Υδραγωγείο του Ιουλίου
Συντεταγμένες: 41°53′49.07″N 12°30′38.59″E / 41.8969639°N 12.5107194°E
| Υδραγωγείο του Ιουλίου | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | αρχαιολογική θέση και ρωμαϊκό υδραγωγείο |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 41°53′49″N 12°30′39″E |
| Χώρα | Ιταλία |
| Έναρξη κατασκευής | 33 π.Χ. |
| Μήκος | 14 μίλι |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το Υδραγωγείο του Ιουλίου (λατιν.: Aqua Julia ή Iulia) ήταν ρωμαϊκό υδραγωγείο, το οποίο κτίστηκε το 33 π.Χ. από τον Μάρκο Αγρίππα επί εποχής αυτοκράτορα Γάιου Ιούλιου Καίσαρα Οκταβιανού προς τιμή του οποίου πήρε και το όνομά του, για να τροφοδοτεί την πόλη της Ρώμης.[1] Επισκευάστηκε και επεκτάθηκε από το 11 ως το 4 π.Χ.
Η διαδρομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πηγή του υδραγωγείου βρίσκεται περίπου μισό μίλι βόρεια από το αβαείο της Γκροταφεράτα στη σημερινή γέφυρα του "σκουαρτσιαρέλι", όχι μακριά από τις πηγές που τροφοδοτούσαν το Τεπούλα. Ο Φροντίνος αναφέρει ότι οι πηγές ήταν δύο μίλια δεξιά από το 12ο μίλι της Βία Λατίνα.[2] Το μήκος ήταν περίπου 22 χλμ. Η παροχή νερού υπολογίστηκε σε 1206 Κουινάρια, ή 48,000 cubic metres (63,000 cu yd) το 24ωρο. [3]
Δεδομένης της γειτνίασης με τις πηγές του Τεπούλα, οι δύο αγωγοί συνέκλιναν και στη συνέχεια ταξίδευαν μαζί υπόγεια, από ένα σημείο που δεν έχει ακόμη εντοπιστεί, μέχρι την λεκάνη απορροής (limaria), όπου αναμιγνύοντο και η οποία βρισκόταν στη σημερινή περιοχή Καπανέλε κοντά στο Άκουα Μάρκια. Από εκεί οι αγωγοί χωρίζοντο ξανά (χωρίς προφανή λόγο), συνεχίζοντας στην επιφάνεια και χρησιμοποιώντας, για περίπου 9,6 χλμ., τα τόξα που είχαν ήδη κατασκευαστεί για το υδραγωγείο Άκουα Μάρκια, κατάλληλα ανακατασκευασμένα για τη στήριξη των αγωγών. Ο τριπλός αγωγός είναι ακόμα ορατός επάνω από τα τόξα που σώζονται όρθια, με το Άκουα Τεπούλα στην κορυφή. Έφταναν στην πόλη στις Παλαιές Ελπίδες (ad spem veterem), κοντά στην Πόρτα Ματζιόρε.
Από εδώ οι αγωγοί χρησιμοποιούσαν τα Αυρηλιανά Τείχη και διέσχιζαν μέσω Tιμπουρτίνα σε ένα τόξο, που έγινε η Πόρτα Τιμπουρτίνα. Στη συνέχεια, η διαδρομή επέστρεφε υπόγεια, περνούσε τη Πόρτα Βιμινάλια, όπου βρίσκεται σήμερα ο σταθμός Tέρμινι, και τελείωνε κοντά στην Πόρτα Κολίνα, όπου ήταν η κύρια δεξαμενή διανομής (castellum), κοντά στο ρεύμα της οδού XX Σετέμπρε. Μπορεί να τροφοδοτούσε το νυμφαίο, που ονομάζεται λίμνη του Ορφέα (Lacus Orphei ), όπως φαίνεται στον χάρτη του Ροντόλφο Λαντσιάνι.
