Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σέρο Τόρε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 49°17′34″S 73°05′54″W / 49.29278°S 73.09833°W / -49.29278; -73.09833

Σέρρο Τόρρε
Χάρτης
Ύψος3.128 μ
ΟροσειράΆνδεις
ΧώρεςΠαταγονία, Αργεντινή και Χιλή[1]
Πρώτη ανάβαση1974 Ντανιέλε Τσάπα,
Μάριο Κόντι,
Καζιμίρο Φεράρι και
Πίνο Νέγκρι (Ιταλία)
wikidata (π • σ • ε )
Κορυφές της ομάδας Σέρρο Τόρρε. 2: Σέρρο Τόρρε, 3: Τόρρε Έγκερ, 4: Πούντα Χέρον, 5: Αγούχα Σταντχαρντ, 7: Αγούχα Μπίφιδα, 11: Κουάτρο Ντέδος.

Το Σέρρο Τόρρε (ισπανικά: Cerro Torre) είναι ένα από τα βουνά της Νότιας Παταγονίας στη Νότια Αμερική. Βρίσκεται στο όριο μεταξύ Αργεντινής και Χιλής από το 1998[1][2][3], δυτικά του Σέρρο Τσαλτέν (επίσης γνωστό ως Φιτζ Ρόι). Η κορυφή είναι η υψηλότερη μιας αλυσίδας τεσσάρων βουνών. Οι άλλες κορυφές είναι το Τόρρε Έγκερ (2.685 μ)[4], το Πούντα Χέρον και το Σέρρο Στάντχαρντ. Στην κορυφή υπάρχει ένα μανιτάρι πάγου που σχηματίζεται από τους σταθερούς δυνατούς ανέμους, αυξάνοντας τη δυσκολία προσέγγισης της κορυφής.

Πρώτη ανάβαση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τσέζαρε Μαέστρι ισχυρίστηκε το 1959 ότι εκείνος και ο Τόνι Έγκερ προσέγγισαν την κορυφή, αλλά ο Έγκερ παρασύρθηκε από χιονοστιβάδα κατά τη διάρκεια της κατάβασης. Ο Μαέστρι ανέφερε ότι ο Έγκερ είχε τη φωτογραφική μηχανή με φωτογραφίες της κορυφής, αλλά αυτή η μηχανή δε βρέθηκε ποτέ. Ασυνέπειες στην αφήγηση του Μαέστρι και η έλλειψη καρφιών ή σταθερών σχοινιών στη διαδρομή, οδήγησαν τους περισσότερους ορειβάτες να αμφισβητήσουν τον ισχυρισμό του Μαέστρι[5]. Το 2005, οι Ερμάννο Σαλβατέρρα, Ρονάλντο Γκαριμπόττι και Αλεσάντρο Μπελτράμι, μετά από πολλές προσπάθειες αλπινιστών παγκόσμιας κλάσης, πραγματοποίησαν τεκμηριωμένη ανάβαση, χωρίς να βρουν τεκμήρια προγενέστερης ανάβασης, ενώ η διαδρομή ήταν σημαντικά διαφορετική από τις περιγραφές του Μαέστρι[6][7].

Ο Μαέστρι επέστρεψε στο Σέρρο Τόρρε το 1970 με τους Έτζιο Αλιμόντα, Ντανιέλε Αντζέλι, Κλαούντιο Μπαλντεσάρρι, Κάρλο Κλάους και Πίετρο Βίντι, δοκιμάζοντας νέα διαδρομή ΝΑ Όψη. Με τη βοήθεια αεροτρύπανου, ο Μαέστρι γέμισε διαδρομή 350 μ με ασφάλειες και έφτασε στο τέλος της διαδρομής, ακριβώς κάτω από το μανιτάρι[8]. Ο Μαέστρι ισχυρίστηκε ότι "το μανιτάρι δεν είναι τμήμα του βουνού και δεν συνέχισε. Το αεροτρύπανο έμεινε δεμένο στις τελευταίες ασφάλειες, 100 μ κάτω από την κορυφή. Ο Μαέστρι υπέστη κριτική για τις μεθόδους που χρησιμοποίησε για να αναρριχηθεί στο βουνό.

