Μετάβαση στο περιεχόμενο

Θεραπεία και Εκπαίδευση Παιδιών με Αυτισμό και Διαταραχές Επικοινωνίας (TEACCH)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το Πρόγραμμα TEACCH στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας
Ίδρυση1971
Επίσημες γλώσσεςΑγγλικά
ΔιευθύντριαLaura Klinger
Μητρική οργάνωσηΙατρική Σχολή Πανεπιστημίου Βόρειας Καρολίνας
Ιστότοποςwww.teacch.com
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Πρόγραμμα Αυτισμού TEACCH του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας δημιουργεί και διαδίδει κοινοτικές υπηρεσίες, προγράμματα κατάρτισης και έρευνα για ανθρώπους όλων των ηλικιών και επιπέδων δεξιοτήτων με διαταραχή αυτιστικού φάσματος (ΔΑΦ), για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής εκείνων και των οικογενειών τους σε καθ' όλη τη διάρκεια ζωής. [1]

Επισκόπηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η φιλοσοφία της Θεραπείας και Εκπαίδευσης Παιδιών με Αυτισμό και Διαταραχές Επικοινωνίας (TEACCH, Treatment and Education of Autistic and Related Communication Handicapped Children) αναγνωρίζει τον αυτισμό ως μια δια βίου κατάσταση και δεν στοχεύει στην ίαση, αλλά στην απάντηση του αυτισμού ως κουλτούρα. [2] Οι βασικές αρχές της φιλοσοφίας TEACCH περιλαμβάνουν την κατανόηση των επιπτώσεων του αυτισμού στα άτομα∙ στη χρήση αξιολόγησης για να βοηθήσει τον σχεδιασμό του προγράμματος γύρω από ατομικά πλεονεκτήματα, δεξιότητες, ενδιαφέροντα και ανάγκες· επιτρέποντας στο άτομο να είναι όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητο· σε συνεργασία με γονείς και οικογένειες. [3]

Στρατηγικές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η έμφαση στην εξατομίκευση σημαίνει ότι το TEACCH δεν κάνει διάκριση μεταξύ ατόμων με πολύ υψηλά επίπεδα δεξιοτήτων και ατόμων με μαθησιακές δυσκολίες. Οι στρατηγικές που χρησιμοποιούνται έχουν σχεδιαστεί για να επιλύουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι με αυτισμό και να προσαρμόζονται σε οποιοδήποτε στυλ και βαθμό υποστήριξης απαιτείται. [2] Η μεθοδολογία TEACCH εκπηγάζει από τη θεραπεία συμπεριφοράς, πιο πρόσφατα συνδυάζοντας γνωστικά στοιχεία, [4] καθοδηγούμενη από θεωρίες που υποδηλώνουν ότι η τυπική συμπεριφορά των ανθρώπων με αυτισμό προκύπτει από υποκείμενα προβλήματα στην αντίληψη και την κατανόηση. Οι στρατηγικές που προτείνονται από το TEACCH δεν επιδρούν άμεσα στη συμπεριφορά, αλλά στους υποκείμενους λόγους, όπως η έλλειψη κατανόησης του τι αναμένεται να κάνει το ίδιο το άτομο ή τι θα συμβεί στη συνέχεια, και η αισθητηριακή υπο- ή υπερ-διέγερσης [5] Αντιμετωπίζοντας τα ελλείμματα επικοινωνίας, το άτομο θα υποστηριχθεί για να εκφράσει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του με άλλα μέσα διαφορετικά από την προκλητική συμπεριφορά. [6]

