Χρήστης:Ilias Paraskevopoulos/πρόχειρο/Μασίχ Αλινεντζάντ
|
Αυτή η σελίδα είναι ένα πρόχειρο του χρήστη Ilias Paraskevopoulos. Εξυπηρετεί ως χώρος δοκιμών και ανάπτυξης σελίδων της Βικιπαίδειας και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα.
|
Η Μασουμέχ “Μασίχ” Αλινεντζάντ-Γόμι (Περσικά: مسیح علینژاد, γεννημένη την 11η Σεπτεμβρίου 1976 στην Γομικόλα, Μπαμπόλ) είναι Ιρανή δημοσιογράφος, συγγραφέας και ακτιβίστρια. Η Αλινεντζάντ δουλεύει ως παρουσιάστρια και παραγωγός στο VoiceOfAmerica Persian Service, είναι ανταποκρίτρια του Radio Farda, συνεργάτιδα του καναλιού Manoto, και συντάκτρια στο IranWire.
Η Αλινεντζάντ είναι ευρέως γνωστή για την κριτική της στις Ιρανικές αρχές[1] Πλέον ζει σε εξορία στη Νέα Υόρκη, έχει κερδίσει διάφορα βραβεία, συμπεριλαμβανομένου ενός βραβείου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το UN Watch’s 2015 της Συνόδου της Γενεύης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το Omid Journalism Award από το Mehdi Semsar Foundation, και το AIB Media Excellence Award.[2]
{{Μασίχ Αλινεντζάντ}}
Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Αλινετζάντ γεννήθηκε ως Μασουμέχ Αλινετζάντ, αλλά χρησιμοποιεί το όνομα “Μασίχ”(περσική λέξη για το Μεσσία), το οποίο είναι ο τίτλος του Ιησού στο Ισλάμ και το Χριστιανισμό. Η Αλινεντζάντ ήταν πολιτικά ενεργή από μικρή ηλικία και είχε συλληφθεί το 1994 για την παραγωγή φυλλάδων κριτικών προς την Κυβέρνηση. Η Αλινετζάντ ξεκίνησε την καριέρα της στη δημοσιογραφία το 2001 στην εφημερίδα Hambastegi, και έπειτα δούλεψε για το Iranian Labour News Agency (ILNA). Εφημερίδες όπως Shargh, Bahar, Vaghaye, Ettefaghiye, Ham-Mihan, και Etemad Melli έχουν επίσης δημοσιεύσει άρθρα της. Κατά την περίοδο του έκτου και έβδομου Κοινοβουλίου του Ιράν, η Αλινετζάντ ήταν κοινοβουλευτική δημοσιογράφος.
Το 2005, έγραψε ένα άρθρο εισηγούμενη πως Υπουργοί ενώ ισχυρίζονταν ότι υπέστησαν περικοπές, στην πραγματικότητα εκλάμβαναν σημαντικά χρηματικά ποσά ως bonus για άλλες εργασίες. Το άρθρο δημιούργησε έντοχη διαμάχη, και οδήγησε στην απόλυσή της από το Κοινοβούλιο.[3][4]
Το 2008, έγραψε ένα αμφιλεγόμενο άρθρο στην Etemad-e Melli με τίτλο “Τραγούδι των Δελφινιών” όπου συγκρίνει τους ακόλουθους του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ με πεινασμένα δελφίνια που δημιουργούν ήχους και εκτελούν ψυχαγωγικές πράξεις ώστε να αρπάξουν ένα κομματάκι φαγητού από τον εκπαιδευτή τους. Κάποιοι θεώρησαν το άρθρο πολύ προσβλητικό προς τον πρόεδρο και το λαό, και εν τέλει, ο Μεχντί Καρούμπι, διευθυντής της εφημερίδας, απολογήθηκε για το άρθρο. [5]
Το καλοκαίρι του 2009, κατά τη διάρκεια της διαμονής της στις ΗΠΑ, η Αλινετζάντ προσπάθησε πολύ να πάρει μία συνέντευξη από τον Μπαράκ Ομπάμα, ωστόσο το αίτημά της απορρίφθηκε, παρόλο που παρέλαβε visa για αυτό το σκοπό. Η visa της έληξε, και χρειάστηκε να επιστρέψει στην Αγγλία. Όσο βρισκόταν στις ΗΠΑ συμμετείχε σε ορισμένες διαδηλώσεις Ιρανών, και εκφώνησε ομιλία σε μία στο Σαν Φρανσίσκο, όπου είπε, απευθυνόμενη στις αρχές του Ιραν, “Τρέμουμε επί 30 χρόνια, τώρα είναι η σειρά σας να τρέμετε.”
