Χρήστης:Psorogato/πρόχειρο/ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αυτή η σελίδα είναι ένα πρόχειρο του χρήστη Psorogato. Εξυπηρετεί ως χώρος δοκιμών και ανάπτυξης σελίδων της Βικιπαίδειας και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα.

 Διαγραφή αυτού του προχείρου 

1. Αντιγράψτε αυτό: #ΑΝΑΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ [[Χρήστης:Psorogato/πρόχειρο]]
2. Κάντε κλικ εδώ
3. Κάντε το επικόλληση στην αρχή της σελίδας
4. Πατήστε «Δημοσίευση»

Ο Αίσωπος και η αλεπού

[1][2]Οι Αισώπου μύθοι είναι μια σειρά παραμυθιών που ανήκουν στο λογοτεχνικό είδος με τη σημερινή ονομασία παραβολή ή αλληγορία. 

Χαρακτηριστικά των Αισώπειων μύθων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι, το τζιτζίκι, το μυρμήγκι κλπ. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι συμβολικός κι αλληγορικός. Οι μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη . Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχαν τη μοναδική ικανότητα να δίνουν στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό στις διηγήσεις του Αισώπου ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.

Οι Αισώπειοι Μύθοι γράφτηκαν σε πεζό λόγο, διότι μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.

Ο Αίσωπος ήταν σκλάβος στην αρχαία Ελλάδα που του άρεσε να παρατηρεί τόσο τους ανθρώπους όσο και τα ζώα. Οι περισσότεροι χαρακτήρες στις ιστορίες του είναι ζώα, μερικά από τα οποία  αντιπροσωπεύουν ανθρώπινους χαρακτήρες σε ότι αφορά την ομιλία και τα συναισθήματα.  Τα περισσότερα, όμως, διατηρούν τις ιδιότητες που έχουν σαν ζώα: οι χελώνες είναι αργές, οι λαγοί τρέχουν γρήγορα, τα λιοντάρια τρώνε ζώα κλπ. Ο Αίσωπος χρησιμοποιεί αυτές τις ιδιότητες και τις φυσικές τάσεις των ζώων για να τονίσει τις ανθρώπινες αδυναμίες και την σοφία. Κάθε μύθος έχει και ένα ηθικό δίδαγμα και για τον λόγο αυτό χρησιμοποιούνται αιώνες τώρα για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ταυτιστεί έστω για μια φορά με τον οκνηρό τζίτζικα και τον εργατικό μέρμηγκα, πόσες φορές δεν ποθήσαμε κάτι μη εφικτό και δείξαμε προσποιητή αδιαφορία σαν την αλεπού με τα σταφύλια; οι μύθοι του Αισώπου έχουν τη μοναδικοί ιδιότητα να συγκινούν και διδάσκουν όχι μόνο τους μικρούς αναγνώστες, αλλά και να ξυπνάνε μνήμες και νοσταλγία στους ενήλικες.

Οι Μύθοι του Αισώπου είναι ευχάριστοι, διασκεδαστικοί και ιδιαίτερα διδακτικοί για τους μικρούς αναγνώστες. Προβάλλουν την αγάπη, την τιμιότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλοβοήθεια, την ευγνωμοσύνη, την καλοσύνη κ.ά. Με τις έξυπνες προσωποποιήσεις των ζώων, που γίνονται μέσα απ' αυτούς, δίνονται παραστατικότατα πολλές εικόνες ανθρώπινων χαρακτήρων. Κάτω από τον καθένα μύθο σημειώνεται ένα δίδαγμα, το οποίο βοηθάει θετικά στην καλλιέργεια και τη διάπλαση του χαρακτήρα του παιδιού.

Γνωστοί μύθοι του Αισώπου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι

Μιά φορά κι ένα καιρό ένας σκλάβος που λεγόταν Ανδροκλής δραπέτευσε από τον κύριό του και κατέφυγε στο δάσος. Όπως περιπλανιόταν εκεί συνάντησε ένα λιοντάρι ξαπλωμένο στο έδαφος που στέναζε και βογκούσε. Καταρχάς γύρισε για να φύγει, αλλά διαπιστώνοντας ότι το λιοντάρι δεν τον ακολούθησε, γύρισε πίσω και πλησίασε προσεκτικά. Καθώς ήρθε κοντά του, το λιοντάρι έβαλε έξω το πόδι του, το οποίο ήταν πρησμένο και αιμορραγούσε, και ο Ανδροκλής διαπίστωσε ότι είχε πατήσει ένα τεράστιο αγκάθι που του προκαλούσε όλο τον πόνο. Με προσοχή έπιασε και τράβηξε το αγκάθι και έδεσε την πληγή στο πόδι του λιονταριού κόβοντας ύφασμα από τον χιτώνα του. Το λιοντάρι σε λίγο μπόρεσε να σηκωθεί και άρχισε να γλύφει το χέρι του Ανδροκλή όπως ένα σκυλί. Κατόπιν το λιοντάρι πήρε τον Ανδροκλή στη σπηλιά του, και καθημερινά του έφερνε  κρέας να τρώει για να ζήσει. Αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός και στρατιώτες συνέλαβαν τον Ανδροκλή και το λιοντάρι.

