Ισλαμο-αριστερισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Ισλαμο-αριστερισμός (γαλλικά: islamo-gauchisme ή islamogauchisme), του οποίου οι οπαδοί καλούνται Ισλαμο-αριστεριστεριστές,[1][2] είναι ένας νεολογισμός που αναφέρεται στην πολιτική συμμαχία μεταξύ αριστεριστών και ισλαμιστών. Από τον Γάλλο συγγραφέα Πασκάλ Μπρυκνέρ (Pascal Bruckner) ορίστηκε ως "η συγχώνευση μεταξύ της αθεϊστικής Άκρας Αριστεράς και του θρησκευτικού ριζοσπαστισμού."[3]

Σύμφωνα με τον Μπρυκνέρ, ο Ισλαμο-αριστερισμός ήταν "κυρίως" μια σύλληψη των  Βρετανών Τροτσκιστών του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Επειδή αυτοί οι αφοσιωμένοι  αριστεροί κατάλαβαν τη δυνατότητα του Ισλαμισμού να υποθάλπει κοινωνική αναταραχή,  προώθησαν  τακτικές και προσωρινές συμμαχίες με αντιδραστικές Μουσουλμανικές οργανώσεις.   Αριστεριστές  οπαδοί του  "Τριτο-κοσμισμού" (ή "Κινήματος των Αδεσμεύτων") ήλπιζαν  να χρησιμοποιήσουν τον Ισλαμισμό ως "πολιορκητικό κριό" για να προκαλέσουν την πτώση του  καπιταλισμού. Στη διαδικασία αυτή, έβλεπαν τη θυσία των ατομικών δικαιωμάτων - ιδίως των δικαιωμάτων των γυναικών - ως ένα αποδεκτό τίμημα έναντι του υπέρτερου  στόχου που ήταν η  καταστροφή του καπιταλισμού.  Ο Μπρυκνέρ υποστηρίζει ότι οι Ισλαμιστές, από την πλευρά τους, προσποιούνται ότι  ενώνονται με την αριστερά στην καταπολέμηση του ρατσισμού, της νεο-αποικιοκρατίας και της  παγκοσμιοποίησης,  ως τακτικό και προσωρινό μέσο για να επιτύχουν τον αληθινό στόχο τους που είναι η  επιβολή της "ολοκληρωτικής θεοκρατίας" της Ισλαμικής διακυβέρνησης.[4][5]

Στο   μυθιστόρημα του 2015, "Υποταγή", ο  Μισέλ Ουελμπέκ  παρουσιάζει τον  Robert Rediger, τον φανταστικό χαρακτήρα που ασπάστηκε το Ισλάμ και από καθηγητής πανεπιστημίου έγινε πολιτικός, και περιγράφει τον  ισλαμο-αριστερισμό σαν μια  "απελπισμένη προσπάθεια αποσαθρωμένων,  σάπιων, εγκεφαλικά νεκρών Μαρξιστών να βγούν  από το σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας  προσδενόμενοι στην ουρά του Ισλάμ."[6]

Ο πολιτικός επιστήμονας καθ.  Maurice Fraser[7] θεωρεί  τον ισλαμο-αριστερισμό  μέρος της  "παραίτησης  από το Διαφωτισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία, την εκκοσμίκευση, την επιστήμη και την πρόοδο" από την πλευρά της αριστεράς, ιδιαίτερα μεταξύ των ακτιβιστών της αντι-παγκοσμιοποίησης  της Νέας Αριστεράς.[8] Ο Bernard-Henri Lévy περιγράφει τον ισλαμο-αριστερισμό  ως ένα είδος "αντι-Αμερικανικής θρησκείας."[9]

Ο Γάλλος ιστορικός και δημοσιογράφος Jacques Julliard[3] θεωρεί ότι στη Γαλλία υπάρχει πρόβλημα ισλαμο-αριστερισμού και σε άρθρο του 2016 θέτει το ερώτημα γιατί "μια δράκα λογίων της άκρας αριστεράς, ελάχιστοι αριθμητικά αλλά με ισχυρή επιρροή στα μέσα ενημέρωσης και στο χώρο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, επέβαλαν μια πραγματική καθαγίαση του Ισλάμ στον γαλλικό πολιτικό χώρο;"[10]

