Προσάρτηση της Δυτικής Σαχάρας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η κατάσταση της Δυτικής Σαχάρας σύμφωνα με την αρχική προσάρτηση το 1976 από το Μαρόκο και τη Μαυριτανία

Η προσάρτηση της Δυτικής Σαχάρας ήταν η κατάληψη και η ενσωμάτωση της Δυτικής Σαχάρας στο Μαρόκο η οποία έγινε σε δύο στάδια με το ένα να γίνεται το '76 και το άλλο να γίνεται το '79. Στις 14 Απριλίου 1976 η περιοχή προσαρτήθηκε από το Μαρόκο και τη Μαυριτανία μέσω της Συμφωνίας Διαίρεσης της Δυτικής Σαχάρας, μετά την Μαροκινή κατοχή της περιοχής από τις δύο χώρες που άρχισε στις 30 Οκτωβρίου 1975, και στις 14 Αυγούστου 1979 το Μαρόκο προσάρτησε το υπόλοιπο έδαφος μετά την αποχώρηση και αποχώρηση της Μαυριτανίας.[1] [2] [3]

Η προσάρτηση θεωρείτο εκτός νόμου σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η προσάρτηση της Δυτικής Σαχάρας από το Μαρόκο δεν είναι σε ισχύ, έτσι ώστε το έδαφος να μην αποτελεί τμήμα του Μαρόκου δια νόμου και να παραμένει υπό τους διεθνείς νόμους περί στρατιωτικής κατοχής.[4]

Η προσάρτηση είχε την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών [5], οι οποίες το 2020 έγιναν η μόνη χώρα που την αναγνώρισε επισήμως ως μέρος της συμφωνίας εξομάλυνσης των σχέσεων Ισραήλ-Μαρόκου. 

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την στιγμή που η Ισπανία ξεκινούσε τις διαδικασίες για την αποαποικιοποίηση της Δυτικής Σαχάρας, ζητήθηκε από μια σειρά διεθνών φορέων να γνωμοδοτήσουν σχετικά με την πολιτική κατάσταση των εδαφών. Η αποστολή του ΟΗΕ στην Ισπανική Σαχάρα, που έλαβε χώρα τον Μάιο του 1975, δημοσίευσε την έκθεσή της στις 15 Οκτωβρίου 1975. Την επόμενη μέρα, στις 16 Οκτωβρίου 1975, δημοσιεύτηκε η Συμβουλευτική Γνώμη του Διεθνούς Δικαστηρίου για το ζήτημα της Δυτικής Σαχάρας. Και οι δύο αναφορές υποστήριζαν ένα λαϊκό δημοψήφισμα στην Δυτική Σαχάρα. Στην αναφορά του το Διεθνές Δικαστήριο αναγνώρισε ότι η Δυτική Σαχάρα είχε ιστορικούς δεσμούς με το Μαρόκο και τη Μαυριτανία, αλλά όχι επαρκείς για να αποδείξει την κυριαρχία ενός από τα δύο κράτη επί της επικράτειας κατά την εποχή του ισπανικού αποικισμού. Ο πληθυσμός της περιοχής κατέλαβε έτσι το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης.

1975: Έναρξη της κατοχής από το Μαρόκο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 31 Οκτωβρίου 1975, οι Μαροκινές Ένοπλες Δυνάμεις ξεκίνησαν μια εισβολή στη Δυτική Σαχάρα από το βορρά. [6]

Η Πράσινη Πορεία της Μαροκινής κυβέρνησης έλαβε χώρα στις 6 Νοεμβρίου 1975, στην οποία 350.000 άοπλοι Μαροκινοί συγκεντρώθηκαν στην πόλη Ταρφάγια στο νότιο Μαρόκο και περίμεναν το σήμα του βασιλιά Χασάν Β' του Μαρόκου για να μπουν στην περιοχή για μια ειρηνική πορεία.

Οι Συμφωνίες της Μαδρίτης υπεγράφησαν από την Ισπανία, το Μαρόκο και τη Μαυριτανία στις 14 Νοεμβρίου 1975. [7]

Οι προσαρτήσεις από το Μαρόκο και την Μαυριτανία αντιστάθηκαν από το Μέτωπο Πολισάριο, κυρίως μέσω του ανταρτοπολέμου, από τον οποίο κέρδισε την υποστήριξη από της Αλγερίας. [8]

1976: προσάρτηση και διχοτόμηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την εποχή της κατοχής, στις 14 Απριλίου 1976, υπογράφηκε η συμφωνία διαίρεσης της Δυτικής Σαχάρας για να επισημοποιηθεί η προσάρτηση και να συμφωνηθούν τα σύνορα μεταξύ του Μαρόκου και της Μαυριτανίας. Το Μαρόκο είχε προσαρτήσει βόρειο 2/3 της Δυτικής Σαχάρας ως τις νότιες επαρχίες του και η Μαυριτανία προσάρτησε το νότιο 1/3 ως την Τίρις αλ-Γκαρμπίγγια. [9] [10]

1979: Αποχώρηση της Μαυριτανίας και περαιτέρω προσάρτηση από το Μαρόκο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1979, η Μαυριτανία αποσύρθηκε από τα εδάφη της λόγω πιέσεων από το Μέτωπο Πολισάριο, συμπεριλαμβανομένου ενός βομβαρδισμού της πρωτεύουσάς και άλλων οικονομικών στόχων.

