Πύλη:Αθεϊσμός/Επιλεγμένο λήμμα

Οι τέσσερις μεγάλοι εξελικτικοί βιολόγοι του 19ου αιώνα, ο Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ (πάνω, 1744-1829), ο Κάρολος Δαρβίνος (αριστερά, 1809-1882), ο Ερνστ Χέκελ (δεξιά, 1834-1919) και ο Ετιέν Ζοφρουά ντε Σεν Ιλέρ (κάτω, 1772-1844). Από το Die Gartenlaube (1873).

Η εξελικτική σκέψη, η αντίληψη ότι τα είδη αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα, στις ιδέες των αρχαίων Ελλήνων, των Ρωμαίων, και των Κινέζων καθώς και στη μεσαιωνική ισλαμική επιστήμη.

Εντούτοις, μέχρι το 18ο αιώνα, η Δυτική βιολογική σκέψη κυριαρχείτο από την ουσιοκρατία, την πεποίθηση ότι κάθε είδος έχει ουσιώδη χαρακτηριστικά που δεν αλλάζουν. Η αντίληψη αυτή άρχισε να αμφισβητείται κατά το Διαφωτισμό, όταν η εξελικτική κοσμολογία και η μηχανική φιλοσοφία επεκτάθηκαν από τις φυσικές επιστήμες στη φυσική ιστορία. Οι φυσιοδίφες άρχισαν να εστιάζουν την προσοχή τους στην ποικιλότητα των ειδών.

Η εμφάνιση της παλαιοντολογίας και της έννοιας της εξαφάνισης υπονόμευσαν περαιτέρω την στατική αντίληψη της φύσης. Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ πρότεινε τη θεωρία της μεταλλαγής των ειδών, την πρώτη πλήρως μορφοποιημένη επιστημονική θεωρία για την εξέλιξη.

Περισσότερα για την Ιστορία της εξελικτικής σκέψης...