Λέγκα του Βορρά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Επόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Δημιουργήθηκε από μετάφραση της σελίδας "Lega Nord"
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 17:50, 6 Φεβρουαρίου 2020

Lega Nord
Αρχείο:League - Salvini premier.svg
Electoral logo used since 2018
Federal SecretaryMatteo Salvini
Federal Deputy Secretaries
Organisational SecretaryRoberto Calderoli
Federal PresidentUmberto Bossi
Ίδρυση
  • 4 December 1989 (alliance)
  • 8 January 1991 (party)
Συγχώνευση των
ΈδραVia Bellerio, 41
20161 Milan
Εφημερίδαla Padania (1997–2014)
Πτέρυγα νεολαίαςYouth League
Μέλη  (2013)122,000[1]
ΙδεολογίαCurrent:

Historical, now minorities:
 •Separatism/secessionism[23]
 •Padanian nationalism[24]
 •Autonomism[25]
 •Anti-clericalism[26]

 •Liberalism[27][28][29][30]
Πολιτικό φάσμαCurrent:
Right-wing[31][32][33]
to far-right[34][35][36]

Historical:
Left-wing to right-wing[37][38]

Εθνική προσχώρησηCentre-right coalition
(1994 and 2000–present)
Ευρωπαϊκή προσχώρηση
Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
  • Rainbow (1989–1994)
  • ELDR (1994–1999)
  • TGI (1999–2001)
  • I/D (2004–2007)
  • UEN (2007–2009)
  • EFD (2009–2014)
  • NI (2014–2015)
  • ENL (2015–2019)
  • ID (2019–present)
Southern counterpartUs with Salvini
League for Salvini Premier
Χρώματα     Green      Blue
Chamber of Deputies[42]
125 / 630
Senate[43]
60 / 315
European Parliament
29 / 76
Regional Presidents
5 / 20
Regional
Councils
197 / 897
Ιστότοπος
leganord.org
Πολιτικό σύστημα Italy
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Η Βόρεια Λέγκα (ιταλικά: Lega Nord) είναι ένα πολιτικό κόμμα στην Ιταλία. Το πλήρες όνομα του είναι Βόρεια Λέγκα για την ανεξαρτησία της Παδανίας. Συντομεύτηκε σε Λέγκα για τις γενικές εκλογές του 2018 χωρίς όμως να ενημερωθεί το καταστατικό του κόμματος με την αλλαγή.

Η Λέγκα ιδρύθηκε το 1991 ως ομοσπονδία έξι περιφερειακών κομμάτων της βόρειας και βορειοκεντρικής Ιταλίας. τα: Λέγκα Βενέτα, Λέγκα Λομβαρδίας, Αυτονομιστές του Πεδεμόντιου, Ενωμένη Λιγυρία, Λέγκα της Εμίλια-Ρομάνια και Τοσκανική Συμμαχία. Ιδρυτής του κόμματος ήταν ο Ουμπέρτο Μπόσι, ο οποίος ήταν Πρόεδρός του από το 1991 έως το 2012. Μετά από μια εσωτερική κρίση και αγώνα, στη Λήγκα ηγήθηκε για λίγο καιρό ο Ρομπέρτο Μαρόνι, ο οποίος εξελέγη πρόεδρος της Λομβαρδίας το 2013. Στα τέλη του 2013 διεξήχθησαν εκλογές για την ηγεσία του κόμματος στις οποίες ο Ματέο Σαλβίνι κέρδισε τον Μπόσι και έγινε ο νέος Πρόεδρος του κόμματος.


