Χρήστης:Ελευθερια Μακκου/πρόχειρο
| Μεγάλη Ζώνη Απορριμμάτων του Ειρηνικού | |
|---|---|
Ψηφιακή αναπαράσταση της ΜΖΑΕ | |
| Τοποθεσία | Θαλάσσια ζώνη μεταξύ Χαβάης και Καλιφόρνια |
| Σημειώσεις | Η έκταση της ζώνης φτάνει μέχρι και την επιφάνεια 1,6 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων |
Γενικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μεγάλη Ζώνη Απορριμμάτων του Ειρηνικού (ΜΖΑΕ) (αγγλικά: Great Pacific Garbage Patch (GPGP) [2]) είναι η μεγαλύτερη από τις πέντε υπεράκτιες ζώνες συσσώρευσης πλαστικών στους ωκεανούς του κόσμου. Βρίσκεται στο ήμισυ της απόστασης μεταξύ Χαβάης και Καλιφόρνια. Περίπου 1,15 έως 2,41 εκατομμύρια τόνοι πλαστικού καταλήγουν στον ωκεανό κάθε χρόνο από τα ποτάμια. Συνήθως το πλαστικό παρουσιάζει μικρότερη πυκνότητα από το νερό, γεγονός που καθιστά αδύνατη τη βύθισή του, ενώ η ανθεκτικότητα του στο θαλάσσιο περιβάλλον, του επιτρέπει να μεταφέρεται σε μεγάλες αποστάσεις. Η είσοδος και η παραμονή των απορριμμάτων αυτών στη ΜΖΑΕ είναι οριστική, μέχρι να αποσυντεθούν σε μικρότερα μικροπλαστικά υπό την επίδρασση του ήλιου, των κυμάτων και της θαλάσσιας ζωής. Η ΜΖΑΕ καλύπτει μια εκτιμώμενη επιφάνεια 1,6 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, με το κέντρο της να έχει την υψηλότερη συσσώρευση απορριμμάτων. Η συντριπτική πλειονότητα των πλαστικών που ανακτήθηκαν ήταν κατασκευασμένα από σκληρό πολυαιθυλένιο (PE) ή πολυπροπυλένιο (PP). Ακόμα βρέθηκαν εγκαταλελειμμένα αλιευτικά εργαλεία (ιδιαίτερα δίχτυα και σχοινιά), με μεγέθη που κυμαίνονται από μικρά θραύσματα έως μεγαλύτερα αντικείμενα και δίχτυα ψαρέματος του ενός μέτρου.
Επιπτώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πλαστική ρύπανση στη ΜΖΑΕ κρίνεται επικίνδυνη, τόσο για την ασφάλεια και την ζωή των θαλάσσιων ζώων, όσο και για την υγεία των ανθρώπων και την οικονομία. Λόγω του μεγέθους και του χρώματός του, τα ζώα μπερδεύουν το πλαστικό με την τροφή, με αποτέλεσμα η βρώση τους να προκαλεί υποσιτισμό. Εγκυμονούνται, έτσι, κίνδυνοι εμπλοκής, ενώ επηρεάζεται αρνητικά η συνολική συμπεριφορά, η υγεία και η ύπαρξή τους. Οι χημικές ουσίες στα πλαστικά θα εισέλθουν στο σώμα του ζώου που τρέφεται με το πλαστικό και εξαιτίας της τροφικής αλυσίδας θα φτάσουν στους ανθρώπους. Σύμφωνα με μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Deloitte, το ετήσιο οικονομικό κόστος λόγω της αντιμετώπισης του φαινομένου εκτιμάται ότι κυμαίνεται μεταξύ 6-19 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Το κόστος προέρχεται από τον αντίκτυπό του στον τουρισμό, την αλιεία, την υδατοκαλλιέργεια και τους (κυβερνητικούς) καθαρισμούς.
