Ρομπέρ Λεντέ
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Ρομπέρ Λεντέ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 2 Μαΐου 1746[1][2] Μπερναί |
| Θάνατος | 17 Φεβρουαρίου 1825[3] Παρίσι |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[4] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός δικηγόρος |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Λέσχη των Ιακωβίνων |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Αντιπρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης μέλος του Συμβουλίου των Πεντακοσίων πρόεδρος της Συμβατικής Εθνοσυνέλευσης (Απριλίου 1794 – Μαΐου 1794) Mayor of Bernay (από 1790) |
| Υπογραφή | |
.png){kind=small} | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ζαν Μπατίστ Ρομπέρ Λεντέ (Jean-Baptiste Robert Lindet, 2 Μαΐου 1746 - 17 Φεβρουαρίου 1825) ήταν Γάλλος πολιτικός, την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση των Επαναστατικών Δικαστηρίων και λίγο πριν το τέλος της Επανάστασης υπηρέτησε στο Υπουργείο Οικονομικών.
Πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στις 2 Μαΐου του 1746 στο Μπερνέ και ασκούσε το δικηγορικό επάγγελμα, μέχρι την έκρηξη της Επανάστασης, Εξελέγη μέλος της Νομοθετικής και στη συνέχεια της Συμβατικής Εθνοσυνέλευσης.
Λεντέ και Γαλλική Επανάσταση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έκθεση για τα εγκλήματα του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αρχικά υπήρξε φίλος των Γιρονδίνων, ψήφισε όμως την καταδίκη του βασιλιά Λουδοβίκου σε θάνατο το Δεκέμβριο του 1792. Ο Λεντέ μάλιστα συνέταξε με μόχθο και παρουσίασε μια έκθεση για τα εγκλήματα του Βασιλιά ( Rapport sur les crimes imputés à Louis Capet , 20 Δεκεμβρίου 1792), που φερόταν να είχε διαπράξει. Μεταξύ άλλων, στην έκθεσή του κατηγόρησε το μονάρχη ότι κατά τη σύγκληση των Γενικών Τάξεων, το 1789, ο Λουδοβίκος να χρησιμοποιήσει τους αντιπροσώπους με σκοπό να αποσπάσει χρήματα για το χρεοκοπημένο Βασίλειό του. Επειδή δεν το πέτυχε, ο Βασιλιάς θέλησε να χρησιμοποιήσει το στρατό, προκαλώντας την πτώση της Βαστίλλης. Ο Λεντέ στην έκθεση αναφέρθηκε επίσης στο "Σιδερένιο Ερμάρι" του βασιλιά στο οποίο ανακαλύφθηκαν πειστήρια ότι συνωμοτούσε εναντίον της Επανάστασης. Η έκθεση ήταν μεροληπτική, καθώς δεν έθετε υπόψη τα βίαια επεισόδια που είχαν συμβεί σε βάρος του Λουδοβίκου.
Επαναστατικά Δικαστήρια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αργότερα, ο Λεντέ πρότεινε πρώτος την ίδρυση των Επαναστατικών Δικαστηρίων, στα οποία τους επόμενους μήνες θα δικάζονταν και θα καταδικάζονταν με συνοπτικές διαδικασίες πολλοί επαναστάτες αλλά και πολίτες. Έγινε μέλος της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας τον Απρίλιο του 1793. Μάλιστα του ανατέθηκε η αρμοδιότητα να επιθεωρεί την Εθνική Επιτροπή Επισιτισμού. Σε πολλές άπό τις αποστολές του εστάλη για να καταστείλει αντεπαναστατικές ενέργειες.
Μαζί με το Φιλίπ Ριλ ήταν ο μόνος που δεν υπέγραψε την καταδίκη σε θάνατο του Ζωρζ Νταντόν. Όταν του ζήτησαν να το πράξει, εκείνος απάντησε στον Λουί Αντουάν ντε Σαιν Ζιστ: "Είμαι εδώ για να προστατεύω τους πολίτες, όχι για να δολοφονώ πατριώτες".
Θερμιδόρ και Διευθυντήριο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Εκτός από την καταδίκη του Νταντόν, ο Λεντέ ήταν αντίθετος και στα γεγονότα που ακολούθησαν την Ενάτη Θερμιδόρ, το 1794. Έτσι, προστάτεψε τον Κολλό ντ' Ερμπουά και άλλους επαναστάτες από τις εναντίον τους κατηγορίες το 1795. Μάλιστα κατηγορήθηκε και ο ίδιος και τον υπερασπίστηκε ο αδερφός του Τομάς. Σώθηκε από την γκιλοτίνα λόγω της αμνηστίας, που παραχωρήθηκε με το νόμο της 4ης Μπριμιέρ του έτους 4 της Επανάστασης, δηλαδή στις 26 Οκτωβρίου του 1795.
Το Γαλλικό Διευθυντήριο προσέφερε στο Λεντέ την ευκαιρία να εργαστεί ως κατάσκοπος στη Βασιλεία της Ελβετίας, εκείνος όμως αρνήθηκε να λάβει μέρος στην αποστολή. Το 1796 έλαβε μέρος στη συνωμοσία του Φρανσουά-Νοέλ Μπαμπέφ και δικάστηκε. Στη δίκη αθωώθηκε, σε αντίθεση με τον Μπαμπέφ, που οδηγήθηκε στη λαιμητόμο. Εν συνεχεία εξελέγη στη Βουλή των Πεντακοσίων αλλά δεν του επετράπη να καταλάβει έδρα. Υπηρέτησε όμως ως Υπουργός οικονομικών από τις 18 Ιουνίου μέχρι τις 9 Νοεμβρίου του 1799.
Μετέπειτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έπειτα από το πραξικόπημα της 18ης Μπριμέρ από το Ναπολέοντα Α΄, αρνήθηκε να αναλάβει αξιώματα στο νέο καθεστώς της υπατείας, την οποία διαδέχθηκε η Αυτοκρατορία.
Το 1816, έπειτα από την παλινόρθωση των Βουρβόνων η φιλοβασιλική κυβέρνηση κατάφερε να τον προγράψει ως βασιλοκτόνο, ωστόσο απέφυγε αυστηρότερη τιμωρία με το να μην αναγνωρίσει τον Ναπολέοντα στη διάρκεια των 100 Ημερών. Ο Λεντέ επέστρεψε στη Γαλλία, όπου και πέθανε, στο Παρίσι, στις 17 Φεβρουαρίου του 1825.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12462098d. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 (Γαλλικά) Sycomore. www
.assemblee-nationale .fr /sycomore /index .asp. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017. - ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Jean-Baptiste-Robert-Lindet. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 gallica
.bnf .fr /ark: /12148 /bpt6k9745534p /f435.
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Marc Bouloiseau, The Jacobin Republic 1792-1794 (Καίμπριτζ, 1983)
- Colin Jones, The Longman Companion to the French Revolution (Νέα Υόρκη, 1988)
- David P. Jordan, The King's Trial: Louis XVI vs. the French Revolution (Λος Άντζελες, 1979).
- Richet, Francois Furet, and Denis, The French Revolution (Νέα Υόρκη, 1970)
- Simon Schama, Citizens: A Chronicle of the French Revolution (Νέα Υόρκη,1989)
- Amand Montier, Robert Lindet (Παρίσι, 1899) and Correspondance de Thomas Lindet (Paris, 1899).
- H. Turpin, Thomas Lindet (Bernay, 1886).