Η διαδρομή που ακολούθησε ο Μαέστρι είναι πλέον γνωστή ως διαδρομή Compressor και τη σκαρφάλωσαν το 1979 οι Τζιμ Μπρίντγουελ και ο Στιβ Μπριούερ[9]. Οι περισότεροι θεωρούν τη διαδρομή ολοκληρωμένη μόνο αν φτάσει κανείς στην κορυφή του παγωμένου μανιταριού.

Η πρώτη πραγματικά αδιαμφισβήτητη ανάβαση έγινε το 1974 από τους αναρριχητές του "Ράνι ντι Λέκκο" Ντανιέλε Τσιάππα, Μάριο Κόντι, Καζίμιρο Φερράρι και Πίνο Νέγκρι[6].

Επακόλουθες αναβάσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1977, η πρώτη ανάβαση με αλπικό στιλ έγινε από τους Αμερικανούς Ντέιβ Κάρμαν, Τζον Μπραγκ και Τζέι Γουίλσον. Χρειάστηκαν μια εβδομάδα για να φτάσουν στην κορυφή του Σέρο Τόρε, σε αντίθεση με την ιταλική ομάδα που χρειάστηκε δύο μήνες[6]. Το 1980 ο Νεοζηλανδός Μπιλ Ντενζ επιχείρησε την πρώτη μοναχική ανάβαση της διαδρομής Compressor. Σε μία περίοδο 5 μηνών έκανε 13 προσπάθειες, οπισθοχωρώντας πάντα εξαιτίας δυνατών ανέμων. OΣτην τελευταία του προσπάθεια το 1980 έφθασε 60 μέτρα από την κορυφή.

Τον Ιανουάριο του 2008, ο Ρολάντο Γκαριμπόττι και ο Κόλιν Χέλεϊ έκαναν την πρώτη πλήρη διάσχιση ολόκληρου του μασίφ, σκαρφαλώνοντας την Αγούχα Στάντχαρντ, την Πούντα Χέρον, το Τόρε Έγκερ και το Σέρο Τόρε. Βαθμολόγησαν τη διαδρομή τους VI 5.11 A1 WI6 και ο πάγος του μανιταριού 6, με 2.200 μ συνολικό ύψος. Η πρώτη απόπειρα τέτοιας διάσχισης είχε γίνει από τον Ερμάννο Σαλβατέρρα[10].

Το 2010, ο Αυστριακός αναρριχητής Ντέιβιντ Λάμα θεωρήθηκε υπεύθυνος για την τοποθέτηση 30 επιπλέον ασφαλειών με βίδες και εκατοντάδες μέτρα σταθερών σχοινιών που προστέθηκαν στη διαδρομή Compressor (εξαιτίας κακών καιρικών συνθηκών, μεγάλο μέρος του εξοπλισμού έμεινε στο βουνό και αφαιρέθηκε αργότερα από τοπικούς ορειβάτες)[11][12]. Παρόλο που τις βίδες τοποθέτησε ο Αυστριακός οδηγός, Χέλι Πουτζ[13] και όχι ο ίδιος ο Λάμα, η τοποθέτηση έγινε εξαιτίας ενός ταξιδιού με σπόνσορα τη Red Bull. Πολλοί ορειβάτες θεωρούν τον Λάμα και τη Red Bull υπευθύνους για τη συγκεκριμένη πράξη. Πολλές από τις βίδες τοποθετήθηκαν δίπλα σε σχισμές που χρησιμοποιούν συνήθως οι ορειβάτες για προστασία στη διαδρομή[14]. Το γεγονός ήταν έναυσμα για να ξεκινήσουν αρκετές συζητήσεις σε ορισμένους ορειβατικούς κύκλους, αν αυτού του είδους οι πράξεις είναι μη ηθικές στο γενικότερο πλαίσιο της αγνής ορειβασίας. Αν και ο Λάμα δεν γνώριζε πόσες βίδες χρησιμοποιήθηκαν, ανέλαβε πλήρη ευθύνη για το γεγονός. Τα επόμενα χρόνια ζήτησε δημόσια συγγνώμη για αυτό που έγινε[12].