Μετά από την σύλληψη του ο σκλάβος καταδικάστηκε να φαγωθεί από το λιοντάρι, που το είχαν αφήσει χωρίς φαγητό για αρκετές ημέρες. Ο αυτοκράτορας και όλοι οι αξιωματικοί του ήρθαν στην αρένα να δουν το θέαμα και ο Ανδροκλής οδηγήθηκε στη μέση του χώρου. Αμέσως μετά το λιοντάρι αφέθηκε να βγει από το κρησφύγετο του, και όρμηξε με βρυχηθμό προς το θύμα του. Αλλά μόλις ήρθε κοντά στον Ανδροκλή  αναγνώρισε τον φίλο του, και άρχισε να του γλείφει τα χέρια όπως ένα φιλικό σκυλί. Ο αυτοκράτορας, που εξεπλάγη με αυτό, κάλεσε τον Ανδροκλή, ο οποίος του είπε ολόκληρη την ιστορία. Ο αυτοκράτορας εντυπωσιάστηκε πολύ από την ιστορία και αποφάσισε να ελευθερώσει τον σκλάβο, και άφησε το λιοντάρι ελεύθερο στο δάσος του.

Το δίδαγμα του παραπάνω μύθου: "Η ευγνωμοσύνη είναι αυτό που χαρακτηρίζει τις ευγενείς  ψυχές

2. Η χελώνα και ο λαγός

Μια χελώνα και ένας λαγός τσακώνονταν για το ποιος μπορεί να τρέξει πιο γρήγορα. Καθόρισαν λοιπόν την ώρα και το σημείο και κατόπιν ξεκίνησαν τον αγώνα δρόμου. Ο λαγός που ήταν από τη φύση του πιο γοργοπόδαρος, παραμέλησε τον αγώνα και αποφάσισε να κοιμηθεί. Η χελώνα με τη σειρά της, γνωρίζοντας πως είναι αργή, δεν σταμάτησε στιγμή να τρέχει και έτσι ξεπέρασε το λαγό που κοιμόταν και κέρδισε το έπαθλο της νίκης.

Το δίδαγμα: συχνά η κοπιαστική προσπάθεια νικάει το φυσικό χάρισμα, ειδικά όταν παραμένει ακαλλιέργητο

3. Η αλεπού και τα σταφύλια

Κάτω από μια κληματαριά, σταφύλια για να φτάσει, πηδούσε αδίκως μια αλεπού, που ’χε πολύ πεινάσει. 

Κι αφού απέμεινε άκαρπη κι η τελευταία προσπάθεια, πήρε το δρόμο της γι’ αλλού, λέγοντας με απάθεια: 

« Τσάμπα τσαμπιά κυνήγησα· το χρόνο μου έχω χάσει, αφού οι ρώγες που ’θελα δεν έχουν ωριμάσει, αγουρίδες είναι... ».

Με παροιμία το είπανε οι άνθρωποι καθάρια: Το δίδαγμα: « Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια ».

Το ρεπερτόριο των Αισώπειων μύθων μεγάλο και πλούσιο σε διδάγματα:

ο τζίτζικας και ο μυρμήγκι, ο ψεύτης βοσκός, το λιοντάρι και το ποντίκι, ο γάιδαρος και η σκιά του, η κολοβωμένη αλεπού, το λιοντάρι η αλεπού και η ελαφίνα

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ ΤΡΙΒΙΖΑΣ, ΕΥΓΕΝΙΟΣ. ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΑΙΣΩΠΟΣ. 
  2. ↑ Αίσωπος

Βιβλιογραφικές πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • [1]Σμυρνιωτάκης, Γιάννης (2015). Οι μύθοι του Αισώποι. Αθήνα: Ερευνητές. σελ. 10. ISBN 9789603685005. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[2][Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


  1. ↑ Empty citation (βοήθεια) 
  2. ↑ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΑΓΓΕΛΗΣ (2003). ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ *ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ). ΑΘΗΝΑ: ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ. σελ. 16. ISBN 9789603980865. 
  3. ↑ Αίσωπος (2013). 135 μύθοι του Αισώπου. Αθήνα: 'Αγκυρα. σελ. 326. ISBN 9789605471019. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χρήστης:Psorogato/πρόχειρο/ΑΙΣΩΠΟΥ_ΜΥΘΟΙ&oldid=6680253"