Τζουντίτα Πάστα
| Τζουντίτα Πάστα | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Giuditta Pasta (Ιταλικά) |
| Γέννηση | 26 Οκτωβρίου 1797[1][2][3] Σαρόννο[2][4][3] |
| Θάνατος | 1 Απριλίου 1865[1][5][6] Μπλέβιο[2][7][3] |
| Αιτία θανάτου | βρογχίτιδα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Ιταλίας (1861–1865) Δημοκρατία της Σισαλπίνης Ιταλική Δημοκρατία Βασίλειο της Ιταλίας Βασίλειο της Λομβαρδίας και της Βενετίας |
| Ιδιότητα | μονωδός |
| Σύζυγος | Giuseppe Pasta |
| Όργανα | φωνή |
| Είδος τέχνης | κλασική μουσική και όπερα |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Τζουντίτα Αντζόλα Μαρία Κοστάντζα Πάστα (πατρικό: Νέγκρι, 26 Οκτωβρίου 1797 - 1 Απριλίου 1865) ήταν Ιταλίδα υψίφωνος, μία από τις σπουδαιότερες όλων των εποχών.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Πάστα γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1797 στο Σαρόνο (κατά άλλους στο Κόμο) της Λομβαρδίας από Ιταλούς Εβραίους γονείς.[8] Ωστόσο, η εβραϊκή καταγωγή της δεν επιβεβαιώνεται με σιγουριά.[9] Τα πρώτα μαθήματα μουσικής τα πήρε στον Καθεδρικό Ναό του Κόμο και στη συνέχεια σε ηλικία 15 ετών έγινε δεκτή στο Ωδείο του Μιλάνου, όπου σπούδασε με τους Giuseppe Scappa και Davide Banderali και αργότερα με τους Girolamo Crescentini και Ferdinando Paer.[10] Το 1816 έκανε την πρώτη σκηνική της παρουσία στην πρεμιέρα της όπερας Le tre Eleonore του Scappa στο Teatro degli Accademici Filodrammatici του Μιλάνου. Αργότερα πρωταγωνίστησε σε τέσσερις όπερες στο Παρίσι, στο Théâtre Italien.[10]
Το 1817 ακολούθησε η πρώτη της εμφάνιση στο Λονδίνο, η οποία δεν ήταν επιτυχής.[11] Έτσι ξεκίνησε μαθήματα με τον Giuseppe Scappa τα οποία την προετοίμασαν για την επιτυχία της στη Βενετία το 1819. Αμέσως ακολούθησαν παραστάσεις στη Ρώμη, στο Μιλάνο, στην Τριέστη και το Παρίσι.[12] Παράλληλα, η φωνή της είχε πλέον βελτιωθεί σημαντικά, ενώ το υποκριτικό της ταλέντο ξεπερνούσε τις φωνητικές της ικανότητες.[13] Τα μετέπειτα χρόνια ακολούθησαν πολλές επιτυχείς παραστάσεις στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Βιέννη, στο Μιλάνο και στη Νάπολη. Στο διάστημα αυτό πρωταγωνίστησε στην πρεμιέρα της όπερας Άννα Μπολένα του Ντονιτσέτι,[14] καθώς και των Υπνοβάτις, Νόρμα και Βεατρίκη ντι Τέντα του Μπελίνι στο Μιλάνο.[9][15]
Η Πάστα αποσύρθηκε μετά από μια σειρά παραστάσεων το 1841 και ξεκίνησε τη διδασκαλία.[14][16] Τον Ιανουάριο του 1816 παντρεύτηκε τον τενόρο Giuseppe Pasta,[17] με τον οποίο απέκτησαν και μία κόρη, το 1823.[14][17] Στις 1 Απριλίου 1862 η Πάστα πέθανε ξαφνικά από ιογενή λοίμωξη στα 68.[18]
Φωνή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Πάστα είχε φωνή που ήταν δύσκολο να διαχειριστεί η ίδια. Είχε ευρεία φωνή, καθώς αυτή εκτεινόταν από τις υψηλές νότες της υψιφώνου μέχρι τις χαμηλές της κοντράλτο.[11]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb137459787. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 διάφοροι συγγραφείς: «Enciclopedia Treccani» (Ιταλικά) Ινστιτούτο της Ιταλικής Εγκυκλοπαίδειας. 1929. pasta-giuditta-nata-negri. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 764. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ «Dizionario Biografico degli Italiani». (Ιταλικά) Dizionario Biografico degli Italiani. 1960. giuditta-negri. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 119515164. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Giuditta-Maria-Costanza-Pasta. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 1865. archive
.org /details /rivistacontempo37unkngoog /page /n636. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2019. - ↑ Clayton, σελ. 246.
- ↑ 9,0 9,1 Emerson, σελ. 121.
- ↑ 10,0 10,1 Macy, σελ. 367.
- ↑ 11,0 11,1 Clayton, σελ. 249.
- ↑ Clayton, σελ. 250.
- ↑ Clayton, σελ. 251.
- ↑ 14,0 14,1 14,2 Clayton, σελ. 266.
- ↑ Kimbell, σελ. 9.
- ↑ Clayton, σελ. 265.
- ↑ 17,0 17,1 Emerson, σελ. 122.
- ↑ Emerson, σελ. 129.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- David R. B. Kimbell (1998). «Vincenzo Bellini, Norma». Cambridge University Press. σελ. 141. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2012.
- Ellen Creathorne Clayton (1865). «Queens of song». Harper & Bros. σελ. 543. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2012.
- Hilary Poriss (2009). «Changing the Score: Arias, Prima Donnas, and the Authority of Performance». Oxford University Press. σελ. 226. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2012.
- Isabelle Putnam Emerson (2005). «Five Centuries of Women Singers». Greenwood Publishing Group. σελ. 331. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2012.
- Laura Williams Macy (2008). «The Grove Book of Opera Singers». Oxford University Press. σελ. 626. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2012.
- Naomi Adele André (2006). «Voicing Gender». Indiana University Press. σελ. 230. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2012.
- Rachele Farina (1995). «Dizionario biografico delle donne lombarde: 568-1968». Baldini Castoldi Dalai. σελ. 1190. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2012.[νεκρός σύνδεσμος]