Χρήστης:Katikei/πρόχειρο/Γεράσιμος Σταύρου

Αυτή η σελίδα είναι ένα πρόχειρο του χρήστη Katikei. Εξυπηρετεί ως χώρος δοκιμών και ανάπτυξης σελίδων της Βικιπαίδειας και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα.

Διαγραφή αυτού του προχείρου

1. Αντιγράψτε αυτό: #ΑΝΑΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ [[Χρήστης:Katikei/πρόχειρο]]
2. Κάντε κλικ εδώ
3. Κάντε το επικόλληση στην αρχή της σελίδας
4. Πατήστε «Δημοσίευση»

Ο Γεράσιμος Σταύρου υπήρξε θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος

Πραγματικό όνομα Γεράσιμος (Μεμάς) Σαυρολαίμης. Ως φιλολογικό ψευδώνυμο χρησιμοποίησε και το Γ. Γρηγορίου

Αδέρφια: Μίμης Σταυρολαίμης (ηθοποιός) και Μάριος Σταυρολαίμης (θεατρικός παραγωγός και μαριονετίστας)

Θεατρικά έργα: Καληνύχτα Μαργαρίτα (διασκευή Από το διήγημα "Μαργαρίτα Περδικάρη")

Η βίλλα των οργίων (κωμωδία)

Ο άνθρωπος σούπερ-μάρκετ (κωμωδία)

Πώς να γίνετε πλούσιοι (κωμωδία)

Ενας από μας

Ζήτω η ζωή

Ευγενία Γκράντε (διασκευή)

Η Έξοδος του Μεσολογγίου

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (διασκευή / Καζαντζάκης)

Καραϊσκάκης (Ο γυιος της καλόγριας) (διασκευή / Δημήτρης Φωτιάδης)

Πέντε στρέμματα παράδεισος (μαζί με τον Ανδρέα Φραγκιά)

Καπετάν Μιχάλης (διασκευή μαζί με τον Κ. Κοτζιά / Καζαντζάκης)

Ουΐσκυ και ρετσίνα / Ντόλτσε βίτα / Όλα στα φόρα (επιθεώρηση;)

Εκδόσεις: Καληνύχτα Μαργαρίτα (Κέδρος 1971 (13η έκδ.?)

