Τύπος του Όιλερ

 Ο τύπος του Euler, που πήρε το όνομά του από τον Leonhard Euler, είναι ένας μαθηματικός τύπος στη μιγαδική ανάλυση που καθορίζει τη θεμελιώδη σχέση μεταξύ των τριγωνομετρικών συναρτήσεων και της εκθετικής συνάρτησης με φανταστικό όρισμα. Σύμφωνα με τον τύπο του Euler για κάθε πραγματικό αριθμό x ισχύει

$e^{ix}=\cos x+i\sin x,$

όπου e είναι η βάση του φυσικού λογαρίθμου, i η φανταστική μονάδα, ενώ τα cos and sin συμβολίζουν τις τριγωνομετρικές συναρτήσεις του συνημιτόνου και του ημιτόνου, αντίστοιχα, με το όρισμα x να δίνεται σε ακτίνια. Η παραπάνω μιγαδική εκθετική συνάρτηση καλείται μερικές φορές cis(x) ("cosine plus i sine"). Ο τύπος του Euler ισχύει και στην περίπτωση που το όρισμα x είναι μιγαδικός αριθμός, με αποτέλεσμα ορισμένοι συγγραφείς να αναφέρονται σε αυτή την πιο σύνθετη εκδοχή της ως τύπο του Euler.

Ο τύπος του Euler συναντάται στα μαθηματικά, τη φυσική και τη μηχανική. Ο φυσικός Richard Feynman αποκάλεσε την εξίσωση "κόσμημα" και "τον πιο αξιοσημείωτο τύπο στα μαθηματικά."

Ιστορία

Ο Johann Bernoulli παρατήρησε ότι

${\dfrac {1}{1+x^{2}}}={\dfrac {1}{2}}\left({\dfrac {1}{1-ix}}+{\dfrac {1}{1+ix}}\right)$

και εφόσον

$\int {\dfrac {dx}{1+ax}}={\dfrac {1}{a}}\ln \left(1+ax\right)+C,$

η παραπάνω εξίσωση μας λέει κάτι για τους μιγαδικούς λογαριθμούς, παρ' όλο που ο Bernoulli δεν προχώρησε σε υπολογισμό του ολοκληρώματος. Από την αλληλογραφία του Bernoulli με τον Euler (που επίσης γνώριζε την παραπάνω εξίσωση) προκύπτει ότι ο Bernoulli δεν κατανοούσε πλήρως τους μιγαδικούς λογαρίθμους. Ο Euler πρότεινε επίσης ότι οι μιγαδικοί αριθμοί μπορούν να έχουν απείρως πολλές τιμές.

Εν τω μεταξύ, ο Roger Cotes, το 1714, ανακάλυψε ότι

$ix=\ln \left(\cos x+i\sin x\right).$

($\ln$ είναι ο φυσικός λογάριθμος)

Στον Cotes διέφυγε ότι ένας μιγαδικός λογάριθμος μπορεί να έχει απείρως πολλές τιμές, που διαφέρουν μεταξύ τους κατά πολλαπλάσια του 2iπ εξαιτίας της περιοδικότητας των τριγωνομετρικών συναρτήσεων. Γύρω στο 1740 ο Euler έστρεψε την προσοχή του από τους λογαρίθμους στην εκθετική συνάρτηση και κατέληξε στον τύπο που χρησιμοποιείται σήμερα και έχει το όνομά του. Δημοσιεύτηκε το 1748 και προέκυψε από τη σύγκριση των αναπτυγμάτων σε σειρά της εκθετικής συνάρτησης και των τριγωνομετρικών εκφράσεων.

Κανένας από τους παραπάνω μαθηματικούς δεν είδε τη γεωμετρική ερμηνεία του τύπου. Η θεώρηση των μιγαδικών αριθμών ως σημεία του μιγαδικού επιπέδου περιγράφηκε 50 χρόνια αργότερα από τον Caspar Wessel.

Εφαρμογές στη θεωρία μιγαδικών αριθμών

Ο συγκεκριμένος τύπος μπορεί να ερμηνευτεί λέγοντας ότι η συνάρτηση e^iφ είναι ένας μοναδιαίος μιγαδικός αριθμός, δηλαδή διαγράφει το μοναδιαίο κύκλο καθώς το φ παίρνει τιμές στους πραγματικούς αριθμούς. Εδώ το φ είναι η γωνία που σχηματίζει η γραμμή που ενώνει την αρχή των αξόνων με ένα σημείο του μοναδιαίου κύκλου και του θετικού πραγματικού ημιάξονα, μετρημένη σε ακτίνια και αντίθετα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού.

Η αρχική απόδειξη βασίζεται στα αναπτύγματα της εκθετικής συνάρτησης e^z σε σειρά Taylor (όπου z είναι ένας μιγαδικός αριθμός) και των συναρτήσεων sin x και cos x για πραγματικούς αριθμούς x.