Τεντερίτες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γερμανικοί λαοί γύρω στα 50 π.Χ.

Οι Ρωμαίοι ονόμαζαν Τεντερίτες μια αρχαία γερμανική φυλή που κατοικούσε στην ανατολική πλευρά του Ρήνου τον πρώτο αιώνα π.Χ. Μας είναι γνωστοί κυρίως από τις ιστορίες του Ιουλίου Καίσαρα όπου περιγράφει τους πολέμους του στη Γαλατία, τη Βρετανία και τη Γερμανία. Ο Τάκιτος αναφέρει τους «Τεντερίτες» και τους «Ουσιπίτες» στο έργο του «Γερμανία» (μια εθνογραφία των γερμανικών λαών) αλλά και στον «Αγρικόλα» όπου περιγράφει τους πρώτους ως υποομάδα των Ουσίπων (πιθανόν οι ίδιοι με τους Ουσιπίτες), λέγοντας πως πολέμησαν ως βοηθοί του Αγρικόλα στις εκστρατείες του κατά των Βρετανών [1]. Μολονότι οι Τεντερίτες και οι Ουσιπίτες αναφέρονται ως γερμανικά και όχι γαλλικά φύλα, τα ονόματά τους εξηγούνται καλύτερα στην Κελτική γλώσσα ως «οι καλοί ιππείς» και «οι πιστοί» αντίστοιχα [2].

Αναφορές του Ιουλίου Καίσαρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ιούλιος Καίσαρας λέει πως οι Τεντερίτες εκδιώχθηκαν εκ των εστιών τους από τους Σοηβούς, των οποίων η στρατιωτική κυριαρχία την εποχή εκείνη οδήγησε σε κατάλυση των αγροτικών εργασιών, λόγω των συνεχών πολέμων. Το χειμώνα του 55 π.Χ., αφού απέτυχαν να εγκατασταθούν εντός Γερμανίας, κατέβηκαν στις όχθες του Ρήνου και στάθμευσαν εντός των ορίων της Βελγικής φυλής των Μεναπίων, οι οποίοι δεν είχαν ακόμα κατακτηθεί από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τρομοκρατημένοι από το μέγεθος της εισβολής αυτής, οι Μεναπίοι αντιστάθηκαν στις προσπάθειες των Τεντεριτών. Οι Γερμανοί αρχικά προσποιήθηκαν ότι αποσύρονταν, όταν το ιππικό τους επέστρεψε και επιτέθηκε στους Βέλγους κατά τη διάρκεια της νύχτας. Κατέλαβαν τα πλοία των Μεναπίων στο Ρήνο και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στα χωριά και τις πόλεις τους καθ’όλη τη διάρκεια του χειμώνα.

Ο Καίσαρας, φοβούμενος ότι οι Γαλάτες μπορεί να ενώνονταν με τους νεόφερτους Τεντερίτες βιάστηκε να καθαρίσει την απειλή αυτή. Ανακάλυψε, όμως, ότι οι Γαλάτες είχαν προσπαθήσει να δωροδοκίσουν τους Τεντερίτες ώστε να φύγουν από τα γειτονικά τους εδάφη και όταν οι τελευταίοι είδαν το γεγονός αυτό ως ένδειξη αδυναμίας, προωθήθηκαν περαιτέρω στις Γαλατικές επαρχίες των Κονδρούσων και των Εβουρώνων. Ο Ιούλιος Καίσαρας συναντήθηκε με τους αρχηγούς των Γαλατών και προσποιούμενος ότι δεν γνώριζε τα συμβάντα αυτά, τους ζήτησε να τον τροφοδοτήσουν με ιππικό και άλλες δυνάμεις ενάντια των Τεντεριτών.

Με τη σειρά τους, οι Τεντερίτες και οι Ουσιπίτες απέστειλαν πρεσβευτές στον Καίσαρα λέγοντάς του ότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους «ανίκητους» (και στρατιωτικά δεύτερους μόνο μετά τους Σοηβούς). Του προσέφεραν όμως τη σύναψη συμμαχίας, ζητώντας του γη. Ο Καίσαρας το δέχθηκε μόνο εάν άφηναν τη Γαλατία και τους πρότεινε να μετακινηθούν στις περιοχές των Ούβιων, μιας άλλης γερμανικής φυλής που τον είχε παρακαλέσει για βοήθεια ενάντια στους Σοηβούς.

Οι πρεσβευτές των Τεντεριτών πρότειναν την ανακοχή για τρεις μέρες ώστε καμία πλευρά να μην επιτεθεί στην άλλη όσο αυτοί θα ενημέρωναν τους αρχηγούς τους για τις απόψεις του Καίσαρα. Ο Καίσαρας πίστεψε πως επιδίωκαν να κερδίσουν χρόνο για την επιστροφή του ιππικού τους, που είχε διασχίσει τον Μεζ ενάντια των Αμπιβαριτών λίγες μέρες πριν. Οι Τεντερίτες συνέχισαν να πιέζουν για ανακωχή, αλλά ο Ιούλιος Καίσαρας δέχθηκε ανάπαυλα μόνον μιας μέρας και διέταξε το στρατό του να παραμείνει σε αμυντική στάση.

Τελικά, πρώτοι επιτέθηκαν οι γερμανοί έφιπποι που, αν και σαφώς λιγότεροι των Ρωμαίων, τους ανάγκασαν σε οπισθοχώρηση. Ο Καίσαρας αναφέρει μια χαρακτηριστική πολεμική τακτική τους, όπου οι καβαλάρηδες πηδούσαν στη γη και κάρφωναν τα άλογα των Ρωμαίων στην κοιλιά τους. Κατηγορώντας τους ότι είχαν παραβιάσει τη συμφωνία εκκεχειρίας, ο Καίσαρας τους απείλησε ότι δεν θα δεχόταν άλλους πρεσβευτές και συνέλαβε μερικούς από αυτούς πριν εξαπολίσει τη δική του τελειωτική επίθεση. Οι Τεντερίτες και οι Ουσιπίτες τράπηκαν σε άτακτη φυγή, αλλά ο Καίσαρας τους κυνήγησε ώσπου, όσοι γερμανοί απέμειναν, διέσχισαν το Ρήνο και σώθηκαν [3][4].

Παραπομπές και σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Tacitus, Agricola, 28
  2. Rübekeil, Diachrone Studien zur Kontaktzone zwischen Kelten und Germanen, Wien, 2002, p. 81f., 383f.
  3. Julius Caesar, Commentarii de Bello Gallico Book 4, 1-15
  4. Lee, K.H. "Caesar's Encounter with the Usipetes and the Tencteri." Greece & Rome 2nd vol. 2 (1969): 100-103.