Προβολή πηγαίου κώδικα για τη σελίδα Φίλιππος Ε΄ της Γαλλίας

{{Πληροφορίες μονάρχη
|όνομα             = Φίλιππος Ε'
|τίτλος_ευγένειας  = 
|εικόνα            = Philip V France.jpg 
|μέγεθος_εικόνας   = 
|περιγραφή_εικόνας = 
|λεζάντα           = 
|τίτλος            = [[Κατάλογος μοναρχών της Γαλλίας|Βασιλιάς της Γαλλίας]] και της Ναβάρρας
|περίοδος_εξουσίας = [[19 Νοεμβρίου]] [[1316]] - [[3 Ιανουαρίου]] [[1322]] 
|ημερομηνία_στέψης = [[9 Ιανουαρίου]] [[1317]]
|τόπος_στέψης      = [[Καθεδρικός Ναός της Ρενς]]
|προκάτοχος        = [[Ιωάννης Α΄ της Γαλλίας]]
|διάδοχος          = [[Κάρολος Δ΄ της Γαλλίας]]
|αντιβασιλέας      = 
|τίτλος2           = Κόμης του Πουατιέ
|περίοδος_εξουσίας2= [[1311]] - [[19 Νοεμβρίου]] [[1316]] 
|ημερομηνία_στέψης2= 
|τόπος_στέψης2     = 
|προκάτοχος2       = [[Αλφόνσος του Πουατιέ]]
|διάδοχος2         = [[Λουδοβίκος Α΄ του Ανζού]] 
|αντιβασιλέας2     = 
|τίτλος3           = Κόμης της Βουργουνδίας 
|περίοδος_εξουσίας3= [[1315]] - [[3 Ιανουαρίου]] [[1322]] 
|ημερομηνία_στέψης3= 
|τόπος_στέψης3     = 
|προκάτοχος3       = Μαώ του Αρτουά
|διάδοχος3         = [[Εύδης Δ΄ της Βουργουνδίας]] 
|αντιβασιλέας3     = 
|σύζυγος           = [[Ιωάννα Β΄ της Βουργουνδίας]]
|επίγονοι          = [[Ιωάννα Γ΄ της Βουργουνδίας]]<br>[[Μαργαρίτα Α΄ της Βουργουνδίας]]<br>[[Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358), κόμισσα του Βιενουά|Ισαβέλλα]]<br>[[Λευκή της Γαλλίας (μοναχή)|Λευκή]]
|πλήρες_όνομα      = 
|βασιλικός_οίκος   = [[Οίκος των Καπετιδών]]
|πατέρας           = [[Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας]]
|μητέρα            = [[Ιωάννα Α΄ της Ναβάρρας]]
|ημ_γέννησης       = [[1293]] 
|τόπος_γέννησης    = [[Λυών]], [[Βασίλειο της Γαλλίας]]
|ημ_θανάτου        = [[3 Ιανουαρίου]] [[1322]] (29 ετών)
|τόπος_θανάτου     = [[Παρίσι]], [[Βασίλειο της Γαλλίας]]
|τόπος_ταφής       = [[Βασιλική Σαιν-Ντενί]] 
|θρησκεία          = [[Καθολική Εκκλησία]]
|απασχόληση        = 
|υπογραφή          = 
}}
Ο '''Φίλιππος Ε΄''' ο ''Υψηλός'' (''Philippe V le Long'', [[Λυών]], [[1293]] - [[3 Ιανουαρίου]] [[1322]]) από τον [[Οίκος των Καπετιδών|Οίκο των Καπετιδών]] ήταν βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας (ως ''Φίλιππος Β΄'') ([[1316]] - [[1322]]). Ήταν δεύτερος γιος του βασιλιά της Γαλλίας [[Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας|Φιλίππου Δ΄]] του ''Ωραίου'' και της [[Ιωάννα της Ναβάρρας|Ιωάννας της Ναβάρρας]]. Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του [[Λουδοβίκος Ι΄ της Γαλλίας]] ανέβηκε στον θρόνο, ο Φίλιππος πήρε τον τίτλο του κόμη του Πουατιέ. Ο αδελφός του απεβίωσε σύντομα (1316), αφήνοντας μία κόρη από τον πρώτο του γάμο, την [[Ιωάννα Β΄ της Ναβάρρας]] και τη δεύτερη σύζυγο του έγκυος. Ο Φίλιππος ορίστηκε αντιβασιλιάς στο όνομα του νεογέννητου παιδιού, το οποίο αν ήταν γιος θα ήταν ο επόμενος βασιλιάς της Γαλλίας. Το παιδί ήταν γιος, αλλά έζησε και βασίλευσε μόνο 5 μέρες ως [[Ιωάννης Α΄ της Γαλλίας]]. Με τον θάνατο του βρέφους ο Φίλιππος ορκίστηκε νέος βασιλιάς της Γαλλίας, απέκλεισε την ανιψιά του Ιωάννα Β΄ για μία σειρά από λόγους, όπως ότι ήταν πολύ νέα, ανίκανη, ενώ βασικότερο επιχείρημά του ήταν ο [[Σαλικός νόμος]], σύμφωνα με τον οποίο οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα διαδοχής στο Γαλλικό στέμμα. Ο Φίλιππος Ε΄ αποκατέστησε τις καλές σχέσεις με τη [[Φλάνδρα]], της οποίας οι ευγενείς είχαν επαναστατήσει κατά τη διάρκεια της βασιλείας τού πατέρα του, αλλά στις σχέσεις του με τον κουνιάδο του [[Εδουάρδος Β΄ της Αγγλίας|Εδουάρδο Β΄ της Αγγλίας]] ξεκίνησε κρίση, λόγω του ότι αρνήθηκε να του δώσει όρκο υποτέλειας ως δούκας της Γκιγιέν (Γασκώνης) που ήταν. Μια δημοφιλής Σταυροφορία ξεκίνησε εκείνη την εποχή στη [[Νορμανδία]] με στόχο την απελευθέρωση της [[Ιβηρική χερσόνησος|Ιβηρικής]] από τους [[Σαρακηνοί|Σαρακηνούς.]] Ο Φίλιππος Ε΄ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του έκανε μία σειρά από μεταρρυθμίσεις, που αφορούσαν τη δημιουργία ανεξάρτητου οικονομικού συμβουλίου, τη σταθεροποίηση του νομισματικού συστήματος και την τυποποίηση των μέτρων και των σταθμών.

