Χημεία κεραμικών

Η χημεία κεραμικών (ή κεραμική χημεία) μελετά τη σχέση μεταξύ των φυσικών ιδιοτήτων των τελικών ψημένων κεραμικών και των κεραμικών υαλωμάτων, και γενικότερα της χημείας τους.

Αν και οι τεχνικοί κεραμικής έχουν κατανοήσει από καιρό πολλές από αυτές τις σχέσεις, η εμφάνιση λογισμικού υπολογιστών για την αυτοματοποίηση της μετατροπής από παρτίδα σε φόρμουλα και ανάλυση, έχει φέρει αυτή την επιστήμη ως πιο προσιτή στους περισσότερους ανθρώπους και επαγγελματίες.

Οι φυσικές ιδιότητες των υαλωμάτων σε ήδη ψημένα και σμαλτωμένα προϊόντα (όπως π.χ. η θερμική διαστολή, η σκληρότητα, ο δείκτης διάθλασης, το χρώμα και η θερμοκρασία ή το εύρος τήξης) σχετίζονται άμεσα (αλλά όχι αποκλειστικά) με την εν γένει χημεία των συγκεκριμένων -κεραμικών-υλικών. Ιδιότητες του τήγματος υάλου όπως λ.χ. το ιξώδες και η επιφανειακή τάση είναι επίσης σημαντικά συσχετιζόμενα με την χημεία.

Οι τεχνικοί των κεραμικών επιτραπέζιων σκευών, ειδών τέχνης, ειδών υγιεινής, γυαλιού, υαλοβάμβακα, γυαλιού φιαλών, οπτικών και συναφών βιομηχανιών χρησιμοποιούν όλοι αυτή την επιστήμη και χημεία των κεραμικών.

Στην κεραμική χημεία, οι υαλοπίνακες θεωρούνται ότι αποτελούνται από οξείδια (όπως π.χ. SiO₂, Al₂O₃, B₂O₃, Na₂, K₂, CaO, Li₂O, MgO, ZnO, MnO, Fe₂O₃, CoO). Κάθε οξείδιο είναι γνωστό ότι συνεισφέρει συγκεκριμένες ιδιότητες στο ψημένο γυαλί. Πολλοί προμηθευτές υλικών δημοσιεύουν χημικές αναλύσεις των προϊόντων τους που αναφέρουν ποσοστά αυτών των οξειδίων καθώς και πτητικά συστατικά (συστατικά που καίγονται κατά την καύση και εκπέμπουν αέρια και αναθυμιάσεις όπως λ.χ. H₂O, CO₂, SO₃).

Στα κεραμικά σώματα, οι φυσικές ιδιότητες του τελικού ψημένου προϊόντος συχνά σχετίζονται περισσότερο με την καμπύλη ψησίματος, τις φυσικές ιδιότητες (π.χ. μέγεθος και σχήμα σωματιδίων, ιστορία αποσύνθεσης) των υλικών συστατικών και την ορυκτολογία και την αλληλεπίδραση μεταξύ των διαφορετικών τύπων σωματιδίων.