Χρήστης:Achilles54/πρόχειρο

Δημήτρης Μανιώτης

1923-1985

Ο ζωγράφος Δημήτρης Μανιώτης ήταν ξεχωριστός άνθρωπος από πολλές απόψεις. Γεννήθηκε στην Οδησσό το 1923 από πατέρα Έλληνα και από μητέρα Ρωσίδα - Ιταλικής καταγωγής.

Στα εφτά μου χρόνια (μας λέει ο ίδιος) κατάλαβα ότι είχα κάτι διαφορετικό από τους γύρω μου, τη ζωγραφική. Από τότε δέθηκα άρρηκτα με την τραγωδία της καλλιτεχνικής έκφρασης. Μέσα του έφερνε ποικίλες μνήμες: τη φύση από την Ταϊγκά της Σιβηρίας, εικόνες από την Όπερα όπου μικρός τρύπωνε στο κυλικείο του πατέρα του, το δράμα της προσφυγιάς στην Ελλάδα και της ορφάνιας στα 17 του, μετά το θάνατο της μητέρας του στην αγκαλιά του την Κατοχή. Τελικά τον κράτησε το Φως της Ελλάδας.

Το Φως αυτό τροφοδοτούσε την τέχνη του που πάσχιζε να καταρρίψει τα όρια του χώρου και του χρόνου. Ζωγράφιζε τεράστιες επιφάνειες σ' ελάχιστο χρόνο. Όσο για το μέσο, χρησιμοποιούσε τα πάντα: πινέλα, κουρέλια, σφουγγάρια, μυστριά, ακόμα και τα χέρια του. Ακόμα το Φως αυτό έθρεψε κι έναν ασυμβίβαστο χαρακτήρα που αποστρεφόταν έντονα την ανθρώπινη μικρότητα και το ψέμα.

Νεαρός παράτησε τη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου τον είχαν δεχτεί κατ' εξαίρεση, γιατί οι καθηγητές του τον παρατήρησαν που χρησιμοποιούσε κόκκινο (κομουνιστικό) χρώμα. Ήμουν πολύ «λερωμένος» από ελευθερία για να μ' αγγίζουν κάτι τέτοια, έλεγε γελώντας. Αλλά μπορεί να μου έκανε καλό, γιατί τότε πήγα μαθητής στους Μεγάλους Δάσκαλους, τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Ρούμπενς, τον Ντελακρουά. Και κάτι ακόμα: Με τους νεκρούς τα βρίσκω καλλίτερα παρά με τους ζωντανούς. Ξέρεις τι ωραία που τα συζητάμε με τον Λούντβιχ; Εννοούσε τον Μπετόβεν που στάθηκε ο μεγάλος του πνευματικός οδηγός. Θεέ μου, δώσε μου τη θέληση του και στη δική μου τέχνη, έλεγε.

Για ένα μικρό χρονικό διάστημα παρακολουθεί ως μαθητής τον ζωγράφο Σπύρο Βικάτο και διδάσκεται γλυπτική από το γλύπτη Βάσο Φαληρέα.

Αν θέλαμε να συμπυκνώσουμε την όλη πνευματική στάση του Μανιώτη τόσο στην τέχνη του όσο και στη ζωή του, θα διαλέγαμε ένα σύμβολο στο οποίο και ο ίδιος πίστεψε: Τον Προμηθέα.

Σύμβολο της απλόχερης προσφοράς του πνευματικού ανθρώπου, την προσφορά της ζωοδότρας Φωτιάς του πνεύματος στην ανθρωπότητα. Κι αυτό μάλιστα με επίγνωση και χωρίς παράπονο, βαρυγκώμια για την τιμωρία που οι ζηλόφθονοι Θεοί επιβάλλουν σε κάθε Προμηθέα, την τραγική αγωνία της δημιουργίας.

Τι λόγο θα δώσω στον Μιχαήλ Άγγελο για τα έργα που δεν πρόλαβα να ζωγραφίσω; Αναρωτιότανε διαισθανόμενος το τέλος του.

Ο Δημήτρης Μανιώτης έκανε πολλές ατομικές εκθέσεις: στο Ζάππειο Μέγαρο, στον Παρνασσό, στο Σαρόγλειο Μέγαρο, στο Δημαρχιακό Μέγαρο Πειραιώς και σε πολλές γκαλερί, κυρίως στην Αθήνα. Έργα του επίσης έχουν εκτεθεί στη Θεσσαλονίκη, στην Καλαμάτα, στη Σάμο, στη Χίο και, μετά τον θάνατό του, στην Πάτμο.

Ο Δημήτρης Μανιώτης, Προμηθέας της Ζωγραφικής Τέχνης, έφυγε στις 3 Απριλίου 1985.