==Πρώτα χρόνια==

===Γάμος με την Ιωάννα της Βουργουνδίας===

Οι σύγχρονοι ιστορικοί περιγράφουν τον Φίλιππο σαν τον περισσότερο έξυπνο, σοφό και ευαίσθητο από τους τρεις γιους του Φιλίππου Δ΄.<ref name="Brown, p.126">Brown, p.126.</ref> Ο Φίλιππος επηρεάστηκε έντονα από τις ταραχές που υπήρξαν τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του πατέρα του όπως και από τα προβλήματα που συνάντησε ο μεγαλύτερος αδελφός του τα πρώτα χρόνια που ανέβηκε στον θρόνο. Στο επίκεντρο των προβλημάτων του πατέρα του και του αδελφού του Λουδοβίκου ήταν οι φόροι και η οικονομική κρίση.<ref>Brown, p.127.</ref> 
Ο Φίλιππος παντρεύτηκε την [[Ιωάννα Β΄, κόμισσα της Βουργουνδίας]] τη μεγαλύτερη κόρη του [[Όθων Δ΄, κόμης της Βουργουνδίας|Όθωνος Δ΄ της Βουργουνδίας]] και της [[Μαώ του Αρτουά]] (1307).<ref name="Wagner, p.250">Wagner, p.250.</ref> Το αρχικό σχέδιο ήταν ο Λουδοβίκος Ι΄ να παντρευτεί την Ιωάννα αλλά τελικά ο πατέρας του άλλαξε γνώμη και τον πάντρεψε με τη [[Μαργαρίτα της Βουργουνδίας (π. 1290-1315)]]. Σύγχρονοι ιστορικοί σημειώνουν ότι ο γάμος δεν ήταν ευτυχής αλλά κατόρθωσαν να κάνουν πολλά παιδιά σε σύντομο χρονικό διάστημα <ref>Brown, p.134.</ref> ενώ ο Φίλιππος σε όλες τις κρίσιμες στιγμές στάθηκε γενναιόδωρος μαζί της.<ref name="Brown, p.130">Brown, p.130.</ref> Έδωσε στη σύζυγο του πολλά εδάφη και χρήματα ενώ φρόντισε να της τα εξασφαλίσει σε περίπτωση πρόωρου θανάτου του.<ref>Brown, pp.138–141.</ref> Ανάμεσα στα υπόλοιπα δώρα που έδωσε στην Ιωάννα ήταν ανάκτορα, χωριά, κοσμήματα καθώς και την περιουσία η οποία είχε κατασχεθεί από τους Ιουδαίους της Βουργουνδίας (1318).<ref>Brown, pp.141–4.</ref>

Το 1314 η σύζυγος του ενεπλάκη σε υπόθεση μοιχείας για την οποία κατηγορήθηκαν βασικά οι δυο νύφες του [[Λευκή της Βουργουνδίας]] και Μαργαρίτα της Βουργουνδίας (π. 1290-1315) με δύο Νορμανδούς ευγενείς, η καταγγελία έγινε από την αδελφή του [[Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358)]].<ref>Drees, p.398</ref> Η σύζυγος του Ιωάννα κατηγορήθηκε ότι γνώριζε το γεγονός και το απέκρυψε αλλά η ίδια το αρνήθηκε κατηγορηματικά υποστηρίζοντας την αθωότητα της για την υπόθεση. Ο Φίλιππος στάθηκε στο πλευρό της συζύγου του, με τη δική του επέμβαση κρίθηκε αθώα και επέστρεψε στα καθήκοντα της στη βασιλική αυλή. Οι απόψεις των ιστορικών διίστανται σχετικά με τη στάση του Φιλίππου, σύμφωνα με τη μια άποψη το έκανε από πραγματικό έρωτα στη σύζυγο του, σύμφωνα με την άλλη άποψη ήθελε να διατηρήσει στην κατοχή του τη [[Βουργουνδία]] την οποία θα έχανε σε περίπτωση διαζυγίου.<ref>Brown, p.138.</ref>

===Άνοδος στον θρόνο===

[[Αρχείο:Filip5.jpg|thumb|right|250px|Στέψη του Φιλίππου Ε΄ μετά τον θάνατο του ανιψιού του.]]
Ο μεγαλύτερος αδελφός του Λουδοβίκος Ι΄ πέθανε αφήνοντας τη δεύτερη σύζυγο του [[Κλημεντία του Ανζού]] λίγων μηνών έγκυος (1316).<ref name="Rose, p.89">Rose, p.89.</ref> Υπήρχαν πολλοί υποψήφιοι για τη θέση του αντιβασιλιά μεταξύ των οποίων ο θείος του [[Κάρολος του Βαλουά]], ο [[Εύδης Δ΄ της Βουργουνδίας]] αλλά ο Φίλιππος πέτυχε επιτυχώς σαν στενότερος συγγενής να στεφθεί ο ίδιος αντιβασιλιάς. Ο Φίλιππος παρέμεινε αντιβασιλιάς κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της νύφης του και τις επόμενες πέντε μέρες που επέζησε το βρέφος ανιψιός του Ιωάννης Α΄ της Γαλλίας.<ref name="Rose, p.89"/> Ο θάνατος του βρέφους έφερε μεγάλα προβλήματα σχετικά με τη διαδοχή στον θρόνο, η Λουδοβίκος Ι΄ είχε αφήσει μια κόρη τη Ιωάννα από τον πρώτο γάμο αλλά η νομιμότητας της είχε αμφισβητηθεί λόγω της μοιχείας της μητέρας της (1314) άσχετα αν ο πατέρας της την είχε αναγνωρίσει.<ref name="Wagner, p.250"/>
 
Μετά τον θάνατο του βρέφους ο Φίλιππος ξεκίνησε αμέσως τις διαπραγματεύσεις με τον θείο του Κάρολο του Βαλουά και τον Εύδη Δ΄ της Βουργουνδίας προκειμένου να πετύχει τον ολοκληρωτικό αποκλεισμό της Ιωάννας από τη διαδοχή. Έδωσε στον Εύδη Δ΄ σύζυγο την κόρη του Ιωάννα Γ΄ και κατάφερε να πετύχει τη στήριξη του όχι μονάχα στη διαδοχή του Γαλλικού θρόνου αλλά και στη διαδοχή του θρόνου της Ναβάρρας.<ref name="Wagner, p.250"/> Στις 9 Ιανουαρίου 1317 με την υποστήριξη του Καρόλου και του Εύδη στέφθηκε βασιλιάς της Γαλλίας στο [[Ρενς]]. Η πλειοψηφία των ευγενών στην Καμπανία, το [[Αρτουά]] και τη [[Βουργουνδία]] αρνήθηκε να τον αναγνωρίσει,<ref name="Fryde, p.139">Fryde, p.139.</ref> στις 2 Φεβρουαρίου αναγκάστηκε να κάνει στο [[Παρίσι]] έκτακτη συνέλευση του Κοινοβουλίου.<ref name="Wagner, p.250"/> Ο Σαλικός νόμος σύμφωνα με τον οποίο είχαν αποκλειστεί γυναίκες, αδελφές ή κόρες απο τη διαδοχή εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, βρισκόταν σε ισχύ στο βασίλειο της Γαλλίας αλλά όχι στο βασίλειο της Ναβάρρας γι'αυτό η ανιψιά του αργότερα το κληρονόμησε (1328).<ref name="Rose, p.89"/> Με τον γάμο της μεγαλύτερη κόρης του με τον Εύδη Δ΄ κατάφερε να μεταφέρει το δουκάτο της Βουργουνδίας στο Γαλλικό στέμμα.<ref name="Rose, p.89"/>