Στις 16 Ιανουαρίου 2012, o Αμερικανός Χέιντεν Κένεντι και ο Καναδός Τζέισον Κρουκ έκαναν μια "καθαρή" επανάληψη της διαδρομής Compressor αν και στην πραγματικότητα χρησιμοποίησαν κάποιες από τις βιδωμένες ασφάλειες του Μαέστρι, ενώ ξεβίδωσαν πολλές βίδες κατά την κατάβασή τους. Ο Κόλιν Χέλεϊ, που παρακολούθησε την ανάβαση από το Νοργουέγκος, εκτίμησε ότι η ανάβαση τους πήρε συνολικά δεκατρείς ώρες έως την κορυφή. "Η ταχύτητα με την οποία αναρριχήθηκαν σε παρθένο έδαφος στον πάνω τοίχο είναι μαρτυρία για τις μεγάλες ικανότητες του Χέιντεν στον βράχο", ανέφερε ο Κόλιν[15].

Αντίθετα με την πρώτη ελεύθερη ανάβαση του Ντέιβιντ Λάμα (Ιανουάριος 2012, μαζί με τον Πίτερ Όρτνερ), οι Κένεντι και Κρουκ χρησιμοποίησαν κάποιες ασφάλειες στην ανάβασή τους[12]. Ο Λάμα εκτίμησε τις δυσκολίες της διαδρομής της δικής του ελεύθερης ανάβασης (που ακολούθησε νέα γραμμή) ως βαθμού X- (δύσκολη 8a αλλά νοητικά απαιτητική)[12]. Ο Λάμα ανέφερε, επίσης, ότι η ελεύθερη ανάβαση της αρχικής διαδρομής Compressor είναι σχεδόν αδύνατη, ιδιαίτερα ο βράχος στις τελευταίες σχοινιές δεν διαθέτει αναρριχήσιμη δομή.

Σημαντικές αναβάσεις και απόπειρες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1959 Τσέζαρε Μαέστρι (Ιταλία)και Τόνι Έγκερ (Αυστρία) - αμφισβητούμενη ανάβαση της Δυτικής όψης, στην οποία σκοτώθηκε ο Έγκερ.
  • 1970 Μαέστρι et al. (Ιταλία), διαδρομή Compressor 60 μέτρα κάτω από την κορυφή[16].
  • 1974 Ντανιέλε Τσιάππα, Μάριο Κόντι, Καζίμιρο Φερράρι και Πίνο Νέγκρι (Ιταλία). Αδιαμφισβήτητη πρώτη ανάβαση.
  • 1977 Ντέιβ Κάρμαν, Τζον Μπραγκ και Τζέι Γουίλσον (ΗΠΑ). Πρώτη ανάβαση με αλπικό στιλ[6].
  • 1979 Τζιμ Μπρίντγουελ και Στιβ Μπριούερ ολοκληρωμένη αναρρίχηση στη διαδρομή Compressor.
  • 1985 3–8 Ιουλίου, Πρώτη χειμερινή ανάβαση από τους Πάολο Καρούζο, Μαουρίτσιο Τζιαρόλλι και Ερμάννο Σαλβατέρρα (Ιταλία)[17].
  • 1985 26 Νοεμβρίου διαδρομή Compressor - πρώτη μοναχική αναρρίχηση Μάρκο Πεντρίνι (Ελβετία)[18] μεκινηματογράφηση του Φούλβιο Μαριάνι: Cerro Torre Cumbre.
  • 2004 Διαδρομή Five Years to Paradise (ED:VI 5.10b A2 95 βαθμοί, 1000m) (στο κέντρο της Ανατολικής Όψης): Ερμάννο Σαλβατέρρα, Αλεσάντρο Μπελτράμι και Τζιάκομο Ροσέτι (Ιταλία)[19].
  • 2012 16 Ιανουαρίου πρώτη ανάβαση στη διαδρομή Compressor χωρίς τη χρήση των ασφαλειών του Μαέστρι εκτός τα ρελέ, Χέιντεν Κένεντι και Τζέισον Κρουκ.
  • 2012 19 Ιανουαρίου, πρώτη ελεύθερη ανάβαση σε παραλλαγή της Compressor από τους Ντέιβιντ Λάμα και Πίτερ Όρτνερ (Αυστρία).
  • 2013 Φεβρουάριος, Πρώτη ελεύθερη μοναχική ανάβαση του Σέρο Τόρε από τον Αυστριακό αλπινιστή Μάρκους Πούχερ[20].

