Ασώτιος Ταρωνίτης
| Ασώτιος Ταρωνίτης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Θρησκεία | Χριστιανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | κυβερνήτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μιροσλάβα της Βουλγαρίας |
| Γονείς | Γρηγόριος Ταρωνίτης |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ασώτιος Ταρωνίτης (άκμασε π. 995-π. 997/8) από την Οικογένεια Ταρωνιτών ήταν ευγενής στη Ρωμανία. Αιχμαλωτίστηκε το 995 από τους Βουλγάρους και το επόμενο έτος ελευθερώθηκε, αφού πρώτα νυμφεύτηκε τη Μιροσλάβα, κόρη του Σαμουήλ της Βουλγαρίας. Διορίστηκε κυβερνήτης του Δυρραχίου από τον Σαμουήλ, αλλά αυτός και η σύζυγός του διέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη και κανόνισαν το Δυρράχιο να επανέλθει στο Ρωμαϊκό κράτος.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ασώτιος ήταν γιος του Γρηγορίου. Αυτός είχε πριγκιπική καταγωγή από το Ταρών της νότιας Αρμενίας. Όταν ο πατέρας του Γρηγορίου, ο Ασώτ Γ΄ του Ταρών απεβίωσε το 967/8, ο Γρηγόριος και ο αδελφός του παραχώρησαν το Ταρών στη Ρωμαϊκή επικράτεια με αντάλλαγμα εκτεταμένες γαίες και τον τίτλο του πατρικίου.[1][2] Ο Γρηγόριος στην Κωνσταντινούπολη νυμφεύτηκε και είχε τέκνα τον Ασώτιο και την Ειρήνη.[2]
Το 991 ο Βασίλειος Β΄ Μακεδόνων οδήγησε εκστρατεία στα Βαλκάνια εναντίον του Σαμουήλ Α΄ της Βουλγαρίας και όρισε τον Γρηγόριο δούκα της Θεσσαλονίκης. Ο Ασώτιος ακολούθησε τον πατέρα του εκεί. Έπειτα σε μία επίθεση των Βουλγάρων κοντά στη Θεσσαλονίκη, ο Γρηγόριος σκοτώθηκε και ο Ασώτιος αιχμαλωτίστηκε. Αυτό έγινε ως εξής: μία ομάδα επιδρομέων προσέγγισε την πόλη και ο Γρηγόριος έστειλε τον γιο του με την εμπροσθοφυλακή για να κάνει αναγνώριση. Ο ένθερμος Ασώτιος ενεπλάκη με τους Βουλγάρους και τους απώθησε, αλλά οδηγήθηκε σε προετοιμασμένη ενέδρα· εκεί περιστοιχίστηκε από τους άνδρες του. Ο πατέρας του έσπευσε να τον βοηθήσει με την κύρια Ρωμαϊκή δύναμη, αλλά σκοτώθηκε.[2][3] Δεν γνωρίζουμε το ακριβές έτος του γεγονότος. Ο Σκυλίτζης το τοποθετεί το 996· Αρμενικές πηγές το 991. Νεότερες έρευνες το προσδιορίζουν να έγινε το αργότερο στα μέσα του 995, διότι από τότε αναφέρεται ο Ιωάννης Χάλδος ως δούκας της Θεσσαλονίκης.[4][5]
Το 996 ο Σαμουήλ, προσπαθώντας να διαφύγει μετά την καταστροφική μάχη του Σπερχειού, πάντρεψε τον Ασώτιο με την κόρη του Μιροσλάβα και τον ελευθέρωσε. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ιωάννη Σκυλίτζη αυτή, που είχε ερωτευθεί βαθιά τον αιχμάλωτο, απείλησε να γίνει αυτόχειρας, αν δεν την άφηνε ο πατέρας της να τον παντρευτεί.[2] Ο Σαμουήλ έστειλε το ζεύγος στο Δυρράχιο, όπου ο Ασώτιος έγινε κυβερνήτης. Τότε άρχισε επαφές με την Κωνσταντινούπολη με τη βοήθεια του ηγέτη των μεγιστάνων της πόλης, του Ιωάννη Χρυσήλιου και πρότεινε την παράδοση της πόλης με αντάλλαγμα τίτλους για τον ίδιο και τους γιούς του. Ο Ασώτιος και η Μιροσλάβα κατέφυγαν με ένα πολεμικό πλοίο στη Βασιλεύουσα και σύντομα μετά μία Ρωμαϊκή μοίρα εμφανίστηκε στο Δυρράχιο υπό τον Ευστάθιο Δαφνομήλη και η πόλη επέστρεψε στη Ρωμαϊκή κυριαρχία.[2][6][7]
Στην Κωνσταντινούπολη ο Βασίλειος Β΄ ονόμασε τον Ασώτιο μάγιστρο και τη σύζυγό του ζωστή πατρικία. Δεν έχουμε πληροφορίες για τη μετέπειτα ζωή τους.[2] Το έτος που έγινε το συμβάν δεν είναι σαφές: συνήθως χρονολογείται λίγο μετά το 997/8 κατά τη διήγηση του Σκυλίτζη.[2] Είναι πάντως πιθανό να έγινε πιο αργά, το 1018 κατά το τέλος του πολέμου με τους Βουλγάρους, μια και η χρονολογίες του Σκυλίτζη συχνά δεν είναι ακριβείς.[8] Ο ιταλιώτης χρονικογράφος Λούπος Πρωτοσπαθάριος δίνει άλλη ημερομηνία ανακατάληψης του Δυρραχίου, το 1004/5 και δεν αναφέρει τον Ασώτιο.[2]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε τη Μιροσλάβα, κόρη του Σαμουήλ της Βουλγαρίας· απέκτησαν τέκνα.
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Kazhdan 1991, σελίδες 2012–2013.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 PmbZ, Ašot (#20650).
- ↑ Holmes 2005, σελίδες 165, 406–407.
- ↑ Holmes 2005, σελίδες 403–404.
- ↑ Strässle 2006, σελίδες 78, 405.
- ↑ Stephenson 2003, σελίδες 17–18, 34–35.
- ↑ Holmes 2005, σελίδες 103–104.
- ↑ Holmes 2005, σελίδες 104–105, 497–498.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Holmes, Catherine (2005). Basil II and the Governance of Empire (976–1025). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-927968-5.
- Kazhdan, Alexander (1991). "Taronites". In Kazhdan, Alexander. The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford and New York: Oxford University Press. pp. 2012–2013. ISBN 0-19-504652-8.
- Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (2013). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit Online. Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Nach Vorarbeiten F. Winkelmanns erstellt (in German). Berlin and Boston: De Gruyter.
- Stephenson, Paul (2003). The Legend of Basil the Bulgar-Slayer. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-81530-7.
- Strässle, Paul Meinrad (2006). Krieg und Kriegführung in Byzanz: die Kriege Kaiser Basileios' II. gegen die Bulgaren (976–1019) (in German). Cologne: Böhlau Verlag. ISBN 3-412-17405-X.