Εργαζόμενοι με την παραδοχή ότι οι άνθρωποι με αυτισμό μαθαίνουν κυρίως οπτικά, οι στρατηγικές παρέμβασης βασίζονται στη φυσική και οπτική δόμηση, τα προγράμματα, τα συστήματα εργασίας και την οργάνωση εργασιών. Τα εξατομικευμένα συστήματα στοχεύουν στην αντιμετώπιση δυσκολιών στην επικοινωνία, οργάνωση, γενίκευση, έννοιες, αισθητηριακή επεξεργασία, αλλαγή και σχέση με άλλους. [7] Ενώ ορισμένες παρεμβάσεις επικεντρώνονται στην αντιμετώπιση περιοχών αδυναμίας, η προσέγγιση TEACCH λειτουργεί με τα υπάρχοντα δυνατά σημεία και τους αναδυόμενους τομείς δεξιοτήτων. [3] [8]

Διεθνής αναγνώριση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιογραφίας προέρχεται από την Βόρεια Αμερική. Η υιοθέτηση της προσέγγισης TEACCH καθυστέρησε στον υπόλοιπο κόσμο. Το 1993, οι Jones και συνεργάτες [9] δήλωσαν ότι δεν υπήρχε επαρκής χρήση της προσέγγισης TEACCH στο Ηνωμένο Βασίλειο για να την συμπεριλάβει στη μελέτη των παρεμβάσεών τους. [10] Το 2003 αναφέρθηκε ότι οι Gary B. Mesibov και Eric Schopler περιγράφουν το TEACCH ως την πιο κοινή παρέμβαση του Ηνωμένου Βασιλείου που χρησιμοποιείται σε παιδιά με αυτισμό. Στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι επίσης μια ευρέως διαδεδομένη παρέμβαση. [11]

Το TEACCH διοργανώνει συνέδρια στη Βόρεια Καρολίνα και οργανώνει προγράμματα σε όλες τις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο. [2] [12]

Αποτελεσματικότητα προγράμματος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Rita Jordan περιγράφει τη βιβλιογραφία για το TEACCH ως παρέχουσα "πολύ θετικά, αλλά όχι αξιοσημείωτα, αποτελέσματα". [13] Μια μετα-ανάλυση του 2013 έδειξε ότι το TEACCH έχει μικρές ή καθόλου επιδράσεις στην αντιληπτική, κινητική, λεκτική και γνωστική λειτουργία, δεξιότητες επικοινωνίας και δραστηριότητες καθημερινής ζωής. Υπήρχαν θετικά αποτελέσματα στην κοινωνική και δυσπροσαρμοστική συμπεριφορά, αλλά αυτά τα αποτελέσματα απαιτούσαν περαιτέρω αναπαραγωγή λόγω των μεθοδολογικών περιορισμών του συνόλου των μελετών που αναλύθηκαν. [14]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η προσέγγιση TEACCH αναπτύχθηκε στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Chapel Hill, αρχίζοντας ως ένα ερευνητικό πρόγραμμα για παιδιά που ξεκίνησε το 1964 από τους Eric Schopler και Robert Reichler. Τα αποτελέσματα αυτής της πιλοτικής μελέτης έδειξαν ότι τα εμπλεκόμενα παιδιά σημείωσαν ικανοποιητική πρόοδο, [15] και κατά συνέπεια η κρατική χρηματοδότηση υποστήριξε τον σχηματισμό του Τμήματος TEACCH. [2]

Το TEACCH, που ιδρύθηκε το 1971 από τον Eric Schopler, παρέχει εκπαίδευση και υπηρεσίες με στόχο να βοηθήσει τα αυτιστικά παιδιά και τις οικογένειές τους να διαχειριστούν την κατάσταση. [2] Ο Gary B. Mesibov, καθηγητής και ερευνητής στο πρόγραμμα TEACCH του UNC από το 1979, ήταν διευθυντής του προγράμματος από το 1992 έως το 2010. [16] [17]

Με πάνω από 40 χρόνια εμπειρίας στην υποστήριξη αυτιστικών ανθρώπων, η μεθοδολογία TEACCH συνεχίζει να εξελίσσεται, βελτιώνοντας την προσέγγισή της. [2] Πρόκειται για ένα «πρωτοποριακό» πρόγραμμα για την παροχή βοήθειας στην εκπαίδευση, την έρευνα και την παροχή υπηρεσιών για παιδιά και ενήλικες με διαταραχές αυτιστικού φάσματος. [17]

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Our Mission and Vision | TEACCH® Autism Program». teacch.com. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2019. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Mesibov GB, Shea V, Schopler E (2004). The TEACCH Approach to Autism Spectrum Disorders. Springer. ISBN 978-0-306-48646-3. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
  3. ↑ 3,0 3,1 Philosophy and Overview. Αρχειοθετήθηκε 2013-02-24 στο Wayback Machine. TEACCH, University of North Carolina School of Medicine. Retrieved September 15, 2012.
  4. ↑ Sallows, G. (2000). «Educational Interventions for Children with Autism in the UK». Early Child Development and Care 163 (1): 25–47. doi:10.1080/0300443001630103. 
  5. ↑ Cox, R.; Schopler, E. (1993). «Aggression and Self-Injurious Behaviours in Persons with Autism – The TEACCH Approach». Acta Paedopsychiatrica 56 (2): 85–90. PMID 8135116. 
  6. ↑ Watson, L. (1985). 'The TEACCH Communication Curriculum' in E. Schopler and G. Mesibov (eds) Communication Problems in Autism. New York: Plenum. ISBN 978-0-306-41859-4. 
  7. ↑ Mesibov, G.· Howley, M. (2003). Accessing the Curriculum for Pupils with Autistic Spectrum Disorders: Using the TEACCH Programme to Help Inclusion. London: David Fulton. ISBN 978-1-85346-795-0. 
  8. ↑ Watkins, A. (2001). 'A Home-based Applied Behavioural Analysis Programme' in J. Richer and S. Coates (eds) Autism: The Search for Coherence. London: Jessica Kingsley. ISBN 978-1-85302-888-5. 
  9. ↑ Jones, G. with Meldrum, E. and Newson, E. (1993). A Descriptive and Comparative Study of Interventions for Children with Autism: Summary Report. Birmingham: University of Birmingham. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
  10. ↑ Jordan, R., Jones, G. and Murray, D. (1998). Educational Interventions for Children with Autism: A Literature Review of Recent and Current Research. Sudbury: DfEE. ISBN 978-0-85522-838-5. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
  11. ↑ Fletcher-Campbell, Felicity. Treatment and Education of Autistic and related Communications Handicapped Children (TEACCH). in: Review of the research literature on educational interventions for pupils with autistic spectrum disorders. National Foundation for Educational Research. February 2003. p. 11.
  12. ↑ TEACCH (Treatment and Education of Autistic and related Communication handicapped CHildren). Αρχειοθετήθηκε 2007-10-28 στο Wayback Machine. National Autistic Society. Retrieved on 2007-11-16.
  13. ↑ Jordan, R. (2002). Autistic Spectrum Disorders in the Early Years – A Guide for Practitioners. Lichfield: Qed. 
  14. ↑ Virues-Ortega J.; Julio F.; Pastor R. (2013). «The TEACCH program for children and adults with autism: A meta-analysis of intervention studies». Clinical Psychology Review 33 (8): 940–953. doi:10.1016/j.cpr.2013.07.005. PMID 23988454. https://archive.org/details/sim_clinical-psychology-review_2013-12_33_8/page/940. 
  15. ↑ Schopler, E.; Reichler, R. (1971). «Parents as Co-therapists in the Treatment of Psychotic Children». Journal of Autism and Childhood Schizophrenia 1 (1): 87–102. doi:10.1007/BF01537746. PMID 5172443. 
  16. ↑ Gary B. Mesibov. Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Hunter College. Retrieved September 14, 2012.
  17. ↑ 17,0 17,1 Gary Mesibov to step down as director of UNC’s TEACCH program. Αρχειοθετήθηκε 2016-12-20 στο Wayback Machine. University of North Carolina School of Medicine. Retrieved September 14, 2012.

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Θεραπεία_και_Εκπαίδευση_Παιδιών_με_Αυτισμό_και_Διαταραχές_Επικοινωνίας_(TEACCH)&oldid=10679073"