===Οικονομική πολιτική===

[[Αρχείο:Philip_V_Gros_1316.jpg|thumb|right|250px|Ασημένιο gros του Φιλίππου Ε΄, κομμένο στην Τours: + TURONUS CIVI[TA]S. + PHILIPPUS REX. 27 χλστ., 3,95 γραμ.]]
Ο Φίλιππος αποδείχτηκε ισχυρός και δημοφιλής βασιλιάς παρά το γεγονός ότι κληρονόμησε μια πολύ δύσκολη κατάσταση με χαμηλές σοδειές.<ref name="Brown, p.126"/> Συνέχισε την πολιτική του πατέρα του με ένα σταθερό φορολογικό σύστημα αλλά αναγκάστηκε να αποσύρει πολλές από τις αντιδημοφιλείς νέες διατάξεις των προκατόχων του, αναμόρφωσε το νομισματικό σύστημα σταθεροποιώντας τα μέτρα και τα σταθμά.<ref name="Wagner, p.250"/> Ανάμεσα στις κύριες επιλογές του Φιλίππου ήταν ο Πέτρος Βερτράνδος που θα έχει σημαντικό ρόλο στη διακυβέρνηση του Γαλλικού βασιλείου τα επόμενα χρόνια.<ref>Drees, p.45.</ref> Το 1317 εξέδωσε καταστατικό το οποίο ξεκίνησε για πρώτη φορά από τον πατέρα του (1311) με το οποίο καταδίκαζε την κλοπή των βασιλικών πόρων από τα ταμεία στις επαρχίες. Έκανε διάκριση ανάμεσα στα εδάφη που ήταν καθαρά περιουσία του βασιλικού στέμματος και στα εδάφη του βασιλικού στέμματος τα οποία είχαν κατασχεθεί από τους ευγενείς λόγω των παρανομιών τους.<ref name="Brown, p.130"/> Το βασιλικό στέμμα θα μπορούσε να χορηγήσει σαν δωρεές σε ευγενείς εδάφη τα οποία ανήκαν στη δεύτερη κατηγορία, ήταν δηλαδή στην κατοχή του βασιλιά λόγω κατάσχεσης. Ο Φίλιππος συνέστησε ένα νέο συμβούλιο με αποκλειστική ασχολία τη διαχείριση των βασιλικών πόρων, το συμβούλιο αυτό υπάρχει ακόμα και σήμερα.<ref>Duby, p.309.</ref>

===Βελτίωση των σχέσεων με τη Φλάνδρα===

Ο Φίλιππος κληρονόμησε πολλά βάρη με την κομητεία της Φλάνδρας η οποία ήταν εξαιρετικά πλούσια και ο κόμης είχε γίνει ανεξάρτητος από το Γαλλικό κράτος. Ο πατέρας του Φίλιππος Δ΄ είχε ηττηθεί από τους Μογγόλους οι οποίοι κλήθηκαν για την υπεράσπιση της Φλάνδρας στη μάχη της Χρυσής Ορδής στις 11 Ιουλίου 1302, μπόρεσε όμως να αποκαταστήσει τα πράγματα με νίκη του δύο χρόνια αργότερα στο Μονς-αν-Πεβέλ.<ref>Holmes, p.16.</ref>
Ο [[Ροβέρτος Γ΄, κόμης της Φλάνδρας]] συνέχισε την αντίσταση απέναντι στους Γάλλους, ο αδελφός του Φίλιππου Λουδοβίκος Ι΄ προσπάθησε να αποδυναμώσει τη Φλάνδρα με οικονομικό εμπάργκο αλλά δημιουργήθηκαν νέα προβλήματα όπως το λαθρεμπόριο.<ref>Jordan, pp.169–170.</ref> Ο Φίλιππος σκέφτηκε να αλλάξει τακτική σταματώντας τη σύγκρουση αλλά η κατάσταση παρέμεινε πάντοτε κρίσιμη.<ref name="Jordan, p.170">Jordan, p.170.</ref> Με την άνοδο του στον θρόνο σκέφτηκε οτι η στρατιωτική σύγκρουση με τη Φλάνδρα δημιουργούσε προβλήματα στη Γαλλία γι'αυτό αποφάσισε να συμμαχήσει με τον Ροβέρτο Γ΄ της Φλάνδρας δίνοντας τη δεύτερη κόρη του Μαργαρίτα σύζυγο στον εγγονό και διάδοχο του Ροβέρτου [[Λουδοβίκος Α΄, κόμης της Φλάνδρας|Λουδοβίκο]] (1320).<ref>TeBrake, p.47.</ref> Ο Λουδοβίκος είχε μεγαλώσει και ανατραφεί στο Νεβέρ στην κεντρική Γαλλία με Γαλλική εκπαίδευση σαν Γάλλος πρίγκιπας.<ref>TeBrake, pp.46–7.</ref> Η φιλογαλλική πολιτική του μετά τον γάμο του με τη Μαργαρίτα και η υψηλή φορολογία οδήγησαν σε εξέγερση των αγροτών της Φλάνδρας υπό τον Νικόλαο Ζαννεκίν.<ref>TeBrake, p.50.</ref> 
Ο Φίλιππος αντιμετώπισε δυσκολίες με τον γαμπρό του Εδουάρδο Β΄ της Αγγλίας στο θέμα της κυβέρνησης της Γασκώνης, του έδινε φόρο τιμής όταν ήταν πρίγκιπας αλλά όταν έγινε βασιλιάς αρνήθηκε να το κάνει. Επέτρεψε στον Εδουάρδο να δώσει φόρο τιμής μέσω αντιπροσώπου (1319) αλλά την επόμενη χρονιά ζήτησε απο τον ίδιο να το κάνει.<ref name="Fryde, p.139"/> Ο Εδουάρδος έφτασε στην [[Αμιένη]] να το κάνει, εκεί έμαθε ότι ο Φίλιππος του ζητούσε όχι μονάχα να του δώσει φόρο τιμής αλλά και όρκο υποτέλειας κάτι το οποίο ήταν αντίθετο στους φεουδαρχικούς κανόνες.<ref>Fryde, p.140.</ref> Η άρνηση του Εδουάρδου Β΄ να δώσει όρκο υποτέλειας έφερε την αύξηση των Γαλλικών πιέσεων στη [[Γασκώνη]] απέναντι στους Άγγλους.

