και την απέλαση ενός επισκόπου μιας τέτοιας ασυμβίβαστης ορθοδοξίας.[15][16] Πέθανε το 359.[3]
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γρηγόριος Νύσσης αναφέρει ένα γράμμα του Γεώργιου που σχετίζεται με τον Άρειο,[17] και ο Σωκράτης ο Σχολαστικός παραθέτει έναν πανηγυρικό ύμνο που συνέθεσε από τον ίδιο για τον Αρειανό Ευσέβιο Εμέσης, ο οποίος ήταν ο οικείος φίλος του και κατοικούσε μαζί του στη Λαοδίκεια μετά την απέλασή του από την Έμεσα και με την παρέμβαση στην Αντιόχεια αποκαταστάθηκε στο αξίωμά του.[18] Ο Γεώργιος ήταν επίσης ο συγγραφέας ορισμένων πραγματειών κατά της αίρεσης, ειδικά εκείνων των Μανιχαίων.[19] Ο Επιφάνειος διατήρησε μια δήλωση πίστης που έγραψε από κοινού με τον Βασίλειο της Άγκυρας το 359.[20][21]
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Cross, F. L.; Livingstone, E. A. eds. "George of Laodicea." The Oxford Dictionary of the Christian Church, 3rd rev. ed. Oxford University Press, 2005. (Αγγλικά)
- DelCogliano, Mark. "The Death of George of Laodicea." The Journal of Theological Studies 60.1 (2009): 181–190. doi:10.1093/jts/fln159 (Αγγλικά)
- DelCogliano, Mark. "The Literary Corpus of George of Laodicea."[νεκρός σύνδεσμος] Vigiliae christianae 65.2 (2011): 150–169. (Αγγλικά)
- DelCogliano, Mark. "George of Laodicea: A Historical Reassessment."[νεκρός σύνδεσμος] The Journal of Ecclesiastical History 62.4 (2011): 667–692. (Αγγλικά)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 102394032. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ «Newman, John Henry - Arians of the 4th Century». www.newmanreader.org. NOTRE DAME. σελ. 176. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 «George of Laodicea | Egyptian bishop». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ «Athanasius: De Synodis». www.newadvent.org. σελ. 887. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ Alexandrinus, Athanasius (1938). Apologia de Fuga Sua. De Gruyter. σελ. 718. ISBN 978-3110152081.
- ↑ Athan. Hist. Arian. σελ. 812.
- ↑ Athan. Or. i. σελ. 290.
- ↑ Eus. Vit. Const. iv. 43.
- ↑ Soz. H. E. iii. 5.
- ↑ Athan. Apol. ii. p. 765.
- ↑ Soz. H. E. iv. 13.
- ↑ Soz. H. E. iv. 13.
- ↑ Labbe, Concil. ii. 790.
- ↑ Socr. H. E. ii. 40.
- ↑ Theod. H. E. ii. 31.
- ↑ Socr. H. E. ii. 44.
- ↑ Greg. Eunom. i. 28.
- ↑ Socr. H. E. i. 24, ii. 9.
- ↑ Phot. Bibl. c. 85.
- ↑ Epi. Haer. 73. 12–22.
- ↑ Cross, F. L., επιμ. (2005-01-01). The Oxford Dictionary of the Christian Church. doi:. http://dx.doi.org/10.1093/acref/9780192802903.001.0001.
|