Μετάβαση στο περιεχόμενο

Το Φως που Καίει

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το Φως που Καίει (πρωτότυπος τίτλος: Τὸ φῶς ποὺ καίει) είναι τίτλος βιβλίου του συνθετικού ποιήματος του Κώστα Βάρναλη, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1922,[1] στην Αλεξάνδρεια από το περιοδικό «Γράμματα».[2] Το έργο αυτό του Βάρναλη θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερά του, καθώς επίσης σηματοδότησε και τη λογοτεχνική του στροφή.[1] Ο ποιητής είχε προσχωρήσει στην Αριστερά κι αυτό φάνηκε και στην τέχνη του.[2]

Στην αρχική έκδοση του έργου, ο ποιητής είχε χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο: Δήμος Τανάλιας. Το έργο επανεκδόθηκε το 1933, με πολύ διαφορετικό το Τρίτο μέρος του, από τις εκδόσεις Εστία. Ο Βάρναλης θα αποκαλέσει την επανέκδοση: «ξαναπλασμένη».[3] Το 1973 το έργο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Κέδρος. Σε αυτήν την έκδοση συμπεριλήφθηκαν και έργα του ζωγράφου Γιώργου Γουναρόπουλου.[4] Ενώ προηγουμένως το 1945, το έργο είχε εκδοθεί ξανά.[1]

Στην τελική του μορφή το ἐργο περιέχει 4 μέρη: Ο Πρόλογος, το Μέρος Πρώτο, το Μέρος Δεύτερο Ιντερμέδιο και το Μέρος Τρίτο, στα οποία χωρίζονται τα εξής 9 ποιήματα:

  • Πρόλογος
  • Ο Μονόλογος του Μώμου
  • Χορός των Ωκεανίδων, Ο Χορός των Σεραφείμ, Η μάνα του Χριστού, Η Μαγδαληνή
  • Αριστέα και Μαϊμού, Ο Οδηγητής, Το τραγούδι του λαού
  1. 1,0 1,1 1,2 Γεωργία Λαδογιάννη, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (25 Νοεμβρίου 2007). «Οι επαναστατικές ιδέες στο «Φως που καίει» του Κώστα Βάρναλη». Ριζοσπάστης, ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ «ΡΙΖΟΧΑΡΤΟ» (Ένθετη έκδοση). Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2015. 
  2. 2,0 2,1 Eλένης Zούζουλα. «Κώστας Βάρναλης: Το φως που καίει». Εκπαιδευτικός Όμιλος -αντιτετράδια της εκπαίδευσης. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2015. 
  3. Greek Language. (2012). «Έλληνες Λογοτέχνες, Κώστας Βάρναλης (1884-1974)». 2012 Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2015. 
  4. Academia.edu. «George Gounaropoulos at the Spiteris Archives of Tellogleion Foundation of Arts». Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2015. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]