Χρήστης:Ερευνητής Αλήθειας/Τουρκικός νόμος για την επαναγκατάσταση πληθυσμών (1934)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο τουρκικός νόμος για την επαναγκατάσταση πληθυσμών (επίσης γνωστός ως Νόμος αρ. 2510 ) ήταν μια πολιτική που υιοθετήθηκε την 14η Ιουνίου του 1934 από την τουρκική κυβέρνηση και καθόριζε τις βασικές αρχές της μετανάστευσης. [1] Σύμφωνα με τον Τζουστ Γιόνγκερντεν, ο νόμος ήταν μια πολιτική βίαιης αφομοίωσης μη τουρκικών μειονοτήτων μέσω αναγκαστικής και συλλογικής επανεγκατάστασης. [2]

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεχμέτ Φουάτ Κοπρυλού, πρωτεργατής στη διαμόρφωση μιας εθνικής ταυτότητας, εμπευστής του νόμου

Υπήρξαν πολιτικές επανεγκατάστασης πληθυσμών και στα τελευταία έτη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από το 1910 και μετά η Οθωμανική Αυτοκρατορία άρχισε να ιδρύει επιτροπές μεταναστών που ρύθμιζαν την εγκατάσταση των μεταναστών με καταγωγή από τα Βαλκάνια. Οι μετανάστες από τα Βαλκάνια δεν επιτρεπόταν να ξεπεράσουν το ποσοστό της τάξεως του 10% επί του τοπικού πληθυσμού. Κούρδοι που μετανάστευσαν από την Ανατολική Ανατολία προς τα δυτικά, χωρίστηκαν σε ομάδες που δεν ξεπερνούσαν τους 300 ανθρώπους και οι αρχηγοί των φυλών διαχωρίστηκαν από τη φυλή τους. [3] Κούρδοι που επανεγκαταστάθηκαν από την Ανατολική Ανατολία προς την , χωρίστηκαν επίσης σε ομάδες που δεν ξεπερνούσαν τα 300 άτομα και οι ηγέτες των φυλών χωρίστηκαν από τη φυλή τους. Οι Κούρδοι επίσης δεν πρέπει να αποτελούν περισσότερο από το 5% του τοπικού πληθυσμού στον τόπο εγκατάστασής τους. [3] Ένας προηγούμενος εποικιστικός νόμος από τον Μάιο του 1926 (επίσης γνωστός ως νόμος αρ. 885 ) όριζε την κατάργηση πολλών μικρών χωριών και την εγκατάσταση του πληθυσμού τους σε σημεία εμπορικού ή βιομηχανικού ενδιαφέροντος, και ένα διάταγμα του Μαρτίου 1933 απαιτούσε επίσης εγκατάσταση τμήματος του πληθυσμού από ορεινές περιοχές σε αστικές τοποθεσίες. [4]

Ο περί Επανεγκατάστασης Νόμος του 1934[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο νόμος επανεγκατάστασης του 1934 ψηφίστηκε από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση στις 14 Ιουνίου 1934. Ο νόμος δημοσιοποιήθηκε και τέθηκε σε ισχύ μετά τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα Ρεσμί μια εβδομάδα μετά τη δημοσίευσή του. [2] Σύμφωνα με τον Υπουργό Εσωτερικών Şükrü Kaya : [5]

Λαμβάνοντας υπόψη τις ανησυχίες για την ασφάλεια και τις πολιτικές, ο νόμος έκλεισε τις στρατηγικές περιοχές της χώρας για την εγκατάσταση μη μουσουλμανικών μειονοτήτων. Οι Τούρκοι πολιτικοί κατάλαβαν ότι πολλοί μη Τούρκοι είχαν επανεγκατασταθεί μόνοι τους σε χωριστά χωριά και επομένως δεν είχαν αφομοιωθεί στην Τουρκικότητα . [6] Εκείνα τα άτομα που «μιλούσαν ξένες διαλέκτους» είχαν καταφέρει να διαφοροποιηθούν από το τουρκικό έθνος. Ήταν ανάγκη να αξιολογηθούν εκείνα τα χωριά στα οποία ομιλούνταν τέτοιες «ξένες διάλεκτοι» και να διανεμηθούν πληθυσμοί που μιλούσαν τις «ξένες διαλέκτους» σε κοντινά τουρκικά χωριά προκειμένου να προωθηθεί και να ενθαρρύνεται η αναγκαστική αφομοίωση. [6]

