Ραροτόνγκα

Συντεταγμένες: 21°15′10″S 159°47′03″W / 21.25278°S 159.78417°W / -21.25278; -159.78417

Η Ραροτόνγκα (Rarotonga), είναι ηφαιστειακή νήσος του συμπλέγματος Κουκ στο νότιο Ειρηνικό ωκεανό. Είναι το πολυπληθέστερο από τα νησιά Κουκ, με πληθυσμό 10.572 κατοίκους (2011). ^[1] Μεγαλύτερη πόλη είναι η Αβαρούα, στο βόρειο τμήμα, πρωτεύουσα τόσο της Ραρατόνγκα όσο και των Νήσων Κουκ. Ο Τζον Ντιμπς (John Dibbs), πλοίαρχος του αποικιακού μπρικιού Εντέιβουρ, θεωρείται ο πρώτος ευρωπαίος που ανακάλυψε το νησί, στις 25 Αυγούστου του 1823, κατά τη μεταφορά του ιεραπόστολου Τζον Ουίλιαμς (John Williams).

Τα κτήρια του Κοινοβουλίου των Νήσων Κουκ και το διεθνές αεροδρόμιο βρίσκονται στη Ραροτόνγκα. Επειδή είναι το πιο πυκνοκατοικημένο από τα νησιά Κουκ, οι κάτοικοι της χώρας, συχνά, αναφέρονται ως Ραροτονγκανοί (Rarotongan), αν και μπορεί να κατάγονται από οποιοδήποτε από τα άλλα 14 νησιά του συμπλέγματος. Η Ραροτόνγκα είναι πολύ δημοφιλής τουριστικός προορισμός με πολλά θέρετρα, ξενοδοχεία και μοτέλ.

Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ραροτόνγκα στέκεται 4.500 μέτρα, περίπου, πάνω από τον πυθμένα του ωκεανού. Έχει, σχετικά, κυκλικό σχήμα, με περιφέρεια 32 χιλιόμετρα και έκταση 67,19 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αποτελεί την κορυφή ενός πολύ μεγάλου ηφαιστειακού κώνου που, σε βάθος 4.000 μέτρων, έχει διάμετρο 50 χιλιόμετρα, περίπου. Η κορυφή Τε Μάνγκα (Te Manga), στα 658 μέτρα, είναι η υψηλότερη κορυφή του νησιού. Η Ραροτόνγκα περιβάλλεται από λιμνοθάλασσα η οποία, σε κάποια σημεία, εκτείνεται πάνω από εκατό μέτρα μέχρι τον ύφαλο που την περικλείει και, στη συνέχεια, η θάλασσα βαθαίνει απότομα. Ο ύφαλος κλείνει το βόρειο τμήμα του νησιού, καθιστώντας τη λιμνοθάλασσα ακατάλληλη για κολύμβηση και θαλάσσια σπορ σε εκείνο το σημείο, αλλά στα νοτιοανατολικά, ιδιαίτερα γύρω από τη θέση Μούρι (Muri), η λιμνοθάλασσα γίνεται πλατύτερη και βαθύτερη. Αυτό το μέρος του νησιού είναι πολύ δημοφιλές στους τουρίστες για κολύμβηση με αναπνευστήρα (σνόρκελινγκ) και κωπηλασία. Γεωργικές αναβαθμίδες, πλατώματα και βάλτοι περιβάλλουν την κεντρική ορεινή περιοχή.

Έξω από τη νοτιοανατολική ακτή Μούρι, μερικές εκατοντάδες μέτρα, βρίσκονται τέσσερις μικρές κοραλλιογενείς νησίδες εντός του κοραλλιογενούς δακτυλίου. Από βορρά προς νότο, οι νησίδες είναι:

Μοτουτάπου 1,09 τ.χλμ.
Ονερόα 1,06 τ.χλμ.
Κορομίρι 0,31 τ.χλμ.
Ταακόκα 0,18 τ.χλμ.

