Προβολή πηγαίου κώδικα για τη σελίδα Οργανική χημεία

[[Αρχείο:Ch4-structure.png|thumb|right|400px|Η δομή του [[μόριο|μορίου]] του [[μεθάνιο|μεθανίου]], της απλούστερης [[οργανικές ενώσεις|οργανικής ένωσης]].]]
[[Αρχείο:Urea-3D-vdW.png|thumb|left|Τρισδιάστατος τύπος [[ουρία|ουρίας]], της πρώτης οργανικής ένωσης που συνθέθηκε εργαστηριακά από ανόργανη.]]

Η '''Οργανική Χημεία''' είναι ο κλάδος της [[Χημεία|Χημείας]] που μελετά τη δομή, τις ιδιότητες και τις [[χημική αντίδραση|αντιδράσεις]] των [[Οργανική ένωση|οργανικών ενώσεων]], περιλαμβάνουν [[άνθρακας|άνθρακα]] σε [[Ομοιοπολικός δεσμός|ομοιοπολικούς δεσμούς]].<ref name="J. Clayden, N. Greeves 2012 pp. 1-15">Clayden, J.; Greeves, N. and Warren, S. (2012) ''Organic Chemistry''. Oxford University Press. pp. 1–15. {{ISBN|0-19-927029-5}}.</ref>  

Η μελέτη της δομής των οργανικών ενώσεων καθορίζει αρχικά τη [[χημική σύσταση]] και σταδιακά τα διάφορα είδη [[Χημικός τύπος|χημικών τύπων]] τους, για την όσο το δυνατό πληρέστερη αποτύπωση της δομής αυτής. 

Η μελέτη των ιδιοτήτων των οργανικών ενώσεων συμπεριλαμβάνει τις [[Φυσική ιδιότητα|φυσικές]] και τις [[Χημική ιδιότητα|χημικές]] ιδιότητές τους, που οδηγούν στην εκτίμηση της [[Χημική αντιδραστικότητα|χημικής αντιδραστικότητάς]] τους, ώστε να γίνει κατανοητή και άρα αξιοποιήσιμη η χημική συμπεριφορά τους. 

Η μελέτη και αξιοποίηση των [[Οργανική αντίδραση|οργανικών αντιδράσεων]] συμπεριλαμβάνει τη [[χημική σύνθεση]] [[Φυσικό προϊόν|φυσικών προϊόντων]], [[Φάρμακο|φαρμάκων]] και [[Πολυμερές|πολυμερών]], καθώς και τη μελέτη των διαχωριστών οργανικών [[Χημικό είδος|χημικών ειδών]], τόσο στο [[εργαστήριο]] (''[[in vitro]]''), όσο και θεωρητικά (''[[in silico]]''). 

Το εύρος των [[Χημική ένωση|χημικών ενώσεων]] που μελετούνται από την Οργανική Χημεία συμπεριλαμβάνουν τους [[υδρογονάνθρακες]], που περιέχουν μόνο άνθρακα και [[υδρογόνο]], αλλά επίσης και ενώσεις που βασίζονται μεν και αυτές στον άνθρακα, αλλά συμπεριέχουν και άλλα [[χημικό στοιχείο|χημικά στοιχεία]], όπως [[οξυγόνο]], [[άζωτο]], [[θείο]], [[φωσφόρος|φωσφόρο]] και [[αλογόνα]]. Στις ενώσεις αυτές συμπεριλαμβάνονται και πολλές [[Βιοχημεία|βιοχημικές ενώσεις]]. 

Επίσης, η [[οργανομεταλλική χημεία]] μελετά ενώσεις που συμπεριέχουν έναν τουλάχιστον [[Χημικός δεσμός|χημικό δεσμό]] άνθρακα - [[Μέταλλα|μετάλλου]] ή και άνθρακα - [[Μεταλλοειδή|μεταλλοειδούς]], όπως το [[πυρίτιο]], το [[βόριο]], καθώς και διάφορα άλλα μέταλλα ή και μεταλλοειδή<ref name="J. Clayden, N. Greeves 2012 pp. 1-15" /><ref>Robert T. Morrison, Robert N. Boyd, and Robert K. Boyd, ''Organic Chemistry'', 6th edition (Benjamin Cummings, 1992, ISBN 0-13-643669-2) - this is "Morrison and Boyd", a classic textbook</ref><ref>[[John D. Roberts]], [[Marjorie C. Caserio]], ''Basic Principles of Organic Chemistry'',(W. A. Benjamin, Inc. ,1964) - another classic textbook</ref><ref>Richard F. and Sally J. Daley, ''Organic Chemistry'', Online organic chemistry textbook. [http://www.ochem4free.info Ochem4free.info]</ref>. 