Η Βόρεια Λέγκα υποστηρίζει τη μετατροπή της Ιταλίας σε ομοσπονδιακό κράτος, τον φορολογικό φεντεραλισμό, τον ρεζιοναλισμό και την μεγαλύτερη περιφερειακή αυτονομία, ειδικά για τις βόρειες περιφέρειες. Κατά καιρούς, το κόμμα υποστήριξε την απόσχιση της Βόρειας Ιταλίας, που αναφέρεται ως «Παδανία» από το όνομα του ποταμού Πάδου που την διαρρέει, και κατά συνέπεια τον Παδανιακό εθνικισμό. Το κόμμα είναι αντίθετο με την παράνομη μετανάστευση, ιδίως την εμπλεκόμενη με μη Ευρωπαίους και μουσουλμάνους. Υπό την ηγεσία του Σαλβίνι, το κόμμα αναπροσανατολίστηκε με επίκεντρο το τελευταίο θέμα. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τον ευρωσκεπτικισμό και άλλα λαϊκίστικα θέματα. Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο η Βόρεια Λέγκα έχει προσχωρήσει στο Κόμμα Ταυτότητας και Δημοκρατίας. Επιπλέον, ο Σαλβίνι ίδρυσε ένα αδελφικό κόμμα στη νότια Ιταλία με το όνομα "Noi con Salvini" που σημαίνει "Εμείς με τον Σαλβίνι".[44][45][46][47][48] Πολλές από τις αλλαγές έχουν επικριθεί αρκετά από τον Μπόσι, ο οποίος όμως βρίσκεται σε μειονεκτική θέση.[49][50] Ωστόσο, με τον Σαλβίνι, η Βόρεια Λέγκα έφτασε στο απώγειο της δημοτικότητάς της, τόσο στο Βορρά όσο και στην υπόλοιπη Ιταλία. Στις βόρειες περιοχές το κόμμα διατηρεί μια ισχυρή αυτονομιστική προοπτική,[51] ιδιαίτερα στο Βένετο όπου ο Βενετσιάνικος εθνικισμός είναι ισχυρότερος από ποτέ. [52] [53] [54]

Στις γενικές εκλογές του 2018, η Λέγκα ήταν το τρίτο κόμμα πίσω από το Κίνημα Πέντε Αστέρων (M5S) και το Δημοκρατικό Κόμμα (PD), ενώ στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2019 κέρδισε την πρώτη θέση. Στις τελευταίες περιφερειακές εκλογές, κέρδισε στις περιφέρειες: Βένετο, Λομβαρδία, Φριούλι-Βενέτσια Τζούλια, Τρεντο, Πεδεμόντιο, Αμπρούτσο και Ούμπρια. Ήρθε δεύτερο στις περιφέρειες: Κοιλάδα της Αόστα, Εμίλια-Ρομάνια, Τοσκάνη. Σαρδηνία και Μπαζιλικάτα, και τρίτο στις Λιγυρία, Μάρκε και Νότιο Τιρόλο.

