Οι Ομίχλες της Άβαλον
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
 Το εξώφυλλο του βιβλίου ‘’’Οι Ομίχλες της Άβαλον’’’. | |
| Συγγραφέας | Μάριον Ζίμερ Μπράντλεϊ |
|---|---|
| Μεταφραστής | Ζώης Λούβαρης |
| Τίτλος | The Mists of Avalon |
| Γλώσσα | Αγγλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | Ιανουάριος 1983 |
| Μορφή | Ιστορικό Μυθιστόρημα Φαντασίας |
| Σειρά | Avalon Series |
| Τόπος | Britannia |
| Βραβεία | Locus Award for Best Fantasy Novel[1] NPR Top 100 Science Fiction and Fantasy Books |
| LC Class | OL23793W |
| Πρώτη έκδοση | Άλφρεντ Α. Κνοπφ |
| Προηγούμενο | Priestess of Avalon |
| δεδομένα () | |
Οι Ομίχλες της Άβαλον είναι μυθιστόρημα γραμμένο από τη Μάριον Ζίμερ Μπράντλεϊ, το οποίο δίνει μια διαφορετική οπτική του μύθου του Βασιλιά Αρθούρου, μέσα από την αφήγηση των γυναικών που τον περιέβαλλαν και κυρίως της αδερφής του Μοργκέιν. Η τελευταία παρουσιάζεται σαν ιέρεια της μητριαρχικής Κελτικής θρησκείας, που βλέπει τον κόσμο της να καταρρέει (να «απομακρύνεται στις ομίχλες» όπως αναφέρεται) εξαιτίας της επικράτησης του χριστιανισμού στα βρετανικά νησιά. [2]Στην αφήγηση εμφανίζονται όλοι οι γνωστοί ήρωες, άνδρες και γυναίκες, του Αρθουριανού Κύκλου, με τον ίδιο τον Βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης να παραχωρούν διακριτικά τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στις γυναίκες που τους περιβάλλουν.
Η Κυκλοφορία του Βιβλίου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το μυθιστόρημα αποτέλεσε best – seller από τότε που πρωτοεκδόθηκε το 1983 και παραμένει δημοφιλές μέχρι τις μέρες μας. Θεωρείται πλέον κλασικό του είδους και μνημονεύεται συχνά, κυρίως για τον τελείως πρωτότυπη και αντισυμβατική οπτική γωνία μέσω της οποία παρουσιάζει τον θρύλο του Βασιλιά Αρθούρου. Η συγγραφέας αργότερα έγραψε μια σειρά βιβλίων που περιβάλλουν την ιστορία και αφηγούνται την προϊστορία της. Το βιβλίο είναι αρκετά μεγάλο (876 σελίδες σε τωρινές εκδόσεις) και διαχωρίζεται σε τέσσερις μεγάλες ενότητες. Στην Ελλάδα, το βιβλίο κυκλοφόρησε σε τέσσερις τόμους, καθένας από τους οποίους αντιστοιχεί σε μία από τις ενότητες που προαναφέρθηκαν. Τα τέσσερα αυτά βιβλία είναι:
- Βιβλίο Πρώτο: Η Ιέρεια της Μαγείας (Mistress of Magic)
- Βιβλίο Δεύτερο: Η Βασίλισσα του Κόσμου (The High Queen)
- Βιβλίο Τρίτο: Το Ελάφι του Βασιλιά (The King Stag)
- Βιβλίο Τέταρτο: Ο Φυλακισμένος στην Οξιά (The Prisoner in The Oak)
To 2001 το βιβλίο μεταφέρθηκε σε τηλεοπτική μίνι-σειρά σκηνοθετημένη από τον Uli Edel, η οποία όμως δεν μένει επακριβώς πιστή στα γεγονότα του βιβλίου.