Επιπρόσθετα, εναλλακτική έρευνα στην οργανική χημεία εστιάζει σε άλλες οργανομεταλλικές ενώσεις, που συμπεριλαμβάνουν [[Σπάνιες γαίες|λανθανίδες]], αλλά ιδιαίτερα μέταλλα [[Στοιχεία μετάπτωσης|μετάπτωσης]], όπως [[Ψευδάργυρος|ψευδάργυρο]], [[Χαλκός|χαλκό]], [[παλλάδιο]], [[νικέλιο]], [[κοβάλτιο]] και [[χρώμιο]]. 

Οι οργανικές ενώσεις αποτελούν τη βάση όλης της [[Γη|γήινης]] [[Ζωή|ζωής]] και αποτελούν την πλειοψηφία των γνωστών χημικών ενώσεων. Η ευρεία ποικιλία των δεσμικών μοτίβων του άνθρακα, με την [[Χημικό σθένος|τετρασθένειά]] του, συμπεριλαμβάνει απλούς δεσμούς, [[Διπλός δεσμός|διπλούς δεσμούς]] και [[Τριπλός δεσμός|τριπλούς δεσμούς]], αλλά επίσης και δομές απεντοπισμένων [[Ηλεκτρόνιο|ηλεκτρονίων]], δίνοντας  στη γκάμα των οργανικών ενώσεων δομική ποικιλία και επομένως το εύρος των εφαρμογών τους τεράστιο. Οι οργανικές ενώσεις αποτελούν τη βάση ή και αποτελούν συστατικά πολλών εμπορικών προϊόντων, που συμπεριλαμβάνουν φαρμακευτικά, [[πετροχημικά]] και [[αγροχημικά]], [[Λιπαντικό|λιπαντικά]], [[Διαλύτης|διαλύτες]], [[Καύσιμο|καύσιμα]] και [[Εκρηκτικές ύλες|εκρηκτικά]]. Η μελέτη της Οργανικής Χημείας επικαλύπτει την οργανομεταλλική χημεία, τη βιοχημεία, αλλά επίσης τη [[φαρμακευτική χημεία]], τη [[χημεία πολυμερών]] και την [[επιστήμη υλικών]].<ref name="J. Clayden, N. Greeves 2012 pp. 1-15" /> 

Ο πρώτος που μελέτησε συστηματικά τις [[οργανικές ενώσεις]] ήταν ο [[Καρλ Βίλελμ Σίλε]] (''Carl Wilhelm Scheele''), ο οποίος απομόνωσε πλήθος οργανικών ενώσεων από φυτικές και ζωικές ύλες. Ο [[Γιενς Γιάκομπ Μπερζέλιους|Γενς Γιάκομπ Μπερζέλιους]] (''Jöns Jacob Berzelius''), ένας [[ιατρική|γιατρός]], εισήγαγε τον όρο «Οργανική Χημεία» το [[1807]], για τη μελέτη των χημικών ενώσεων που προέρχονται από [[βιολογία|βιολογικές πηγές]]. Μέχρι και τις αρχές του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]] αιώνα οι φυσιοδίφες και οι επιστήμονες παρατήρησαν ορισμένες κρίσιμες διαφορές μεταξύ των χημικών ενώσεων που προέρχονται από ζώντες οργανισμούς και αυτών που δεν προέρχονται. Οι χημικοί της περιόδου σημείωσαν ότι φαινόταν να υπάρχουν ουσιαστικές αλλά ανεξήγητες (για την εποχή) διαφορές μεταξύ των ιδιοτήτων των δυο αυτών κατηγοριών χημικών ενώσεων. Γι' αυτό διατυπώθηκε και έγινε ευρύτατα αποδεκτή η [[Βιταλισμός|Θεωρία της ζωτικής δύναμης]] (''vis vitalis''), σύμφωνα με την οποία υπάρχει μια άγνωστη προέλευσης δύναμη στις οργανικές ενώσεις αλλά όχι στις ανόργανες και η οποία εξηγούσε (τρόπος του λέγειν δηλαδή) τις διαφορές στις ιδιότητες και εμπόδιζε την παραγωγή οργανικών ενώσεων από μη οργανικές, παρά μόνο μέσα σε ζωντανούς οργανισμούς. Ο [[Φρίντριχ Βέλερ]] (''Friedrich Wöhler'') θεωρείται ευρύτατα ως ένας πρωτοπόρος της οργανικής χημείας, αφού με την εργαστηριακή σύνθεση της ουρίας που πραγματοποίησε διέψευσε τη μυθώδη θεωρία της ζωτικής δύναμης. Η ιστορική διεργασία που ακολούθησε ονομάζεται [[σύνθεση Βέλερ]]. Η διεργασία αυτή μπορεί να συνοψιστεί απλοποιημένα στην παρακάτω στοιχειομετρική εξίσωση<ref>Προσέξτε ότι οι δυο ενώσεις είναι [[ισομέρεια|ισομερείς]].</ref>: <div style="text-align: center;">
(ανόργανο [[κυανικό αμμώνιο]]) <math>\mathrm{NH_4CNO \xrightarrow{\triangle} H_2NCONH_2} </math> (οργανική ουρία)
</div> 