  1. ↑ G. Passarelli – D. Tuorto, Lega & Padania. Storie e luoghi delle camicie verdi, il Mulino.
  2. ↑ Spektorowski, Alberto (March 2003). «Ethonregionalism: The Intellectual New Right and the Lega Nord». The Global Review of Ethnopolitics 2 (3–4): 55–70. doi:10.1080/14718800308405144. http://scandinavian.wisc.edu/dubois/Courses_folder/Identitiescourse/Spektorowski.pdf. 
  3. ↑ Huysseune, Michel (2006). Modernity and Secession: The Social Sciences and the Political Discourse of the Lega Nord in Italy. Berghahn Books. σελ. 192. ISBN 978-1-84545-061-8. 
  4. ↑ Betz, Hans-Georg (1998). Against Rome: The Lega Nord. The New Politics of the Right. Palgrave Macmillan. σελ. 55. ISBN 978-0-312-21338-1. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Zaslove, Andrej (2011). The Re-invention of the European Radical Right: Populism, Regionalism, and the Italian Lega Nord. McGill-Queen's Press – MQUP. σελ. 65. ISBN 978-0-7735-3851-1. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Albertazzi, Daniele; McDonnell, Duncan; Newell, James L. (July 2011). «Di lotta e di governo: The Lega Nord and Rifondazione Comunista in office». Party Politics 17 (4): 471–487. doi:10.1177/1354068811400523. http://usir.salford.ac.uk/10399/3/PSA_Paper_-_Di_lotta_e_di_governo_21_March.pdf. 
  7. ↑ Cotta, Maurizio· Verzichelli, Luca (2007). Political Institutions in Italy. Oxford University Press. σελίδες 39–. ISBN 978-0-19-928470-2. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2013. 
  8. ↑ Fitjar, Rune Dahl (2010). The Rise of Regionalism: Causes of Regional Mobilisation in Western Europe. Routledge. σελ. 143. ISBN 978-0-203-87083-9. 
  9. ↑ Giordano, Benito (May 2000). «Italian regionalism or 'Padanian' nationalism — the political project of the Lega Nord in Italian politics». Political Geography 19 (4): 445–471. doi:10.1016/S0962-6298(99)00088-8. 
  10. ↑ Tarchi, Marco (2008). «Recalcitrant Allies: The Conflicting Foreign Policy Agenda of the Alleanza Nazionale and the Lega Nord». Στο: Schori Liang, Christina. Europe for the Europeans: The Foreign and Security Policy of the Populist Radical Right (1st έκδοση). London: Routledge. σελ. 187. doi:10.4324/9781315580821. ISBN 978-0-7546-4851-2. 
  11. ↑ Chaintera-Stutte, Patricia (2005). «Leadership, Ideology and Anti-European Politics in the Italian Lega Nord». Στο: Daniele Caramani· Yves Mény. Challenges to Consensual Politics: Democracy, Identity, and Populist Protest in the Alpine Region. Peter Lang. σελ. 120. ISBN 978-90-5201-250-6. 
  12. ↑ Gold, Thomas W. (2003). The Lega nord and contemporary politics in Italy (illustrated έκδοση). Palgrave Macmillan. ISBN 9780312296315. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  13. ↑ Nordsieck, Wolfram (2018). «Italy». Parties and Elections in Europe. 
  14. ↑ Gold, Thomas W. (2003). The Lega Nord and Contemporary Politics in Italy. New York: Palgrave MacMillan. σελίδες 2, 4–5. ISBN 978-0-312-29631-5. 
  15. ↑ Ruzza, Carlo; Fella, Stefano (2009), Re-inventing the Italian Right: Territorial politics, populism and 'post-fascism', Routledge, σελ. 1, ISBN 978-1-134-28634-8, https://books.google.com/?id=R6CjdfEXpPUC&printsec=frontcover&dq=Re-incenting+the+Italian+Right#v=onepage&q=lega%20nord%20populist&f=false 
  16. ↑ Alonso, Sonia (2012). Challenging the State: Devolution and the Battle for Partisan Credibility – A Comparison of Belgium, Italy, Spain, and the United Kingdom. Oxford University Press. σελ. 216. doi:10.1093/acprof:oso/9780199691579.001.0001. ISBN 978-0-19-969157-9. 
  17. ↑ Art, David (2011). Inside the Radical Right: The Development of Anti-Immigrant Parties in Western Europe. Cambridge University Press. σελίδες 216 et seqq., especially p. 226. doi:10.1017/CBO9780511976254. ISBN 9780511976254. 
  18. ↑ Geddes, Andrew (April 2008). «Il rombo dei cannoni? [Cannon thunders?] Immigration and the Centre-Right in Italy». Journal of European Public Policy 15 (3): 349–366. doi:10.1080/13501760701847416. 
  19. ↑ Shin, Michael E.; Agnew, John (8 April 2011). Leib, Jonathan, επιμ. «Spatial regression for electoral studies: The case of the Italian Lega Nord». Revitalizing Electoral Geography (London: Routledge) 1: 71–85. doi:10.4324/9781315606293. ISBN 9781315606293. 
  20. ↑ Zaslove, Andrej (2011). The Re-invention of the European Radical Right: Populism, Regionalism, and the Italian Lega Nord (στα Αγγλικά). McGill-Queen's Press - MQUP. passim, especially pp. 29, 119–121, 130. ISBN 978-0-7735-3851-1. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  21. ↑ Verney, Susannah (March 2011). «Euroscepticism in Southern Europe: A Diachronic Perspective». South European Society and Politics 16 (1): 1–29. doi:10.1080/13608746.2010.570124. 
  22. ↑ Zaslove, Andrej (July 2008). «Exclusion, community, and a populist political economy: the radical right as an anti-globalization movement». Comparative European Politics 6 (2): 169–189. doi:10.1057/palgrave.cep.6110126. 