Σύμφωνα με το άρθρο 1 του νόμου, ο υπουργός Εσωτερικών είχε το δικαίωμα να κυβερνά και να αναδιανέμει τον εσωτερικό πληθυσμό της χώρας σύμφωνα με την πολιτισμική αφομοίωση του ατόμου. [7] Το άρθρο 11 ήταν μια διάταξη σχετικά με το ότι η επανεγκατάσταση πληθυσμών πρέπει να διασφαλίζει: [8]

Οι ζώνες εγκατάστασης χωρίστηκαν σε τρεις ξεχωριστές ζώνες ανάλογα με την προσκόλληση της τουρκικής κουλτούρας σε κάθε συγκεκριμένο άτομο: [9]

  • Ζώνη 1 - Περιοχές που κρίνονται επιθυμητές για την αύξηση της πυκνότητας του πολιτιστικά τουρκικού πληθυσμού.
  • Ζώνη 2 - Περιοχές που κρίθηκαν επιθυμητές για τη δημιουργία πληθυσμών που έπρεπε να αφομοιωθούν στον τουρκικό πολιτισμό.
  • Ζώνη 3 - Περιοχές που είχαν αποφασιστεί θα πρέπει να εκκενωθούν για στρατιωτικούς, οικονομικούς, πολιτικούς ή λόγους δημόσιας υγείας και όπου η επανεγκατάσταση απαγορευόταν.

Η παράγραφος 4 του άρθρου 10, εξουσιοδοτεί το Υπουργείο Εσωτερικών να μεταφέρει οποιοδήποτε άτομο που δεν κατείχε κάποιο βαθμό «τουρκικής κουλτούρας» στη Ζώνη 2, όπου θα πραγματοποιούνταν αναγκαστικές πρακτικές αφομοίωσης. [10]

Σύμφωνα με το άρθρο 12, τα άτομα που δεν μιλούσαν τουρκικά και βρίσκονταν στη Ζώνη 1 και δεν μεταφέρθηκαν στη Ζώνη 2 πρέπει να εγκατασταθούν σε χωριά, πόλεις και συνοικίες που είχαν προϋπάρχουσα κυριαρχία του τουρκικού πολιτισμού προκειμένου να προωθηθεί η αφομοίωση. [10] Οι Κούρδοι που έχουν επανεγκατασταθεί δεν θα επιτρέπεται να αποτελούν περισσότερο από το 5% του πληθυσμού στις τοποθεσίες στις οποίες έχουν επανεγκατασταθεί. [11] Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Κούρδοι έχουν επανεγκατασταθεί με αυτόν τον νόμο από την τρίτη ζώνη στη δεύτερη ζώνη. [11]

Ο νόμος απαιτούσε επίσης την επανεγκατάσταση μουσουλμανικών μειονοτήτων όπως οι Κιρκάσιοι, οι Αλβανοί και οι Αμπχάζιοι που θεωρούνταν μουσουλμάνοι που δεν είχαν αφομοιωθεί πλήρως με τον τουρκικό λαό. [12] Αν και αυτές οι μειονότητες μοιράζονταν την ίδια πίστη με τους Τούρκους ομολόγους τους, θεωρούνταν ακόμη ως στόχος, από τους πολιτικούς της Τουρκίας, να δεσμευτούν όλοι οι λαοί της Τουρκίας να γίνουν Τούρκοι. [13] Λόγω των υλικοτεχνικών δυσκολιών της επανεγκατάστασης όλων των μη τουρκικών πληθυσμών σε περιοχές με τουρκική πλειοψηφία, ο Νόμος εφαρμόστηκε κυρίως σε περιόδους κουρδικών εξεγέρσεων.