Στις 14 Αυγούστου 1979, το Μαρόκο επέκτεινε τον εδαφικό έλεγχό του και προσάρτησε ολόκληρη την υπόλοιπη περιοχή. [11] [12]

Παρόμοια γεγονότα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι ένοπλες συγκρούσεις για τα ''μη αυτοδιοικούμενα εδάφη'' στο όνομα της ''αποκατάστασης εγγενών εδαφών'': [13] [14] [15]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ ADRIANA KALICKA-MIKOŁAJCZYK, The international legal status of Western Sahara, Trimestral, vol. 18, no. 4, 2020
  2. ↑ Greenwood, C.· Lee, K. (2019). International Law Reports. International Law Reports. Cambridge University Press. σελ. 370. ISBN 978-1-108-47358-3. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2022. Greenwood, C.; Lee, K. (2019). International Law Reports. International Law Reports. Cambridge University Press. p. 370. ISBN 978-1-108-47358-3. Retrieved 2022-03-08.
  3. ↑ French, D. (2013). Statehood and Self-Determination: Reconciling Tradition and Modernity in International Law. Cambridge University Press. σελ. 259-260. ISBN 978-1-107-02933-0. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2022. French, D. (2013). Statehood and Self-Determination: Reconciling Tradition and Modernity in International Law. Cambridge University Press. p. 259-260. ISBN 978-1-107-02933-0. Retrieved 2022-03-08.
  4. ↑ Simon, Sven (2014). «Western Sahara». Self-Determination and Secession in International Law. OUP Oxford. σελ. 262. ISBN 978-0-19-100691-3. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2022. Συνοψίζοντας το νομικό καθεστώς: Η Δυτική Σαχάρα δεν είναι μέρος του Μαρόκου και το Μαρόκο δεν έχει νομικό τίτλο ή αξίωση για την επικράτεια. Εφόσον η προσάρτηση είναι παράνομη, είναι άκυρη και επομένως το Μαρόκο είναι, νομικά μιλώντας, κατοχική δύναμη. Το Μαρόκο έχει υποχρέωση να σεβαστεί το δικαίωμα του λαού της Δυτικής Σαχάρας σύμφωνα με το νόμο της κατοχής και να τερματίσει την παράνομη προσάρτηση και κατοχή της Δυτικής Σαχάρας. 
  5. ↑ Mundy, Jacob (2006). «Neutrality or complicity? The United States and the 1975 Moroccan takeover of the Spanish Sahara». The Journal of North African Studies (Informa UK Limited) 11 (3): 275–306. doi:10.1080/13629380600803001. ISSN 1362-9387. 
  6. ↑ János, Besenyő (2009). Western Sahara (PDF). Pécs: Publikon Publishers. ISBN 978-963-88332-0-4. 
  7. ↑ Tomás Bárbulo, "La historia prohibida del Sáhara Español," Destino, Imago mundi, Volume 21, 2002, Page 292
  8. ↑ «Algeria Claims Spanish Sahara Is Being Invaded». The Monroe News-Star. 1 January 1976. https://www.newspapers.com/clip/7091323//. Ανακτήθηκε στις 19 October 2016. 
  9. ↑ Greenwood, C.· Lee, K. (2019). International Law Reports. International Law Reports. Cambridge University Press. σελ. 370. ISBN 978-1-108-47358-3. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2022. 
  10. ↑ French, D. (2013). Statehood and Self-Determination: Reconciling Tradition and Modernity in International Law. Cambridge University Press. σελ. 259-260. ISBN 978-1-107-02933-0. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2022. 
  11. ↑ Greenwood, C.· Lee, K. (2019). International Law Reports. International Law Reports. Cambridge University Press. σελ. 370. ISBN 978-1-108-47358-3. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2022. Greenwood, C.; Lee, K. (2019). International Law Reports. International Law Reports. Cambridge University Press. p. 370. ISBN 978-1-108-47358-3. Retrieved 2022-03-08.
  12. ↑ French, D. (2013). Statehood and Self-Determination: Reconciling Tradition and Modernity in International Law. Cambridge University Press. σελ. 259-260. ISBN 978-1-107-02933-0. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2022. French, D. (2013). Statehood and Self-Determination: Reconciling Tradition and Modernity in International Law. Cambridge University Press. p. 259-260. ISBN 978-1-107-02933-0. Retrieved 2022-03-08.
  13. ↑ «The annexation of Goa». Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2016. 
  14. ↑ «Spain's forgotten African war of 1957». elnacional. 
  15. ↑ «The central ceremony of the Malvinas war 36th anniversary is held in Ushuaia». MercoPress. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Προσάρτηση_της_Δυτικής_Σαχάρας&oldid=10039811"