Χρήστης:Cinadon36/Πρόχειρο33

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Τα επιχειρήματα είναι προτάσεις οι οποίες σκοπό να υποστηρίξουν ένα συμπέρασμα, με σκοπό να πείσουν το ακροατήριο για κάποιο θέμα.[1] Βασίζονται στην λογική, ωστόσο αρκετές φορές εμφανίζονται σφάλματα, όπου δηλαδή οι προϋποθέσεις ή τα δεδομένα που επικαλείται ενας συζητής, δεν οδηγούν στο συμπέρασμα το οποίο εκφράζει. Τα σφάλματα αυτά, ακολουθούν διάφορα μοτίβα και ως εκ τούτου, αναλόγως του μοτίβου μπορουν να ταξινομιθούν σε διαφορες κατηγορίες. [2]

Υπάρχουν 3 είδη λογικής σκέψης: επαγωγική , απαγωγική και defeasible[3]

  • Deductive, δηλαδή απο πάνω προς τα κάτω, απο το γενικό στο ειδικό (όλα τα σκυλιά ειναι τετράποδα, ο Ραλφ είναι σκύλος, αρα ο Ραλφ έχει τέσσερα πόδια)[4]
  • Inductive, δηλαδή απο κάτω προς τα πάνω, απο το ειδικό στο γενικό (τα περισσοτερα βιβλία ειναι από χαρτί, αυτο το αντικείμενο είναι βιβλίο, αρα αυτο το αντικείμενο είναι από χαρτί). Το inductive argument είναι σχετικά αδύνατο, καθώς η πρώτη πρόταση του επιχειρήματος (πχ «τα περισσότερα βιβλία», υποδηλώνει οτι υπάρχουν βιβλία που δεν είναι από χαρτί.[5]
  • defeasible: Είναι τα επιχειρήματα που ισχύουν μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

Ενώ τα deductive μπορεί να είναι σωστά ή λάθος, στα inductive υπάρχουν αρκετές σκιες του γκρίζου και συνήθως συνοδεύονται από ενα ποσοστό (πιθανότητα).[6]

Συλλογισμοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συλλογισμός είναι μια μορφή του deductive. Αποτελείται απο 3 προτάσεις, οι 2 πρώτες θέτουν τα δεδομένα και στην 3η εξάγεται συμπέρασμα. Λάθος μπορεί να ελλοχεύει είτε σε μια εκ των 2 πρώτων θέσεων, είτε οι δυο ορθές αρχικες προτάσεις να μην εξάγουν το τελικό συμπέρασμα. Ένα παράδειγμα συλλογισμου: Πρώτη πρόταση: Ολα τα ζωα που έχουν φτερά είναι πουλιά. Δεύτερη πρόταση: Ολα τα κοτόπουλα έχουν φτερά. Τρίτη πρόταση (Συμπέρασματική): Τα κοτόπουλα είναι πουλιά.[7]

  1. Tindale 2007, σελ. 1.
  2. Tindale 2007, σελ. 6.
  3. Walton 2006, σελ. xii.
  4. Walton 2006, σελ. 49.
  5. Walton 2006, σελίδες 50-51.
  6. Walton 2006, σελίδες 53.
  7. Walton 2006, σελ. 55.