Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σύνδρομο Σανφιλίπο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σύνδρομο Σανφιλίπο
Κορίτσι, 12 χρονών με Σύνδρομο Sanfilippo (Τύπου Α)
ΣυμπτώματαΠροοδευτική απώλεια νοητικής ικανότητας, υπερδραστηριότητα, άνοια, απώλεια κινητικότητας
Συνήθης έναρξηΓέννηση - συνήθης εμφάνιση συμπτωμάτων σε ηλικίες 2-6 ετών
ΔιάρκειαΚαθ' όλη τη διάρκεια του βίου
ΑίτιαΚληρονομική ενζυνική ανωμαλία
Διαγνωστική μέθοδοςMPS εξέταση ούρων (αρχική δοκιμή), επιβεβαίωση με εξέταση αίματος
Διαφορική διάγνωσηAutism spectrum disorder[1]
ΠρόγνωσηΗ διάρκεια ζωής μειώνεται, οι περισσότεροι πάσχοντες επιζούν μέχρι την αρχή της εφηβείας, ορισμένωοι φθάνουν σε ηλικίες των 30
Νοσηρότητα1 σε 70.000[2]
Ταξινόμηση

Το σύνδρομο Sanfilippo, επίσης γνωστό ως βλεννοπολυσακχαρίδωση τύπου III (MPS III), είναι σπάνια αυτοσωμική υπολειπόμενη ασθένεια λυσοσωμικής αποθήκευσης που επηρεάζει κυρίως τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Προκαλείται από τη συσσώρευση μεγάλων μορίων σακχάρων που ονομάζονται γλυκοζαμινογλυκάνες (GAGs ή βλεννοπολυσακχαρίτες) στα λυσοσώματα του σώματος.

Τα προσβεβλημένα παιδιά γενικά δεν εμφανίζουν σημάδια ή συμπτώματα κατά τη γέννηση, αν και ορισμένοι πρώτοι δείκτες μπορεί να είναι αναπνευστικά προβλήματα κατά τη γέννηση, μεγάλο μέγεθος κεφαλής και ομφαλική κήλη. [3] Στην πρώιμη παιδική ηλικία, αρχίζουν να αναπτύσσουν αναπτυξιακή αναπηρία και απώλεια δεξιοτήτων που έχουν ήδη μάθει. Σε μεταγενέστερα στάδια της διαταραχής, μπορεί να αναπτύξουν επιληπτικές κρίσεις και διαταραχές της κίνησης. Οι ασθενείς με σύνδρομο Sanfilippo συνήθως ζουν στην εφηβεία ή την πρώιμη ενηλικίωση. [4]

Σημάδια και συμπτώματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ασθένεια εκδηλώνεται σε μικρά παιδιά. Τα συμπτώματα συνήθως αρχίζουν να εμφανίζονται μεταξύ 2 και 6 ετών. [5] Τα προσβεβλημένα βρέφη φαίνονται φυσιολογικά, αν και μπορεί να παρατηρηθεί κάποιος ήπιος δυσμορφισμός του προσώπου. Από όλες τις ασθένειες MPS, το σύνδρομο Sanfilippo προκαλεί τις λιγότερες φυσικές ανωμαλίες. Μετά από ένα αρχικό διάστημα χωρίς συμπτώματα, οι ασθενείς συνήθως παρουσιάζουν επιβράδυνση της ανάπτυξης ή / και προβλήματα συμπεριφοράς, ακολουθούμενα από προοδευτική πνευματική μείωση που οδηγεί σε σοβαρή άνοια και προοδευτική κινητική νόσο. [6] Η απόκτηση ομιλίας είναι συχνά αργή και ατελής. 

Η ασθένεια εξελίσσεται σε αυξανόμενη διαταραχή της συμπεριφοράς, όπως οργή, υπερκινητικότητα, καταστροφικότητα, επιθετική συμπεριφορά, πίκα, δυσκολίες στην εκπαίδευση μετάβασης στην τουαλέτα και διαταραχή του ύπνου. Καθώς τα προσβεβλημένα παιδιά έχουν αρχικά φυσιολογική μυϊκή δύναμη και κινητικότητα, οι διαταραχές συμπεριφοράς μπορεί να είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Ο διαταραγμένος ύπνος ιδιαίτερα αποτελεί σημαντικό πρόβλημα στους παρόχους φροντίδας. 