Παρόλο που η Οργανική Χημεία αρχικά είχε οριστεί ως η Χημεία των βιολογικής προέλευσης χημικών ενώσεων, ο ορισμός της έχει ξαναοριστεί ως η Χημεία των ενώσεων του άνθρακα εκτός από μια σειρά εξαιρέσεων, δηλαδή χημικών ενώσεων του άνθρακα που όμως κατατάσσονται στις ανόργανες. Συγκεκριμένα, οι ανόργανες ενώσεις του άνθρακα είναι κυρίως οι ακόλουθες: [[μονοξείδιο του άνθρακα]] (CO), [[διοξείδιο του άνθρακα]] (CO<sub>2</sub>), τα απλά και όξινα ανθρακικά άλατα (π.χ. [[ανθρακικό νάτριο]] Na<sub>2</sub>CO<sub>3</sub>), το (θεωρητικό) [[ανθρακικό οξύ]] (H<sub>2</sub>CO<sub>3</sub>), το [[υδροκυάνιο]] (HCN), το δικυάνιο ((CN)<sub>2</sub>), το [[υδροθειοκυάνιο]] (HSCN), το (θεωρητικό) [[υδροκυανικό οξύ]] (HCNO), το (θεωρητικό) [[υδροθειοκυανικό οξύ]] (HSCNO), τα κυανιούχα, θειοκυανιούχα, κυανικά και θειοκυανικά άλατα (π.χ. το [[κυανικό αμμώνιο]], NH<sub>4</sub>CNO), μερικά [[καρβίδια]] μετάλλων (π.χ. το [[ανθρακασβέστιο]], CaC<sub>2</sub>) και ορισμένες ανθρακούχες [[ενώσεις συναρμογής]] που περιέχουν ως [[συναρμοτές]] μόνο CO, CN ή SCN (π.χ. το [[σιδηροκυανιούχο κάλιο]], K<sub>4</sub>[Fe(CN)<sub>6</sub>]).

Στις μέρες μας ο διαχωρισμός σε οργανική και ανόργανη γίνεται για καθαρά συστηματικούς λόγους στην εκμάθηση, γιατί δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές στις ιδιότητες των οργανικών και των [[Ανόργανη ένωση|ανόργανων ενώσεων]]. Οι οργανικές ενώσεις μέχρι στιγμής είναι περισσότερες από 12.000.000. 

== Επιτομή της Ιστορίας της Οργανικής Χημείας ==

[[Αρχείο:Friedrich woehler.jpg|μικρογραφία|200px|Φριέντριχ Βόχλερ (''Friedrich Wöhler'')]]

Πριν από το [[19ος αιώνας|19ο αιώνα]], οι χημικοί γενικά πίστευαν ότι οι χημικές ενώσεις που λαμβάνονταν σε ζωντανούς οργανισμούς είναι τόσο πολύπλοκες που δεν μπορούσαν να συντεθούν τεχνητά από τους ανθρώπους. Σύμφωνα με την αρχή του βιταλισμού, η οργανική ύλη ήταν εφοδιασμένη με μια (μυθώδη) «ζωική δύναμη». Έτσι, ονόμασαν αυτές τις ενώσεις οργανικές και κατεύθυναν τις έρευνές τους στις ανόργανες ενώσεις, που φαινόταν πιο εύκολες στο να μελετηθούν.

Κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα, οι επιστήμονες άρχισαν, σταδιακά, να καταλαβαίνουν ότι και οι οργανικές ενώσεις μπορούσαν να συντεθούν σε ένα χημικό εργαστήριο. Πιο συγκεκριμένα, γύρω στο [[1816]] ο [[Μισέλ Χεβρέλ]] (''Michel Chevreul'') άρχισε να φτιάχνει και να μελετάει [[σαπούνι|σαπούνια]] από διάφορα [[λίπος (χημεία)|λίπη]] και [[βάση|βάσεις]]. Ακόμη, διαχώρισε τα διάφορα (οργανικά) [[Οξύ|οξέα]] ώστε, σε συνδυασμό με βάσεις, να δίνουν σαπούνια. Αφού όλες αυτές οι ενώσεις είναι διαφορετικές μεταξύ τους, απέδειξε με αυτόν τον τρόπο ότι ήταν δυνατό να γίνουν τεχνητά χημικές αντιδράσεις σε οργανικές ενώσεις (όπως τα λίπη), παράγοντας νέες οργανικές ενώσεις, χωρίς τη χρήση ζωντανών οργανισμών και της «ζωικής» τους δύναμης. Το [[1828]] ο Φριέντριχ Βόχλερ (''Friedrich Wöhler'') ισομερείωσε το θεωρούμενο ως ανόργανη ένωση κυανικό αμμώνιο (NH<sub>4</sub>CNO) σε οργανική ουρία (H<sub>2</sub>NCONH<sub>2</sub>), ένα συστατικό της [[ουρίνη|ουρίνης]]. Παρ' όλο που ο Βόχλερ ήταν πάντα προσεκτικός και ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι διέψευσε τη θεωρία του βιταλισμού, στην πραγματικότητα τα πειράματά του αυτό ακριβώς έκαναν και γι' αυτό αποτέλεσαν ένα [[σημείο καμπής]].

Το [[1856]] ο [[Γουΐλιαμ Χένρυ Πέρκιν]] (''William Henry Perkin''), προσπαθώντας να παραγάγει [[κινίνη]], κατά λάθος παρήγαγε ένα οργανικό [[βερνίκι]], που έγινε γνωστό ως το «μωβ του Πέρκιν». Το τελευταίο είχε τεράστια οικονομική επιτυχία, και έτσι η κατά λάθος ανακάλυψή του αύξησε απότομα το ενδιαφέρον για την οργανική χημεία.

Η κρίσιμη «επανάσταση» για την οργανική χημεία ήταν το θέμα της χημικής δομής, που αναπτύχθηκε ανεξάρτητα και ταυτόχρονα από τους [[Άουγκουστ Κέκουλε|Φρίντριχ Άουγκουστ Κέκουλε]] και [[Άρτσιμπαλντ Σκοτ Κούπερ]] το [[1858]]. Και οι δυο επιστήμονες πρότειναν ότι τα τετρασθενή άτομα του άνθρακα μπορούσαν να συνδέονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα ανθρακικό δίκτυο, και οι λεπτομερείς δομές των ατομικών δεσμών τους μπορούσαν να διακριθούν με επιδέξιες ερμηνείες κατάλληλα επιλεγμένων χημικών αντιδράσεων που οι ενώσεις δίνουν.

Η Ιστορία της Οργανικής Χημείας συνεχίστηκε με την ανακάλυψη του [[πετρέλαιο|πετρελαίου]] και του διαχωρισμού του σε κλάσματα [[διύλιση|διύλισης]], σύμφωνα με το εύρος των σημείων βρασμών τους. Η μετατροπή διαφορετικών τύπων ενώσεων ή διαφορετικών ενώσεων με διάφορες χημικές μεθόδους, που δημιουργήθηκαν αρχικά για τη χημεία του πετρελαίου, γέννησαν τελικά στη γέννηση της [[πετροχημική βιομηχανία|πετροχημικής βιομηχανίας]], που επιτυχημένα κατασκεύασε τεχνητό [[καουτσούκ]], διάφορα οργανικά παράγωγα, διάφορα πρόσθετα πετρελαίου βελτίωσης των ιδιοτήτων του, και φυσικά διάφορα [[πλαστικό|πλαστικά]].

