Μετάβαση στο περιεχόμενο

Θέμα Μελιτηνής

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η πτώση της Μελιτηνής το 934 σε μικρογραφία από το χειρόγραφο του Ιωάννη Σκυλίτζη.

Το Θέμα Μελιτηνής ήταν θέμα (διοικητική διαίρεση) της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η Μελιτηνή (σημερινή Εσκί Μαλάτεια, Τουρκία) ήταν η έδρα του διοικητή του συνοριακού θέματος της Μελιτηνής, στα Συριακά, τότε, εδάφη. Η πόλη βρισκόταν δίπλα στον Ευφράτη σε στρατηγικό σημείο και όπως αναφέρεται μεγάλη και πολυάνθρωπος.[1] Διοικούνταν από έναν στρατηγό κι αργότερα από δούξ ή κατεπάνω όπου αναβαθμίστηκε ανάλογα τον 11ο αιώνα[2] σε Κατεπανάτο και Δουκάτο όταν κι ενσωμάτωσε άλλα Θέματα, όπως το Θέμα Λυκανδού.[3]

Το Θέμα δημιουργήθηκε από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά τον 10ο αιώνα όταν με εκστρατεία επανέκτησε τα εδάφη αυτά.[4] Η πόλη απελευθερώθηκε από τον Ιωάννη Κουρκούα και τον δούκα Μελία[5] στις 19 Μαΐου 934 και έγινε αρχικά κουρατορία υπαγόμενη στο Θέμα Μεσοποταμίας.[6][3] Σε πολύ μικρό διάστημα έγινε ανεξάρτητο θέμα με διορισμό στρατηγού, μετά την προσθήκη νέων εδαφών που κατακτήθηκαν στην περιφέρεια της.[7][8]

Στα τέλη του 11ου αιώνα η περιφέρεια και η ίδια η πόλη λεηλατήθηκε από τους Τουρκομάνους,[9] παρόλες τις Τουρκομάνικες λεηλασίες και επιδρομές στην περιφέρεια της, η Μελιτηνή παρέμεινε επί Βυζαντινή κυριαρχία έως τον 12ο αιώνα.[10]

Γνωστοί διοικητές είχαν διατελέσει οι:

  1. Λεβενιώτης, σελ. 271
  2. Λεβενιώτης, σελ. 276
  3. 3,0 3,1 Epistēmonikē epetēris, Τόμοι 2-3, Aristoteleio Panepistēmio Thessalonikēs. Philosophikē Scholē, 1932
  4. De velitatione bellica, Περί Παραδρομής του κυρίου Νικηφόρου του βασιλέως, 23.1
  5. Μελετήματα βυζαντινής προσωπογραφίας και τοπικής ιστορίας: ανατύπωση άρθρων 1981-1991, Αλέξης Γ. Κ Σαββίδης, Ηρόδοτος, 1992
  6. Λεβενιώτης, σελ. 272
  7. Λεβενιώτης, σελ. 273
  8. Historia tou Vyzantinou kratous, Dionysios A. Zakythēnos 1953]
  9. Λεβενιώτης, σελ. 277
  10. Λεβενιώτης, σελ. 281
  11. 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 Λεβενιώτης, σελ. 518
  12. 12,0 12,1 12,2 12,3 Λεβενιώτης, σελ. 519
  13. 13,0 13,1 13,2 Λεβενιώτης, σελ. 520