Συζήτηση:Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος

Untitled

Ωραίο το άρθρο Diu. Νομίζω όμως ότι η ενότητα "Κριτική" χρειάζεται περισσότερα στοιχεία, γιατί ο Παπαρρηγόπουλος αν δεν κάνω λάθος το πήγε στο άλλο άκρο από τον Φαλμεράιερ και δεν ονομάστηκε τυχαία "εθνικός μας ιστορικός". Δεν ήταν αντικειμενικός και κάποια (ίσως και αρκετά) από τα πορίσματά του έχουν ανατραπεί. Εγώ δεν έχω τέτοια στοιχεία δυστυχώς, ίσως ο Papyrus ή κάποιος άλλος;--Αρχίδαμος^{μίλα μου} 14:31, 19 Δεκεμβρίου 2006 (UTC)

Ναι πράγματι. Και καλο θα ήταν ο Papyrus να κοιτάξει μήπως έχω γράψει και καμια ανακρίβεια.--Eonwe 15:48, 19 Δεκεμβρίου 2006 (UTC)

Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο Κ. Παπαρηγόπουλος έζησε σε μια πολλή δύσκολη περίοδο, πολύ τεταμένων σχέσεων ελλαδικού κλήρου και Οικ. Πατριαρχείου αφενός και αφετέρου με πολλά ψυχικά βιώματα ο ίδιος στη Κωνσταντινούπολη. Όταν δε ξεκίνησε να γράφει το περίτρανο και πολύκροτο για την εποχή εκείνη έργο του, "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" που επειδή ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη ιστορία ονομάσθηκε εθνικός ιστορικός, κλήθηκε επίσημα από την Πολιτεία να γεφυρώσει το χάσμα τόσο το εκκλησιαστικό όσο και το ιστορικό, αλλά και το ιστορικοθρησκευτικό (μ΄ εκείνους τους πατριαρχικούς αφορισμούς κατά των επαναστατών Ελλήνων) ώστε να μην υπάρχουν κενά ή περιθώρια υποστήριξης αλλότριων υποθέσεων για εξισλαβισμούς ή άλλα σχετικά, αλλά και ακόμη οι ΄Ελληνες να εμφανίζονται προμάχοι της Ορθοδοξίας. Και πράγματι αυτό το πέτυχε. Δυστυχώς όμως αυτό όπως επισημαίνει και ο Αρχίδαμος εφθασε στο αντίθετο άκρο έτσι ώστε κάθε μη ορθόδοξος Έλληνας να χαρακτηρίζεται "a priori" ή Τούρκος ή Παπικός με τις γνωστές στη συνέχεια ανταλλαγές πληθυσμών.--Templar52 22:06, 12 Φεβρουαρίου 2007 (UTC)

Είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος μαζί με τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, είναι οι θεμελιωτές του Ελληνοχριστανιμού. Ενός επιχειρήματος διασύνδεσης της πορείας του αρχαίου Ελληνικού κόσμου με το Βυζάντιο. Αυτός όμως ο όρος, έρχεται σε αντίθεση με την ιστορική πληθυσμιακή σύνθεση των δεκάδων λαών του πάλαι ποτέ Βυζαντίου. Το Βυζάντιο δεν υπήρξε εθνολογικά ποτέ Ελληνικό, κάθε άλλο μάλιστα, αφού λειτούργησε σαν ένα ομοσπονδιακό μωσαϊκό λαών στους οποίους επέβαλε την συγχώνευση τους – Εθνολογικά, κάτω από τον μανδύα του – σκέτα χριστιανισμού και όχι του ασύνδετου όρου του Ελληνοχριστανιμού. Αν δεν είναι έλλογο αυτό το επιχείρημα, τότε με την ίδια ταχτική θα υπήρχε π.χ και Σλαβοχριαστιανισμός ή ρωμαιοχριστιανισμός κ.τ.λ, ούτε καν το τελευταίο δεν επιχειρήθηκε ποτέ να χρησιμοποιηθεί, παρόλο που η ονομασία της αυτοκρατορίας ήταν – σκέτα Ρωμαική. Παρόλο που το Βυζάντιο δεν ήταν Ελληνικό, ο Ελληνισμός κατάφερε να επιβιώσει και συβιβασθεί, μετεξελιχθεί ή αλλοτριωθεί κάτω από την εξουσιαστική πίεση, σε κάθε τι που θύμιζε τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο. Ενας λόγος είναι η γλώσσα που συνκαιριακά από τον 8ο αιώνα και μετά επισημοποιήθηκε ως η γλώσσα της Νέας Ρώμης, λόγω της πλήρης αποσχίσεως της Δύσης από το λεγόμενο Βυζάντιο και της συρρίκνωσης της αυτοκρατορίας στα βαλκάνια και στην Μικρά Ασία όπου κυριαρχούσε ο Ελληνισμός. Να σημειώσουμε πως η Ελληνική γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε στα ευαγγέλια, οφείλεται στο εξελληνισμό της Ανατολής παλαιότερα και της Αλεξάνδρειας μεταγενέστερα δηλ. είναι κάτι που δεν έγινε στο Βυζάντιο. Ετσι, το Βυζάντιο με την λογική του Ελληνοχριστιανισμού, κατέληξε να θεωρείται Περισοτερο σήμερα ως Ελληνικό παρά την εποχή της υπαρξής του Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος ήταν έντιμος ιστορικός, ασχέτως εάν προσπάθησε για αδιάφορους λόγους να προβάλει αυτό το επιχείρημα. Δεν αλλοιώνει αυτό την αξία του έργου, επειδή η συρραφή της ιστορίας και ειδικά οι τοποθετήσεις των ιστορικών, έχει να κάνει και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, προσωπικά βιώματα, κοινωνική θέση κ.τ.λ. Η εγκυρότητα και η αξιοπιστία είναι το ζητούμενο από έναν ιστορικό. Ο Παπαρρηγόπουλος βρίσκεται κοντά και στα δύο αυτά.

Μιχάλης

---