Βίκτωρ Δούσμανης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βίκτωρ Δούσμανης
Ο Βίκτωρ Δούσμανης στο Η Τουρκία καταρρέουσα : ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας απότου έτους 1801 μέχρι του 1913 του Σπυρίδωνος Λάμπρου
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Βίκτωρ Δούσμανης (Ελληνικά)
Γέννηση1861
Κέρκυρα
Θάνατος12  Ιανουαρίου 1949
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός
συγγραφέας
Οικογένεια
ΑδέλφιαΣοφοκλής Δούσμανης
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςαντιστράτηγος/Ελληνικός Στρατός
Πόλεμοι/μάχεςΕλληνοτουρκικός Πόλεμος (1897), Βαλκανικοί Πόλεμοι, Μικρασιατική εκστρατεία και Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΑρχηγός Γενικού Επιτελείου Στρατού της Ελλάδας (1914–1915)
Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Στρατού της Ελλάδας (1915–1916)
Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Στρατού της Ελλάδας (1921)
Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Στρατού της Ελλάδας (1922–1923)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Βίκτωρ Δούσμανης (1861-1949) ήταν αξιωματικός του ελληνικού στρατού, που έφτασε έως το αξίωμα του αρχηγού ΓΕΣ (1914-15, 1915-16, 1921, 1922-23).[1]

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια ηπειρώτικης καταγωγής, η οποία συγγένευε με βασιλικούς και πριγκηπικούς οίκους.[2] Παππούς του ήταν ο Αντώνιος Λευκόχειλος - Δούσμανης, διαπρεπής πολιτικός, ενώ μικρότερος αδερφός του ήταν ο ναύαρχος Σοφοκλής Δούσμανης.

Συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους με το βαθμό του αντιστράτηγου. Επίσης διετέλεσε υπασπιστής του βασιλιά Κωνσταντίνου, υπαρχηγός και αρχηγός του Γενικού επιτελείου (ΓΕΣ) το 1914-16 και ξανά το 1921[1], καθώς και καθηγητής γεωδαισίας στη Σχολή Ευελπίδων.[3] Το 1917 εξορίστηκε από τους βενιζελικούς στην Κορσική και στη συνέχεια (1922) καταδικάστηκε σε θάνατο από το Ειδικό Στρατοδικείο, αλλά η ποινή δεν εκτελέστηκε τελικά.[3] Αποστρατεύτηκε το 1923.

Πέθανε σε στρατιωτικό νοσοκομείο στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου 1949 σε ηλικία 88 ετών και κηδεύτηκε από το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.[4]

Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολυγραφότατος, συνέγραψε τα έργα "Γεωδαισία", "Στρατηγικαί τακτικαί οδηγίαι", «Ιστορία του πολέμου του 1913», "Η εσωτερική όψη της μικρασιατικής εμπλοκής", "Ιστορία και Γεωγραφία της Θεσσαλίας", "Απομνημονεύματα", κ.ά. Διάσημος για την ευρυμάθειά του, διετέλεσε διευθυντής σύνταξης της εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού.

Αποτίμηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Δούσμανης υπήρξε ικανότατος επιτελικός αξιωματικός και σε αυτόν οφείλεται εν πολλοίς η νίκη στον Β' Βαλκανικό Πόλεμο καθώς διατελούσε αρχηγός του Επιτελείου. Εν τούτοις ήταν διαβόητος για την αλαζονική του συμπεριφορά ενώ, αν και υπήρξε απολύτως αφοσιωμένος προς τον βασιλιά Κωνσταντίνο, δεν δίστασε να γράψει άσχημα λόγια για τους παλαιούς του συντρόφους Ιωάννη Μεταξά και Ξενοφώντα Στρατηγό.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 «Αρχηγοί ΓΕΣ-Ονομαστική κατάσταση». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Νοεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2015. 
  2. Εγκυκλοπαίδεια Δομή, εκδόσεις Τεγόπουλου - Μανιατέα, τόμος 10, λήμμα Δούσμανης, σελ. 244.
  3. 3,0 3,1 Ε΄ Ιστορικά, Βαλκανικοί Πόλεμοι, τεύχος 24, σελ. 19.
  4. Απέθανε ο Βίκτωρ Δούσμανης, εφ. Εθνικός Κήρυξ, φύλλο 14ης Ιανουαρίου 1949, σελ. 1.