Γεγονότα στη Θράκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γιουσούφ Ζίγια Ζαρμπούν, ακροδεξιός πολιτικός, που υποστήριξε τον νόμο επανεγκατάστασης

Παρόλο που ο νόμος περί επαναγκατάσης πληθυσμών αναμενόταν να λειτουργήσει ως όργανο για τον εκτουρκισμό της μάζας των μη τουρκόφωνων πολιτών, εμφανίστηκε αμέσως ως νομοσχέδιο που πυροδότησε ταραχές κατά των μη μουσουλμάνων, όπως συνέβη στο Πογκρόμ της Θράκης του 1934 αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου. Ο νόμος 2510 εκδόθηκε στις 14 Ιουνίου 1934 και το πογκρόμ της Θράκης ξεκίνησε μόλις ένα δεκαπενθήμερο αργότερα, στις 3 Ιουλίου. Τα επεισόδια στόχευαν στην εκδίωξη των μη μουσουλμάνων κατοίκων της περιοχής. Ξεκίνησαν από το Τσανάκκαλε, όπου οι Εβραίοι έλαβαν ανυπόγραφες επιστολές με την διαταγή να εγκαταλείψουν την πόλη και στη συνέχεια κλιμακώθηκαν σε μια αντισημιτική εκστρατεία που περιελάμβανε οικονομικές κυρώσεις, υβρεολογίες καθώς και σωματική βία κατά των Εβραίων, που ζούσαν σε διάφορες επαρχίες της Θράκης. [14] Υπολογίζεται ότι από τους συνολικά 15.000-20.000 Εβραίους που κατοικούσαν στην περιοχή, περισσότεροι από τους μισούς κατέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη, κατά την διάρκεια του διωγμού, αλλά και μετά το πέρας αυτού. [15] Ωστόσο, αν και ο Νόμος για τον Διακανονισμό ίσως είναι η αιτία για την εκδήλωση των επεισωδίων, οι τουρκικές αρχές δεν τάχθηκαν στο πλευρό των δραστών, αλλά παρενέβησαν αμέσως στα επεισόδια. Μετά την αποκατάσταση της τάξης, οι κυβερνήτες και οι δήμαρχοι των εμπλεκόμενων επαρχιών αποσύρθηκαν από τα καθήκοντά τους. [16]

Εξέγερση του Ντερσίμ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο νόμος έπαιξε σημαντικό ρόλο στα γεγονότα που οδήγησαν στην εξέγερση του Ντερσίμ το 1937. Η αναγκαστική επανεγκατάσταση χρησιμοποιήθηκε στην ερήμωση του Ντερσίμ στην Ανατολική Τουρκία το 1937-1938, όπου, σύμφωνα με τον ΜακΝτόουαλ, σκοτώθηκαν 40. 000 άνθρωποι. [17] Σύμφωνα με τις επίσημες τουρκικές αναφορές, μόνο κατά τις δεκαεπτά ημέρες της επίθεσης του 1938, 7. 954 άνθρωποι αναφέρθηκαν νεκροί ή πιάστηκαν ζωντανοί.[18] Καθώς ο αριθμός των ανθρώπων που πιάστηκαν ζωντανοί ήταν μειοψηφικός, μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι σχεδόν το 10% του συνολικού πληθυσμού του Τούντζελι σκοτώθηκε. [18] Κούρδοι ισχυρίζονται ότι οι απώλειές τους ήταν ακόμη μεγαλύτερες.

Ο τουρκικός νόμος περί επανεγκατάστασης του 1934 ήταν η νομική δικαιολογία που χρησιμοποιήθηκε για την αναγκαστική επανεγκατάσταση. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως για να στοχεύσει την περιοχή του Ντερσίμ ως ένα από τα πρώτα δοκιμαστικά περιστατικά του, το οποίο είχε καταστροφικές συνέπειες για τον τοπικό πληθυσμό. [19]