Περίληψη πλοκής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι Ομίχλες της Άβαλον είναι αφήγηση που παρουσιάζει τις αλλαγές που προκλήθηκαν στον βρετανικό πολιτισμό από την αποχώρηση των Ρωμαίων, όπως τις έζησαν οι διαφορετικές γενεές που ήταν μάρτυρες στα γεγονότα. Κύρια χαρακτηριστικά της εποχής ήταν η συνεχής αναρχία που προκλήθηκε μετά τη φυγή των Ρωμαίων, καθώς και η απειλή των Σαξόνων που σκίαζε με φόβο τους κατοίκους του μεγάλου νησιού. Όμως, υπήρχε κι ένα άλλο είδος πολέμου, από αυτούς που δεν εκτυλίσσονται σε πεδία μαχών μεταξύ αντίπαλων εθνών: η έλευση του χριστιανισμού στο νησί έφερε νέα ήθη στη Βρετανία που σύντομα ήρθαν σε σύγκρουση με την πανάρχαια θρησκεία των αρχαίων φυλών του νησιού. Η μητριαρχία και η λατρεία της Μητέρας – Θεάς από τους δρυΐδες, στηριζόταν σε μια διαφορετική βάση από το πατριαρχικό μοντέλο του χριστιανισμού κι έτσι οι οπαδοί των δύο θρησκειών ήρθαν σε σύγκρουση για ηθικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, λατρευτικά, πολιτικά, αλλά και ζητήματα της καθημερινής ζωής.
Καθώς οι επικεφαλής της δρυϊδικής θρησκείας (η οποία στηριζόταν στη μαγεία) έβλεπαν με το πέρασμα του χρόνου να χάνεται ο τρόπος ζωής τους και να ξεχνιούνται οι παλιές συνήθειες με την ευλογία πλέον και των πολιτικών αρχών, αποφάσισαν να δράσουν για να διατηρήσουν τον κόσμο τους ανέπαφο. Η Κυρά της Λίμνης, η Βιβιάν, και ο Μέρλιν της Βρετανίας, ο Τάλιεσιν (Μέρλιν είναι τίτλος κι όχι όνομα), αποφασίζουν να φέρουν στην εξουσία ένα βασιλιά, που να συνδυάζει το ρωμαϊκό και το αρχαίο αίμα, ικανό να ενώσει τα διαιρεμένα βρετανικά βασίλεια και να προστατέψει την πίστη στην Άβαλον, το νησί όπου είχαν την έδρα τους οι πιστοί της Θεάς. Έτσι βοηθούν τον Ούθερ Πεντράγκον να ανέβει στον θρόνο, από την ένωση του οποίου με την αδελφή της Βιβιάν, την Ιγκρέιν, γεννιέται ο Άρθουρ, μελλοντικός διάδοχος του θρόνου. Παράλληλα η Βιβιάν παίρνει υπό την προστασία της στο Ιερό Νησί την ετεροθαλή αδελφή του, τη Μοργκέιν, και την εκπαιδεύει στα σκοτεινά μυστήρια της μαγείας με σκοπό να φτιάξει τη διάδοχό της.
Τα δύο παιδιά θα γίνουν εκπρόσωποι δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων και θα κληθούν στο μέλλον να λάβουν αποφάσεις για ζωή και θάνατο του κόσμου που πιστεύουν. Θα γίνουν φίλοι, τρυφεροί εραστές, οργισμένοι εχθροί και η σχέση τους θα καθορίσει τη μοίρα του βασιλείου. Τα πράγματα θα περιπλέκουν ακόμη χειρότερα εξαιτίας των ατόμων που τους περιβάλουν, ακριβών φίλων και ορκισμένων εχθρών, που παίζουν σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις τους, με την απειλή του εξωτερικού εχθρού να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.
Η αφήγηση των γεγονότων γίνεται πότε από μηδενική εστίαση και πότε σε πρώτο πρόσωπο από τις γυναίκες που περιέβαλλαν τον Αρθούρο. Κύρια αφηγήτρια είναι η Μοργκέιν, παρουσιασμένη όχι σαν αδίστακτη κακιά μάγισσα όπως συνηθίζεται, αλλά ως έξυπνη και δυναμική γυναίκα που κλήθηκε να επωμιστεί το βάρος της διατήρησης των αρχαίων παγανιστικών παραδόσεων σαν διάδοχος της Κυράς της Λίμνης.