Στην τελική φάση της ασθένειας, τα παιδιά γίνονται όλο και πιο ακίνητα και δεν ανταποκρίνονται, συχνά χρειάζονται αναπηρικά αμαξίδια και αναπτύσσουν δυσκολίες στην κατάποση και επιληπτικές κρίσεις. Η διάρκεια ζωής ενός προσβεβλημένου παιδιού συνήθως δεν εκτείνεται πέρα από τα τέλη της εφηβείας έως τις αρχές της δεκαετίας του '20. 

Τα άτομα με MPS Τύπου III τείνουν να έχουν ήπιες σκελετικές ανωμαλίες. Οστεονέκρωση της κεφαλής του μηριαίου οστού είναι δυνατόν να υπάρχει σε ασθενείς με σοβαρή μορφή. Η ατροφία, η κώφωση και η ωτίτιδα παρατηρούνται σε άτομα που εμφανίζουν την πάθηση μέτρια έως σοβαρά Άλλα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν τα χονδροειδή χαρακτηριστικά του προσώπου, τα χοντρά χείλη, τις συνοφρυώσεις και τις δύσκαμπτες αρθρώσεις. 

Είναι δύσκολο να διακριθούν κλινικά οι διαφορές μεταξύ των τεσσάρων τύπων του συνδρόμου Sanfilippo. Ωστόσο, ο τύπος Α είναι συνήθως ο πιο σοβαρός υπότυπος, που χαρακτηρίζεται από την πρώιμη έναρξη, ταχεία κλινική εξέλιξη με σοβαρά συμπτώματα και βραχεία επιβίωση. [7] Η μέση ηλικία θανάτου για παιδιά που πάσχουν από τον τύπο Α είναι 15,4 έτη, ± 4,1 έτη. [8]

Είναι σημαντικό να μην παραβλέπονται απλές και θεραπευτικές καταστάσεις όπως λοιμώξεις του αυτιού και πονόδοντος λόγω προβλημάτων συμπεριφοράς που καθιστούν δύσκολη την εξέταση. Τα παιδιά με MPS τύπου III έχουν συχνά αυξημένη ανοχή στον πόνο. Προσκρούσεις, μώλωπες ή λοιμώξεις του αυτιού που θα ήταν επώδυνες για άλλα παιδιά συχνά δεν γίνονται αντιληπτές σε παιδιά με MPS τύπου III. Μερικά παιδιά με MPS τύπου III μπορεί να έχουν πρόβλημα πήξης του αίματος κατά τη διάρκεια και μετά τη χειρουργική επέμβαση. [5]

Γενετική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι μεταλλάξεις σε τέσσερα διαφορετικά γονίδια μπορούν να οδηγήσουν σε σύνδρομο Sanfilippo. Αυτή η διαταραχή κληρονομείται σε αυτοσωμικό υπολειπόμενο μοτίβο. Άτομα με δύο αντίγραφα του γονιδίου δεν επηρεάζονται. Τα άτομα με ένα αντίγραφο που εκδηλώνεται είναι γενετικοί φορείς του συνδρόμου Sanfilippo. Δεν έχουν συμπτώματα αλλά μπορεί να μεταδώσουν το ελαττωματικό γονίδιο στα παιδιά τους. Άτομα με δύο ελαττωματικά αντίγραφα θα πάσχουν από σύνδρομο Sanfilippo. [9]