Τίτος Πατρίκιος (κείμενο για μάνο Χατζηδάκι) στο περιοδικό ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 43 (1998) : Ωστόσο όλον εκείνο τον καιρό είχαμε πάντα στο σπίτι κάποιον κυνηγημένο, κάποιον παράνομο. Πολλοί δεν ζούνε πια, ένα-δυο είναι σήμερα σημαντικά πρόσωπα, δεν τους έχω ξαναδεί από τότε. Για ένα διάστημα κρύφθηκε σπίτι μας ο Γεράσιμος ο Σταυρολαίμης, ή αλλιώς ο Γ. Σταύρου όπως αργότερα έγινε γνωστός ως θεατρικός συγγραφέας, ή ο Γ. Γρηγόρης όπως πάλι αργότερα υπέγραφε τα χρονογραφήματά του στην «Αυγή», δηλαδή ο Μεμάς και μόνο ο Μεμάς για όσους τον αγαπούσανε. Ο Μεμάς ήταν φίλος του πατέρα μου αλλά βρισκόταν σ’ εκείνη την ενδιάμεση ηλικία που του επέτρεπε να γίνει και δικός μου φίλος. Ατελείωτες ώρες μου διηγόταν ιστορίες που έπιαναν από τα προπολεμικά χρόνια, περνούσαν από την Κατοχή, έφταναν ως εκείνες τις μέρες. Μου μιλούσε πολύ για τους φίλους του από τα παιδικά του χρόνια, από το σχολείο. Τους θαύμαζε, θεωρούσε πως ο καθένας θα γινόταν ο πιο σπουδαίος στον τομέα του: ο Χρίστος Θεοδωρόπουλος ή Μάξιμος, ο μεγαλύτερος θεωρητικός της λογοτεχνίας και της τέχνης, ο Άρης Αλεξάνδρου, ο μεγαλύτερος ποιητής, ο Αντρέας Φραγγιάς, ο μεγαλύτερος μυθιστοριογράφος, ο Γιάννης Γαΐτης και ο Ιάσωνας Μολφέσης, οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι. Οι ιστορίες του Μεμά με μεγάλωναν, με έκαναν να ζω σ’ ένα κόσμο ταυτόχρονα πραγματικό και μυθικό. Και οι παλιότερες, που αναφέρονταν σε πρόσωπα άγνωστα τότε για μένα, και οι ιστορίες εκείνων ακριβώς των ημερών, που είχαν επίκεντρο κάποιο γνωστό μου, το Μάνο Χατζιδάκι. Ο Μεμάς κρυβότανε τότε σε δύο σπίτια. Στο δικό μας και στου Μάνου. Έμενε μια βδομάδα περίπου στο ένα και μια στο άλλο. Όποτε ερχόταν στο δικό μας σπίτι, μιλούσε, συνεπαρμένος για το σπίτι του Μάνου. Για τη γειτονιά που βρισκότανε, το Παγκράτι, για το πώς ήταν μέσα, μ’ ένα μεγάλο πιάνο στη μέση ενός μικρού σαλονιού, για τη μητέρα του Μάνου που ακτινοβολούσε καλοσύνη, για την αδερφή του, πάντα γελαστή, και κυρίως για τον ίδιο το Μάνο, να παίζει με τις ώρες στο πιάνο. Ένα πιάνο με ουρά, που τη νύχτα έστρωναν πάνω του για να κοιμηθεί ο Μεμάς (γι’ αυτό πια, δεν ξέρω αν μου το είχε πει ο ίδιος ή αν το έφτιαξα εγώ με τη φαντασία μου). Έτσι, χωρίς να βλέπω το Μάνο Χατζιδάκι, άρχισα να παρακολουθώ από μακριά την κίνηση του σπιτιού του, να γνωρίζω αθέατος τη ζωή του, να προσπαθώ να αναπλάσω τη μουσική του από τα λόγια του Μεμά. Μια μουσική που την αυτοσχεδίαζε συνεχώς στο πιάνο χωρίς όμως να τη γράφει, που γέμιζε το σπίτι, χυνότανε στο δρόμο, μάγευε τους κοντινούς, μαγνήτιζε τους περαστικούς, ώσπου χανότανε μέσα στο χώρο. Κι ο Μεμάς ήταν απαρηγόρητος. Μια μουσική που τη λάτρευε χυνόταν κατα κύματα, τον τύλιγε φεύγοντας μέσα από τα χέρια του, κι εκείνος ήταν ανήμπορος να την κρατήσει.
Βασίλης Ρώτας. Θέατρο και Αντίσταση. Αθήνα: ΚΜΕ-Σύγχρονη Εποχή, 1981. σελ. 30-31: "....Από την Ευρυτανία περάσαμε στη Θεσσαλία. Εκεί απομονωθήκαμε με τους Γιώργο Δήου, ηθοποιό, που 'χε πάρει το παράνομα Θέσπις, τον Γεράσιμο Σταύρου, τον Αλέξη Ξένο και τη γυναίκα του και κάποια παιδιά της ΕΠΟΝ".
Δήμητρα Καγγελάρη Ελληνική Σκηνή και Θέατρο της Ιστορίας 1936-1944. Οι θεσμοί και οι μορφές. τ.Α' [Διατριβή] ΑΠΘ 2003 σελ. 203: "ο δεκαμελής θίασος παίζει πατριωτικά έργα του Ρώτα και σάτιρες του Σταύρου "συμπληρωμένες με απαγγελίες". σελ 208 : "Το δεύτερο δρώμενο σε ανοιχτό χώρο ήταν τον επόμενο χρόνο (1945) στο πεδίο του Άρεως, πίσω από το άγαλμα του Κων/νου Η εκδήλωση είχε οργανωθεί από την Ελληνογαλλική Ένωση Νέων στο πλαίσιο του εορτασμού της Εθνική Επετείου της Γαλλίας και πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Ιουλίου 1945, στο Πεδίο του Άρεως, από τις 8.00 έως τις 12.00 μ.μ. "Υπό την προστασία υπουργών καο με πρωτοβουλία επιτροπής" από του Καφαντάρη, Μερλιέ, Καρατζά, Παπαιωάννου, Σικελιανό, Μίλιεξ, Δημαρά, Παπατσώνη, Κατσίμπαλη, Καστανάκη κ.΄.α. Παρουσιάστηκε το έργο Η αληθινή απελευθέρωση. Σε σκηνοθεσία του Μάνου Ζαχαρία και μουσική που αυτοσχεδίασε τη μέρα της παράσταση ο Μ. Χατζηδάκις. "Η γιορτή άρχισε με την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των δύο χωρών". Απάγγειλαν και το ποίημα του Γ. Ρίτσου Γρα΄μμα στη Γαλλία. Κατόπιν αίξαμε εμείς. Η παράσταση ήταν εντελών στυλιζαρισμένη, με συγκεκριμένους τύπους. Έπαιξαν η Ασπασία Παπαθανασίου, οι Μεμάς Σταυρλαίμης κ.ά. Το έργο ήταν σχετικό με την γαλλική απελευθέρωση. Αναφερόταν στην πρώση της Γαλλίας, στην προδοσία της κυβέρνησης του Βισύ, στην Αντίσταση.
“Jesus Christe Superstar”, που ανέβηκε το 1978 στο θέατρο “Καλουτά”: Το λιμπρέτο στα ελληνικά είχε γράψει ο αδελφός του Σταυρολαίμη, ο συγγραφέας Γεράσιμος Σταύρου.(https://www.typospeiraiws.gr/όταν-η-είδηση-για-την-notre-dame-προκαλεί-τον-χρ/)
Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό - Τόμος 9 : Σταύρου, Γεράσιμος (Πειραιάς, 1920 - Αθήνα, 1976). Θεατρικός συγγραφέας, κριτικός και δημοσιογράφος (πραγμ. επών. Σταυρολέμης). Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με το γράψιμο ως δημοσιογράφος, χρονογράφος, ευθυμογράφος και κριτικός θεάτρου. Κινήθηκε πάντα στο χώρο της αριστεράς και στα έντυπά της...
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1920.Το 1953 δημοσίευσε τα «Δύσκολα Χρόνια» [χρονογραφήματα].Εχει γράψει θέατρο για μαριονέττες,τα «Το χρυσό κλειδί» , «Ταξίδι στο φεγγάρι» , «Ο γύρος του κόσμου» (http://to-theatro.blogspot.com/2011/04/blog-post_1098.html)
θεατρικές κριτικές και άρθρα : http://www.nt-archive.gr/peopleDetails.aspx?personID=5897 και http://62.103.28.111/aski/listsearch.asp?lsid=348&fcode=xxx&ftext=Θέματα&fval=Σταύρου%20Γεράσιμος