International DuraStar

International DuraStar
International DuraStar
	International TerraStar του 2019
Σύνοψη
Κατασκευαστής	International Trucks
Μητρική εταιρεία	International Harvester
Παραγωγή	2001 — σήμερα
Σεζόν	2001 — σήμερα
Αμάξωμα και σασί
Κατηγορία	Μεσαίο-μεγάλο φορτηγό
Χρονολόγιο
Προηγούμενο μοντέλο	International σειρά 4000 (1990-2002)

Το International DuraStar (αρχικά εισήχθη ως η σειρά International 4000), είναι μια σειρά φορτηγών μεσαίας χρήσης που παρήχθη από τη Navistar International από το 2001 έως το 2018. Παρουσιάστηκε ως ο διάδοχος της σειράς International 4000 του 1989–2001, η σειρά 4000 μετονομάστηκε σε DuraStar το 2008. το International DuraStar ανταγωνίστηκε οχήματα καμπίνας πλαισίου που προέρχονται από pickup φορτηγά, όπως το Freightliner Business Class M2 Kenworth T-270/T-370 και το Hino 600. Το φορτηγό αναπτύχθηκε ως σειρά προϊόντων τάξης 6-7, έτσι το 4000/DuraStar είχε τοποθετηθεί κάτω από τον ημι-τράκτορα περιφερειακών αποστάσεων 8000/TranStar, με το τάξης 5 International TerraStar (2010–2015) να λειτουργεί ως η μικρότερη διεθνής σειρά προϊόντων "μουρωτής" καμπίνας.

Τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα του DuraStar είναι οι προβολείς σε σχήμα μισοφέγγαρου και ένα χαρακτηριστικό «μαύρο σημείο» στην αριστερή πλευρά της καμπίνας. Το 4000/DuraStar, το οποίο κατασκευάστηκε τόσο ως ημι-τράκτορας όσο και ως ένα ίσιο/άκαμπτο φορτηγό (πλατφόρμας), έχει χρησιμοποιηθεί σε μεγάλη ποικιλία εφαρμογών, όπως οχήματα έκτακτης ανάγκης, ρυμούλκηση, φορτηγά πλατφόρμας και φορτηγά με κιβώτια φορτίου . Για χρήση λεωφορείων, το πλαίσιο χρησιμοποιείται τόσο σε διαμορφώσεις καλυμμένου σασί όσο και σε διατομή καμπίνας για σχολικά λεωφορεία και εμπορικές εφαρμογές.

Για την παραγωγή του 2019, το International DuraStar υποβλήθηκε σε εκτενή αναθεώρηση και έγινε η σειρά International MV.^[1]

Συμμαχία Blue Diamond Truck[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του 2001, η Navistar συνήψε μια κοινοπραξία 50/50 για την παραγωγή εμπορικών οχημάτων με τη Ford Motor Company, με την επίσημη ονομασία Blue Diamond Truck, LLC. Βάσει της συμφωνίας, η Navistar συναρμολόγησε φορτηγά μεσαίας χρήσης και για τις δύο εταιρείες στις εγκαταστάσεις της στο General Escobedo του Μεξικού.^[2]^[3]

Αν και εξωτερικά τελείως διαφορετικά, τόσο οι σειρές μοντέλων Ford όσο και Navistar θα μοιράζονταν ένα κοινό πλαίσιο. Η μεσαίου τύπου Ford F-Series (η οποία είχε ήδη μπει στην παραγωγή το 2000 στο General Escobedo) μοιράστηκε την καμπίνα της με τη σειρά F-Series Super Duty (F-250 έως F-550). Αν και μικρότερα οχήματα της σειράς F χρησιμοποιούσαν κινητήρες ντίζελ που παρέχονται από το Navistar, τα Ford μεσαίου τύπου χρησιμοποιούσαν κινητήρες που προμήθευαν οι Cummins και Caterpillar.^[4]

