Επισκοπή Μαΐνης
Η Επισκοπή Μαΐνης ήταν εκκλησιαστική έδρα στην περιοχή της Μάνης.
Ιστορικές καταβολές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η παλαιότερη μνεία της επισκοπής εντοπίζεται στο τακτικό του Λέοντα Στ', το οποίο κατατέθηκε στο Πατριαρχικό αρχείο το 907 μ.Χ.Ανήκε στην εκκλησιαστική επαρχία του Μητροπολίτη Κορίνθου της Πελοποννήσου. Η σύσταση της επισκοπής πρέπει να πραγματοποίηθηκε μετά τον εκχριστιανισμό των ειδωλολατρών Μανιατών επί Βασίλειου Α' του Μακεδόνος και πριν το θάνατό του, το 886 μ.Χ.[1] Έδρα της επισκοπής ήταν το Οίτυλο.
Φραγκοκρατία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, η Λατινική Αρχιεπισκοπή Κορίνθου περιελάμβανε μεταξύ άλλων και την επισκοπή Μάνης.
Βυζαντινή περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με την προαγωγή της Μονεμβασιάς σε μητρόπολη το 1283, η Μάνη υπήχθη στη νέα μητρόπολη.Η ανασύσταση της Μητρόπολης Κορίνθου, όμως προκάλεσε την μεταξύ τους έριδα για την Μαΐνη, η οποία, μετά το θάνατο του Ακάκιου Μονεμβασίας, έγινε προσπάθεια να περιέλθει στην Μητρόπλη Κορίνθου. Τελικά δεν έγινε κατορθωτό, καθώς ο διάδοχος του Ακάκιου, Δωσίθεος, προέβαλε ιστορικά επιχειρήματα (η Επισκοπή Μαΐνης ανήκε εδώ και 127 χρόνια στην μητρόπολη Μονεμβασιάς)[2]. Επί Θεόδωρου Β΄ Παλαιολόγου υπήχθη στον Μητροπολίτη Κορίνθου[3]
Τουρκοκρατία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Επί πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μάξιμου Γ΄ (1476-1482) με συνοδική απόφαση δόθηκε η Μαΐνη στον Μητροπολίτη Σπάρτης, ενώ στη συνέχεια συγκαταλέγεται μεταξύ των επισκοπών Μονεμβασίας[4]. Στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, εξαιτίας της χηρείας του θρόνου της επισκοπής Μαΐνης λόγω του θανάτου του Νεοφύτου το 1823, ο Ζαρνάτας Γαβριήλ, χειροτόνησε με δύο άλλους επισκόπους διάδοχό του τον Ιωσήφ Βουτικλάρη, χειροτονία που κρίθηκε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως άκυρη.[5]
Όρια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα όριά της μεταβάλλονταν ενώ γενικά η πνευματική της διακαιοδοσία εκτεινόταν από τα μεσσηνιακά παράλια μέχρι το Ταίναρο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Γεράσιμος Κονιδάρης, «Η παλαιοτέρα μνεία της Μαΐνης και της επισκοπής αυτής», Θεολογία, τομ. 22, (1951), σελ. 654-655.
- ↑ Τάσος Γριτσόπουλος, «Μάνη», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. 8 (1966), στ. 563.
- ↑ Γεράσιμος Κονιδάρης, Εκκλησιαστική Ιστορία της Ελλάδος, τομ. Β΄, εν Αθήναις, 1970, σελ. 171.
- ↑ Γεράσιμος Κονιδάρης, Εκκλησιαστική Ιστορία της Ελλάδος, τομ. Β΄, εν Αθήναις, 1970, σελ. 174.
- ↑ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, Ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος, τομ. Α', Αθήναι 1920, σελ. 28·Τασος Γριτσόπουλος, «Μάνη», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. 8 (1966), στ. 566.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Τάσος Γριτσόπουλος, «Μάνη», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. 8 (1966), στ. 556-570, ιδ. 562-565.
- Γεράσιμος Κονιδάρης, Εκκλησιαστική Ιστορία της Ελλάδος, τομ. Β΄, εν Αθήναις, 1970.
- Γεράσιμος Κονιδάρης, «Η παλαιοτέρα μνεία της Μαΐνης και της επισκοπής αυτής», Θεολογία, τομ. 22, (1951), σελ. 652-656.
- Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, Ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος, τομ. Α', Αθήναι 1920.