Γεώργιος Πισίδης
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Γεώργιος Πισίδης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Γεώργιος Πισιδησ (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 580 (πιθανώς)[1] Πισιδία |
| Θάνατος | 634 (πιθανώς)[1] Κωνσταντινούπολη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | μεσαιωνική ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ποιητής[1] συγγραφέας |
| Αξιοσημείωτο έργο | Official history of the Persian war |
Ο Γεώργιος Πισίδης ήταν ποιητής και υμνογράφος της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής.
Γεννήθηκε την εποχή που αυτοκράτορας στο Βυζάντιο ήταν ο Ηράκλειος και Πατριάρχης ο Σέργιος ο Α'. Είχε το αξίωμα του χαρτοφύλακα και του αρχιδιάκονου της Αγίας Σοφίας. Άφησε τρία ιστορικά έργα, το «Εις την κατά Περσών εκστρατείαν Ηρακλείου», «Εις την γενομένην έφοδον των βαρβάρων» και την «Ηρακλειάδα», η οποία είναι ένας πανηγυρικός του αυτοκράτορα και γράφτηκε για την τελική του νίκη εναντίον των Περσών. Με αυτά τα έργα του, περιέγραψε κυρίως τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ηρακλείτου.
Έγραψε επίσης και άλλα έργα πολεμικής, ελεγειακής και θεολογικής φύσης. Όπως το «Εξαήμερον», ένα είδος θεολογικοφιλοσοφικού διδακτικού ποιήματος, το οποίο αναφέρεται στη δημιουργία του κόσμου και κάνει υπαινιγμούς για γεγονότα εποχής. Αυτό το έργο του διαδόθηκε πέρα από τα σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και μεταφράστηκε στα Σλαβικά και στα Ρώσικα.
Έργο του, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, είναι ο «Ακάθιστος Ύμνος». Η ποιητική μεγαλοφυΐα του Γεωργίου Πισίδη εκτιμήθηκε αργότερα. Ο Μιχαήλ Ψελλός τον σύγκρινε με τον Ευριπίδη, ο δεύτερος δε αναφέροντας ότι αυτή η σύγκριση τον αδίκησε και οδήγησε στη δυσφήμησή του. Ο σύγχρονος επιστημονικός κόσμος θεωρεί τον Πισίδη ως τον καλύτερο κοσμικό ποιητή της Βυζαντινής Περιόδου.[εκκρεμεί παραπομπή]
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Θεοδόσιος Β. Γεωργιάδης, Η Νέα Μούσα : Συνοπτική ιστορική και τεχνική μουσική μελέτη, Εν Σταμπουλ, Τύποις Μάρκου Δημητριάδου, 1936.
- Dimos Ntentos, "Όψεις αυτοαναφορικότητας στην Expeditio Persica του Γεωργίου Πισίδη", Diogenes 2 (2014), 48-71.
- F. Lauritzen, Plato’s Parmenides in Seventh-Century Constantinople, George of Pisidia’s Hexameron, 1639-93, F. Lauritzen S. Wear, Byzantine Platonists 284-1453, Steubenville 2021, 143-155.
- F. Lauritzen, Late antique philosophy and the poetry of George of Pisidia in N. Kröll, Myth, Religion, Tradition, and Narrative in Late Antique Greek Poetry, Wiener Studien Beiheft 41 (2020) 59-68.
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με τη βιογραφία ενός προσώπου χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 121278227. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2021.