Το DuraStar χρησιμεύει ως η πρώτη γραμμή της δομής καμπίνας NGV (Next-Generation Vehicle), η νέα σειρά International 4000 προμηθεύτηκε τους κινητήρες της μέσα από την εταιρεία, μεταφέροντας τους T444E V8 και DT466E I6 ντίζελ (αργότερα κινητήρες VT365, DT466 και MaxxForce) από την προηγούμενη σειρά 4000 (κοινή χρήση άλλων εξαρτημάτων συστήματος μετάδοσης κίνησης εμπορικής κατηγορίας με τη Ford και άλλα μεσαία οχήματα).

Σειρά 4000 (2001-2007)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Φεβρουάριο του 2001, η Navistar κυκλοφόρησε την ολοκαίνουργια σειρά 4000, που ονομάστηκε "Φορτηγά Υψηλής Απόδοσης". Το φορτηγό αναπτύχθηκε στην κοινοπραξία Blue Diamond Truck με τη Ford, η σειρά 4000 σηματοδότησε την πρώτη εντελώς νέα σειρά φορτηγών από τη International από τη σειρά S του 1979. Μοιράζοντας το σασί του με τη μεσαίου τύπου Ford F-Series (που παρουσιάστηκε το 2000), το International 4300/4400 διατήρησε τους ντίζελ DT466 και DT530 των προκατόχων τους. Για εκδόσεις εξοπλισμένες με αυτόματα κιβώτια ταχυτήτων, τα ηλεκτρονικά για τον κινητήρα και τα κιβώτια ταχυτήτων επανασυντονίστηκαν για βελτιστοποίηση της απόκρισης του γκαζιού και της αλλαγής ταχυτήτων, για αύξηση τόσο της απόδοσης όσο και της οικονομίας καυσίμου. Για να αυξηθεί η ορατότητα προς τα εμπρός, το μέγεθος του παρμπρίζ αυξήθηκε κατά πάνω από 60%, με πρόσθετη προσοχή στις βελτιώσεις στον εξαερισμό.

Στο λανσάρισμα της σειράς 4000, εισήχθησαν τα στάνταρντ 4300 και υψηλότερα συνολικού βάρους 4400 ως αντικαταστάτες για την προηγούμενη σειρά μοντέλων 4900. Το 2002, το μικρού συνολικού βάρους 4200 παρουσιάστηκε ως αντικατάστατης της σειράς 4700, σηματοδοτώντας την εισαγωγή του κινητήρα VT365. Το 2006, το 4100 παρουσιάστηκε, επεκτείνοντας τη σειρά μοντέλων στην κατηγορία 5. Το μοντέλο διακόπηκε μετά από ένα μόνο έτος παραγωγής. Τα 4200, 4300 και 4400 κατασκευάστηκαν τόσο σε τυπικό όσο και σε πλαίσιο χαμηλού προφίλ. Το 4400 παρήχθη και σε ημιτράκτορα, ο οποίος ήταν 4 ίντσες ψηλότερα από το φορτηγό σασί, το τράκτορας 4400 ήταν η μόνη έκδοση που προσφερόταν με τον κινητήρα DT570 ως προαιρετική επιλογή.

DuraStar (2008-2018)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για το 2008, που συνέπεσε με την εισαγωγή του International ProStar και του International LoneStar, η Navistar αναθεώρησε την επωνυμία των σειρών μοντέλων φορτηγών της. Σύμφωνα με την ονοματολογία που χρησιμοποιούσε προηγουμένως η International Harvester, οι γραμμές φορτηγών υιοθέτησαν ένα σχήμα ονοματοδοσίας "xxxxStar", με τη σειρά 4000 να υιοθετεί το όνομα μοντέλου DuraStar. Αυτή η αλλαγή ολοκληρώθηκε στο σύνολό της για το μοντέλο του 2010. Σε μια άλλη αναθεώρηση, για να συμμορφωθεί με τους κανονισμούς εκπομπών του 2007, η σειρά κινητήρων υποβλήθηκε σε εκτενή αναθεώρηση, με τον 6.0L VT365 V8 να αντικατασταθεί από τον 6.4L MaxxForce 7 V8. Η σειρά κινητήρων DT inline-6 υποβλήθηκε επίσης σε αναθεωρήσεις, με το DT466 να γίνεται MaxxForce DT και το DT570 να γίνεται MaxxForce 9, υιοθετώντας τετραβαλβίδες κυλινδροκεφαλές και ανακυκλοφορία καυσαερίων για μείωση των εκπομπών.

