Μάρκος Ροντρίγκες Παντόχα

Μάρκος Ροντρίγκες Παντόχα
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	7 Ιουνίου 1946 (74 ετών) Añora, Ισπανία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Γνωστός για	Άγριο παιδί που έζησε με λύκους στο δάσος

Ο Μάρκος Ροντρίγκες Παντόχα (ισπανικά: Marcos Rodríguez Pantoja, γεννημένος στις 7 Ιουνίου 1946, στην Añora της Ισπανίας) είναι ένα διάσημο άγριο παιδί. Πωλήθηκε σε έναν ερημίτη γιδοβοσκό. Όταν έκλεισε τα επτά του χρόνια, ζούσε μόνος του με τους λύκους στη Σιέρρα Μορένα (οροσειρά της Ισπανίας). Στα δεκαεννέα του χρόνια επέστρεψε στον πολιτισμό, αλλά δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί. Ο Gabriel Janer Manila άρχισε να γράφει μια διδακτορική διατριβή για την υπόθεσή του, με τίτλο He jugado con lobos (αγγλικά: I've Played With Wolves).

Αργότερα έγινε το θέμα της ταινίας Entrelobos (αγγλικά: Among Wolves), στην οποία παρουσιάζεται η ζωή του εν συντομία.

Τον Μάρτιο του 2018 έδωσε μια συνέντευξη στην οποία δήλωσε ότι ήταν απογοητευμένος από την ανθρώπινη φύση και ευχόταν να επιστρέψει ξανά στα βουνά και να φύγει μακριά από την κοινωνία.

Βιογραφία

Ο Μάρκος γεννήθηκε στην Añora της Ισπανίας, στην επαρχία της Κόρδοβα. Μετανάστευσε με τους γονείς του στη Μαδρίτη, όπου η μητέρα του πέθανε πάνω στη γέννα του τέταρτου παιδιού της. Λίγες μέρες αργότερα πέθανε και αυτό. Ο Μάρκος ήταν τριών ετών τότε. Ο πατέρας του παντρεύτηκε τότε μια άλλη γυναίκα που είχε ήδη ένα παιδί από τον προηγούμενο γάμο της. Η μητριά του τον υπέβαλε σε σκληρή κακοποίηση. Τη δεκαετία του 1950 εγκαταστάθηκαν στο Fuencaliente, στο Ρεάλ, στη Σιέρρα Μορένα, όπου η οικογένεια ασχολήθηκε με την κατασκευή άνθρακα.

Μέχρι το 1954, ο Μάρκος είχε βιώσει σχεδόν σε όλη του τη ζωή κακοποίηση. Εκείνη τη χρονιά, σε ηλικία επτά ετών, πωλήθηκε ή παραδόθηκε σε έναν ερημίτη γιδοβοσκό. Το παιδί επρόκειτο να τον υπηρετήσει ως σκλάβος, αλλά κάποια στιγμή εγκαταλείφθηκε στη φύση. Το 1965, μετά από έντεκα χρόνια, η Ισπανική Πολιτοφυλακή τον βρήκε να ζει σε πλήρη απομόνωση από τα ανθρώπινα όντα, με μοναδική παρέα αυτή των λύκων. Μεταφέρθηκε στη Fuencaliente με τη βία, δέθηκε και φιμώθηκε, καθώς κάποιες φορές άρχιζε να ουρλιάζει σαν λύκος. Η αστυνομία δεν άσκησε ποτέ κατηγορίες εναντίον του πατέρα του, ο οποίος ήταν ακόμα ζωντανός εκείνη την εποχή, και όταν αναγνώρισε τον γιο του, το μόνο που έκανε ήταν να τον κατηγορήσει επειδή πριν εξαφανιστεί του είχε πάρει το σακάκι του.