Με τη χρήση 17 δεξαμενών διαίρεσης (castella divisorum) το Άκουα Γιούλια, μαζί με το Tεπούλα, προμήθευε τους λόφους Καίλιο, Εσκουιλίνο, Βιμινάλιο, Κουιρινάλε, Καπιτωλίνο, Παλατινο και Πίκολο Αβεντίνο, εκτός από τις Αγορές.[4]
Μετά τις πρώτες επισκευές που έγιναν από τον Αύγουστο μεταξύ 11 και 4 π.Χ., άλλες έγιναν από τον Καρακάλλα και στη συνέχεια από τον Αλέξανδρο Σεβήρο, που χρησιμοποίησε το νερό για να τροφοδοτήσει τη μνημειώδη κρήνη του νυμφαίου Αλεξάντρι (ή Τρόπαια του Μάριου), που είναι ακόμα ορατή στην Πιάτσα Βιτόριο.
Ο Φροντίνος αναφέρει ότι, πριν από την κατασκευή του Άκουα Κλαούντια, η Mάρκια και η Γιούλια προμήθευαν το Κάιλιο και το Aβεντίνο.[5] Κατά τη διάρκεια της ζωής του Φροντίνου, ένα τμήμα του Mάρκια εκτράπηκε στις Παλαιές Ελπίδες (Spes Vetus) και παραδόθηκε στις δεξαμενές του πρώτου λόφου.
Πιθανός κλάδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κάποια τοξα παραμένουν στην Πιάτσα Γκουλιέλμο Πέπε, κάτι που υποδηλώνει ότι ένας κλάδος πήγαινε προς το Νυμφαίο Αλεξάντρι. Η ταύτιση αυτού του κλάδου με το Άκουα Γιούλια εξαρτάται από το ότι το specus (κανάλι), που υπάρχει επάνω του, βρίσκεται μόλις 0,289 m κάτω από τον πυθμένα του specus του υδραγωγείου στο Πόρτα Ματζόρε, η οποία βρίσκεται στα 63,739 m επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ωστόσο το επίπεδο του πυθμένα του Άκουα Γιούλια που βρίσκεται λίγο έξω από την Πόρτα Ματζόρε δίνεται ως 57,38 μ. επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Εάν αυτό είναι ακριβές, ο κλάδος πρέπει να προέρχεται από το Άκουα Κλαούντια ή το Άνιο Νόβους.
Ορόσημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Είναι γνωστές πολλές στήλες (cippi), όλες χρονολογημένες από την εποχή του Αυγούστου.Middleton, John Henry (1892). The remains of ancient Rome, Volume 2. σελ. 341. Η Νο. 302 βρέθηκε κοντά στις πηγές και το 281 όχι πολύ νότια του αβαείου. Άλλα (157, 156, 154, 153) έχουν έρθει στο φως στο Καπανέλε κοντά στο 7ο μίλι της Βία Λατίνα, πριν το κανάλι αρχίσει να τρέχει επάνω από το έδαφος, επάνω στις καμάρες του Υδραγωγείου του Μάρκιου.[1]
Η προαναφερθείσα ομάδα χρονολογείται το 14-11 π.Χ. Ωστόσο μία άλλα στήλη έχει εντοπιστεί, βόρεια του αβαείου, η Νο 2. Χρονολογείται από το 14 π.Χ., και εικάζεται ότι είναι το αποτέλεσμα άλλης αποκατάστασης από τον Αύγουστο, για την οποία δεν υπάρχουν στοιχεία.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Aicher, Peter J. (1995). Guide to the Aqueducts of Ancient Rome. Wauconda, Il: Bolchazy-Carducci Publishers, Inc. σελίδες 38–39. ISBN 0-86516-271-9.
- ↑ Middleton, John Henry (1892). The remains of ancient Rome, Volume 2. σελ. 341.
- ↑ Aicher, Peter J. (1995). Guide to the Aqueducts of Ancient Rome. Wauconda, Il: Bolchazy-Carducci Publishers, Inc. σελίδες 38–39. ISBN 0-86516-271-9.
- ↑ Frontinus, de aq. 2.82
- ↑ Frontinus ii.76, 87
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Platner, Samuel Ball. Ένα Τοπογραφικό Λεξικό της Αρχαίας Ρώμης. Λονδίνο: Oxford University Press (1929).
- Platner και Ashby