Ενώ κάθε σειρά διεθνών μοντέλων διατήρησε τη χρήση αριθμητικών κωδικών μοντέλων, μετά την αναθεώρηση του μοντέλου, η χρήση τους υποβαθμίστηκε σε μεγάλο βαθμό, σε μεγάλο βαθμό σε μέρη όπως η πινακίδα κατασκευής του οχήματος. Εξωτερικά, η International αντικατέστησε την αριθμητική σειρά και την αναγνώριση κινητήρα με σενάριο που προσδιορίζει τη σειρά μοντέλων.

Το 2010, εισήχθη η σειρά μοντέλων International TerraStar, αντικαθιστώντας ουσιαστικά τη σειρά μοντέλων 4100 να ανταγωνιστεί Sterling Bullet, Ford E-550, Ford F-550, Hino 185, Chevrolet Kodiak/GMC Topkick C5500, Kenworth T-170, Kenworth T-180, και Peterbilt 325 που είχε διακοπεί. Μοιράζοντας την καμπίνα του DuraStar, το TerraStar καθόταν σε ένα χαμηλότερο πλαίσιο και φορούσε τη δική του κουκούλα.

Αναθεώρηση του συστήματος μετάδοσης κίνησης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για την παραγωγή του 2015, το DuraStar άρχισε να χρησιμοποιεί σταδιακά τους κινητήρες ντίζελ Cummins ISB6.7 προαιρετικά, τοποθετημένοι μεταξύ του MaxxForce 7 και του MaxxForce DT, με το ISL ως προαιρετικό μαζί με το MaxxForce 9. Παρόλο που οι κινητήρες Cummins ISX είχαν προσφερθεί σε φορτηγά Διεθνούς Κατηγορίας 8, η επέκταση σηματοδότησε την εισαγωγή του πρώτου κινητήρα ντίζελ επιλεκτικής καταλυτικής μείωσης για ένα όχημα Navistar μεσαίου τύπου.

Μετά το 2016, η Navistar τερμάτισε την παραγωγή των κινητήρων MaxxForce 7, MaxxForce DT και MaxxForce 9, με τους κινητήρες ISB και ISL να γίνονται οι μοναδικές προσφορές κινητήρων του DuraStar.

Δεύτερη γενιά (2019–σήμερα)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για την παραγωγή μοντέλου 2019, η σειρά προϊόντων DuraStar μεσαίου τύπου υπέστη την πιο εκτεταμένη αναθεώρηση από το ντεμπούτο της το 2001 και μετονομάστηκε σε International MV Series . Σύμφωνα με τις αναθεωρήσεις στις σειρές προϊόντων International Class 8, η σειρά MV εισήγαγε μια σειρά από ενημερώσεις στο εσωτερικό της καμπίνας. Εξωτερικά που διακρίνονται από μεγαλύτερες πόρτες και πλαϊνά παράθυρα, τα τέταρτα παράθυρα του DuraStar αντικαταστάθηκαν με ένα μονοκόμματο πλαϊνό παράθυρο με χαμηλότερο περβάζι. Το ταμπλό υπέστη εκτενείς αλλαγές, με τον προηγούμενο πίνακα οργάνων να αντικατασταθεί από μια επαναδιαμορφώσιμη ψηφιακή οθόνη.

