Αγάθων
| Αγάθων | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 445 π.Χ. (περίπου)[1] Αθήνα |
| Θάνατος | 400 π.Χ. (περίπου)[1] Πέλλα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Αθήνα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | αρχαία ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | τραγικός ποιητής[2] συγγραφέας[3] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αγάθων (περ. 448 π.Χ.- περ. 400 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας τραγικός ποιητής, σύντροφος του Παυσανία, φίλος του Ευριπίδη,του Πλάτωνος και μαθητής του Σωκράτη. Οι τραγωδίες του δεν σώζονται πια σήμερα.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στην Αθήνα και πατέρας του ήταν ο Τεισαμενός, διάσημος αναμορφωτής και μεταρρυθμιστής της αθηναϊκής νομολογίας[εκκρεμεί παραπομπή]. Το Συμπόσιο του Πλάτωνα εξελίσσεται στο σπίτι του, την επομένη της πρώτης νίκης του στους τραγικούς αγώνες των Ληναίων (416 π.Χ.). Ο Αριστοφάνης τον σατιρίζει στις Θεσμοφοριάζουσες[4]. Ήταν εύπορος και φίλος της ευζωίας, σύγχρονος με τον Ευριπίδη. Δάσκαλος του ήταν ο Πρόδικος και τον Γοργία τον είχε ως πρότυπο. Στο έργο του Πλάτωνα παρατηρούμε επίσης πως είχε έναν εραστή, τον Παυσανία. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε προσκεκλημένος στην αυλή του βασιλιά της Μακεδονίας Αρχελάου, στην Πέλλα της Μακεδονίας.
Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αγάθων καινοτόμησε στα χορικά κάνοντάς τα εμβόλιμα, δηλαδή χωρίς συνάφεια με την υπόθεση του δράματος (γεγονός για το οποίο τον κατακρίνει ο Αριστοτέλης στην Ποιητική) [5]. Επίσης καινοτόμησε και στη μουσική των τραγωδιών[εκκρεμεί παραπομπή].
Από τις τραγωδίες του μας είναι γνωστές οι: Ανθεύς, Θυέστης, Μυσοί και Τήλεφος.
Σήμερα σώζονται λίγα αποσπάσματα από τους στίχους του, που έχουν εκδοθεί από τον Νάουκ (Johann August Nauck) στο Tragicorum Graecorum Fragmenta (Λειψία 1856).
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Άντριου Μπελ: «Agathon». (Βρετανικά αγγλικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα. Encyclopædia Britannica Inc..
- ↑ Χένρι Λίντελ, Ρόμπερτ Σκοτ, Χένρυ Στιούαρτ Τζόουνς: «A Greek-English Lexicon». (Αγγλικά) Μεγάλο λεξικό της ελληνικής γλώσσας. Oxford University Press. 1819.
- ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ Αριστοφάνης, Θεσμοφοριάζουσαι, 59, 106.
- ↑ Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Poetica (Ποιητική), Bekker, σελ. 1456a, γραμμή 29: τοῖς δὲ λοιποῖς τὰ ᾀδόμενα οὐδὲν μᾶλλον τοῦ μύθου ἢ ἄλλης τραγῳδίας ἐστίν· διὸ ἐμβόλιμα ᾄδουσιν πρώτου ἄρξαντος Ἀγάθωνος τοῦ τοιούτου.
|