Σε μια έκθεση που ζήτησε το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) μετά την εξέγερση στο Ντερσίμ, ο νόμος περιγράφηκε ως ένα αποτελεσματικό μέσο για τον εσωτερικό εποικισμό των ανατολικών επαρχιών και την καταστροφή μιας ενιαίας κουρδικής επικράτειας. Απαιτήθηκε επίσης να γίνουν περαιτέρω επανεγκαταστάσεις, ώστε να διασφαλιστεί ότι ο τουρκικός πληθυσμός θα ανέλθει στο 50% στις ανατολικές επαρχίες. [20]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Çağatay, Soner 2002 'Kemalist dönemde göç ve iskan politikaları: Türk kimliği üzerine bir çalışma' (Policies of migration and settlement in the Kemalist era: a study on Turkish identity), Toplum ve Bilim, no. 93, pp. 218-41.
  2. ↑ 2,0 2,1 Jongerden, Joost (2007). The settlement issue in Turkey and the Kurds : an analysis of spatial policies, modernity and war ([Online-Ausg.] έκδοση). Leiden, the Netherlands: Brill. ISBN 9789004155572.  Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " Joost " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  3. ↑ 3,0 3,1 Jongerden (2007), pp. 178-179
  4. ↑ Jongerden, Joost (2007). The Settlement Issue in Turkey and the Kurds: An Analysis of Spatical Policies, Modernity and War (στα Αγγλικά). BRILL. σελίδες 177–178. ISBN 978-90-04-15557-2. 
  5. ↑ TBMM Zabıt Ceridesi, Devre: IV, Cilt: 23, İçtima: 3, 14/06/1934, p.71.
  6. ↑ 6,0 6,1 Bayrak, Mehmet (1992). Kürtler ve ulusal-demokratik mücadeleleri üstüne : gizli belgeler, arastırmalar, notlar (στα Τουρκικά) (1. baskı έκδοση). Ankara: Özge. σελ. 508. ISBN 9789757861010. 
  7. ↑ ‘İskan Kanunu’, no: 2510, 14/06/1934, Düstur, Tertip: 3, Cilt: 15, p. 1156.
  8. ↑ 1/335 Numaralı İskan Kanunu Layihası ve İskan Muvakkat Encümeni Mazbatası’ In TBMM Zabıt Ceridesi, Devre: IV, Cilt: 3, Ek: 189, 02/05/1932, p. 11.
  9. ↑ İskan Kanunu’, no: 2510, 14/06/1934, Düstur, Tertip: 3, Cilt: 15, p. 1156.
  10. ↑ 10,0 10,1 İskan Kanunu’, no: 2510, 14/06/1934, Düstur, Tertip: 3, Cilt: 15, pp. 1158-1160.
  11. ↑ 11,0 11,1 Sagnic, Ceng (July 2010). «Mountain Turks: State ideology and the Kurds in Turkey». Information, Society and Justice: 127–134. ISSN 1756-1078. https://core.ac.uk/download/pdf/36771618.pdf. 
  12. ↑ Gülalp, Haldun (2009). Citizenship and Ethnic Conflict: Challenging the nation-state. Routledge. ISBN 9781134203819. 
  13. ↑ TBMM Zabit Ceridesi, Session IV, vol. 23, addenda 189, p. 6.
  14. ↑ Levi, Avner. 1998. Turkiye Cumhuriyetinde Yahudiler (Jews in the Republic of Turkey), Istanbul: Iletisim Yayınları
  15. ↑ Karabatak, Haluk 1996 ‘Turkiye azınlık tarihine bir katkı: 1934 Trakya olayları ve Yahudiler’ (A contribution to the history of minorities in Turkey: the 1934 Thracian affair and the Jews), Tarih ve Toplum, vol. 146, pp. 68-80.
  16. ↑ Toprak, Zafer. 1996 ‘1934 Trakya olaylarında hukumetin ve CHP’in sorumlulugu (Government responsibility and the CHP in the 1934 Thracian incidents), Toplumsal Tarih, vol. 34, pp. 19-25.
  17. ↑ David McDowall, A modern history of the Kurds, I. B. Tauris, 2002, (ISBN 978-1-85043-416-0), p. 209.
  18. ↑ 18,0 18,1 The Suppression of the Dersim Rebellion in Turkey (1937-38); p. 4
  19. ↑ George J. Andreopoulos (1997). Genocide: Conceptual and Historical Dimensions. University of Pennsylvania Press. σελ. 11. ISBN 0-8122-1616-4. 
  20. ↑ Üngör, Ugur Ümit (1 Μαρτίου 2012). The Making of Modern Turkey: Nation and State in Eastern Anatolia, 1913-1950 (στα Αγγλικά). OUP Oxford. σελ. 161. ISBN 978-0-19-164076-6. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τουρκικές κυβερνητικές πηγές

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χρήστης:Ερευνητής_Αλήθειας/Τουρκικός_νόμος_για_την_επαναγκατάσταση_πληθυσμών_(1934)&oldid=10365834"