  23. ↑ Bull, A.· Gilbert, M. (2001). The Lega Nord and the Politics of Secession in Italy (στα Αγγλικά) (illustrated έκδοση). Springer. ISBN 978-1-4039-1998-4. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  24. ↑ Huysseune, Michel (2003). «Deconstructing and Reconstructing Loyalty: The Case of Italy». Στο: Andrew Linklater· Michael Waller. Political Loyalty and the Nation-State. Routledge. σελ. 175. ISBN 978-1-134-20143-3. 
  25. ↑ Sorens, Jason (2012). «Appendix I». Secessionism: Identity, Interest, and Strategy. McGill-Queen's Press – MQUP. σελίδες 180–181. ISBN 978-0-7735-3896-2. 
  26. ↑ Chaintera-Stutte, Patricia (2005). «Leadership, Ideology and Anti-European Politics in the Italian Lega Nord». Στο: Daniele Caramani· Yves Mény. Challenges to Consensual Politics: Democracy, Identity, and Populist Protest in the Alpine Region. Peter Lang. σελ. 127. ISBN 978-90-5201-250-6. 
  27. ↑ Zaslove, Andrej (4 Αυγούστου 2011). The Re-invention of the European Radical Right: Populism, Regionalism, and the Italian Lega Nord. McGill-Queen's Press – MQUP. ISBN 9780773586109 – μέσω Google Books. 
  28. ↑ Mucci, Raffaele De (1 Αυγούστου 2013). Democrazia dissociativa. Rubbettino Editore. ISBN 9788849837971 – μέσω Google Books. 
  29. ↑ «Blog – Breve riflessione sul liberalismo italiano». Il Fatto Quotidiano. 13 Αυγούστου 2013. 
  30. ↑ Ronchi, Fabio (17 Μαρτίου 2010). «La Lega Nord ai raggi X». YouTrend (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  31. ↑ «European right-wing comes of age». topconservativenews.com. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
  32. ↑ Hawley, Charles (14 April 2014). «European Far Right Developing Closer Ties with Moscow». Der Spiegel. http://www.spiegel.de/international/europe/european-far-right-developing-closer-ties-with-moscow-a-963878.html. Ανακτήθηκε στις 2 March 2018. 
  33. ↑ «Right-wing populists on the rise». Eurotopics.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
  34. ↑ "Italy's Lega Nord: Changing Poses in a Shifting National and European landscape" Αρχειοθετήθηκε 14 March 2018 στο Wayback Machine. (PDF).
  35. ↑ "Eurasianism and the European Far Right" Αρχειοθετήθηκε 12 June 2018 στο Wayback Machine. (PDF).
  36. ↑ "Luxembourg Income Study Working Paper Series" Αρχειοθετήθηκε 21 April 2018 στο Wayback Machine. (PDF).
  37. ↑ Bianchini, Eleonora (10 Απριλίου 2012). Il libro che la Lega Nord non-ti farebbe mai leggere. Newton Compton Editori. ISBN 9788854142664 – μέσω Google Books. 
  38. ↑ «La Lega Nord e la transizione italiana» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 8 Αυγούστου 2017. 
  39. ↑ «Lega Nord formerly switches to new Le Pen/Wilders Alliance». 29 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2015. 
  40. ↑ «Eaf: Il Manifesto di Marine Le Pen». polisblog.it (στα Ιταλικά). 5 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2015. 
  41. ↑ «National delegations». MENL. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2015. 
  42. ↑ Including 15 deputies of Us with Salvini and one deputy of the Italian Liberal Party.
  43. ↑ Including seven senators of Us with Salvini, one senator of the Italian Liberal Party, one senator of the National Movement for Sovereignty and one senator of the Sardinian Action Party.
  44. ↑ «Italy's League leaves northern bastions, bangs anti-migrant drum». Reuters. Reuters. 9 February 2018. https://www.reuters.com/article/us-italy-election-league/italys-league-leaves-northern-bastions-bangs-anti-migrant-drum-idUSKBN1FT1Q9. Ανακτήθηκε στις 2 March 2018. 
  45. ↑ «Italy's Northern League Is Suddenly in Love With the South». Bloomberg L.P. 20 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
  46. ↑ «Rivoluzione nella Lega: cambiano nome e simbolo». 24 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
  47. ↑ «Lega, nuovo simbolo senza "nord". Salvini: "Sarà valido per tutta Italia"». 27 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
  48. ↑ Cremonesi, Marco (27 Οκτωβρίου 2017). «La Lega cambia il simbolo: via la parola Nord. Bossi a Salvini: "Fascista"». Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
  49. ↑ «Primarie Lega, vince Matteo Salvini con l'82%. Umberto Bossi si ferma al 18%». 7 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
  50. ↑ Pontida, Marco Cremonesi, dal nostro inviato a (17 Σεπτεμβρίου 2017). «La solitudine di Bossi: "Non è più Pontida, ormai devo andar via"». Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
  51. ↑ «Veneto, Lega pigliatutto anche in Trentino fra sovranismo e autonomismo». 23 Οκτωβρίου 2018. 
  52. ↑ «Perché il Veneto non si sente Italia». 8 Αυγούστου 2017. 
  53. ↑ «"Veneto Texas d'Italia": l'Analista politico Giovanni Collot di Conegliano in redazione». 17 Σεπτεμβρίου 2017. 
  54. ↑ «La questione Veneta». 23 Οκτωβρίου 2017. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λέγκα_του_Βορρά&oldid=8025822"