Βιβλία-Ντοκιμαντέρ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Σέρο Τόρε παρουσιάστηκε στην ταινία του 1991 Scream of Stone, με διεύθυνση Βέρνερ Χέρτζοκ καιπρωταγωνιστές τους Βιττόριο Μετζοτζιόρνο, Χανς Καμμερλάντερ και Ντόναλντ Σάδερλαντ.

Ο Γιον Κρακάουερ, στο Into Thin Air αναφέρει το βουνό ως μία από τις δυσκολότερες αναβάσσεις του (1992)[21]

Τον Μάρτιο του 2014, παρουσιάστηκε ντοκιμαντέρ για την πρώτη ανάβαση στο Σέρο Τόρε, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Ντέιβιντ Λάμα. 'Cerro Torre - A Snowball's Chance in Hell'. Η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ έγινε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φιλμ Σαν Σεμπαστιάν τον Σεπτέμβριο του 2013[22].

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 From Rodrigo Jordan, "Cerro Torre", in World Mountaineering, Audrey Salkeld, editor, Bulfinch Press, ISBN 0-8212-2502-2, p. 156: Cerro Torre rises "on the border between Chile and Argentina." However Chile and Argentina have long-standing border disputes.
  2. ↑ Map of Magallanes and Chilean Antarctica Region
  3. ↑ «1998 Agreement between Argentina & Chile». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2018. 
  4. ↑ «Torre Egger 2005, Huberbuam». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2014. 
  5. ↑ Garibotti, Rolando (2005). «A Mountain Unveiled». American Alpine Journal (Golden, CO, USA: American Alpine Club) 46 (78): 138–155. ISBN 0-930410-95-5. https://archive.org/details/americanalpinejo00john/page/138. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 «Alpinist Magazine, Issue 16». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2014. 
  7. ↑ "El arca de los vientos" on YouTube (italian)
  8. ↑ (Αγγλικά) Alan Kearney, Mountaineering in Patagonia, The Mountaineers Books, 1993, ISBN 0-938567-30-6, ISBN 978-0-938567-30-1 - [1] Αρχειοθετήθηκε 2012-03-18 στο Wayback Machine.
  9. ↑ «climbing.com: Apocalyptic warrior». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2014. 
  10. ↑ Garibotti, Rolando (September 2008). «The Torre Traverse». Alpinist (Jackson, Wyoming, USA: Alpinist Magazine) 2008 (25): 52–59. 
  11. ↑ http://www.alpinist.com/doc/web10s/newswire-david-lama-compressor-bolts
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 http://www.klettern.de/community/leute/david-lama-interview.653109.5.htm
  13. ↑ http://www.supertopo.com/climbers-forum/1319502/Bolts-chopped-on-Cerro-Torre
  14. ↑ http://www.supertopo.com/climbing/thread.php?topic_id=1319502&tn=100
  15. ↑ http://www.alpinist.com/doc/web12w/newswire-compressor-kennedy-kruk-flash
  16. ↑ PataClimb, http://www.pataclimb.com/climbingareas/chalten/torregroup/torre[νεκρός σύνδεσμος]/SEridge.html, description, history and bibliography
  17. ↑ PataClimb
  18. ↑ American Alpine Journal 1986, pp. 205, and 1987, pp. 103-108
  19. ↑ Salvaterra, Ermanno (March 2005). «Cerro Torre, Five Years to Paradise, New Route». Alpinist (Jackson, Wyoming, USA: Alpinist Magazine) 2004 (10): 82. 
  20. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2014. 
  21. ↑ Krakauer, John (1999) [1997]. Into Thin Air. New York, NY, USA: Anchor Books / Random House. σελ. 28. ISBN 0-385-49478-5. 
  22. ↑ http://www.cerrotorre-movie.com

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σέρο_Τόρε&oldid=10306407"