Από την φιλο-εβραϊκή οπτική, την παρουσία του ισλαμο-αριστερισμού μέσα στο Ισραήλ διαπιστώνει ο Γάλλος νομικός και ακτιβιστής Gilles-William Goldnadel, ιδρυτής και πρόεδρος των "Δικηγόρων χωρίς Σύνορα". Αναφέρει ως παράδειγμα άρθρα στην εφημερίδα Haaretz τα οποία αποδίδει σε έναν "μετα-σιωνισμό παθολογικό και μοχθηρό" τον οποίο συγκρίνει με το ναζισμό.[11]

Ιρανική Επανάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η καθ. Σιρίν Χάντερ θεωρεί ότι η ισλαμο-αριστερή αναθεώρηση  του  Ισλάμ από τον  Ali Shariati - Ιρανού θεωρητικού της Ιρανικής Επανάστασης - ήταν παράγωγο  της   Μαρξιστικής θεωρία της δεκαετίας του 1970. Τότε οι   Ιρανοί  Σιίτες Ισλαμιστές   αυτοπροσδιορίζονταν  ως  προοδευτικοί, κοινωνικά δίκαιοι και υπερασπιστές των αδυνάτων, σε ένα επιτυχημένο τέχνασμα για  να κερδίσουν την μορφωμένη αριστερή νεολαία του Ιράν.[12] Η Χάντερ  ταξινομεί τους "Μουτζαχεντίν του Λαού του Ιράν" ως  μια Ισλαμο- αριστερή οργάνωση.[13] Σύμφωνα με τον Olivier Roy, οι επαναστάτες Ισλαμο- αριστεριστές του Ιράν  "απέρριπταν τη δημοκρατία."[14]

Ιστορία του όρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Al Jazeera ισχυρίζεται  ότι ο όρος  επινοήθηκε από την Μαρίν Λε Πεν, που τον  χρησιμοποιεί "για να περιγράψει αυτό που θεωρεί μια αρρωστημένη συμμαχία μεταξύ "φανατικών ισλαμιστών" και της  γαλλικής  αριστεράς."[15] Ωστόσο, σύμφωνα με τους  Αλέν Μπαντιού ( Alain Badiou ) και  Eric Hazan,  ο όρος Ισλαμο- αριστερισμός  επινοήθηκε από τη γαλλική αστυνομία για πρακτικούς λόγους.[16]

Ιστορική και σημασιολογική εξέταση του όρου γίνεται σε ένα άρθρο της Γαλλικής εφημερίδας "Liberation". Αναφέρεται ότι ίσως η πρώτη χρήση του όρου βρίσκεται στο βιβλίο "La Nouvelle Judéophobie" του ιστορικού Pierre-André Taguieff (2002) όπου γράφει ότι "Οι Εβραίοι μπορούν να γίνουν ανεκτοί ή αποδεκτοί σ' αυτό το ισλαμο-αριστερίστικο (islamo-gauchiste) κίνημα, με την προϋπόθεση ότι θα είναι άνευ όρων φιλο-παλαιστίνιοι και φανατικοί αντι-Σιωνιστές". Η λέξη γνώρισε μια ευρύτατη χρήση στη Γαλλία στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν συζητήθηκε, μεταξύ άλλων, το δικαίωμα της χρήσης της ισλαμικής μαντήλας στα σχολεία.[17]

Το 2011 ο Γάλλος φιλόσοφος Bernard-Henri Lévy ανέφερε για τον ισλαμο-αριστερισμό ότι είναι μια "μεγάλη συμμαχία μεταξύ των κόκκινων και των νέων φαιοχιτώνων, ενός άξονα που φτάνει από την Le Monde diplomatique μέχρι τα τάγματα θανάτου". Ωστόσο, πιστεύει ότι "το Ισλάμ καθ' εαυτό δεν είναι καθόλου ξένο προς το πνεύμα της φώτισης, της δημοκρατίας και της ελευθερίας".[18]

Μετά την αναφερόμενη ως ισλαμιστική τρομοκρατική επίθεση και αποκεφαλισμό ενός καθηγητή στη Γαλλία την 29 Οκτωβρίου 2020, σε διάφορα γαλλικά Μέσα Ενημέρωσης συζητήθηκε και πάλι το θέμα του ισλαμο-αριστερισμού και ορισμένοι δημοσιογράφοι επανέφεραν, μεταξύ άλλων, πρόσφατες σχετικές συνεντεύξεις του Πασκάλ Μπρυκνέρ και γνώμες του αριστερού δημοσιογράφου Edwy Plenel, του Ζακ Σιράκ, του ακαδημαϊκού Tariq Ramadan, της Collectif Contre l'Islamophobie en France (Συλλογικότητας κατά της Ισλαμοφοβίας στη Γαλλία), του δικηγόρου του περιοδικού Charlie Hebdo κ.ά.[19] Για "ισλαμο-αριστερισμό" κατηγορήθηκε από τον ραδισταθμό και διαδικτυακό Μέσο France Culture (παράρτημα του Radio France) η εφημερίδα New York Times.[20]