Η διεθνής σειρά MV συνεχίζει τη χρήση κινητήρων ντίζελ Cummins, με τα Cummins B6.7 και L9 να προσφέρονται, ανάλογα με τη διαμόρφωση.^[5]

Το 2021, η σειρά MV ενημερώθηκε με επανασχεδιασμένο καπό και προφυλακτήρα.

Το 2021, η Navistar ανακοίνωσε μια ηλεκτρική παραλλαγή μπαταρίας της σειράς MV, την eMV. Οι Navistar και Penske ανακοίνωσαν και οι δύο τον Οκτώβριο 11, 2021, ότι η Penske θα ήταν ο πρώτος στόλος στις Ηνωμένες Πολιτείες που θα λειτουργούσε το eMV.

Παραλλαγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το International DuraStar μοιράζεται τη σχεδίαση της καμπίνας του με πολλές διεθνείς σειρές προϊόντων, όπως: το φορτηγό μεσαίας χρήσης TerraStar Class 5, τα φορτηγά βαρέως σέρβις 7000/WorkStar (μετονόμασε σε International HV), το 8000/TranStar ημιτρακτέρ περιφερειακών αποστάσεων (μετονομάστηκε σε International RH), το αεροδυναμικό ημι-τρακτέρ μεγάλων αποστάσεων ProStar (μετονομάστηκε σε International LT) και το ημιτρακτέρ LoneStar.

Λεωφορείο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όπως και η σειρά 4000 πριν, το DuraStar χρησιμεύει ως δημοφιλής πλατφόρμα για κατασκευαστές λεωφορείων, με δύο διαμορφώσεις που πωλούνται για παραγωγή λεωφορείων. Το International 3200 είναι ένα πλαίσιο κομμένης καμπίνας. το International 3300 είναι ένα καλυμμένο σασί. Το πρώτο πωλείται κυρίως για εμπορικές εφαρμογές, ενώ το δεύτερο πωλείται σχεδόν αποκλειστικά στη θυγατρική IC Bus της Navistar, τόσο για σχολικά λεωφορεία όσο και για εμπορικές εφαρμογές.

Υβριδικά φορτηγά ντίζελ-ηλεκτρικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2007, η Navistar International έγινε ο πρώτος Αμερικανός κατασκευαστής φορτηγών που παρήγαγε ένα πετρελαιοηλεκτρικό φορτηγό, με το International DuraStar Hybrid. Η International Truck and Engine συνεργάστηκε με το Hybrid Truck Users Forum (HTUF), μια κοινοπραξία πελατών της βιομηχανίας κοινής ωφέλειας, την Eaton Corporation, την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον οργανισμό Calstart για να βοηθήσουν με το κόστος διάθεσης της τεχνολογίας στην αγορά. Παρείχε επίσης άμεση ανατροφοδότηση και υποστήριξη πελατών.

Αγροτικό (pickup)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 2005 έως το 2008, η International πούλησε μια παραλλαγή φορτηγού με πλήρωμα καμπίνας της σειράς 4000 που παράγεται στο εργοστάσιο. Ονομάστηκε International RXT (RXT=Recreational Extreme Truck), με μήκος 272 ίντσες, το φορτηγό ήταν το φορτηγό με το μεγαλύτερο μήκος που κατασκευάστηκε ποτέ.προς πώληση στη Βόρεια Αμερική. Σε αντίθεση με το CXT που προέρχεται από τη σειρά 7000, το RXT ήταν πισωκίνητο και διατέθηκε στο εμπόριο σε πελάτες με μεγάλα ρυμουλκούμενα RV (τροχόσπιτα), σκάφη και για τρέιλερ μεταφοράς αλόγων. Και τα δύο φορτηγά προμηθεύονται μια καρότσα φορτηγών από το Ford F-350 Super Duty. Προερχόμενο από το 4200, το RXT τροφοδοτήθηκε από ένα 230 hp VT365 V8 και κιβώτιο ταχυτήτων Allison 2200.