==Θρησκευτική πολιτική==

===Αποτυχημένες προσπάθειες για Σταυροφορία===

[[Αρχείο:Filips5.JPG|thumb|right|150px|Φίλιππος Ε΄ της Γαλλίας.]]
Ο Φίλιππος κλήθηκε να παίξει σημαντικό ρόλο στις τάσεις που δημιουργήθηκαν την εποχή του στη Γαλλία για την πραγματοποίηση νέας Σταυροφορίας. Ο [[Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄]] δεύτερος πάπας της [[Αβινιόν]] ο οποίος εξελέγη σε Συμβούλιο στη [[Λυών]] (1316) με την υποστήριξη του Φιλίππου εξέφρασε την επιθυμία του στον βασιλιά για την πραγματοποίηση νέας Σταυροφορίας.<ref>Housley 1986, p.20.</ref> Ο Φίλιππος Ε΄ είχε εκφράσει την επιθυμία του για συμμετοχή του σε Σταυροφορία από την εποχή του πατέρα του ο οποίος στο Συμβούλιο της Βιέννης (1312) τον έχρισε Σταυροφόρο και του έδωσε τον σταυρό.<ref>Riley-Smith, p.266.</ref> Σαν βασιλιάς μετά το 1316 εξακολουθούσε έντονα να έχει την ίδια επιθυμία αναζητώντας από τον νέο πάπα οικονομικούς πόρους. Ο πάπας Ιωάννης και ο Φίλιππος συμφώνησαν ότι είναι αδύνατη η πραγματοποίηση Σταυροφορίας όσο ήταν ασταθής η κατάσταση στη Φλάνδρα, ο Ιωάννης ΚΒ΄ συνέχιζε όμως να υπόσχεται στους Αρμένιους ότι ο Γάλλος βασιλιάς είναι έτοιμος για την έναρξη της Σταυροφορίας.<ref>Housley 1986, p.21.</ref> Μια πρώτη απόπειρα να στείλει μια ναυτική οπισθοφυλακή στα νότια υπό την ηγεσία του [[Λουδοβίκος Α΄ της Βουρβόνης|Λουδοβίκου Α΄ του Μπουρμπόν]] απέτυχε, ο στόλος καταστράφηκε στη μάχη της Γένοβας (1319).<ref name="Housley 1986, p.22">Housley 1986, p.22.</ref> Τον χειμώνα του 1319 - 1320 ο Φίλιππος Ε΄ προετοιμαζόταν επίμονα να στείλει νέα αποστολή γι'αυτό πραγματοποίησε συναντήσεις με όλους τους επισκόπους.<ref>Housley 1992, p.31.</ref>

===Η Σταυροφορία των βοσκών===

Στα τέλη της βασιλείας του όμως είχε αποτύχει να συγκεντρώσει τους απαιτούμενους πόρους, γι'αυτό το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε να διαλύσει την παράνομη Σταυροφορία των βοσκών.<ref name="Housley 1986, p.22"/> 
Η ιδέα για τη Σταυροφορία των βοσκών δημιουργήθηκε στη [[Νορμανδία]] το 1320 με την πρωτοβουλία ενός βοσκού που ισχυρίστηκε ότι είδε όραμα τον θεό να του αναθέτει αποστολή για την απελευθέρωση της Ιβηρικής από τους μουσουλμάνους. Οι εξαγριωμένοι βοσκοί και οι χωρικοί υπενθύμισαν τις υποσχέσεις του Φιλίππου και των προκατόχων τους για Σταυροφορία που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ετοιμάστηκαν να αναλάβουν την κατάσταση από μόνοι τους.<ref>Barber, pp.159–162.</ref> Η κατάσταση που δημιουργήθηκε στη Φλάνδρα όταν έκλεισε ειρήνη με τον Ροβέρτο άφησε ανεξέλεγκτο έναν τεράστιο αριθμό αγροτών και χωρικών.<ref name="Jordan, p.170"/> Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα βίαιο αντι-Σημιτικό κίνημα με θύματα πολλούς Ιουδαίους που λεηλάτησε επιπλέον τα βασιλικά κάστρα και την περιουσία του κλήρου.<ref>Housley, 1992, p.32.</ref> Ο πάπας καταδίκασε τη Σταυροφορία των βοσκών που είδε ότι το συγκεκριμένο πλήθος είναι αδύνατο να πραγματοποιήσει Σταυροφορία.<ref>Housley 1986, p.145.</ref> Ο Φίλιππος Ε΄ πιέστηκε να αντιδράσει στρατιωτικά εναντίον τους, οδήγησε τα υπολείμματα του στρατού τους στην [[Αραγωνία]] κατά μήκος των Πυρηναίων.<ref name="Jordan, p.170"/>