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Guibert, Philippe (7 October 2015). «Il faut inventer la "politique musulmane" de la France». Slate. http://www.slate.fr/story/107855/compromis-musulmans-france-manent. Ανακτήθηκε στις 2 November 2015. 
  2. ↑ Gilles William Goldnadel, "Le camarade Mélenchon converti à l'islamo-gauchisme", Le Figaro, 29/08/2016
  3. ↑ Bruckner, Pascal (2010). The Tyranny of Guilt: An Essay on Western Masochism. Princeton University Press. σελ. 25. ISBN 1400834317. 
  4. ↑ Bruckner P., 2010, σ.25
  5. ↑ Pascal, Julia (22 September 2011). «The Tyranny Of Guilt: An Essay On Western Masochism, By Pascal Bruckner, trans by Steven Rendall». The Independent. http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/books/reviews/the-tyranny-of-guilt-an-essay-on-western-masochism-by-pascal-bruckner-trans-by-steven-rendall-1951335.html. Ανακτήθηκε στις 2 November 2015. 
  6. ↑ Houellebecq, Michel (2015). Submission. Farrar, Straus, Giroux. σελ. 223.  Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια)
  7. ↑ «European Institute, Βιογραφικό του Maurice Fraser». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2016. 
  8. ↑ Fraser, Maurice (11 November 2010). «Is the Decline of the West Reversible?». European View 2 (2): 149. http://link.springer.com/article/10.1007/s12290-010-0128-0. Ανακτήθηκε στις 2 November 2015. 
  9. ↑ Bernard-Henri Lévy (2009). Left in Dark Times: A Stand Against the New Barbarism. Random House. σελ. 114. ISBN 0812974727. 
  10. ↑ Jacques Julliard : « Qu'est-ce que l'islamo-gauchisme ? », Le Figaro, 26/08/2016. Μετάφραση Ευάγγελος Νιάνιος, στο "Η ισλαμική «συνιστώσα» της Αριστεράς", 17-11-2016, ιστοχώρος "Αντίβαρο" [1]
  11. ↑ Gilles-William Goldnadel, "L’islamo-gauchisme : un narcissisme pragmatique payant", Actualité Juive Hebdo, 08/09/2016. Αρχειοθετήθηκε 2016-11-14 στο Wayback Machine. H Actualité Juive είναι γαλλόφωνο εβραϊκό εβδομαδιαίο περιοδικό [2].
  12. ↑ Shireen Hunter (1998). The Future of Islam and the West. Greenwood Publishing Group. σελ. 94. ISBN 0275962881. 
  13. ↑ Shireen Hunter (2014). Reformist Voices of Islam: Mediating Islam and Modernity. Routledge. σελ. 42. ISBN 131746124X. 
  14. ↑ Olivier Roy, chapter in book edited by Larry Diamond, Marc F. Plattner (2014). Democratization and Authoritarianism in the Arab World. Johns Hopkins University Press. σελ. 41. ISBN 1421414163. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
  15. ↑ Ryan, Yasmine (6 April 2012). «French right focuses on 'radical' Muslims». Al Jazeera. http://www.aljazeera.com/indepth/features/2012/04/201244102955800772.html. Ανακτήθηκε στις 3 November 2015. 
  16. ↑ Alain Badiou, Eric Hazan (2013). 'Anti-Semitism is Everywhere" in France Today, Chapter in, Reflections On Anti-Semitism. Verso Books. σελ. 41. 
  17. ↑ Sonya Faure & Frantz Durupt, "Islamo-gauchisme, aux origines d'une expression médiatique", Liberation, 14 Απρ. 2016
  18. ↑ «"Public Enemies. Two French intellectuals fight it out", New Statesman, 5 Δεκ. 2011». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2020. 
  19. ↑ Frédéric Lemaire, Maxime Friot, Pauline Perrenot, « Islamo-gauchistes » : une chasse aux sorcières médiatique. ACRIMED, 30 octobre 2020
  20. ↑ "Il est temps de dire qui sont les journalistes islamo-gauchistes..." France Culture, 23/10/2020
CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Islamo-Leftism της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ισλαμο-αριστερισμός&oldid=10320131"