Γενετική του MPS-III
Τύπος συνδρόμου Sanfilippo Γονίδιο Ένζυμο Περιοχή χρωμοσώματος Number of known mutations causing this type
Τύπος A SGSH heparan N-sulfatase[9] 17q25.3 137[εκκρεμεί παραπομπή]
Τύπος B NAGLU Alpha-N-acetylglucosaminidase 17q21.2 152[εκκρεμεί παραπομπή]
Τύπος C HGSNAT acetyl-CoA:alpha-glucosaminide N-acetyltransferase 8p11.21 64[εκκρεμεί παραπομπή]
Τύπος D GNS N-acetylglucosamine-6-sulfatase 12q14.3 23[εκκρεμεί παραπομπή]

Μηχανισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δομή της θειικής ηπαράνης, ένα από τα μόρια που συσσωρεύεται στους ιστούς των ατόμων με σύνδρομο Sanfilippo

Οι γλυκοζαμινογλυκάνες (GAGs) είναι αλυσίδες μορίων σακχάρου . Βρίσκονται στην εξωκυτταρική μήτρα και στην κυτταρική μεμβράνη ή αποθηκεύονται στους εκκριτικούς κόκκους. Τα GAG αποθηκεύονται στο κυτταρικό λυσόσωμα και αποικοδομούνται από ένζυμα όπως γλυκοσιδάσες, σουλφατάσες και ακετυλοτρανσφεράσες. Η ανεπάρκεια σε αυτά τα ένζυμα οδηγεί στους τέσσερις υποτύπους του MPS III. [7]

Διάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι τύποι Α, Β, Γ και Δ συνδρόμου Sanfilippo θεωρούνται κλινικά διακριτοί, αν και οι μεταλλάξεις σε διαφορετικά γονίδια είναι υπεύθυνες για κάθε ασθένεια. Η ακόλουθη συζήτηση ισχύει επομένως και για τις τέσσερις προϋποθέσεις. 

Η ανάλυση ούρων μπορεί να δείξει αυξημένα επίπεδα θειικής ηπαράνης στα ούρα. [9] Και οι τέσσερις τύποι συνδρόμου Sanfilippo παρουσιάζουν αυξημένα επίπεδα GAG στα ούρα. Ωστόσο, αυτό ισχύει λιγότερο για το σύνδρομο Sanfilippo από άλλες διαταραχές του MPS. Επιπλέον, τα επίπεδα GAG στα ούρα είναι υψηλότερα στα βρέφη και τα νήπια από ότι στα μεγαλύτερα παιδιά. Προκειμένου να αποφευχθεί μια ψευδώς αρνητική εξέταση ούρων λόγω αραίωσης, είναι σημαντικό να λαμβάνεται πρώτο δείγμα ούρων το πρωί. 

Η διάγνωση μπορεί να επιβεβαιωθεί με ενζυματική ανάλυση ινοβλαστών του δέρματος και λευκών αιμοσφαιρίων . Ο προσδιορισμός ενζύμου θεωρείται το πιο αξιόπιστο διαγνωστικό εργαλείο, επειδή ανιχνεύει εάν υπάρχουν ή όχι τα ένζυμα στην κυτταρική οδό που διασπά τη θειική ηπαράνη ή όχι, παρέχοντας μια οριστική απάντηση. Αυτό το τεστ είναι επίσης ιδανικό για νεότερους ασθενείς στους οποίους η συλλογή ενός βιώσιμου δείγματος ούρων είναι δύσκολη ή αδύνατη. Ένα άλλο διαγνωστικό εργαλείο μπορεί να είναι ο προσδιορισμός της γονιδιακής αλληλουχίας. Ωστόσο, εάν η γενετική μετάλλαξη που μεταφέρουν δεν έχει δει ποτέ ούτε καταγραφεί, ο ασθενής θα λάβει ψευδώς αρνητικό αποτέλεσμα. 

