Μονοπάτι Μαργαριταριών του Μπαχρέιν
| Μονοπάτι Μαργαριταριών του Μπαχρέιν | |
|---|---|
| Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ. | |
 | |
| Ταυτότητα | [ 1364rev] |
Το Μονοπάτι Μαργαριταριών του Μπαχρέιν (ονομάζεται επίσης Διαδρομή Μαργαριταριών του Μπαχρέιν) είναι ένας τόπος πολιτιστικής κληρονομιάς εγγεγραμμένος στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO στις 30 Ιουνίου 2012.[1] Αποτελείται από τρία στρώματα στρειδιών στα βόρεια νερά του Μπαχρέιν, ένα τμήμα της ακτής και το παραθαλάσσιο φρούριο Μπου Μάχερ στο νότιο άκρο του νησιού Μουχάρακ και 17 κτίρια στο ιστορικό τμήμα του Μουχάρακ, που συνδέονται με ένα μονοπάτι επισκεπτών 3,5 χιλιομέτρων.[2]
Η τοποθεσία είναι το δεύτερο Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς του Μπαχρέιν μετά το φρούριο Καλάτ αλ Μπαχρέιν. Αν και η τοποθεσία ήταν εγγεγραμμένη με την ετικέτα: «Pearling, μαρτυρία για μια νησιωτική οικονομία» από το Υπουργείο Πολιτισμού του Μπαχρέιν, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης το ανέφεραν σταθερά ως το «μονοπάτι μαργαριτάρι του Μπαχρέιν».[3][4]
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Μονοπάτι Μαργαριταριών του Μπαχρέιν βρίσκεται στην περιοχή Μουχάρακ, κοντά στην πρωτεύουσα του Μπαχρέιν, Μανάμα.[5] Καταλαμβάνει 330.000 τετραγωνικά μέτρα που περιλαμβάνουν στρώματα στρειδιών και κτίρια που σχετίζονται με τη βιομηχανία μαργαριταριών του 19ου αιώνα.
Το 2013, η Αρχή Πολιτισμού και Αρχαιοτήτων του Μπαχρέιν ξεκίνησε να διατηρεί και να αναβιώνει το πνεύμα αυτής της ιστορικής περιοχής, επισημαίνοντας την κοινωνική και οικονομική της σημασία, ειδικά σε σχέση με το ιστορικό εμπόριο μαργαριταριών.[5] Εκτός από τη διατήρηση και την αποκατάσταση ιστορικών δομών, το έργο αστικής αναγέννησης στοχεύει στο να διασφαλίσει ότι κάθε νέα κατασκευή στην περιοχή είναι ευαίσθητη στη διατήρηση της κληρονομιάς και στον σύγχρονο σχεδιασμό δημόσιου χώρου.
Το έργο αναζωογόνησης περιλαμβάνει έργα συντήρησης, νέα κτίρια και σχέδια για δημόσιους χώρους,[6] μαζί με κοινωνικές και οικονομικές εντολές.[5] Στο πλαίσιο του έργου, η Αρχή Πολιτισμού και Αρχαιοτήτων του Μπαχρέιν συντηρεί τους δημόσιους χώρους, τους δρόμους και τις προσόψεις της πόλης και επαναφέρει σύγχρονα προγράμματα.
Ο βασιλιάς Χαμάντ μπιν Ίσα αλ Χαλίφα συντόνισε το έργο αναζωογόνησης.[7] Το έργο συνδυάζει τις προσπάθειες πολιτικών και επίσημων θεσμών, συμπεριλαμβανομένου του Κέντρου Πολιτισμού και Έρευνας του Σεΐχη Ιμπραΐμ Μπιν Μοχάμεντ αλ Χαλίφα.[7] The project combines the efforts of civil and official institutions,[7] including the Sheikh Ibrahim Bin Mohammed Al Khalifa Center for Culture and Research.[7]
Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι επισκέπτες της περιοχής μπορούν να ακολουθήσουν το «Το Μονοπάτι Μαργαριταριού», ένα μονοπάτι που εκτείνεται 3,5 χιλιόμετρα από το Χεράτ Μαργαριταριού μέχρι την καρδιά του Μουχάρακ.[5] Αυτό περιλαμβάνει διάφορα κτίρια, στρώματα στρειδιών και τμήματα της ακτής που συμμετείχαν στην οικονομία των μαργαριταριών, ειδικά τον 19ο αιώνα. Η διαδρομή περιλαμβάνει επίσης ένα σύγχρονο κέντρο επισκεπτών και δύο δημόσιες πλατείες.[6]
Τα κτίρια που καταχωρήθηκαν από την UNESCO ήταν οι κατοικίες και τα μαζλί πλούσιων εμπόρων μαργαριταριών, μαζί με εμπορικά καταστήματα, αποθήκες και το τζαμί της οικογένειας Σιγιάντι.[1]
Ιστορική σημασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κατάδυσης μαργαριταριών στο Μπαχρέιν αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε ασσυριακά κείμενα που χρονολογούνται από το 2000 π.Χ. και αναφέρονται σε «μάτια ψαριών» από το Ντίλμουν (αρχαία πολιτεία που περιλαμβάνει το Μπαχρέιν).[8] Το Μπαχρέιν (ως Τύλος, το ελληνικό όνομα του Μπαχρέιν) αναφέρθηκε από τον Πλίνιο ότι ήταν «διάσημο για τον τεράστιο αριθμό των μαργαριταριών του». Η χρυσή εποχή του μαργαριταριού αναφέρεται ότι ήταν μεταξύ του 1850 και του 1930, όταν τα μαργαριτάρια ήταν πιο πολύτιμα από τα διαμάντια και είχαν προσελκύσει κοσμηματοπωλεία όπως του Ζακ Καρτιέ στη χώρα.