Το εσωτερικό του νησιού κυριαρχείται από διαβρωμένες ηφαιστειακές κορυφές κρυμμένες μέσα σε πυκνή βλάστηση. Ασφαλτοστρωμένοι και μη-ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι επιτρέπουν την πρόσβαση σε κοιλάδες, αλλά το εσωτερικό του νησιού παραμένει σε μεγάλο βαθμό ακατοίκητο, λόγω του δύσβατου του εδάφους και της έλλειψης υποδομών. Μεγάλο τμήμα στα νοτιοανατολικά έχει θεσπιστεί ως περιοχή διατήρησης (περιοχή διατήρησης Τακιτούμου) για την προστασία ιθαγενών πτηνών και φυτών, ειδικά του ενδημικού απειλούμενου πτηνού κακερόρι (Pomarea dimidiata).

Επιστήμη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 30 Μαΐου του 1965, πέντε πύραυλοι εφοδιασμένοι με επιστημονικό υλικό εκτοξέυτηκαν από τη Ραροτόνγκα για να μελετήσουν μια ηλιακή έκλειψη. ^[2]

Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κατάσπαρτες με φοίνικες και λευκή άμμο παραλίες καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του νησιού, και υπάρχει ένα δημοφιλές μονοπάτι που συνδέει την κοιλάδα Αβάτιου με τη νότια πλευρά του νησιού περνώντας από την κορυφή Τε Μάνγκα. Πεζοπορικές διαδρομές μπορούν, επίσης, να γίνουν στο βουνό Ραεμάρου, τους καταρράκτες Γουίγκμορ και τον ιερό τόπο (μαράε), Αράι τε Τόνγκα.

Η Ραροτόνγκα είναι δημοφιλές νησί για δραστηριότητες όπως, κολύμβηση με αναπνευστήρα, καταδύσεις, ποδηλασία, κάιτσερφινγκ, πεζοπορία, ψάρεμα σε βαθιά νερά, εκδρομές με σκάφος, κ.α. Υπάρχουν πολλές εκκλησίες που τις Κυριακές λειτουργούν με χορωδία. Επίσης, συνηθίζεται η παραμονή στο τέλος του διαδρόμου του αεροδρομίου, για να νοιώθει κανείς το χτύπημα του αέρα της τουρμπίνας (τζετ-μπλάστινγκ) από τα εισερχόμενα αεροσκάφη.

Συγκοινωνίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπάρχουν τρία λιμάνια, τα Αβατίου, Αβαρούα και Αβάνα, εκ των οποίων μόνο το πρώτο έχει κάποια εμπορική σημασία, εξυπηρετώντας την επικοινωνία στα νησιά, με ένα μικρό αριθμό από επηβατηγά, αλιευτικά σκάφη και φορτηγά πλοία που καταπλέουν τακτικά από τη Νέα Ζηλανδία. Τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια πρέπει να αγκυροβολήσουν μακριά από την ακτή.

Η Ραροτόνγκα έχει έναν κεντρικό, σύγχρονο δρόμο, τον Άρα Τάπου, που πηγαίνει παράλληλα με την ακτή. Στα τρία τέταρτα του νησιού υπάρχει ο αρχαίος ηπειρωτικός δρόμος, Άρα Μέτουα. Με μήκος, περίπου, 29 χιλιόμετρα, ο δρόμος αυτός κατασκευάστηκε το 11ο αιώνα και στο μεγαλύτερο μέρος ήταν στρωμένος με μεγάλες πέτρινες πλάκες. Κατά μήκος αυτού του δρόμου υπάρχουν αρκετά, σημαντικά μαράε, συμπεριλαμβανομένου του Αράι τε Τόνγκα, του ιερότερου προσκυνήματος στη Ραροτόνγκα. Λόγω της ορεινής ενδοχώρας, δεν υπάρχει δρόμος να διασχίζει το νησί. Υπάρχουν δύο δρομολόγια λεωφορείων: ένα με δεξιόστροφη και ένα με αριστερόστροφη φορά. ^[3] Αν και υπάρχουν στάσεις λεωφορείων, τα λεωφορεία επιβιβάζουν και αποβιβάζουν επιβάτες σε οποιοδήποτε σημείο καθ' οδόν. Υπάρχει και ένα μικρό τουριστικό τρενάκι. Το Διεθνές Αεροδρόμιο της Ραροτόνγκα είναι, ταυτόχρονα, το διεθνές αεροδρόμιο των Νήσων Κουκ, ενώ η τοπική Air Rarotonga, εκτελεί εσωτερικές πτήσεις μεταξύ των νησιών.