Μάρκο Καζαγκράντε
| Μάρκο Καζαγκράντε | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 7 Μαΐου 1971 Τούρκου |
| Χώρα πολιτογράφησης | Φινλανδία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Φινλανδικά |
| Σπουδές | Helsinki University of Technology |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αρχιτέκτονας μυθιστοριογράφος |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Benito Casagrande |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | European Prize for Architecture (2013) Παγκόσμιο Βραβείο Αειφόρου Αρχιτεκτονικής (2015) |
| Συνεργάτης | Sami Rintala |
| Ιστότοπος | |
| www | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μάρκο Καζαγκράντε (Marco Casagrande) είναι Φινλανδός αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης του περιβάλλοντος, θεωρητικός, συγγραφέας και καθηγητής αρχιτεκτονικής. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Ελσίνκι, από το τμήμα αρχιτεκτονικής (2001).
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Καζαγκράντε γεννήθηκε στις 7 Μαΐου του 1971 στο Τούρκου της Φινλανδίας, σε μια καθολική φινλανδο-ιταλική οικογένεια[1]. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ylitornio στη φινλανδική Λαπωνία, πήγε σχολείο στο Karjaa, μία μικρή πόλη στη νότια Φινλανδία, πριν μεταβεί στο Ελσίνκι για να σπουδάσει αρχιτεκτονική.
Μισθοφόρος και συγγραφέας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά από την υπηρεσία του στο φινλανδικό στρατό, το 1993 ο Κασαγκράντε κατατάχθηκε εθελοντικά στις Βοσνιακές-Κροατικές Ένοπλες Δυνάμεις. Με το ψευδώνυμο Luca Moconesi έγραψε στο αμφιλεγόμενο βιβλίο "Mostarin Tien liftarit" ("Ωτοστόπ στο δρόμο προς την Μόσταρ") [2] για τις εμπειρίες του στον εμφύλιο πόλεμο της Βοσνίας. Με βάση τις περιγραφές των εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν από τον κύριο χαρακτήρα στο αυτοβιογραφικό βιβλίο, έπεσαν οι υποψίες πάνω του ως πιθανός εγκληματίας πολέμου. Ο ίδιος αργότερα δήλωσε, αμυνόμενος, ότι το βιβλίο ήταν στην πραγματικότητα έργο μυθοπλασίας.[3]
Προσωπικά ο Μάρκο Καζαγκράντε δηλώνει πως δείχνει μηδενική ανοχή στα εγκλήματα πολέμου:
Οι στρατιώτες ξέρουν ότι κάνουν λάθος. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ορίζει ένα εποικοδομητικό πνεύμα συλλογικότητας και ομάδας. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι δεν είναι καθόλου αποτελεσματική στρατιωτική κίνηση να κλωτσήσει την πόρτα ενός παλιού οικογενειακού σπιτιού.
Ο Καζαγκράντε παραδίδει διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας της Φινλανδίας από το 2006 σε μαθήματα σχετικά με την στρατηγική και την ηγεσία.[4]
Αρχιτέκτονας και καλλιτέχνης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από τα πρώτα στάδια της καριέρας του, ο Κασαγκράντε άρχισε να αναμειγνύει την αρχιτεκτονική με άλλους κλάδους της τέχνης και της επιστήμης με μια σειρά από αρχιτεκτονικές εγκαταστάσεις με οικολογική συνείδηση σε όλο τον κόσμο[5]. Μετά από την επιλογή του στους φιναλίστ του διαγωνισμού αναδυόμενης αρχιτεκτονικής του Βρετανικού περιοδικού Architectural Review (1999)[6], ο Μάρκο Κασαγκράντε και η μετέπειτα συνεργάτης του, Σάμι Ριντάλα, κλήθηκαν στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2000. Ο δημοσιογράφος των New York Times επέλεξε το έργο τους "60 Minute Man" ως προσωπική συμπάθειά του στην Μπιενάλε[7].
Στο συγκεκριμένο έργο τους, ο Κασαγκράντε και η Ριντάλα είχαν φυτέψει ένα δάσος από δρυς σε μία εγκαταλελειμμένη πλωτή φορτηγίδα, χρησιμοποιώντας ως χώμα λιπασματοποιημένα ανθρώπινα απόβλητα, που η πόλη της Βενετίας παράγει σε διάστημα 60 λεπτών. Το αρχιτεκτονικό έργο του Κασαγκράντε περιλαμβάνει την ανάμειξη αρχιτεκτονικής, αστικού και περιβαλλοντικού σχεδιασμού, περιβαλλοντικής τέχνης, τσίρκου και άλλων καλλιτεχνικών κλάδων[8].
Ο ίδιος αναφέρει[9]:
Σε αναζήτηση του υποσυνειδήτου στην αρχιτεκτονική, της αληθινής πραγματικότητας και της σύνδεσης μεταξύ του σύγχρονου ανθρώπου και της φύσης, πιστεύω ότι κανείς δεν θα πρέπει να παραμείνει με δεμένα μάτια από το στρες, το περιβάλλον της οικονομίας, την ηλεκτρονική πρόσβαση σε ψυχαγωγία ή πληροφορίες. Το πραγματικό είναι πολύτιμο
.
Τα έργα και η διδασκαλία του Καζαγκράντε κινούνται ελεύθερα μεταξύ αρχιτεκτονικής, αστικού και περιβαλλοντικού σχεδιασμού, επιστήμης, περιβάλλοντος και τέχνης του τσίρκου οδηγώντας σε ένα συνονθύλευμα αρχιτεκτονικής σκέψης, που ο ίδιος αποκαλεί "Commedia dell'architettura". Όπως εξηγεί[5]:
Ένα ευρύ όραμα του δομημένου ανθρωπογενούς περιβάλλοντος δεμένου με το κοινωνικό δράμα και την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση. Δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα από τη φύση.
Ο Καζαγκράντε ορίστηκε ως καθηγητής οικολογικού αστικού σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο του Ταμκάνγκ στην Ταϊβάν, μετά την υλοποίηση του έργου του, "Treasure Hill", κατά το οποίο ο Καζαγκράντε μετέτρεψε μια παράνομη εγκατάσταση από αστικούς αγρότες σε ένα πειραματικό εργαστήριο για το περιβάλλον και την πολεοδομία[10]. Οι αλλαγές που επέφερε προκάλεσαν ανάμικτες αντιδράσεις από το κοινότητα.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Κohuttu palkkasoturi päätyi arkkitehdiksi - Turun Sanomat Αρχειοθετήθηκε 2007-09-30 στο Wayback Machine.(Φινλανδικά)
- ↑ «The mind of a fanatic - Helsingin Sanomat». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ taiteen palkkasotureita - Voima 4/2002 Αρχειοθετήθηκε 2008-06-16 στο Wayback Machine.(Φινλανδικά)
- ↑ Anttalainen & Vasaramäki, Casagrande (KALPA, Maanpuolustuskorkeakoulu, 2011), 38-41
- ↑ 5,0 5,1 «Architektur zwischen Landart und Konzeptkunst - Hochschule Munchen 6/2011» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 26 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ «Architectural Review 12/1999». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2012.
- ↑ «Adam Mornament: When Attitude Becomes Form Contemporary -magazine 2003». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ «Thurrock: A Visionary Brief in the Thames Gateway General Public Agency 2004». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Νοεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ Berkeley Prize Committee and Jury University of California, Berkeley 2007
- ↑ «Αtelier 3: Treasure Hill 10/2003». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2013.
Εξωτερικοί σύνδεμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Marco Casagrande στο Wikimedia Commons