Καθεδρικός της Λισαβόνας

Καθεδρικός Ναός της Λισαβόνας
Είδος	καθεδρικός ναός της Καθολικής Εκκλησίας και πολιτιστική κληρονομιά
Αρχιτεκτονική	ρομανική αρχιτεκτονική, γοτθική αρχιτεκτονική, μπαρόκ αρχιτεκτονική και Μανιερισμός
Γεωγραφικές συντεταγμένες	38°42′35″N 9°7′59″W
Θρήσκευμα	Καθολικισμός
Θρησκευτική υπαγωγή	Πατριαρχείο της Λισαβόνας
Διοικητική υπαγωγή	Santa Maria Maior
Τοποθεσία	Sé
Χώρα	Πορτογαλία
Έναρξη κατασκευής	1150
Προστασία	εθνικό μνημείο της Πορτογαλίας (από 1907)
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Ο Καθεδρικός της Λισαβόνας (πορτογαλικά: Santa Maria Maior de Lisboa ή Sé de Lisboa) είναι η παλαιότερη εκκλησία της πορτογαλικής πρωτεύουσας. Ανήκει στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και αποτελεί την έδρα της Αρχιεπισκοπής της Λισαβόνας.

Χτίστηκε το 1147. Από τότε μέχρι σήμερα πολλές φορές υπέστη μεγάλες ζημιές από σεισμούς και επανειλημμένα αναστυλώθηκε. Γι’ αυτό τον λόγο στον Καθεδρικό της Λισαβόνας υπάρχουν στοιχεία από διαφορετικές αρχιτεκτονικές τάσεις και ρυθμούς.

Το 1910 ανακηρύχθηκε εθνικό μνημείο της Πορτογαλίας.

Ιστορία του ναού

Η κατασκευή του ναού ξεκίνησε το 1147, όταν ο χριστιανικός στρατός που αποτελούνταν από Πορτογάλους στρατιώτες και σταυροφόρους από χώρες της Βόρειας Ευρώπης, με επικεφαλής τον βασιλιά Αλφόνσο Α΄ της Πορτογαλίας, ανακατέλαβε τη Λισαβόνα, από τους Μαυριτανούς και οι εργασίες ολοκληρώθηκαν τις πρώτες δεκαετίες του 13ου μ.Χ. αιώνα. Ο ναός ήταν χτισμένος στον ύστερο ρωμανικό αρχιτεκτονικό ρυθμό.

Η Λισαβόνα ήταν έδρα επισκόπου ήδη από τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Μετά την επανάκτηση της από τους Πορτογάλους επίσκοπος Λισαβόνας έγινε ο Άγγλος σταυροφόρος Gilbert of Hastings. Όταν ο ναός ολοκληρώθηκε μεταφέρθηκαν εκεί από τη νότια Πορτογαλία τα λείψανα του Αγίου Βικεντίου της Σαραγόσα, που είναι ο προστάτης της Λισαβόνας. Στα τέλη του 13ου αιώνα κατασκευάστηκε από τον Βασιλιά Διονύσιος Α΄ της Πορτογαλίας το γοτθικό περιστύλιο του ναού και ο διάδοχός του, Αλφόνσος Δ΄ της Πορτογαλίας μετέτρεψε το κύριο παρεκκλήσι σε βασιλικό πάνθεον για τον ίδιο και την οικογένειά του. Το 1498 η βασίλισσα Ελεονώρα του Βιζέου ίδρυσε την Αδερφότητα της Παράκλησης της Παναγίας του Ελέους (Irmandade de Invocação a Nossa Senhora da Misericórdia de Lisboa) σε ένα από τα παρεκκλήσια του ναού. Η αδελφότητα αυτή εξελίχτηκε στη Santa Casa da Misericórdia de Lisboa, ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα της Καθολικής Εκκλησίας που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο σε ολόκληρη τη χώρα και στις αποικίες της.

Ο σεισμός του 1755, που κατέστρεψε σχεδόν όλη τη Λισαβόνα, προκάλεσε πολύ μεγάλες καταστροφές και στον Καθεδρικό της πόλης. Το κύριο παρεκκλήσι με το βασιλικό πάνθεον καθώς και τα περισσότερα παρεκκλήσια και το περιστύλιο καταστράφηκαν από τον σεισμό και τη φωτιά που επακολούθησε. Αργότερα ο ναός ξαναχτίστηκε εν μέρει και στις αρχές του 20ου αιώνα απέκτησε τη σημερινή του μορφή μετά από μια εκ βάθρων ανακαίνιση.