Ο προγεννητικός έλεγχος είναι δυνατή με δειγματοληψία χοριακών λαχνών ή αμνιοκέντηση . [10]

Θεραπείες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η θεραπεία παραμένει σε μεγάλο βαθμό υποστηρικτική. Οι διαταραχές συμπεριφοράς του MPS-III ανταποκρίνονται ελάχιστα στη φαρμακευτική αγωγή. Εάν γίνει έγκαιρη διάγνωση, η αντικατάσταση του μυελού των οστών μπορεί να είναι ευεργετική. Αν και το ένζυμο που λείπει μπορεί να παρασκευαστεί και να χορηγηθεί ενδοφλεβίως, δεν μπορεί να διεισδύσει στον αιματεγκεφαλικό φραγμό και ως εκ τούτου δεν μπορεί να θεραπεύσει τις νευρολογικές εκδηλώσεις της νόσου. Μαζί με πολλές άλλες ασθένειες αποθήκευσης λυσοσωμάτων, το MPS-III υπάρχει ως μοντέλο μιας μονογενετικής νόσου που εμπλέκει το κεντρικό νευρικό σύστημα . 

Πολλές υποσχόμενες θεραπείες βρίσκονται σε εξέλιξη. Η γαλλική εταιρεία Lysogene διεξάγει κλινική δοκιμή Φάσης II / III με γονιδιακή θεραπεία. [11] [12] Άλλες πιθανές θεραπείες περιλαμβάνουν χημική τροποποίηση ανεπαρκών ενζύμων που τους επιτρέπουν να διεισδύσουν στον αιματεγκεφαλικό φραγμό, σταθεροποίηση ανώμαλου αλλά ενεργού ενζύμου για την πρόληψη της υποβάθμισής του και εμφύτευση βλαστοκυττάρων που εκφράζουν έντονα το ένζυμο που λείπει. Για να είναι επιτυχής οποιαδήποτε μελλοντική θεραπεία, πρέπει να χορηγείται το συντομότερο δυνατό. Επί του παρόντος, το MPS-III διαγιγνώσκεται κυρίως κλινικά, σε ποιο στάδιο είναι πιθανώς πολύ αργά για οποιαδήποτε θεραπεία να είναι πολύ αποτελεσματική. Τα προγράμματα προσυμπτωματικού ελέγχου των νεογνών παρέχουν την ταχύτερη δυνατή διάγνωση. 

Το φλαβονοειδές genistein μειώνει τη συσσώρευση των GAG. [13] In vitro, μελέτες σε ζώα και κλινικά πειράματα υποδηλώνουν ότι τα συμπτώματα της νόσου μπορούν να μετριαστούν με επαρκή δόση genistein. [14] Παρά τις αναφερόμενες ευεργετικές της ιδιότητες, η genistein έχει επίσης τοξικές παρενέργειες. [15]

Αρκετές ομάδες υποστήριξης και έρευνας έχουν συσταθεί για να επιταχύνουν την ανάπτυξη νέων θεραπειών για το σύνδρομο Sanfilippo. [16] [17] [18] [19] [20] 

Οι συμμετέχοντες στην πρώτη μελέτη προτίμησης φροντιστή για το σύνδρομο Sanfilippo υποστήριξαν κλινικές δοκιμές που μετατοπίζουν την εστίαση από τα πρωτογενή γνωστικά αποτελέσματα σε άλλα τελικά συστήματα πολλαπλών συστημάτων και οι αντιλήψεις για μη θεραπευτικές θεραπείες αποκάλυψαν προτίμηση για επιλογές θεραπείας που σταματούν ή επιβραδύνουν τη διατήρηση της διαταραχής για διατήρηση την τρέχουσα λειτουργία του παιδιού για τη διασφάλιση της ποιότητας ζωής · Επομένως, οι γονείς εκφράζουν υψηλή ανοχή κινδύνου και επιθυμία για ευρύτερα κριτήρια ένταξης για δοκιμές. [21]

Πρόγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με μια μελέτη ασθενών με σύνδρομο Sanfilippo, το μέσο προσδόκιμο ζωής ποικίλλει ανάλογα με τον υπότυπο. Στο σύνδρομο Sanfilippo τύπου Α, η μέση ηλικία κατά το θάνατο (± τυπική απόκλιση) ήταν 15,22 ± 4,22 έτη. Για τον τύπο Β, ήταν 18,91 ± 7,33 έτη, και για τον τύπο Γ ήταν 23,43 ± 9,47 έτη. Το μέσο προσδόκιμο ζωής για τον τύπο Α έχει αυξηθεί από τη δεκαετία του 1970. [22]

Επιδημιολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου Sanfilippo ποικίλλει γεωγραφικά, με περίπου 1 κρούσμα ανά 280.000 γεννήσεις στη Βόρεια Ιρλανδία, [23] 1 ανά 66.000 στην Αυστραλία, [24] και 1 ανά 50.000 στην Ολλανδία. [25]

Η αυστραλιανή μελέτη εκτίμησε τα ακόλουθα περιστατικά για κάθε υπότυπο του συνδρόμου Sanfilippo:

Τύπος συνδρόμου Sanfilippo Κατά προσέγγιση επίπτωση Ποσοστό περιπτώσεων Ηλικία έναρξης
Α 1 στα 100.000 [24] 60% 1.5-4
B 1 στα 200.000 30% 1-4
C 1 στα 1.500.000 4% 3-7
D 1 στα 1.000.000 6% 2-6

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πάθηση έλαβε το όνομά της από τον Σιλβέστερ Σανφιλίππο (Sylvester Sanfilippo), τον παιδίατρο που την περιέγραψε για πρώτη φορά το 1963. [5] [10] [26]

Επιπτώσεις στους φροντιστές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι φροντιστές για παιδιά με σύνδρομο Sanfilippo αντιμετωπίζουν μοναδικό σύνολο προκλήσεων λόγω της περίπλοκης φύσης της νόσου. Υπάρχει ελάχιστη κατανόηση μεταξύ των ιατρών με οικογενειακή εμπειρία της φροντίδας ασθενών με Sanfilippo και πώς οι εμπειρίες ενός φροντιστή αλλάζουν και εξελίσσονται καθώς μεγαλώνουν σε ηλικία οι ασθενείς. Το βάρος και ο αντίκτυπος στην ποιότητα ζωής των φροντιστών είναι ελάχιστα καθορισμένος και λείπει η καθοδήγηση βέλτιστων πρακτικών για τους ιατρούς. [27]

Μια καθοδήγηση βέλτιστων πρακτικών για να βοηθήσει τους κλινικούς ιατρούς να κατανοήσουν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι φροντιστές δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2019 στο Orphanet Journal of Rare Diseases από μια ομάδα διεθνών κλινικών συμβούλων με εμπειρία στη φροντίδα παιδιατρικών ασθενών με Sanfilippo, διαταραχές λυσοσωμικής αποθήκευσης και ζωή ως φροντιστής σε ένα παιδί με Sanfilippo. [27]

Η ομάδα εξέτασε βασικές πτυχές του φορτίου του φροντιστή που σχετίζεται με το Sanfilippo B, εντοπίζοντας και ποσοτικοποιώντας τη φύση και τον αντίκτυπο της νόσου σε ασθενείς και φροντιστές. Οι συστάσεις βασίστηκαν σε ευρήματα από ποιοτική και ποσοτική έρευνα. [27]

Οι συγγραφείς του άρθρου ανέφεραν ότι: «Η παροχή φροντίδας σε ασθενείς με Sanfilippo B επηρεάζει όλες τις πτυχές της οικογενειακής ζωής, εξελίσσεται καθώς ο ασθενής γερνά και η ασθένεια εξελίσσεται. Σημαντικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην επιβάρυνση του φροντιστή περιλαμβάνουν διαταραχές του ύπνου, παρορμητική και υπερκινητική συμπεριφορά και δυσκολίες επικοινωνίας. . . Το φορτίο του φροντιστή παρέμεινε υψηλό καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του ασθενούς και, σε συνδυασμό με το σωματικό φορτίο της καθημερινής φροντίδας, είχε σωρευτικό αντίκτυπο που δημιούργησε σημαντικό ψυχολογικό στρες. " [27]