Η [[φαρμακευτική βιομηχανία]] άρχισε την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα, όταν άρχισε να παράγεται η [[ασπιρίνη|ακετυλοσαλικυλικό οξύ]] (περισσότερο γνωστό ως «ασπιρίνη») στη [[Γερμανία]] από την [[εταιρεία]] Bayer. Η πρώτη φορά που ένα [[φάρμακο]] συστηματικά βελτιώθηκε ήταν η [[ασφεναμίνη]] (''Salvarsan''). Ο [[Πωλ Έχρλιχ]] (''Paul Ehrlich'') και η ομάδα του εξέτασε πολλά από τα παράγωγα της επικίνδυνης τοξικής [[ατοξύλη|ατοξύλης]] και η ένωση με τον καλύτερο συνδυασμό θεραπευτικής αποτελεσματικότητας και τοξικότητας επιλέχθηκε για παραγωγή.

Παρόλο που τα πρώιμα παραδείγματα οργανικών αντιδράσεων και εφαρμογών τους ήταν συχνά ευνοϊκή περισσότερο κατά τύχη, το δεύτερο ήμισυ του 19ου άρχισε να γίνεται μάρτυρας πολύ συστηματικής μελέτης των χημικών ενώσεων. Στις αρχές του [[20ός αιώνας|20ού αιώνα]], η πρόοδος στην οργανική χημεία επέτρεψε τη σύνθεση πολύ πολύπλοκων μορίων, μέσω διεργασιών παραγωγής που περιείχαν πολλά στάδια. Σε αυτές περιλαμβάνονται [[πολυμερή]] και [[ένζυμα]] και έγινε κατανοητό ότι είναι μεγάλα οργανικά μόρια. Ακόμη, αποδείχτηκε ότι το πετρέλαιο έχει [[βιολογία|βιολογική]] προέλευση. Η διαδικασία για την εξεύρεση νέων οδών σύνθεσης για μία δεδομένη ένωση ονομάζεται «συνολική σύνθεση». Η «συνολική σύνθεση» των σύνθετων φυσικών ενώσεων ξεκίνησε με ουρία, και αυξήθηκε σε πολυπλοκότητα με τη [[γλυκόζη]] και την [[τερπινεόλη|τερπινεόλης]]. Το [[1907]], η συνολική σύνθεση για εμπορική χρήση για πρώτη φορά έγινε από τον [[Γκουστάφ Κομπά]] (''Gustaf Komppa'') για την [[καμφορά]]. Τα φαρμακευτικά οφέλη από αυτές τις πρακτικές ήταν σημαντικά. Για παράδειγμα, οι ενώσεις που σχετίζονται με τη [[χοληστερόλη]] έχουν ανοίξει τρόπους για τη σύνθεση περίπλοκων ανθρώπινων [[ορμόνη|ορμονών]] και τροποποιημένων παραγώγων τους . Από την αρχή του 20ού αιώνα, η πολυπλοκότητα του συνόλου των συνθέσεων έχει αυξηθεί, με παραδείγματα όπως το [[λυσεργικό οξύ]] και η [[βιταμίνη Β12]].

Η [[Βιοχημεία]] άρχισε μόλις κατά τον 20ό αιώνα να ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για την Οργανική Χημεία, με τεράστιες προοπτικές. Η Βιοχημεία όπως και η Οργανική Χημεία εστιάζει κυρίως σε χημικές ενώσεις που περιέχουν άνθρακα.

