Ναός του νερού
| Ναός του νερού | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | βουδιστικός ναός |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 34°32′46″N 134°59′23″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Αβάτζι[1] |
| Χώρα | Ιαπωνία[2] |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Ο Ναός του Νερού (Water Temple), είναι βουδιστικός ναός. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού Αβάτζι, στην Ιαπωνία. Κατασκευάστηκε το 1991, σε σχέδια του Αρχιτέκτονα Ταντάο Άντο. [3]
Το κτίριο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το κτίριο είναι μία νέα κύρια αίθουσα, για τον Hompukuji, έναν βουδιστικό Ναό.[4] Είναι κτισμένο δίπλα σε αυτόν, στην κορυφή ενός μικρού λόφου. Είναι ναός του Ninnaji Shingon, της παλαιότερης αίρεσης του Ταντρικού Βουδισμού στην Ιαπωνία.[3]
Περιβάλλον - Τοπίο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ναός του Νερού, βρίσκεται σε ένα λοφώδες τοπίο με αραιή δόμηση, ανάμεσα σε δάση Μπαμπού και καλλιέργειες ρυζιού.[3] Είναι κτισμένο στην κορυφή ενός λόφου, απ’όπου προσφέρεται θέα στον κόλπο της Οσάκα.[4]Στο περιβάλλον του, εμφανίζεται ως μία λίμνη με νούφαρα, μέσα σε ένα οβάλ μπετονένιο αβαθές δοχείο (που ουσιαστικά αποτελεί και την οροφή του κτιρίου), προστατευμένη νοτιοανατολικά από δυο μεγάλους τοίχους από σκυρόδεμα.[3]
Χρήση - Θρησκευτικός χαρακτήρας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ναός είναι πολύ διαφορετικός από τους παραδοσιακούς ξύλινους ναούς στην Ιαπωνία. [5]Παρ’όλ’αυτά, ο έντονος συμβολισμός και μυστικισμός που διέπει τις χωρικές του ενότητες, αποδεικνύει την συνάφειά του με τους τελευταίους, αλλά και την ιερότητα του ως χώρο, παρά τις μορφολογικές αποκλίσεις.[3]Το νούφαρο (lotus flower) είναι σύμβολο του παραδείσου, και του Αμίδα Βούδα (Amida Buddha).[3]Τα βασικά εργαλεία :μεγάλες μπετονένιες καθαρές επιφάνειες, λίμνη/οροφή στην κορυφή του λόφου, ανάγονται σε σύμβολα με σαφείς θρησκευτικές προεκτάσεις, ενώ προσφέρουν μία ιδιαίτερη εμπειρία σε σχέση με την φύση και το κτίριο.[5]
Περιγραφή του κτιρίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρόσβαση - Προσέγγιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πρόσβαση στον Ναό γίνεται μέσω του προϋπάρχοντος Hompukuji. Ένα μονοπάτι ξεκινάει από τον τελευταίο και ανεβαίνει τον λόφο, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ο Ναός του Νερού.[4]
Κάτοψη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανεβαίνοντας στην κορυφή του λόφου, ο επισκέπτης φτάνει στο άκρο ενός ευθύγραμμου τοίχου. Εισερχόμενος από ένα μεγάλο άνοιγμα αντικρίζει έναν ακόμα τοίχο ο οποίος παρακολουθεί την καμπυλότητα της λίμνης.[6] Μεταξύ του ευθύγραμμου και του καμπύλου τοίχου συνεχίζεται το μονοπάτι –στρωμένο με μικρά λευκά χαλίκια- στο τέλος του οποίου ο επισκέπτης στρίβει για να του αποκαλυφθεί η θέα της λίμνης. Στον κεντρικό άξονά της, αναδύεται μια μπετονένια σκάλα η οποία οδηγεί στο εσωτερικό του ναού. Σε αντίθεση με τις απλές γραμμές και τα ήπια χρώματα εξωτερικά, το εσωτερικό του ναού χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα των χώρων και έντονο κόκκινο χρώμα.[7] Η διάταξη είναι λαβυρινθώδης με ένα κυκλικό τοίχο και ξύλινα πλαίσια να διαμορφώνουν την κίνηση. Στο τέλος της κυκλικής αυτής κίνησης βρίσκεται το άγαλμα του Βούδα στο μοναδικό σημείο του κτιρίου που φωτίζεται με φυσικό φως από το δώμα.[8]
Τομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κεντρική ιδέα του Ναού βασίζεται στην τομή. Όλη η κίνηση μέχρι την είσοδο ακολουθεί την φυσική κλίση του λόφου. Ξεκινάει πρώτα από χαμηλά από τον προϋπάρχοντα ναό, φτάνει στην κορυφή του λόφου και ξανακατεβαίνει τον λόφο με την σκάλα.[7]
Η σκάλα εκτός από την μίμηση της κλίσης του λόφου λειτουργεί συμβολικά ως μέσο εξαγνισμού για τον επισκέπτη. Η βύθισή μέσα από την λίμνη οδηγεί στο ιερό εσωτερικό κομμάτι του κτιρίου το οποίο στέφεται από αυτή.[4]
Μέσω της τομής γίνεται αντιληπτή η σχέση του κυρίως ναού με την λίμνη, όπου το μόνο που τα συνδέει είναι η σκάλα. Ο κυρίως ναός δεν επικοινωνεί με άλλον τρόπο με το εξωτερικό περιβάλλον. Μάλιστα δεν λαμβάνει φυσικό φως παρά μόνο στο σημείο που βρίσκεται το άγαλμα του Βούδα όπου φωτίζεται από το δώμα.[4]
Συμβολισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όλες οι κινήσεις είναι σχεδιασμένες τόσο σε τομή όσο και σε κάτοψη ώστε να είναι συμβολικές και μοναδικές. Το βασικό εργαλείο του αρχιτέκτονα είναι η σπειροειδής κίνηση και η εναλλαγή του φωτός και της σκιάς.[7]
Το πρώτο σημάδι που καλεί τον επισκέπτη να προσεγγίσει το ναό είναι ο πρώτος ευθύγραμμος τοίχος, ύστερα ακολουθεί το σκιασμένο μονοπάτι ανάμεσα στους δύο τοίχους και βγαίνοντας από αυτό αντικρίζει πάλι το φως και την λίμνη.Το μονοπάτι αυτό είναι στρωμένο με μικρά χαλίκια, ενώ οι ήχοι που παράγονται κατά τον βηματισμό σε αυτά, συμμετέχουν και συντελούν σε μία συνολική αισθητηριακή εμπειρία (φώς-σκιά-ήχοι-υφές-χρώματα).Η σκάλα λειτουργεί σαν μετάβαση που οδηγεί πάλι από το φως στο σκοτάδι, στο εσωτερικό του ναού όπου φως φυσικό υπάρχει σε ένα μόνο σημείο. Η κάτοψη του ναού επηρεάστηκε και από την δομή του νούφαρου που αποτελεί ιερό φυτό για τον Βουδισμό. Η αφετηρία αυτή μεταφράστηκε στην κάτοψη με τους ομόκεντρους καμπύλους τοίχους οι οποίοι μιμούνται το άνθος του.[4]
Υλικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα κύρια υλικά από τα οποία αποτελείται ο Ναός του Νερού, είναι το σκυρόδεμα, που κυριαρχεί στις εξωτερικές επιφάνειες, ενώ στους εσωτερικούς χώρους, και συγκεκριμένα στην κυρίως αίθουσα όπου βρίσκεται το άγαλμα του Βούδα, υπάρχουν ξύλινα πλαίσια, ημιδιάτρητες ξύλινες επιφάνειες, ενώ χρήση ξύλου γίνεται και σε ορισμένα δάπεδα και επενδύσεις τοίχων. Στον ίδιο χώρο, υπάρχουν στοιχεία βαμμένα με κόκκινο χρώμα, το οποίο φιλτράρει και ανακλά το φυσικό φως δημιουργώντας μια ιδιαίτερη χωρική αίσθηση. Το ξύλο αποτελεί, εκτός των άλλων, σημείο ταύτισης του κτιρίου με την ναοδομική παράδοση της Ιαπωνίας. Το σκυρόδεμα, είναι ένα υλικό που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο αρχιτέκτονας του κτιρίου, Tadao Ando και στο συγκεκριμένο κτίριο βασικά στοιχεία όπως η σκάλα, οι εξωτερικοί τοίχοι και η βάση της λίμνης είναι κατασκευασμένα από αυτό. Κυρίαρχο για το κτίριο, είναι και το στοιχείο του νερού. Η όλη κατασκευή εκφράζεται ως μία λίμνη με νούφαρα στην κορυφή του λόφου, η οποία και αποτελεί την οροφή του κτιρίου, το οποίο αναπτύσσεται ημιϋπόσκαφα κάτω από αυτή. Τα μικρά χαλίκια και η λευκή άμμος, με τα οποία είναι στρωμένο το μονοπάτι της εισόδου, συμμετέχουν με τους ήχους που παράγουν στην εμπειρία εισόδου.[3]
Ο Αρχιτέκτονας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρχιτέκτονας του κτιρίου είναι ο Ιάπων Ταντάο Άντο (Tadao Ando), νικητή του βραβείου Pritzker το 1995.[9] Έχει σχεδιάσει –μεταξύ άλλων- πληθώρα κατοικιών αλλά και θρησκευτικών χώρων. Έχει κατά κύριο λόγο ένα δικό του προσωπικό τρόπο να αντιμετωπίζει την αρχιτεκτονική, δημιουργώντας περίπλοκες, συμβολικές αλληλουχίες χώρων, χρησιμοποιώντας απλές και καθαρές φόρμες, εστιάζοντας στην αισθητηριακή εμπειρία και την πνευματικότητα.[9] Ο Ναός του Νερού, θεωρείται από τα σημαντικότερα έργα του, με έντονα συμβολικά και θρησκευτικά στοιχεία που προβάλλονται μέσα από τον σχεδιασμένο χώρο.[8]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 27912. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2018.
- ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 27912. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2018.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 «Water Temple, Tadao Ando».
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Frampton, Kenneth (1991). Tadao Ando (PDF). ISBN 0870701983.
- ↑ 5,0 5,1 Martin, Kristinellen (29 Απριλίου 2013). «Water Temple». TADAOANDOCRITICALREGIONALISM.
- ↑ [http://www.isaet.org/images/extraimages/P1215224.pdf «Emotional Architecture - A Study of Tadao Ando’s Genius Loci Design Philosophy and Design Syntax»]. International Journal of Chemical, Environmental & Biological Sciences (IJCEBS). http://www.isaet.org/images/extraimages/P1215224.pdf.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 «Water Temple (Shingonshu Honpukuji)». ArchiTravel. 1 Ιανουαρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2018.
- ↑ 8,0 8,1 «Water Temple». Architectuul.
- ↑ 9,0 9,1 «Tadao Ando». wikipedia.