Υπήρχαν περίπου 30.000 δύτες μαργαριταριών μέχρι το τέλος του 1930, καθώς το μαργαριτάρι ήταν η κύρια βιομηχανία στο Μπαχρέιν πριν από την ανακάλυψη του πετρελαίου το 1932. Μετά την κατάρρευση της βιομηχανίας μαργαριταριών, οι περισσότεροι δύτες στράφηκαν στον νεοσύστατο τομέα πετρελαίου.[8] Επί του παρόντος, απαγορεύεται η εμπορία καλλιεργημένων μαργαριταριών στο Μπαχρέιν. Λίγοι δύτες μαργαριταριών παραμένουν σήμερα.
Το Μουχάρακ ήταν η πρωτεύουσα και πολιτικό κέντρο του Μπαχρέιν στην αρχαιότητα,[5][7] όμως τα παλαιότερα κτίρια έχουν καταστραφεί. Εκτός από την κατάρρευση του εμπορίου μαργαριταριών, η περιοχή είχε τον κίνδυνο να χάσει μερικά από τα παραδοσιακά της χειροτεχνήματα.
Επίπτωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την ανακαίνιση των παλαιότερων κτιρίων και τη χρήση τους, προσελκύστηκαν άτομα από άλλες περιοχές του Μπαχρέιν.[5] Η UNESCO σημείωσε ότι το έργο έδειξε συνεργασία μεταξύ κυβέρνησης, κοινωνίας των πολιτών και του ιδιωτικού τομέα στο Μπαχρέιν για τη διατήρηση της κληρονομιάς της χώρας.
Πέρα από την αρχιτεκτονική και ιστορική σημασία του, το έργο αναζωογόνησης του Μουχάρακ τόνισε τις ευκαιρίες ανάπτυξης και απασχόλησης.[6] Οι αρχαίες και παραδοσιακές τέχνες του Μπαχρέιν αναζωογονήθηκαν, συμπεριλαμβανομένου του κεντήματος Κουράρ, που σχεδόν είχε εξαφανιστεί.[5] Μια νέα γενιά μαθαίνει αυτές τις τέχνες για να δημιουργήσει εισόδημα.
Αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η UNESCO πρόσθεσε το Μονοπάτι Μαργαριταριών του Μπαχρέιν στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της στις 30 Ιουνίου 2012.[1] Η UNESCO δήλωσε ότι:
Η αναζωογόνηση του Μουχάρακ ήταν ένας από τους έξι αποδέκτες του Βραβείου Αγά Χαν για την Αρχιτεκτονική του 2019. Αναγνωρίστηκε για το ρόλο της στην αφήγηση της ιστορίας της βιομηχανίας μαργαριταριών της Αραβικής Χερσονήσου κατά τη διάρκεια των αιώνων, ιδιαίτερα της κορυφής της τον 19ο αιώνα. Σύμφωνα με τον Φαρόχ Ντεραχσάνι, Διευθυντή του Βραβείου Αγά Χαν για την Αρχιτεκτονική, «Η αναζωογόνηση του Μουχάρακ είναι μια οραματιστική προσπάθεια να διατηρηθεί το πνεύμα αυτής της ιστορικής πόλης. Το έργο καταδεικνύει μια ευαίσθητη προσέγγιση στη διατήρηση της κληρονομιάς και στον σύγχρονο σχεδιασμό δημόσιου χώρου».[5] Το Βραβείο Αγά Χαν για την Αρχιτεκτονική αναγνώρισε αυτό το έργο ως μια προσέγγιση στην αστική αναγέννηση που βασίζεται στην κοινότητα, δηλαδή ένα έργο που συνέβαλε στη συμβολή της σύγχρονης αρχιτεκτονικής στη διατήρηση των παραδοσιακών κτιρίων.
-
Το τζαμί της οικογένειας Σιγιαντί και τα μαζλί στο παρασκήνιο. -
Η παιδική βιβλιοθήκη, στο πέρασμα του μονοπατιού. -
Ένα πινακίδα που οδηγεί στο μονοπάτι των μαργαριταριών.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 «UNESCO World Heritage Site Profile». UNESCO. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2012.
- ↑ «UN heritage listing to spur Bahrain tourism». Trade Arabia. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2012.
- ↑ «Pearling Trail on UN World Heritage list». Trade Arabia. 1 Ιουλίου 2012. http://www.tradearabia.com/news/MEDIA_219787.html. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2012.
- ↑ «Bahrain Pearling Trail on UN World Heritage list». Gulf Daily News. 1 Ιουλίου 2012. http://www.gulf-daily-news.com/NewsDetails.aspx?storyid=333177. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2012.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 «Donia Al-Watan Electronic News». دنيا الوطن (στα Αραβικά). Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2019.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 «Gulf Today, Ιουλίου 4 2019, "Bahrain project in line for Aga Khan Award for Architecture"». Gulf Today.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 «Bahrain News Agency». www.bna.bh. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2019.
- ↑ 8,0 8,1 Στούαρτ, Τζούλια (16 Ιανουαρίου 2010). «The pearl fishers: The waters surrounding the island of Bahrain Harbour untold hidden wealth». The Independent (Λονδίνο). https://www.independent.co.uk/travel/middle-east/the-pearl-fishers-the-waters-surrounding-the-island-of-bahrain-harbour-untold-hidden-wealth-1869100.html. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2012.