Επιπλέον, οι συγγραφείς ζητούν την αλλαγή της αφήγησης που σχετίζεται με τον Sanfilippo: «Η ομάδα συμφώνησε ότι η αντιληπτή επιθετική συμπεριφορά του παιδιού μπορεί καλύτερα να περιγραφεί ως« σωματική παρορμητικότητα »και συχνά παρερμηνεύεται από το ευρύ κοινό. Είναι σημαντικό ότι η έλλειψη σκόπιμης συμπεριφοράς του παιδιού αναγνωρίζεται και μοιράζεται από τους γονείς και τα μέλη του πάνελ. . . Οι γονείς μπορούν να ζητήσουν να προστατεύσουν το παιδί τους από το δημόσιο έλεγχο και να αποφεύγουν καταστάσεις που πολλοί προκαλούν την κριτική των γονικών δεξιοτήτων τους.» [27]

Κουλτούρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κοινότητα των οικογενειών Sanfilippo, ιδρύματα, επιστήμονες και ερευνητές, καθώς και συνεργάτες και συνεργάτες σε όλο τον κόσμο έχουν αφιερώσει την 16η Νοεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης Sanfilippo. [28] [29]

Η Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης Sanfilippo αφορά τη διάδοση της ευαισθητοποίησης και την πυροδότηση συνομιλιών παγκοσμίως για το σύνδρομο Sanfilippo. Αυτή η ξεχωριστή ημέρα ευαισθητοποίησης είναι προς τιμή των παιδιών σε όλο τον κόσμο που ζουν με το σύνδρομο Sanfilippo σήμερα, και εκείνων που έχουν πεθάνει. Τιμά επίσης τις οικογένειες των παιδιών με σύνδρομο Sanfilippo. 16 Νοεμβρίου 2019, ήταν η πρώτη χρονιά για την Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης Sanfilippo

