White Light/White Heat

White Light/White Heat
LP, CD, The Velvet Underground
Κυκλοφόρησε	1968
Ηχογραφήθηκε	{{{ηχογράφηση}}}
Είδος	Πειραματικό ροκ, noise rock
Διάρκεια	40:13
Εταιρεία	{{{Label}}}
Παραγωγή	{{{παραγωγή}}}
Παραγωγός	{{{παραγωγός}}}
Δισκογραφία

Το White Light/White Heat είναι ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ των The Velvet Underground που υπήρξε παράλληλα το τελευταίο σε συνεργασία με τον Τζον Κέιλ. Μετά τις απογοητευτικές πωλήσεις του πρώτου τους άλμπουμ η σχέση του συγκροτήματος με τον Άντι Γουόρχολ άρχισε να διαλύεται. Έτσι, το 1967 το συγκρότημα απέλυσε τον Γουόρχολ και την Νίκο^[1] και ηχογράφησαν το White Light/White Heat με παραγωγό τον Τομ Ουίλσον. Το άλμπουμ έφτασε στην 199η του billboard και στην 292η του καταλόγου λίστα με τα καλύτερα άλμπουμς του περιοδικού Rolling Stone.^[2]

Ηχογράφηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το White Light/White Heat απομακρύνθηκε από τον ήχο του προηγούμενου άλμπουμ του συγκροτήματος. Ηχογραφημένο μέσα σε μόλις δύο ημέρες^[3] το συγκρότημα έδειξε να μην ενδιαφέρεται αν ο ήχος τους ήταν «γυαλισμένος» ή αν ακουγόταν εύκολα.^[3] Ο Τζον Κέιλ είχε χαρακτηρίσει το προηγούμενο άλμπουμ, The Velvet Underground And Nico ως μελωδικό και όμορφο, ενώ αυτό ως βίαιο και δυνατό, χωρίς ίχνος ομορφιάς, πράγμα που αληθεύει ακούγοντας το θορυβώδες περιεχόμενο του άλμπουμ, βασισμένο σε δυνατά "τζαμαρίσματα" και εκκοφαντικούς ήχους. Παρ' όλα αυτά μια προγενέστερη ηχογράφηση του άλμπουμ, που περιέχεται στο box set Peel Slowly And See, φανερώνει έναν εντελώς διαφορετικό και πιο φροντισμένο ήχο, από αυτόν της επίσημης κυκλοφορίας.^[3]

Το περιεχόμενο του άλμπουμ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα τραγούδια του δίσκου ήταν καινοτόμα για την εποχή τόσο σε μουσικό επίπεδο όσο και στιχουργικά. Σχεδόν όλα περιλαμβάνουν τις θορυβώδεις κιθάρες των Λου Ριντ και Στέρλινγκ Μόρισσον, το ηλεκτρικό μπάσο, τη βιόλα και το εκκλησιαστικό όργανο (δια μέσου ενισχυτή κιθάρας) του Τζον Κέιλ και τα ντραμς της Μορίν Τάκερ. Χαρακτηριστικά σημεία του δυνατού ήχου των The Velvet Underground στο δίσκο είναι τραγούδια όπως το The Gift, όπου η αφήγηση μιας ιστορίας, πλαισιώνεται από μακρόσυρτα σόλο κιθάρας και ντραμς, στο I Heard Her Call My Name και στο τελευταίο κομμάτι, το Sister Ray, όπου το συγκρότημα επιδίδεται σε ένα τεράστιο "τζαμάρισμα", διάρκειας δεκαεφτά λεπτών, βασισμένο σε τρεις συγχορδίες.

Στιχουργικά τα τραγούδια περιέχουν αναφορές στα ναρκωτικά, όπως στο ομώνυμο πρώτο τραγούδι, στις εγχειρήσεις αλλαγής φύλου, σε τραβεστί και λοβοτομές στο Lady Odiva's Operation και διάφορες ακολασίες στο Sister Ray, θέματα πρωτότυπα για την εποχή που κυκλοφόρησε ο δίσκος.

Το εξώφυλλο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μάυρο εξώφυλλο του άλμπουμ, παρουσιάζει ένα αχνό περίγραμμα ενός τατουάζ νεκροκεφαλής, που διακρίνεται δύσκολα λόγω του σκούρου φόντου και αποτελεί φωτογραφία του Billy Name. το εξώφυλλο γνώρισε πολλές μετατροπες και επανεκδόσεις, ανάμεσά τους αυτή της Polydor το 1985, με ένα απόλυτο μαύρο φόντο πίσω από το άσπρο λογότυπο (The Velvet undergtround, White Light/White Heat) και επίσης άλλη μια, του 1976, από την MGM records, παρουσιάζοντας ένα άσπρο φόντο μαζί με το περίγραμμα κάποιον στρατιωτών.