== Γιατί ξεχώρισε ο άνθρακας; ==
Ο άνθρακας ξεχώρισε και έγινε το βασικό στοιχείο των ζωικών οργανισμών για τους εξής λόγους:
* Διαθέτει τέσσερα μονήρη (μοναχικά) [[ηλεκτρόνιο|ηλεκτρόνια]] στην εξωτερική του στιβάδα. Για αυτό το λόγο μπορεί να ενωθεί με άτομα άλλων στοιχείων ή με άλλα άτομα άνθρακα.
* Έχει μικρή [[ατομική ακτίνα]]. Για αυτό σχηματίζει σταθερούς [[ομοιοπολικός δεσμός|ομοιοπολικούς δεσμούς]] (τα κοινά ζεύγη ηλεκτρονίων συγκρατούνται ισχυρά, επειδή είναι κοντά στον [[Ατομικός πυρήνας|πυρήνα]] του [[άτομο|ατόμου]] του άνθρακα).
* Μπορεί να σχηματίζει σταθερούς ομοιοπολικούς δεσμούς με πληθώρα ατόμων όπως [[υδρογόνο]],[[οξυγόνο]], [[άζωτο]], [[θείο]], [[φωσφόρος]]. κ.ά. 
* Αρκετές φορές μπορεί σχηματίζει και [[ετεροπολικός δεσμός|ετεροπολικούς δεσμούς]], π.χ. στις [[οργανομεταλλικές ενώσεις]]. 
* Μπορεί να σχηματίζει μακρές αλυσίδες καθώς επίσης δακτύλιους και [[ακόρεστη ένωση|ακόρεστες ενώσεις]].
* Μπορεί να σχηματίζει όχι μόνο απλούς δεσμούς ([[κορεσμένη ένωση|κορεσμένες ενώσεις]]) αλλά και διπλούς ή τριπλούς δεσμούς (ακόρεστες ενώσεις)

== Ταξινόμηση οργανικών ενώσεων ==
Η ταξινόμηση των οργανικών ενώσεων μπορεί να γίνει με βάση:
# το είδος των δεσμών σε: α) κορεσμένες και β) ακόρεστες.
# την διάταξη της ανθρακικής αλυσίδας σε: α) Άκυκλες ή Αλειφατικές ή Λιπαρές (γιατί τα λίπη περιέχουν ενώσεις αυτού του είδους) και β) Κυκλικές, οι οποίες διακρίνονται επιμέρους σε Ετεροκυκλικές και Ισοκυκλικές. Οι δε τελευταίες σε Αρωματικές και σε Αλεικυκλικές. 
# τη [[χαρακτηριστική ομάδα]], όπως π.χ. υδρογονάνθρακες, (μονοπαράγωγα,πολυπαράγωγα). 
# την [[ομόλογη σειρά]]

== Ονοματολογία οργανικών ενώσεων ==
Προκειμένου να διευκολυνθεί η ονοματοδοσία των εκατομμυρίων οργανικών ενώσεων η [[Διεθνής Ένωση Καθαρής και Εφαρμοσμένης Χημείας]] (International Union of Pure and Applied Chemistry, I.U.P.A.C.) διοργάνωσε συνέδριο το 1947 και καθιέρωσε ένα ενιαίο σύστημα διεθνούς ονοματολογίας.

== Ισομέρεια ==
Μια χαρακτηριστική ιδιότητα των οργανικών και όχι μόνον ενώσεων είναι η '''ισομέρεια'''. ''Ισομέρεια είναι το φαινόμενο κατά το οποίο δύο ή περισσότερες ενώσεις με τον ίδιο [[χημικός τύπος|μοριακό τύπο]] έχουν διαφορές στις ιδιότητές τους (είτε στις φυσικές είτε στις χημικές).''

Η ισομέρεια οφείλεται είτε στον διαφορετικό τρόπο σύνδεσης των ατόμων (διαφορετική διάταξη στο επίπεδο) είτε σε διαφορετική διάταξη στον χώρο. Η πρώτη περίπτωση ισομέρειας λέγεται [[συντακτική ισομέρεια]] ενώ η δεύτερη λέγεται [[στερεοϊσομέρεια]]. Στην ιδιότητα της ισομέρειας οφείλεται ο μεγάλος αριθμός των οργανικών ενώσεων. Έτσι με την ίδια χημική σύσταση υπάρχουν πολλές διαφορετικές ενώσεις.

== Βιβλιογραφία ==
* Χημεία Β΄ Ενιαίου Λυκείου (γενικής παιδείας) [που εκδόθηκε τουλάχιστον μέχρι και το σχολικό έτος 2006-07], Ο.Ε.Δ.Β.

== Αναφορές και σημειώσεις ==
<references />

{{commonscat}}


{{Κλάδοι της Χημείας}}
{{Authority control}}
{{επέκταση-χημεία}}


[[Κατηγορία:Οργανική χημεία| ]]