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Marta Figeiredo. «Autism Symptoms May Be Indicative of Sanfilippo Syndrome, Data Review Finds». 
  2. ↑ «Mucopolysaccharidoses Fact Sheet». National Institute of Neurological Disorders and Stroke. 15 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2018. 
  3. ↑ «Early Symptoms of Sanfilippo Syndrome». Cure Sanfilippo Foundation. 
  4. ↑ «Mucopolysaccharidosis type III». Genetics Home Reference. Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2018. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «A Guide to Understanding MPS III» (PDF). web.archive.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 8 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2019. 
  6. ↑ Marlies J. ValstarΣφάλμα έκφρασης: Μη αναγνωρισμένη λέξη "etal" (September 2010). «Mucopolysaccharidosis type IIIB may predominantly present with an attenuated clinical phenotype». Inherit Metab Dis 10.1007/s10545-010-9199-y (6): 759–767. doi:10.1007/s10545-010-9199-y. PMID 20852935. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Andrade, F.; Aldámiz-Echevarría, L.; Llarena, M.; Couce, M.L. (2015). «Sanfilippo syndrome: Overall review». Pediatrics International 57 (3): 331–8. doi:10.1111/ped.12636. PMID 25851924. 
  8. ↑ Tardieu, Marc (February 2014). «Intracerebral Administration of Adeno-Associated Viral Vector Serotype rh.10 Carrying Human SGSH and SUMF1 cDNAs in Children with Mucopolysaccharidosis Type IIIA Disease: Results of a Phase I/II Trial». Human Gene Therapy 25 (6): σελ. 506–516. doi:10.1089/hum.2013.238. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Edens Hurst, Anna C.· Zieve, David· Conaway, Brenda (1 Μαΐου 2017). «Mucopolysaccharidosis type III». United States National Library of Medicine. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Defendi, Germaine L. (23 Μαΐου 2018). «Sanfilippo Syndrome (Mucopolysaccharidosis Type III)». Medscape. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019. 
  11. ↑ Koberstein, Wayne (November 7, 2018). «Lysogene: Mother of Invention». Life Science Leader (United States: VertMarkets). https://www.lifescienceleader.com/doc/lysogene-mother-of-invention-0001. 
  12. ↑ Intracerebral Gene Therapy for Sanfilippo Type A Syndrome on clinicaltrials.gov
  13. ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2014. 
  14. ↑ Piotrowska, E.; Jakóbkiewicz-Banecka, J.; Barańska, S.; Tylki-Szymańska, A.; Czartoryska, B.; Wegrzyn, A.; Wegrzyn, G. (Jul 2006). «Genistein-mediated inhibition of glycosaminoglycan synthesis as a basis for gene expression-targeted isoflavone therapy for mucopolysaccharidoses». European Journal of Human Genetics 14 (7): 846–52. doi:10.1038/sj.ejhg.5201623. PMID 16670689. 
  15. ↑ Jin, Y.; Wu, H.; Cohen, EM.; Wei, J.; Jin, H.; Prentice, H.; Wu, JY. (Mar 2007). «Genistein and daidzein induce neurotoxicity at high concentrations in primary rat neuronal cultures». J Biomed Sci 14 (2): 275–84. doi:10.1007/s11373-006-9142-2. PMID 17245525. 
  16. ↑ Cure Sanfilippo Foundation, funding research to accelerate discovery of a cure to Sanfilippo Syndrome
  17. ↑ «Jonah's Just Begun - Foundation to Cure Sanfilippo, Inc». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2021. 
  18. ↑ Phoenix Nest, Inc., a biotech company seeking treatments and cures for Sanfilippo Syndrome
  19. ↑ Phunk Phenomenon HipHop For Hope Αρχειοθετήθηκε 2018-09-01 στο Wayback Machine., a dance crew in Boston raising awareness for Sanfilippo Syndrome
  20. ↑ Team Sanfilippo Foundation, a medical research foundation created by parents of children with Sanfilippo Syndrome
  21. ↑ Porter, K.A.Σφάλμα έκφρασης: Μη αναγνωρισμένη λέξη "etal" (December 2020). «Parent Experiences of Sanfilippo Syndrome Impact and Unmet Treatment Needs: A Qualitative Assessment». Neurology and Therapy 2020. https://doi.org/10.1007/s40120-020-00226-z. 
  22. ↑ Lavery, Christine; Hendriksz, Chris J.; Jones, Simon A. (23 Oct 2017). «Mortality in patients with Sanfilippo syndrome». Orphanet Journal of Rare Diseases 12 (1): 168. doi:10.1186/s13023-017-0717-y. PMID 29061114. 
  23. ↑ Nelson J (December 1997). «Incidence of the mucopolysaccharidoses in Northern Ireland». Hum. Genet. 101 (3): 355–8. doi:10.1007/s004390050641. PMID 9439667. 
  24. ↑ 24,0 24,1 «Prevalence of lysosomal storage disorders». JAMA 281 (3): 249–54. January 1999. doi:10.1001/jama.281.3.249. PMID 9918480. 
  25. ↑ «The frequency of lysosomal storage diseases in The Netherlands». Hum. Genet. 105 (1–2): 151–6. 1999. doi:10.1007/s004390051078. PMID 10480370. 
  26. ↑ Sanfilippo, S. J.; Podosin, R.; Langer, L. O., Jr.; Good, R. A. : Mental retardation associated with acid mucopolysacchariduria (heparitin sulfate type).
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 27,4 Shapiro, Elsa; Lourenço, Charles Marques; Mungan, Neslihan Onenli; Muschol, Nicole; O’Neill, Cara; Vijayaraghavan, Suresh (8 July 2019). «Analysis of the caregiver burden associated with Sanfilippo syndrome type B: panel recommendations based on qualitative and quantitative data». Orphanet Journal of Rare Diseases 14 (1): 168. doi:10.1186/s13023-019-1150-1. ISSN 1750-1172. PMID 31287005. 
  28. ↑ [Awareness Days - International Calendar] https://www.awarenessdays.com/awareness-days-calendar/world-sanfilippo-awareness-day-2019/ Αρχειοθετήθηκε 2020-10-25 στο Wayback Machine.
  29. ↑ [World Sanfilippo Awareness Day] https://curesanfilippofoundation.org/worldsanfilippoawarenessday/
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σύνδρομο_Σανφιλίπο&oldid=10126357"