Οι καλόγριες που εργάζονταν σε ένα κοντινό νοσοκομείο μαζί με έναν ιερέα του δίδαξαν τη χρήση του λόγου, πώς να ντύνεται, να περπατά όρθιος και να τρώει με μαχαιροπίρουνα. Εισήχθη στο Νοσοκομείο Convalecientes στη Μαδρίτη, έως ότου επανήλθε ως ενήλικας στη ζωή και στην κοινωνία. Εστάλη στη Μαγιόρκα όπου ζούσε σε έναν ξενώνα και εργαζόταν.

Έκανε τη στρατιωτική του θητεία και αφιερώθηκε στη δουλειά του ως πάστορας. Έκανε κατά λάθος αρκετές παρανομίες, λόγω της περιορισμένης οικονομικής και πολιτισμικής του αγωγής και δεδομένου του χρόνου που βρισκόταν σε πλήρη απομόνωση. Αργότερα μετακόμισε σε ένα χωριό στο εσωτερικό του Ορένσε. Εκεί τον υποδέχτηκε ο Μανουέλ Μπαραντέλα Λοσάντα, ένας συνταξιούχος αστυνομικός. Ο Μάρκος τον ονόμασε «αφεντικό» και τον θεωρούσε οικογένειά του μέχρι το θάνατό του.

Ο Μάρκος χρηματοδοτούνταν από μια ολλανδική οικογένεια, που συχνά τον προσκαλούσε σε δημοτικά συμβούλια, συλλόγους και διάφορους οργανισμούς για να μιλήσει και να αφηγηθεί την εμπειρία του. Επιπλέον, του έχουν πάρει συνέντευξη πολλά τηλεοπτικά προγράμματα.

Μελέτη περίπτωσης

Η μελέτη της υπόθεσης πραγματοποιήθηκε από τον ανθρωπολόγο και συγγραφέα Gabriel Janer Manila, ο οποίος μεταξύ του Νοεμβρίου του 1975 και του Απριλίου του 1976, πήρε συνέντευξη από τον Μάρκο προκειμένου να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να ενταχθεί ξανά στην κοινωνία. Ο ανθρωπολόγος δήλωσε ότι οι αιτίες της εγκατάλειψης του Μάρκου δεν ήταν τυχαίες, αλλά σκόπιμες και αποτέλεσμα ενός κοινωνικοοικονομικού πλαισίου ακραίας φτώχειας. Ο ερευνητής τόνισε επίσης ότι η επιβίωση του Μάρκου ήταν πραγματοποίησημη χάρη στην αδιαφορία και την εγκατάλειψη που αντιμετώπιζε ήδη από τους γονείς του ενόσω έμενε μαζί τους, καθώς χάρη στην εξαιρετική του ευφυΐα. Κατά τη διάρκεια της απομόνωσής του, το παιδί έμαθε να μιμείται τους θορύβους των ζώων με τα οποία ζούσε και τα τους χρησιμοποιούσε για να επικοινωνεί μαζί τους, ενώ σιγά σιγά εγκατέλειψε την χρήση της ανθρώπινης γλώσσας.

Μόλις βρέθηκε και πάλι σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, μετά τη διάσωσή του από την Ισπανική Πολιτοφυλακή, έκανε μια αργή αναπροσαρμογή στις ανθρώπινες συνήθειες (φαγητό, ρούχα, γλώσσα κ.λπ.), αλλά εξακολουθούσε να δείχνει την προτίμηση του στα χωράφια και τα ζώα (με τα οποία είχε μία ιδιαίτερη σχέση και κατανόηση) και ανέπτυξε κάποιου είδους εχθρότητα για τον θόρυβο και τη μυρωδιά των πόλεων, θεωρώντας ότι η ζωή μεταξύ των ανθρώπων είναι χειρότερη από τη ζωή μαζί με τα ζώα. Θεωρεί ότι οι δυσκολίες που υπέφερε όταν επανήλθε στην κοινωνία θα μπορούσαν να μετριαστούν σε μεγάλο βαθμό εάν το κράτος είχε παρέμβει εγκαίρως.