Η συνέντευξή της στο Voice of America εμφανίστηκε μαζί με κομμάτια βίντεο που έφτιαξε, αι ονομάστηλε “A Storm of Fresh Air”. Το 2010, μαζί με μία ομάδα Ιρανών συγγραφέων και διαννοούμενων ίδρυσαν το Ίδρυμα IranNeda. Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2009 στο Ιραν, δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα με τίτλο “A Green Date” [6]
Η Αλινετζάντ αποφοίτησε το 2011 με πτυχίο στις Επικοινωνίες, Μέσα, και Κουλτούρα από το Oxford Brookes University.[7]
Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
My Stealthy Freedom
Η Αλινετζάντ πριν βγάλει το πέπλο αφού μετανάστευσε στις ΗΠΑ
Το 2014, η Αλινετζάντ λάνσαρε το “My Stealthy Freedom”(Η Αόρατη Ελευθερία μου), μία σελίδα στο Facebook που προσκαλεί Ιρανές να αναρτούν φωτογραφίες τους χωρίς χιτζάμπ. Η σελίδα γρήγορα προσέλκυσε διεθνή προσοχή, και έχει συλλέξει εκατοντάδες χιλιάδες like.[8]
Το 2015, η Σύνοδος της Γενεύης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η οποία βρίσκεται υπό της αιγίδα του UNWatch, της παρέδωσε το βραβείο για τα δικαιώματα των γυναικών επειδή “έδωσε φωνή σε εκείνες που δεν είχαν και συντάραξε τη συνείδηση της ανθρωπότητας ώστε να υποστηρίξει τον αγώνα των Ιρανών γυναικών για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία, και ισότητα”. 9
Η Αλινετζάντ έχει πει πως δεν εναντιώνεται στη χιτζάμπ, αλλά πιστεύει πως θα έπρεπε να είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Στο Ιραν, οι γυναίκες που εμφανίζονται δημόσια χωρίς χιτζάμπ ρισκάρουν να συλληφθούν.[8]
Women's chess games controversy
Διαμάχη για τα παιχνίδια σκάκι γυναικών
Το 2016, η Αλινετζάντ ξεκίνησε μία εκστρατεία μποϊκοτάζ ενάντια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σκάκι γυναικών, που έλαβαν μέρος το Φεβρουάριο του 2017 στην Τεχεράνη, Ιραν. 10 . Η εκστρατεία υποκινήθηκε από τη Ναζί Παϊκίντζε, Αμερικανο-Γεωργιανή σκακίστρια. Η Παϊκίντζε αρνήθηκε να παραστεί στο διεθνές πρωτάθλημα στην Τεχεράνη γιατί σύμφωνα με το Ιρανικό νόμο, οι παίκτριες θα έπρεπε να φορούν χιτζάμπ. Η Αλινετζάντ υποστήριξε την πράξη αυτή, και συνέγραψε άρθρο με την Άζρα Νομανί στην Washington Post.[11]
Το μποϊκοτάζ έλαβε σκληρή κριτική από ορισμένες Ιρανές φεμινίστριες και σκακίστριες προς την Αλινετζάντ. Οι περισσότερες κριτικές υποστήριζαν ότι το μποϊκοτάζ ήταν αντιπαραγωγικό και έβλαψε τις ίδιες τις Ιρανές που είχαν παλέψει για να πάρουν άδεια από την Ιρανική κυβέρνηση να κάνουν επαγγελματικά αθλήματα. Άλλοι βρήκαν “Άσπρη Σωτηρία” στο λόγο της εκστρατείας. [12] [13]
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα απομνημονεύματά της “The Wind in my Hair”, όπου ασχολείται με την πορεία της από ένα μικροσκοπικό χωριό του βόρειου Ιραν ώσπου να γίνει επιφανής δημοσιογράφος και να δημιουργήσει ένα διαδικτυακό κίνημα που πυροδότησε πανιρανικές διαμαρτυρίες ενάντια στην υποχρεωτική χιτζάμπ, δημοσιεύθηκαν από το Little Brown το 2018.[1]
Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία στα Περσικά:
- Tahasson - περιγράφει την πολιτική αναταραχή όταν απέργησε το “Έκτο Ιρανικό Κοινοβούλιο”.
- Taj-e-Khar (Το Στέμμα του Αγκαθιού) - μυθιστόρημα μεταφρασμένο στα αγγλικά. Αναφέρεται στο πάθος του Χριστού και το αγκάθινο στέμμα που τοποθετήθηκε στο κεφάλι του από τους Ρωμαίους.
- I am Free (Είμαι Ελεύθερη) - ασχολείται με τα γυναικεία ζητήματα στο Ιράν, εκδομένο στην Γερμανία επειδή απαγορεύτηκε από το Υπουργείο Ισλαμικής Κουλτούρας και Καθοδήγησης του Ιράν.
- Gharar Sabz (Πράσινο Ραντεβού) - ασχολείται με την βία μετά τις προεδρικές εκλογές του 2009. Το βιβλίο εκδόθηκε στην Γερμανία λόγω απαγόρευσης του από το Υπουργείο Ισλαμικής Κουλτούρας και Καθοδήγησης του Ιράν
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «The Woman Whose Hair Frightens Iran» (στα αγγλικά). https://www.nytimes.com/2018/07/03/books/review/masih-alinejad-wind-in-my-hair.html. Ανακτήθηκε στις 2018-11-16.
 
|
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Masih Alinejad της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |