Βενετική Γερουσία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Σύγκλητος της Βενετίας)
Ο γερουσιαστής Μαρκαντόνιο Μπάρμπαρο, πίνακας του Τιντορέττο

Η Βενετική Γερουσία (Senato), επισήμως γνωστή ως Consiglio dei Pregadi ("Συμβούλιο των Παρακλήτων", λατινικά: Consilium Rogatorum‎‎),[1] ήταν το κύριο νομοθετικό και βουλευτικό σώμα της Βενετικής Δημοκρατίας.

Η Γερουσία δημιουργήθηκε ως μια εξηνταμελή ειδική επιτροπή, επιλεγμένη από το Μέγα Συμβούλιο, με αρμοδιότητα την επεξεργασία διαταγμάτων σχετικών με την φορολογία, την εξωτερική πολιτική, και στρατιωτικές επιχειρήσεις, στη θέση τπυ πολύ μεγαλύτερου, και ως εκ τούτου βραδυκίνητου, Μεγάλου Συμβουλίου.[2] Στην αρχή ήταν υποδεέστερη ενός άλλου παρόμοιου σώματος, του Συμβουλίου των Σαράντα, αλλά με την πάροδο του καιρού απέκτησε μεγαλύτερη ισχύ και σημασία.[1]

Τον 15ο αιώνα, οι Σαράντα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε μια διευρυμένη Γερουσία, οι οποία επιπρόσθετα μπορούσε να περιλαμβάνει μια έκτακτη επιτροπή («ζόντα») 60 μελών, που εκλεγόταν από τους ίδιους τους γερουσιαστές.[3] Επιπλέον, οι πρεσβευτές και ανώτεροι στρατιωτικοί διοικητές δικαιούνταν ex officio μια θέση στην Γερουσία από την ημέρα εκλογής τους έως το τέλος του έτους που ακολουθούσε την επιστροφή τους από τον διορισμό τους.[3] Συνολικά, περίπου 300 άνδρες (από ένα σύνολο περίπου 2.500 ευγενών το 1500) είχαν θέση στην Γερουσία, αλλά μόνο περίπου 230 από αυτούς είχαν δικαίωμα ψήφου. Ο ελάχιστος αριθμός για απαρτία ήταν 70, αλλά συνήθως στις συνεδριάσεις συμμετείχαν περίπου 180 ευγενείς.[3] Η εκλογή στην Γερουσία γινόταν για ετήσιες θητείες, αλλά πολύ συχνά επανεκλέγονταν οι ίδιοι γερουσιαστές, διασφαλίζοντας τόσο εμπειρία όσο και συνέχεια στην λήψη αποφάσεων.[3] Οι συνεδριάσεις της Γερουσίας προεδρεύονταν από το λεγόμενο «Pien Collegio» ("Ολομέλεια του Κολλεγίου"), το εκτελεστικό σώμα της Βενετικής Δημοκρατίας, που ήταν υπεύθυνο και για την προετοιμασία της ημερήσιας διάταξης προς συζήτηση στην Γερουσία δια των «Savii del Consiglio» ("Σοφοί του Συμβουλίου").[4]

References[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Lane 1973, σελ. 96.
  2. Lane 1973, σελίδες 96, 254.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Lane 1973, σελ. 254.
  4. Lane 1973, σελίδες 254–256.

Sources[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]