Μαξιμιλιάνο Ερνάντες Μαρτίνες
| Μαξιμιλιάνο Ερνάντες Μαρτίνες | |
|---|---|
 | |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 21 Οκτωβρίου 1882, Ελ Σαλβαδόρ |
| Θάνατος | 15 Μαΐου 1966 Ονδούρα |
| Υπηκοότητα | Ελ Σαλβαδόρ |
| Επάγγελμα | πολιτικός αξιωματικός |
| Βραβεύσεις | κολάρο του Τάγματος της Ισαβέλλας της Καθολικής (1941)[1] Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Ισαβέλλας της Καθολικής (1940)[2] |
| Αξίωμα | Πρόεδρος του Ελ Σαλβαδόρ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μαξιμιλιάνο Ερνάντες Μαρτίνες (Maximiliano Hernández Martínez, 21 Οκτωβρίου 1882 - 15 Μαΐου 1966) ήταν πρόεδρος του Ελ Σαλβαδόρ από το 1931 ως το 1944. Υπηρετώντας ως Υπουργός Άμυνας του Προέδρου Αρτούρο Αράουχο, κατέλαβε την εξουσία στη διάρκεια ενός ανακτορικού πραξικοπήματος,[3] κεφαλοποιώντας την πολιτική αναταραχή που επήλθε από την κατάρρευση των τιμών του καφέ. Θαυμαστής του φασισμού, ο Ερνάντες Μαρτίνες ηγήθηκε μιας στρατιωτικής κυβέρνησης που ενεργά κατέστειλε την αντιπολίτευση, κυρίως τη Σαλβαδοριανή αγροτική επανάσταση του 1932 της οποίας ηγήθηκε ο Φαραμπούντο Μαρτί, κατά την οποία χιλιάδες ιθαγενείς δολοφονήθηκαν και μόνο με την υποψία συνεργασίας με τους κομμουνιστές. Η σφαγή αυτή έμεινε γνωστή ως La Matanza. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των θυμάτων ποικίλλουν ανάμεσα στις 10.00 και 40.000. Επίσης δημιούργησε έναν ρατσιστικό νόμο για να κρατήσει τους μαύρους εκτός της χώρας.
Ο Ερνάντες Μαρτίνες πίστευε στον αποκρυφισμό. Όταν ξέσπασε στο Σαν Σαλβαδόρ μια επιδημία ευλογιάς διέταξε να κρεμαστούν χρωματιστά φώτα γύρω από την πόλη, με την ελπίδα να γιατρευτούν οι άρρωστοι.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του το Ελ Σαλβαδόρ γνώρισε σημαντική οικονομική ανάπτυξη αλλά και ακραία καταπίεση, έτσι το 1944 έχασε τη θέση του από τη διάσημη μη βίαια Απεργία των Πεσμένων Χεριών στην οποία ηγήθηκαν φοιτητές. Κατά τη διάρκεια της μαζικής αυτής πολιτικής δράσης, η Σαλβαδοριανή κοινωνία είχε ολοκληρωτικά παραλύσει μέχρι να χάσει το αξίωμά του. Ο Ερνάντες Μαρτίνες έφυγε εξόριστος στην Ονδούρα. Η επανάσταση μεταφέρθηκε και στη Γουατεμάλα όπου εκδιώχθηκε ο Χόρχε Ουμπίκο.
Μετά την εκδίωξή του ο Ερνάντες έζησε στην Ονδούρα μέχρι τη δολοφονία του. [4] Έγινε ένας από τους γηραιότερους δολοφονημένους πολιτικούς.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ BOE-A-1941-8973.
- ↑ BOE-A-1940-7195.
- ↑ Britannica.com
- ↑ «Salarrue (1898-1975) y Agustin Farabundo Marti (1893-1932)» (PDF). Tres Mil (Diario Co Latino) (στα Ισπανικά). 15 Ιανουαρίου 2005. σελ. 3. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2014.
|