Ζουζέ Μαλιόα
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Ζουζέ Μαλιόα | |
|---|---|
_de_Jos%C3%A9_Malhoa_(1882)_-_Ant%C3%B3nio_Ramalho_(Museu_de_Jos%C3%A9_Malhoa,_Caldas_da_Rainha).png) | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | José Vital Branco Malhoa (Πορτογαλικά) |
| Γέννηση | 28 Απριλίου 1855[1][2] Caldas da Rainha |
| Θάνατος | 26 Οκτωβρίου 1933[1][2] Figueiró dos Vinhos |
| Χώρα πολιτογράφησης | Πορτογαλία Βασίλειο της Πορτογαλίας |
| Ιδιότητα | ζωγράφος |
| Κίνημα | Ρεαλισμός |
| Καλλιτεχνικά ρεύματα | Ρεαλισμός |
| Βραβεύσεις | Μέγας Ταξιάρχης του Στρατιωτικού Τάγματος του Αγίου Ιακώβου του Ξίφους[3] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ζουζέ Μαλιόα (πορτογαλικά: José Malhoa, 28 Απριλίου 1855 - 26 Οκτωβρίου 1933) ήταν Πορτογάλος ζωγράφος, ο οποίος γεννήθηκε στη Κάλντας ντα Ράινια στις 28 Απριλίου 1855 και πέθανε στο Φιγκουεϊρό ντους Βίνιους στις 26 Οκτωβρίου 1933.
Ο Μαλιόα, μαζί με το συμπατριώτη του ζωγράφο Κολουμπάνο Μπορντάλου Πινιέιρου (1857 – 1929), ήταν το κυρίαρχο όνομα της νατουραλιστικής σχολής ζωγραφικής στην Πορτογαλία κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Τα χαρακτηριστικά των έργων του
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στα έργα του αποτυπώνει την κοινωνία της εποχής του σε ρωπογραφίες, ενώ η θεματογραφία του επικεντρώνεται σε λαϊκές σκηνές, όπως στα δύο πιο διάσημα έργα του «Οι μπεκρήδες» (1907) και «Φάντου» (1910), όπου παρουσιάζει ένα οικείο περιβάλλον της πορτογαλικής λαϊκής μουσικής, του φάντου, με τον φαντίστα να αιχμαλωτίζει τους θαμώνες της ταβέρνας με το μελαγχολικό και θλιμμένο τραγούδι του.
Ανάμεσα σε άλλα έργα της ίδιας νατουραλιστικής τεχνοτροπίας περιλαμβάνονται τα «Νεαροί μουσικοί» (1831), «Ένα ξύρισμα» (1902), «Σιέστα» (1909, Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία), «Ο ξυλοκόπος» (1923). Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του είναι και «Το εργαστήρι του καλλιτέχνη» (1893–1894, Σάο Πάουλο της Βραζιλίας), όπου απεικονίζει τον ζωγράφο στο εργαστήριό του με το γυμνό μοντέλο του.
Ο Μαλιόα, από καλλιτεχνική ιδεολογία, έμεινε πάντα πιστός στο νατουραλισμό των έργων του, αν και σε μερικούς από τους πίνακές του είναι εμφανείς κάποιες ιμπρεσιονιστικές επιρροές, όπως στο «Φθινόπωρο» (1918), «Κλάρα» (1918), "Praia das maçãs" (1918), "Vou ser mae" (1923) και σ' ένα από τα τελευταία έργα του, το «Καλαμπόκι στον ήλιο» (πριν από το 1933).
Μερικά από τα έργα του είναι εμπνευσμένα από την ιστορία της χώρας του, όπως «Η τελευταία ανάκριση του Μαρκησίου Πομπάλ» (1891) ή «Η Βασίλισσα Dona Leonor» (1926).
Γκαλερί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Φάντου (Ο Fado), 1910, Μουσείο της πόλης της Λισαβόνας. -
Οι μπεκρήδες (Os bêbados), 1907, Μουσείο Ζουζέ Μαλιόα, Κάλντας ντα Ράινια. -
Το εργαστήρι του καλλιτέχνη (Ο ateliê do artista), 1893–1894, Μουσείο Τέχνης του Σάο Πάουλο, Βραζιλία. -
Praia das maçãs, 1918, Μουσείο του Σιάντου (Λισαβόνα).
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Library of Congress Authorities. Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2018.
- ↑ www
.ordens .presidencia .pt?idc=153.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- «Πορτογαλία» (Οδηγοί του Κόσμου), στο Λισαβόνα, Εκδόσεις Καθημερινή / Dorling Kindersley, Αθήνα 1999.