Η Ατμόσφαιρα του βιβλίου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ίσως η λέξη «σκοτεινή», να είναι η καλύτερη λέξη που να περιγράφει την ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος, με τον αναγνώστη να περιφέρεται σε πέτρινα κάστρα, μια χώρα ρημαγμένη από τους συνεχείς πολέμους, μυστηριώδη δάση και την ίδια την Άβαλον χαμένη για πάντα πίσω από πέπλα ομίχλης.
Γίνεται πολύ ζωντανή περιγραφή παγανιστικών δοξασιών και τελετουργιών, άλλοτε γοητεύοντας κι άλλοτε απωθώντας, καθώς και παρουσιάζεται διεξοδικά ο τρόπος ζωής των ανθρώπων της εποχής με τις έννοιες, τα πιστεύω, τις καθημερινές ανησυχίες και τις ηθικές και θρησκευτικές αναζητήσεις τους. Απευθύνεται σε αυτούς που ενδιαφέρονται για τον παγανισμό και το ιστορικό φαινόμενο της μαγείας χωρίς να ψάχνουν ένα εγχειρίδιο μαγείας, αλλά και σε αυτούς που ενδιαφέρονται να διαβάσουν μια ζωντανή περιγραφή του τρόπου με τον οποίο εισχώρησαν τα νέα ήθη στη βρετανική κοινωνία και τις επιπτώσεις που αυτά είχαν στην ανθρώπινη καθημερινότητα. Φυσικά πρόκειται όμως, για ένα βιβλίο μυθοπλασίας κι όχι για ιστορική πραγματεία.
Υποστηρίζεται γενικά στο βιβλίο πως ο κόσμος διαμορφώνεται από τις ιδέες και τις αξίες των ανθρώπων και πως δεν υπάρχει σε τίποτα άσπρο μαύρο, μόνο οι διαφορετικές οπτικές γωνίες των ανθρώπων. Ιδιαίτερο ρόλο παίζει επίσης η συζήτηση για τη δυαδικότητα των πραγμάτων, όπως το αρσενικό και θηλυκό, χριστιανισμός και παγανισμός, καθήκον και επιθυμία.
Αρνητική κριτική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όπως έχει πολλούς θαυμαστές, έτσι και το βιβλίο έχει συχνά επικριθεί σαν μυθιστόρημα φεμινιστικής προπαγάνδας, καθώς δυναμικές γυναίκες εμφανίζονται πλάι σε δευτεραγωνιστικούς αντρικούς ρόλους, με τον ίδιο τον Βασιλιά Αρθούρο να είναι, εκτός από χαρισματικός ηγέτης, μια μπερδεμένη και τραγική φιγούρα, παρά ένας λαμπρός ήρωας, όπως γίνεται σε άλλες αφηγήσεις.
Επιπροσθέτως, κάποιοι άνθρωποι το επικρίνουν επειδή περιλαμβάνει ακραία σεξουαλικά θέματα όπως βιασμό, αιμομιξία και οργιαστικές πράξεις που δεν είναι ευρέως αποδεκτά. Επίσης, ορισμένοι χριστιανοί θεωρούν πως το βιβλίο θίγει το θρησκευτικό τους αίσθημα, καθώς περιγράφονται παγανιστικές τελετουργίες και παρουσιάζεται σε αρκετές περιπτώσεις η Εκκλησία από μία αρνητική σκοπιά, αν και η ίδια η συγγραφέας είναι χριστιανή στο θρήσκευμα. Ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους οι χαρακτήρες εκφράζουν άλλοτε την πεποίθηση πως οι δύο θρησκείες μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά, κι άλλοτε επικρίνουν τους ιερείς και μοναχούς (τουλάχιστον εκείνης της εποχής) για σκοταδισμό και εμπάθεια απέναντι στη γυναικεία φύση.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ www
.sfadb .com /Locus _Awards _1984. - ↑ «Book Reviews: Book Review of The Mists of Avalon, by Marion Zimmer Bradley -- Blue Rectangle». web.archive.org. 3 Νοεμβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2020.