===Το κίνημα των λεπρών===

Την επόμενη χρονιά ανακαλύφτηκε μια νέα συνωμοσία αυτή των λεπρών (1321), οι λεπροί κατηγορήθηκαν ότι δηλητηρίασαν τα πηγάδια διαφόρων πόλεων, η δουλειά αυτή κατευθύνθηκε από την Εβραϊκή μειονότητα και ανατέθηκε σε ξένους μουσουλμάνους.<ref name="Jordan, p.171">Jordan, p.171.</ref> Η ανακάλυψη αυτή έκανε πολύ περισσότερο βαρύ το κλίμα το οποίο ήταν ήδη τεταμένο από τα γεγονότα των περασμένων ετών όπως η αποτυχία για έναρξη Σταυροφορίας και η Σταυροφορία των βοσκών.<ref name="Jordan, p.171"/>
Οι Ιουδαίοι της Γαλλία ήταν από το 1321 στενά συνδεδεμένοι με το Γαλλικό στέμμα, ο Φίλιππος υποστήριξε τους Ιουδαίους δανειστές οι οποίοι ήθελαν να πάρουν τους τόκους τους από τους χριστιανούς, σε αντάλλαγμα ο Φίλιππος κληρονομούσε τις περιουσίες θανόντων Ιουδαίων εμπόρων για λογαριασμό του στέμματος.<ref>Nirenburg, p.50.</ref> Μετά τα γεγονότα του 1320 ο Φίλιππος προχώρησε στην επιβολή προστίμων απέναντι σε όσους επιτέθηκαν στους Εβραίους κατά τη διάρκεια της Σταυροφορίας των βοσκών, αυτό έκανε τη μειονότητα ιδιαίτερα μισητή στους Γάλλους.<ref>Nirenberg, p.51.</ref> Οι φήμες για τη δράση των λεπρών είχαν ξεκινήσει από το 1320, πολλοί από αυτούς είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια της Σταυροφορίας.<ref>Nirenberg, p.53.</ref>
Ο Φίλιππος βρισκόταν στο [[Πουατιέ]] προκειμένου να πραγματοποιήσει διοικητικές μεταρρυθμίσεις εκεί το έφτασαν τα δυσάρεστα νέα, εξοργισμένος διέταξε όσοι λεπροί βρεθούν ένοχοι να καούν και να γίνει κατάσχεση της περιουσίας τους για λογαριασμό του στέμματος.<ref>Nirenberg, p.55.</ref> Οι διοικητικές μεταρρυθμίσεις του Φιλίππου εκείνη την εποχή είχαν προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, πολλοί ιστορικοί συνδέουν το γεγονός ότι βρισκόταν ο βασιλιάς εκείνη την εποχή στο Πουατιέ με την απότομη έκρηξη βίας.<ref name="Nirenberg, p.60">Nirenberg, p.60.</ref> Ο Φίλιππος είχε βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση είχε να αντιμετωπίσει τη Σταυροφορία των βοσκών, τη συνωμοσία των λεπρών και χρειαζόταν να εφαρμόσει βία προκειμένου να διατηρήσει ισχυρή τη βασιλική εξουσία.<ref>Nirenberg, p.65.</ref> Πολλοί Ιουδαίοι είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη Γαλλία σαν αποτέλεσμα του κινήματος των λεπρών αλλά ο Φίλιππος είχε ήδη υπογράψει τα σχετικά διατάγματα.<ref>Nirenburg, p.67.</ref>

==Το τέλος του==

[[Αρχείο:Tombeau_et_Monument_de_Henri_II_et_Catherine_de_Médicis,_Saint-Denis.jpg|thumb|right|200px|Σαρκοφάγοι του Φιλίππου Ε΄, του αδελφού του Λουδοβίκου και της νύφης του Μαρίας στη [[Βασιλική Σαιν-Ντενί|βασιλική του Σαιν-Ντενί]].]]
Τον Αύγουστο ο Φίλιππος ενώ συνέχιζε την περιοδεία του για διοικητικές επιχειρήσεις έπεσε θύμα πολλαπλών ασθενειών,<ref name="Nirenberg, p.60"/> μετά από σύντομη ανάπαυλα πέθανε στο Παρίσι. Η ταφή του έγινε στη [[Βασιλική Σαιν-Ντενί]], τα εντόσθια του μεταφέρθηκαν στη μονή των Ιακωβίνων στο Παρίσι η οποία έχει σήμερα κατεδαφιστεί.<ref name="Rose, p.89"/> 
Ο Φίλιππος δεν άφησε γιους, τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του [[Κάρολος Δ΄ της Γαλλίας]] ο οποίος επίσης πέθανε πρόωρα χωρίς γιους με αποτέλεσμα να διεκδικήσει το Γαλλικό στέμμα ο ανιψιός του [[Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας]] και την έκρηξη του [[Εκατονταετής Πόλεμος|Εκατονταετούς Πολέμου]].<ref name="Rose, p.89"/>

