Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σεργκέι Σούκιν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σεργκέι Σούκιν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Сергей Щукин (Ρωσικά)
Γέννηση27  Ιουλίου 1854[1]
Μόσχα
Θάνατος10  Ιανουαρίου 1936[2][1]
Παρίσι
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο της Μονμάρτρης
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[2]
Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυλλέκτης τέχνης
επιχειρηματίας
καινοτόμος επιχειρηματίας[1]
συλλέκτης[1]
Οικογένεια
ΤέκναIvan Stchoukine
ΓονείςIvan Vassilievitch Shchukin και Ekaterina Petrovna Shchukina
ΑδέλφιαIvan Shchukin
Pyotr Shchukin
Dmitry Shchukin
ΣυγγενείςAndré-Marc Delocque-Fourcaud[3]
ΟικογένειαShchukin family
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Σεργκέι Ιβάνοβιτς Σούκιν (ρωσικά Сергей Иванович Щукин) (27 Μαΐου 1854, Μόσχα – 10 Ιανουαρίου 1936, Παρίσι) ήταν Ρώσος επιχειρηματίας που ασχολήθηκε και έγινε συλλέκτης έργων τέχνης, κυρίως του γαλλικού ιμπρεσιονισμού και μετά-ιμπρεσιονιμού, μετά από ένα ταξίδι του στο Παρίσι το 1897, όπου αγόρασε τον πρώτο του Μονέ. Από κει και πέρα αγόρασε πολλά έργα, ώσπου 258 έργα κοσμούσαν την πολυτελή κατοικία του στη Μόσχα.

Μέχρι το 1914 ο Σούκιν κατείχε δεκατρείς Μονέ, μεταξύ των οποίων τα Κυρία στον Κήπο και μια μικρότερη εκδοχή του Πικ-νικ, τρεις Ρενουάρ, οκτώ Σεζάν, μεταξύ των οποίων και το γνωστό Καρναβάλι (Mardi Gras), τέσσερεις βαν Γκογκ (μεταξύ των οποίων το Πορτραίτο του Γιατρού Felix Rey, ενώ τα πιο γνωστά στη Ρωσία έργα του καλλιτέχνη, το Αυλή στη Φυλακή και Το Κόκκινο Αμπέλι, τα είχε αγοράσει ο φίλος και "ανταγωνιστής" (στη συλλογή έργων τέχνης) του Σούκιν Ιβάν Μορόζοφ), δεκαέξι Γκογκέν της περιόδου της Αϊτής (τα οποία τα είχε στην τραπεζαρία του με διάταξη ορθόδοξου εικονοστασίου), έργα των Ρουσσώ, Μαρκέ κ.τ.λ.

Ο Σόυκιν ήταν ιδιαίτερα γνωστός για τη μακροχρόνια σχέση του με τον Ματίς, ο οποίος διακόσμησε την έπαυλη και ζωγράφισε ειδικά για τον Σούκιν τον γνωστό πίνακά του Ο Χορός (1910), τώρα στο Ερμιτάζ. Αυτός ο πίνακας αναγνωρίζεται ως "σταθμός την καριέρα του (Ματίς) και για την μοντέρνα ζωγραφική"[4]. Τον πίνακα τον είχε ζωγραφίσει στα πλαίσια μιας παραγγελίας, με τον δεύτερο πίνακα να είναι Η Μουσική (1910). Επίσης, είχε ζωγραφίσει μια πρώτη παραλλαγή του Χορού (1909), που τώρα βρίσκεται στο ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης. Η συλλογή του επίσης περιελάμβανε πενήντα έργα του Πικάσο, μεταξύ των οποίων τα πρώτα κυβιστικά του έργα, όπως τις Τρεις Γυναίκες (Trois Femmes), τοπία, και σημαντικά έργα της Μπλε και Ροζ περιόδου. Το 1909 ο Σούκιν άνοιξε την έπαυλή του στο κοινό, κάθε Κυριακή, εισάγοντας τους Μοσχοβίτες στα έργα της γαλλικής αβάν-γκαρντ.

Μουσείο Σύγχρονης Δυτικής Τέχνης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Bαν Γκογκ, Οι Κυρίες της Αρλ, 1888, Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη.

Μετά την επανάσταση του 1917 η κυβέρνηση κατέσχεσε τη συλλογή του (διάταγμα του Λαϊκού Συμβουλίου, υπογεγραμμένο από τον Λένιν, 8 Νοεμβρίου 1918), ενώ ο Σούκιν διέφυγε στο Παρίσι, όπου και πέθανε το 1936. Η έπαυλή του στη Μόσχα μετατράπηκε στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Δυτικής Τέχνης (ρωσικά: Государственный Музей нового западного искусствa), Πτέρυγα I, ενώ η Πτέρυγα II ήταν η έπαυλη και η συλλογή του άλλου διάσημου μαικήνα των τεχνών Ιβάν Μορόζοφ. Τελικά το 1928 η δύο πτέρυγες συγχωνεύτηκαν, και τα εκθέματα μεταφέρθηκαν στην πρώην έπαυλη του Μορόζοφ στην οδό Prechistenka 21.[5]. Το 1948 το μουσείο έκλεισε με διάταγμα του Στάλιν, καθώς τα έργα θεωρήθηκαν κοσμοπολίτικα, αστικά και σε λάθος κατεύθυνση (ως προς το πνεύμα της ιδεολογίας του καθεστώτος). Η συλλογή μοιράστηκε μεταξύ του Μουσείου Πούσκιν, Μόσχα, και του Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη.

Η Ιρίνα Αντόνοβα, διευθύντρια του Μουείου Πούσκιν είχε σχολιάσει για τον Σούκιν: "Άρχισε να συλλέγει τέχνη η οποία δεν ήταν δημοφιλής, που την περιφρονούσε το Λούβρο και άλλα μουσεία. Ήταν το προσωπικό του γούστο. Ίσως να είχε πιάσει τα προειδοποιητικά γεγονότα που θα άλλαζαν τον κόσμο. Ένας τέτοιος συλλέκτης μπορούσε να εμφανιστεί μόνο σε μια χώρα στο χείλος της επανάστασης. Συνέλεγε τέχνη που προϊδέαζε τον παγκόσμιο κατακλυσμό"[6].


  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 The Fine Art Archive. 123545. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  2. 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11975133r. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. «Claim for slice of the action at LACMA as new show uses paintings subject to restitution claims». 31  Αυγούστου 2003. Ανακτήθηκε στις 8  Σεπτεμβρίου 2024.
  4. Russell T. Clement. Four French Symbolists. Greenwood Press, 1996. Page 114.
  5. Новое решение картинного вопроса, «Власть» 30 (684), 31.07.2006.
  6. Ирина Антонова: Леонардо приравняли к стульям и диванамRossiyskaya Gazeta, 8 February 2005

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]