Ο Φίλιππος Ε΄ ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές στη μυθιστορηματική σειρά του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Ρωσικής καταγωγής [[Μωρίς Ντρυόν|Μωρίς Ντριόν]] (1918 - 2009) ''[[Οι καταραμένοι βασιλείς]]''. Στις δύο γαλλικές τηλεοπτικές διασκευές της σειράς στον ρόλο του εμφανίζονται ο Ζοζέ Μαρία Φλοτάτ (1972) και ο Ερίκ Ρουφ (2005).<ref>"Official website: Les Rois maudits (2005 miniseries)" (in French). 2005. Archived from the original on 15 August 2009. Retrieved 25 July 2015.</ref><ref>"Les Rois maudits: Casting de la saison 1" (in French). AlloCiné. 2005. Archived from the original on 19 December 2014. Retrieved 25 July 2015.</ref>

==Οικογένεια==

Με τη σύζυγό του [[Ιωάννα Β΄ της Βουργουνδίας|Ιωάννα Β΄ των Ιβρέα]] κόμισσα της Βουργουνδίας, κόρη του [[Όθων Δ΄, κόμης της Βουργουνδίας|Όωνα Δ΄]] κόμη της Βουργουνδίας, απέκτησε τέκνα:
* [[Ιωάννα Γ΄ της Βουργουνδίας|Ιωάννα Γ΄]] 1308-1349, κόμισσα της Βουργουνδίας & του Αρτουά, παντρεύτηκε τον [[Εύδης Δ΄ της Βουργουνδίας|Εύδη Δ΄]] δούκα της Βουργουνδίας.
* [[Μαργαρίτα Α΄ της Βουργουνδίας|Μαργαρίτα Α΄]] 1309-1382, κόμισσα της Βουργουνδίας & του Αρτουά, παντρεύτηκε τον [[Λουδοβίκος Α΄ της Φλάνδρας|Λουδοβίκο Α΄ των Νταμπιέρ]] κόμη της Φλάνδρας, του Νεβέρ & του Ρετέλ.
* [[Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358), κόμισσα του Βιενουά|Ισαβέλλα]] 1310-1349, παντρεύτηκε τον [[Γκιγκ Η΄ του Βιενουά|Γκιγκ Η΄ των Λα Τουρ-ντυ-Πεν]] κόμη του Βιενουά.
* [[Λευκή της Γαλλίας (μοναχή)|Λευκή]] 1313-1358, μοναχή.
* Φίλιππος 1316-1317, απεβ. 1 έτους.

==Πρόγονοι==
{{ahnentafel top}}
<center>{{ahnentafel-compact5
| style      = font-size: 90%; line-height: 110%;
| border     = 1
|boxstyle_1=background-color: #fcc;
|boxstyle_2=background-color: #fb9;
|boxstyle_3=background-color: #ffc;
|boxstyle_4=background-color: #bfc;
|boxstyle_5=background-color: #9fe;
| 1=  1. '''Φίλιππος Ε΄ της Γαλλίας'''
| 2=  2. [[Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας]]
| 3=  3. [[Ιωάννα Α΄ της Ναβάρρας]]
| 4=  4. [[Φίλιππος Γ΄ της Γαλλίας]]
| 5=  5. [[Ισαβέλλα της Αραγωνίας]]
| 6=  6. [[Ερρίκος Α΄ της Ναβάρρας]]
| 7=  7. [[Λευκή του Αρτουά]]
| 8=  8. [[Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας]]
| 9=  9. [[Μαργαρίτα της Προβηγκίας]]
|10= 10. [[Ιάκωβος Α΄ της Αραγωνίας]]
|11= 11. [[Γιολάνδη της Ουγγαρίας]]
|12= 12. [[Θεοβάλδος Α΄ της Ναβάρρας]]
|13= 13. [[Μαργαρίτα των Βουρβόνων, βασίλισσα της Ναβάρρας]]
|14= 14. [[Ροβέρτος Α΄ του Αρτουά]]
|15= 15. [[Ματθίλδη της Βραβάντης]]
|16= 16. [[Λουδοβίκος Η΄ της Γαλλίας]] (= 28)
|17= 17. [[Λευκή της Καστίλης]] (= 29)
|18= 18. [[Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Προβηγκίας]]
|19= 19. [[Βεατρίκη της Σαβοΐας]]
|20= 20. [[Πέτρος Β΄ της Αραγωνίας]]
|21= 21. [[Μαρία του Μονπελιέ]]
|22= 22. [[Ανδρέας Β΄ της Ουγγαρίας]]
|23= 23. [[Γιολάνδη του Κουρτεναί]]
|24= 24. [[Θεοβάλδος Γ΄ της Καμπανίας]]
|25= 25. [[Λευκή της Ναβάρρας (1177-1229)]]
|26= 26. [[Αρσαμμπώ Η΄ του Μπουρμπόν]]
|27= 27. Αλίκη του Φορέ
|28= 28. [[Λουδοβίκος Η΄ της Γαλλίας]] (= 16)
|29= 29. [[Λευκή της Καστίλης]] (= 17)
|30= 30. [[Ερρίκος Β΄ της Βραβάντης]]
|31= 31. [[Μαρία της Σουαβίας]]
}}
{{ahnentafel bottom}}

==Παραπομπές==
 		
<references />

==Πηγές==

* Barber, Malcolm. (1981) "The Pastoureaux of 1320." Journal of Ecclesiastical History. 32 (1981): 143–166.
* Brown, Elizabeth, A. R. (2000) The King's Conundrum: Endowing Queens and Loyal Servants, Ensuring Salvation, and Protecting the Patrimony in Fourteenth-Century France, in Burrow and Wei (eds) 2000.
* Burrow, John Anthony and Ian P. Wei (eds). (2000) Medieval Futures: Attitudes to the Future in the Middle Ages. Woodbridge: The Boydell Press.
* Drees, Clayton J. (2001) The Late Medieval Age of Crisis and Renewal, 1300–1500: a Biographical Dictionary. Westport: Greenwood Press.
* Duby, George. (1993) France in the Middle Ages 987–1460: from Hugh Capet to Joan of Arc. Oxford: Blackwell.
* Fryde, Natalie. (2003) The Tyranny and Fall of Edward II 1321–1326. Cambridge: Cambridge University Press.
* Holmes, George. (2000) Europe, Hierarchy and Revolt, 1320–1450, 2nd edition. Oxford: Blackwell.
* Housley, Norman. (1986) The Avignon papacy and the Crusades, 1305–1378. Oxford: Clarendon Press.
* Housley, Norman. (1992) The later Crusades, 1274–1580: from Lyons to Alcazar. Oxford: Oxford University Press.
* Jordan, William Chester. (1996) The Great Famine: Northern Europe in the early Fourteenth Century. Princeton: Princeton University Press.
* Jordan, William Chester. (2005) Unceasing Strife, Unending Fear: Jacques de Therines and the Freedom of the Church in the Age of the Last Capetians. Princeton: Princeton University Press.
* Nirenberg, David. (1996) Communities of Violence: Persecution of Minorities in the Middle Ages. Princeton: Princeton University Press.
* Riley-Smith, Jonathan. (2005) The Crusades: a History. London: Continuum.
* Rose, Hugh James. (1857) A New General Biographical Dictionary, Volume 11. London: Fellows.
* TeBrake, William Henry. (1994) A Plague of Insurrection: Popular Politics and Peasant Revolt in Flanders, 1323–1328. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.
* Wagner, John. A. (2006) Encyclopedia of the Hundred Years War. Westport: Greenwood Press.

==Πινακοθήκη==
<gallery>
Philip iv and family.jpg
Delpech - Philip V of France.jpg
Debacq - Philip V of France.jpg
Philippe V le Long.jpg
Philip V of France, Jeanne d'Évreux but not Charles IV.jpg
Philip V, Charter, 1317.jpg
Sacre Philippe V de France 1.jpg
Vyznamenani.jpg 
</gallery>

{{s-start}}
{{s-hou|[[Οίκος των Καπετιδών]]| |1293|3 Ιανουαρίου|1322}}
{{s-reg|}}
{{s-bef| rows=2 | πριν=[[Ιωάννης Α΄ της Γαλλίας|Ιωάννης Α΄ ο Υστερότοκος]] }}
{{s-ttl| τίτλος=[[Κατάλογος μοναρχών της Γαλλίας|Βασιλιάς της Γαλλίας]]<br>[[Image:Royal_Standard_of_the_King_of_France.svg|50px]] | έτη=20 Νοεμβρίου 1316 – 3 Ιανουαρίου 1322}}
{{s-aft| rows=2 | μετά=[[Κάρολος Δ΄ της Γαλλίας]]<br>(Α΄ της Ναβάρρας)}}
|-
{{s-ttl|τίτλος=[[Κατάλογος μοναρχών της Ναβάρρας|Βασιλιάς της Ναβάρρας]]<br>[[Image:Coat_of_Arms_of_the_Kingdom_of_Navarre_(Variant).svg|50px]] | έτη=20 Νοεμβρίου 1316 – 3 Ιανουαρίου 1322}}
{{s-end}}

{{Γάλλοι Μονάρχες}}
{{Authority control}}

{{DEFAULTSORT:Φιλιππος 05 Γαλλιας}}
[[Κατηγορία:Βασιλείς της Γαλλίας]]
[[Κατηγορία:Αντιβασιλείς της Γαλλίας]]
[[Κατηγορία:Οίκος των Καπέετιδών]]
[[Κατηγορία:Βασιλείς της Ναβάρρας]]